Tanuki-Anime

Pierwszy odcinek nie zachęca, potem jest dużo lepiej, ale poziom zaczyna spadać od 19 odcinka, kiedy to scenarzyści odeszli od mangi, zakończenie słabe i niesatysfakcjonujące. Polecam obejrzeć 1­‑18 i na tym poprzestać, wtedy 9/10, 6/10 za słabą końcówkę. Bardzo fajne postapo/sensacja z ciekawymi postaciami, chociaż humor dość prymitywny.

Sądzę, że niskie oceny wystawiają ci, którym podobnie jak mnie, trudno strawić zakończenie. Jest w nim jednak coś bardzo realistycznego i pasującego do całego klimatu serii – dlatego mimo wszystko nie oceniam tego anime nisko.
Ktoś niżej napisał że Desert Punk nie umywa się do Fallouta. Tymczasem to zupełnie różne serie wychodzące z różnych założeń.
Przesłanie Sunabozu jest optymistyczne (sic!) Życie jest jakie jest, trudne, ciężkie, pełne decyzji, których się wstydzimy, lub przez które inni nami pogardzają… ale jest, trwa, nie kończy się i nie potrzeba do tego wcale całej wielkiej i wspaniałej cywilizacji. Jest to wizja tak bardzo indywidualistyczna że trudna do pojęcia nawet dla nas – a co dopiero dla prospołecznych Japończyków.
Tymczasem Fallout to postapokaliptyczne „W poszukiwaniu straconego czasu”, gdzie twórcy wbijają nas w klimat ciągłej tęsknoty za starymi dobrymi czasami, wmawiając, że bez cywilizacji kończy się świat – tymczasem on już się skończył, więc czas zająć się życiem w tym co jest.

Musiałem porzucić tą serie, poczucie humoru było okropnie infantylne i zwyczajnie niesmaczne. A w połowie serii, zaczynało wiać nudą.

Wielu narzeka na głównego bohatera ale wg mnie jest on jednym z najlepszych głównych bohaterów jakich było mi oglądać w różnych produkcjach

Niewiele jest serii w post apokaliptycznym świecie – ta konkretnie odnosi się do wielkiej pustyni i najemników, przez pół serii są to historie wyssane z palca, później zaczyna się fabuła – wydaje się, że robi się z tego coś „mądrego”(tj. dobrze złożona fabuła),

jednak szybko mija to wrażenie, kiedy kombinują ze wszystkim aż za bardzo i koniec końców wyszło im coś bardzo pospolitego, trochę się zawiodłem – miałem nadzieję ujrzeć coś dobrego w klimatach fallouta ale niestety japończycy tego nie czują(znowu na odwrót jeśli chodzi o cyberpunka – z tego potrafią wycisnąć ile się da),

błędem było wymaganie czegoś więcej od serii, bo nastawiałem się też inaczej ale nie uznałbym serii za priorytet

Po serie siegnalem z powodu mojego uwielbienia do klimatow postnuklearnych a i po to zeby sie rozerwac pomiedzy powazniejszymi tytulami i zostalem pochloniety. Mimo, ze nie jestem fanem humoru klozetowego Desert Punk rozbawil mnie do lez. Znakomicie wykreowany swiat, glowny bohater totalny perv, dobra oprawa graficzna i rewelacyjny pierwszy opening. Odlotowa jazda bez trzymanki pelna akcji i humoru. Humor pomimo, ze wulgarny nie przekracza granicy dobrego smaku. Jasne, seria malo ambitna ale swietnie poprowadzona i dostarczajaca znakomitej rozrywki. Chyba jedyne anime ze stajni Gonzo ktore podobalo mi sie w calosci (moze dlatego, ze nastawilem sie na kino lekkie, latwe i przyjemne). 8/10

Kiedy natrafiłam na ta serie szczerze to nie bardzo miałam ochotę ja obejrzeć jako ze nie jest to mój ulubiony rodzaj. Jednak w chwili ogromnej nudy sięgnęłam po nią i nie żałuje choć przyznam szczerze ze po pierwszym odcinku miałam wątpliwości. Jednak ciekawa i oryginalna fabula, a co najważniejsze ogromnie realistyczna wciągnęła mnie tak ze obejrzałam cala serie jednego dnia. Pierwsze co przykuło moja uwagę to oczywiście postać Sunabouzu, pomijając fakt ze jest totalnym dupkiem jest tez najbardziej wiarygodnie stworzonym charakterem z jakim miałam przyjemność obcować. Posiada on swój kod (jakkolwiek nie szokujący) którego się trzyma i znakomicie przystosował się do otoczenia w którym przyszło mu żyć, gdzie nie ma miejsca na subtelności, słabości i szlachetność gdyż tylko silni przeżywają. Inne postacie także przypadły mi do gustu zwłaszcza Kosuna, która nie raz potrafiła zaskoczyć przenikliwością i inteligencja. Grafika bardzo mi się podobała zwłaszcza śmieszyły mnie zmiany jakie często zachodziły na twarzy i ciele Sunabouzu :)Co do muzyki to mam nadzieje ze nikt nie skrytykuje mnie za to ale bardzo rzadko słucham openingow czy endingow i raczej mało także zwracam na to uwagę. Ogólnie mogę powiedzieć ze bardzo gorąco polecam serie i nie żałuje spędzonego przy niej czasu

Wstyd. Po prostu wstyd, że tak dobre anime czerstwieją w cieniu „wielkich” produkcji pokroju Code Geass czy innych „wybitnych” serii. Mainstreamowe megahity nie mają nawet cząstki tej magii, którą ma do zaoferowania Sunabozu. I z czystym sumieniem mogę postawić Desert Punka obok mojego ulubionego Full Metal Panic!, jako wzór dla serii przygodowej.
A jeżeli ktoś się ze mną nie zgadza, to niech gryzie piach! Ahaha~!

Faktem jest że recenzent nie podszedł do tego anime obiektywnie, a szkoda bo anime zasługuje na wyższą ocenę. Przyznam że niekiedy irracjonalne zachowanie i zboczenie bohaterów porażało, ale ogólnie całkiem przyjemnie i wesoło mi się oglądało „Sunabouzu”. Ktoś może wie czy nie planują kręcenie drugiego sezonu?

Racja Góral z tą recenzją. Komentarze niby nie są od tego aby komentować recenzje ale ta recenzja zasługuje na to żeby ja tutaj skrytykować. Czyżby nie miał kto już pisać dobrych recenzji i zatwierdzano je żeby tylko zwiększyć bazę? Ta odstaje reszty, widać że autor dopiero zaczyna i jego tekst nie jest najwyższych lotów.

Sunabōzu to anime nietuzinkowe, ale równocześnie interesujące od początku do końca i choć humor nie był najwyższych lotów (łagodnie rzecz ujmując)) uważam je za jedną z bardziej wartościowych produkcji jakie oglądałem. Paradoksalnie tak dobrego odzwierciedlenia rzeczywistości (choć przedstawionej na zupełnie innym tle niż nasze) i tak pełnokrwistych bohaterów jak w tym postapokaliptycznym, pełnym niesmacznych żartów anime nie spotyka się często. W przeciwieństwie do większości dzisiejszych serii, postacie zachowują się racjonalnie w świecie, w którym nie ma miejsca na skrupuły. Jeśli jest okazja kogoś orżnąć to nie ma zmiłuj, jeśli przeciwnik zaś ma przewagę to czas brać nogi za pas. Główny bohater miałby uciekać ?! Przecież to hańba! Cóż, nie w Desert Punku.

Anime jest niestety bardzo niedocenione, zginęło gdzieś w zalewie setek przeciętnych, wysokobudżetowych produkcji, przyćmione zostało przez popularne shouneny, przereklamowane serie Code Geass czy Death Note. Nie tylko recenzent uważa, że nie jest to produkcja, o której będzie się pamiętać przez lata, nawet grupy fansubberskie skrzętnie pomijały to anime (dziś w sieci znaleźć można jedynie DVD­‑ripy), a zdobycie skanlacji mangi (nie mówiąc o kupnie tomików w języku innym niż japoński) jest prawie niemożliwe. Tymczasem – jak widać na moim przykładzie – znajdą się osoby, którym owa produkcja namiesza w rankingu ulubionych anime i nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Mimo, że pomysł na historię nie jest szczególnie oryginalny to już samo jej prowadzenie tak. Desert Punk zaskakuje w każdym odcinku i jest to miłe uczucie. Nieraz szczęka opadała mi na podłogę, często wybuchałem śmiechem, a czasem nawet zwiększał mi się poziom adrenaliny we krwi. Niewiele jest anime, którym udało się wywołać we mnie tego rodzaju reakcje, a jeszcze mniej, które zdołały utrzymać ten efekt od początku do końca. Do mnie (czciciela Fallouta 1, wielbiciela Fallouta 2 i „hatera” Fallouta 3) seria trafiła idealnie i choć ostatnio nie miałem ochoty oglądać japońskich animacji, Sunabozu z miejsca przyciągnął mnie do monitora i w przeciągu 3 dni, oglądając odcinki jednym ciągiem tytuł zaliczyłem do ukończonych.

Jeśli ktoś szuka masy nieprzeciętnej akcji, chce się pośmiać, zrelaksować, ale też otrzymać produkcję, do której będzie można powrócić nie tracąc przy tym przyjemności – Desert Punk to strzał w dziesiątkę. Zdecydowanie polecam.

P.S.
Jest to jedno z nielicznych anime, w których angielski dubbing przewyższa (a na pewno niewiele ustępuje) oryginał(owi).

Za pisanie recenzji nie powinna zabierać się osoba, która dopiero co zaczęła swoją przygodę z anime. Nie powinna jej również pisać osoba, która nie potrafi rozpoznać gdy fabuła jest spójna i dopracowana (tak, tak, pomimo epizodyczności, każda przygoda podobnie jak w Cowboy Bebopie trzyma się kupy, a wątek przewodni jest naprawdę interesujący i przemyślany), w ciekawy i oryginalny sposób prowadzona, a poszczególne wątki logicznie (i często z pomysłem) rozwiązywane. Gdy nie dostrzega, że sceny ecchi są jedynie marginalnym dodatkiem, a nie istotną częścią scenariusza. Gdy wreszcie potrafi jedynie wyliczać bohaterów i przedstawić zarys historii w postaci „suchych” faktów („postaci dostają 8, bo wspomniałem przynajmniej 8 postaci, za fabułę dam 4, bo jest ecchi” – tak to wygląda z mojego punktu widzenia, brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia), a nie wspomni nawet słowem o świetnych dialogach.
Autor napisał, że bohater rozprawia się z przeciwnikami w pomysłowy sposób, stosując się do zasad obowiązujących w postapokaliptycznym świecie, czyli mimochodem pochwalił fabułę za nietuzinkowe rozwiązania i spójność świata. Nie bardzo też chyba rozumie co znaczy świat postapokaliptyczny. No bo za dziwne uznawać to, że tylko nieliczni mają kombinezony bojowe czy broń, a pojazdy są rzadkością mogłaby tylko taka osoba. Poza tym chyba nawet nie raczył przeczytać swojej własnej recenzji, bo w zdaniu: „Od strony graficznej Desert Punk nie wygląda źle, jak na komedię wypada, pojawia się charakterystyczna groteska.” ewidentnie czegoś brakuje, a właściwie całe jest bez sensu.

Bardzo możliwe, że lista obejrzanych anime, widoczna w profilu recenzenta jest niekompletna. Jednak wybór tytułów i ich oceny pozwalają wyciągnąć kilka wniosków. Po pierwsze recenzent preferuje romanse i humor szkolnych komedii. Ecchi mu nie przeszkadza o ile gołe są nie dojrzałe kobiety, a lolitki lub upośledzone nastolatki (Akane­‑iro ni Somaru Saka, Shana, Elfen Lied, Chobits, a także pedofilskie anime Kanokon, którego może i nie uwielbia, ale stawia wyżej niż Desert Punka). Nie przepada za anime, w których fabuła jest złożona, logiczna, spójna i oryginalna (Wolf's Rain, czy Haibane Renmei) uwielbia natomiast gnioty, w których nic nie trzyma się kupy, a bohaterowie zachowują się irracjonalnie (Elfen Lied dostało od niego najwyższe noty, lol).

Recenzja, która trafiła na tanuki chyba tylko dlatego, by zapełnić dziurę w bazie. Jeśli ktoś chce przeczytać recenzję, w której autor bardziej się przyłożył wystarczy wejść na Azunime albo Escapista (z tym, że tutaj jest po angielsku).

Ogólnie anime wykonano dobrze. Co prawda początek ciekawy, lecz kolejne odcinki już tracą na jakości. Zaś końcówka przynajmniej dla mnie poruszająca.
Anie oryginalne, inne niż wszystkie. Warto oglądnąć!

Jest to jedno z ciekawszych anime jakie oglądałem.Według mnie ocena w tej recenzji to zbrodnia gdyż ostatnimi czasy niezwykle rzadko znaleźć anime które nie jest robione taśmowo z ciągle powtarzającymi się tymi samymi motywami.Posiada ono także naprawdę niezły finał,marzy mi się 2 seria

Serdecznie polecam

Mimo głównego bohatera, który jest śmieciem i czasami zachowuje się irracjonalnie (co boli mnie tym bardziej, że w niektórych sytuacjach potrafi dobrze zadziałać), Asagiri Junko, która też jest śmieciem i paru głupich wątków, można odnaleźć w tym coś ciekawego. Ładna grafika, to chyba największy plus, a wada? Cóż, dla mnie jest nią koniec, a właściwie jego brak.

Twórcy nieco przesadzili ze zboczeniem Kanty, więc jak kogoś irytują takie zachowania, to lepiej nie oglądać. Ja to ledwo przebolałem, w kilku odcinkach stawał się wręcz żałosny.