Tanuki-Anime

Jest – w skrócie:
1 literatura to to co się czyta – styl, wewnętrzna spójność, ciekawa fabuła decydują o odbiorze literatury przez czytelnika
2. literaturoznawstwo to owa „szersza znajomość tematu” gdzie rangę tekstu ocenia się przez pryzmat jego kontekstu.
Niektóre leniwe umysły używają trudnych słów na pokrycie tegoż lenistwa :)))

Wystawiam dwie oceny tej recenzji.
Z literaturoznawstwa – 5 za poważne podejście do tematu, gruntowne studia, użycie fachowej terminologii, liczne odwołania.
Z literatury, tudzież użyteczności dla czytelnika – 1 z minusem – tego się nie da czytać.
Rozumiem, że ta recenzja miała być trochę żartem.

Mam kumpla z podobnym zafiksowaniem :] więc nietrudno było mi to przejrzeć :) Jako mniej zapalony entuzjasta czołgów chciałbym jednak dowiedzieć się jaką wartość przedstawia produkcja właśnie dla mnie.

Hmmm to gdzie jakakolwiek miarodajność? Pełnego obiektywizmu się nie osiągnie, ale przy kompletnym nieprzejmowaniu się nim łatwo skrzywdzić wcale niezłe anime i widzów, którzy mieliby przyjemność obcowania z nim. Działa to też w drugą stronę.

Jestem w stanie się założyć, że gdyby identyczne w anime nakręcić, podstawiając zamiast czołgów mechy, strzelające metocykle, albo zwykły paitball, dostałoby co najmniej 1,5 gwiazdki (3 oceny) niżej. Nie mam nic do czołgów, moepanienek i ich entuzjastów, ale pisanie recenzji roszczących sobie pretensje do obiektywizmu powinno zostać przez prowadzących portal powierzone komuś o w miarę neutralnym podejściu do danej produkcji. Slovie należałoby zostawić najwyżej przyjemność napisania recenzji alt.

Trochę przewidywalne, ale miłe, dobrze obejrzeć po walkach.

Roztrząsanie w niektórych komentarzach poniżej poszczególnych detali uważam za znacznie bardziej pozbawione sensu, niż owe detale. Ogólnie wystarczy przyjrzeć się różnicy pomiędzy codziennym życiem w mieście, a życiem na wsi choćby u nas w Polsce, żeby zrozumieć że wszelkie nowe dla bohatera doświadczenia są przerysowane i karykaturalne, żeby te właśnie różnice zaakcentować. To jest komedia obyczajowa, nie typowe okruchy życia, żeby brać wszystko co na ekranie poważnie. Nie ma co się aż tak wczuwać.

To jest seria dla młodszych nastolatków i przez ten pryzmat należy oceniać zarówno brak krwawej jatki, absurdy i postawienie głównie na emocje.
Ocena filmu dla dzieci przez pryzmat kryteriów dla dorosłych jest – delikatnie mówiąc – godna pożałowania.

O co chodzi z wystawami było wytłumaczone. Po prostu tylko Hinata miał na tyle refleksu żeby korzystać z szybkich wystaw, bo Kageyama wystawia przede wszystkim na krótką. Właśnie ze względu na to że koledzy z poprzedniej drużyny nie nadążali, Kageyama dostał prześmiewczy przydomek „Król boiska”

wygląda jaki pilot jakiegoś zarzuconego projektu. W takim kontekście daje rade, ale z oczywistych względów pozostawia niedosyt.

W sumie masz rację, jednak nachalny był sposób pokazania, który spowodował, że ta jedna scenka wpłynęła na moje ogólne wrażenie na temat całości.