Tanuki-Anime

Piąta klasa podstawówki – zawsze działo się coś zabawnego a nauka nie była taka uciążliwa. Jedni kumple byli bardziej dojrzali, inni mniej, niektórzy się lubili, niektórzy nie, ale na pewno wszyscy przechodziliśmy tę samą przemianę – z dziecka w „prawie dorosłego człowieka”. Taki obraz klasy piątej pamięta chyba każdy z nas, a krótka OVA na podstawie mangi autorstwa Coharu Sakuraby jest świetnym sposobem na przypomnienie sobie, jak to wspaniale być dzieckiem.

Ryouta Satou jest zwykłym uczniem, mającym wielu kolegów i koleżanek, uczęszcza do normalnej japońskiej szkoły. Każdy dzień spędza na nauce i zwykłej zabawie, nie myśląc w ogóle o przyszłości, jaka go czeka. Ma też pewien talent – często zdarza mu się wpadać w tarapaty, które sprawiają, że znajduje się w niedwuznacznych sytuacjach z koleżankami. W tym miejscu warto zaznaczyć, że anime może wywołać oburzenie części widowni. Zawiera ono bowiem wiele scen kipiących fanserwisem w wykonaniu naprawdę młodych dziewcząt. Taki stan rzeczy może zahaczać o lekki lolicon i zniesmaczyć niektórych widzów. Nie oznacza to jednak, że anime nie jest w stanie się podobać – po prostu odbiorcy muszą wykazać się pewnym zrozumieniem dla intencji twórców.

Kyou no Go no Ni to dwadzieścia kilkuminutowych scenek, które mogłyby się wydarzyć tak naprawdę w każdej szkole. Powiązane ze sobą tylko i wyłącznie postaciami, przedstawiają typowe rozterki uczniów w tym wieku. Od wypadających ostatnich mleczaków, przez zastanawianie się, co liczy się u dziewcząt, aż po stereotypowe problemy tych ostatnich – która ma największe piersi. Bohaterowie, jak już wspomniałem, są zwykłymi uczniami podstawówki, ale przez cztery odcinki nie jesteśmy w stanie ich dokładnie poznać. Wątek romantyczny na linii Ryouta – Chika został potraktowany po macoszemu, chociaż może to nawet i lepiej – dzięki temu więcej czasu dostały postacie poboczne. Fabuła jako taka nie istnieje, podział na krótkie scenki uniemożliwia tak naprawdę znalezienie głównego wątku. Na pewno plusem serii będzie humor sytuacyjny, typowy dla szkolnych komedii – nasycony wyjątkową dwuznacznością.

Graficznie anime jest przeciętne. Postacie są narysowane ładnie, animacja nie kuleje. Za to tła są fatalne, statyczne, niedopracowane i często ukryte w czymś w rodzaju mgły. Bywają też sceny, przy których można pomyśleć, że jedynymi ławkami w klasie są ławka bohatera i osoby, z którą obecnie rozmawia – o reszcie albo zapomniano, albo specjalnie nie narysowano. Pojawia się też częste deformowanie postaci, a także ich wersje chibi. Muzyka… Jest, ale trudno cokolwiek o niej powiedzieć, nie przeszkadza ani nie zapada głęboko w pamięć. Ładnie zaśpiewany opening pasuje do serii i animacji na ekranie.

Mimo swoich wad seria jest naprawdę dobra, potrafi zainteresować i spowodować, iż chciało by się więcej. Godne polecenia wszystkim, którzy lubią humor w stylu „tu majteczki, tam staniczek”, a także tym, którzy pragną wrócić do czasów, kiedy sami bawili się w ten sposób.