Tanuki-Anime

Większość z nas przeżyło rozstanie z przyjaciółmi, kolegami lub znajomymi spowodowane naszą bądź ich przeprowadzką. Sana Hidaka, jeden z głównych bohaterów Myself ; Yourself, nie był wyjątkiem. Mając 11 lat, musiał opuścić przyjaciół i wyjechać do Tokio wraz z rodzicami. Jednak pamięć i przywiązanie do rodzimego miasta skłoniły Sanę do powrotu. Po upływie pięciu lat Sana przyjeżdża do Sakuranomori już jako uczeń szkoły średniej. Powrót budzi w nim ciągle żywą pamięć o pożegnalnej zabawie, zorganizowanej przez czwórkę przyjaciół. Ciepło wspomina obietnice wiecznej przyjaźni, prezenty pożegnalne i niespodziankę, jaką było odegranie fragmentu skomponowanego przez Nanakę Yatsushiro utworu na skrzypcach oraz obietnica, że usłyszy go w całości przy ich następnym spotkaniu. Przechadzając się po okolicy, Sana zauważa efekty upływu czasu. Nic nie jest już takie samo, jak pięć lat temu, a dobrze znane sklepy i uliczki ustąpiły teraz miejsca dużym sklepom i nowym budynkom. Po rozejrzeniu się po okolicy Sana udaje się do nowego lokum. Jego właścicielami okazują się rodzice Aoi Oribe, jednej z grupy dawnych przyjaciół. Następnego dnia chłopak ma okazję spotkać kolejnych znajomych, bliźniaki Shuuri i Shuusukego Wakatsuki. Na szczęście przyjaciele nie zmienili się aż tak bardzo (oczywiście poza wyglądem zewnętrznym) i pozostali niemalże tacy sami, jak ich zapamiętał. Następną miłą niespodzianką jest wiadomość, że uczęszczać będzie do tej samej klasy, co bliźniaki Wakatsuki. Niestety radość Sany ulatnia się, gdy w klasie jedna z dziewczyn uderza go z nie do końca zrozumiałych dla niego powodów. Okazuje się, że jest to Nanaka, czyli czwarta przyjaciółka z dzieciństwa. To w niej zaszły największe zmiany. Stała się zamknięta w sobie, a jej uśmiech zastąpiła zimna i kamienna twarz. Z początku Sana przypuszcza, że jej zachowanie spowodowane jest nieporozumieniem w szkole. Prawda jednak jest głębsza i bardziej brutalna.

Tak rozpoczyna się nasza przygoda z piątką przyjaciół i ich dramatycznymi problemami życiowymi. Trzeba jednak oddzielić dwie części Myself ; Yourself. Pierwszą z nich są wydarzenia przedstawiające życie bohaterów, którzy, zaabsorbowani codziennymi sprawami, znajdują jednak czas na wspólną wycieczkę na ryby czy do wesołego miasteczka. Druga jest poświęcona problemom, z jakimi borykają się bohaterowie. Oba te wątki początkowo zgrabnie przeplatają się, dając widzowi czas na wytchnienie pomiędzy poważniejszymi chwilami. Niestety schemat ten zanika w drugiej połowie serii, pozostawiając wrażenie nadmiernego nagromadzenia nieszczęścia i dramatu, które może wywołać odwrotny efekt niż współczucie.

Sama fabuła nie skupia się na żadnym z bohaterów, ale lawiruje pomiędzy wszystkimi postaciami, dając wgląd w osobowość i problemy każdej z nich. Przeszkody, z jakimi spotykają się przyjaciele, są nadmiernie tragiczne, a podejmowane przez nich decyzje nieraz mogą być niezrozumiałe dla widza. Jednym z przykładów mogą być szaleńcze nadzieje, jakie wiązała Nanaka z tajemniczą skrzynką pocztową. Innym – rodzeństwo Wakatsuki i rozwiązywanie problemów polegające na ucieczce przed nimi. Kolejnym – całkowite poddanie się i porzucenie nadziei ukazane na przykładzie Sany albo Nanaki. Bohaterowie drugoplanowi również mają tendencje do podejmowania irracjonalnych decyzji. Przykładów takich zachowań jest wiele, co tylko podkreśla niemoc bohaterów w starciu z ich problemami.

Bohaterowie choć z pozoru zwyczajni, z biegiem czasu zaczynają zachowywać się nieprzeciętnie i nietuzinkowo. Każdy z nich w konfrontacji ze swoim problemem nieudolnie szuka wyjścia, by na koniec wybrać tę najgorszą ścieżkę. Sprawia to, że postacie wydają się nierealne i przeładowane wszechobecnym nieszczęściem, co nie pozwala identyfikować się z żadną z nich. I tak bohater pierwszych odcinków, czyli Sana Hidaka, kreowany jest na altruistę gotowego poświęcić się dla dobra przyjaciół i wesprzeć ich w każdej chwili. Natomiast Nanaka Yatsushiro przedstawiona jest jako introwertyczka z oziębłym charakterem. Z kolei rodzeństwo Wakatsuki tworzy komiczny duet, pełen energii i wigoru, którym dzielą się z przyjaciółmi. Najbardziej pogodną osobą jest Aoi Oribe, która pomimo wysokiego, infantylnego sopranu, mogącego irytować niejednego widza, jest najsympatyczniejszą postacią wśród piątki przyjaciół. Trzeba jednak podkreślić, że Aoi nie ma tak dramatycznych problemów, jak jej przyjaciele, co wychodzi jej tylko na dobre. Należy jeszcze wspomnieć, że w dalszych odcinkach serii pojawia się para dodatkowych bohaterów, jakimi są Asami Hoshino, hipokrytka wychowana na spokojną i dobrze ułożoną osobę, oraz uczennica szkoły podstawowej Hinako Mochida, która chce być traktowana jak dorosła. One również zostały skrzywdzone przez życie, ale starają się radzić sobie z własnymi problemami na tyle, na ile pozwala im sytuacja, a w razie potrzeby szukać pomocy innych. Większość pobocznych postaci nie wyróżnia się niczym szczególnym i równie dobrze mogłoby ich w ogóle nie być. Podsumowując, bohaterowie Myself ; Yourself nie reprezentują sobą nic szczególnego, poza sposobem myślenia, który nie wszystkim widzom może się spodobać. Moją uwagę zwróciło również zakończenie serii. Z niewyjaśnionego powodu zostaje zastosowany skok czasowy, który przenosi akcję o kilka lat do przodu. Daje to poczucie niedosytu, szczególnie że wcześniej otwarte wątki nie znajdują zakończenia.

Od strony technicznej Myself ; Yourself stoi na przyzwoitym poziomie. Kreska jest dość dokładna, z przyzwoitymi tłami. Strona dźwiękowa również wypada dobrze. Opening i ending mają odpowiednią nutę i dają się polubić, a efekty dźwiękowe i podkłady muzyczne są bogate i dobrze dobrane. Na uwagę zasługują również dźwięczne głosy seiyuu, które już niekoniecznie muszą przypaść wszystkim do gustu – w szczególności wysoki sopran Tomoko Kanedy, użyczającej głosu Aoi Oribe.

Myself ; Yourself jest osobliwym tytułem skierowanym głównie do zagorzałych fanów romantyki ze sporą dawką tragizmu. Starsi widzowie powinni omijać ten tytuł szerokim łukiem. Nadmiar tragizmu może bowiem doprowadzić do łez, ale ze śmiechu. Następnym wielkim minusem są uproszczeni bohaterowie i ich irracjonalne decyzje, nieraz doprowadzające ich do najgorszych rozwiązań. Oglądając Myself ; Yourself, liczyłem na bardziej dopracowane i prawdopodobne historie z interesującymi postaciami i sensownym epilogiem. Dostałem nadmiar tragicznego dramatyzmu, kilkoro niezrównoważonych dzieciaków, którym głupie myśli w głowach, a na sam koniec niezrozumiały skok czasowy.