Tanuki-Anime

Graficznie według mnie dużo lepszy niż pierwszy sezon z 2018, mimo że powstał dużo wcześniej.

Może gdybym oglądała w odwrotnej kolejności, to film by mi się podobał.
A tak trochę się wynudziłam.

Może i późniejsze seriale są nieco przedramatyzowane, ale przynajmniej potrafią utrzymać uwagę.

Film tylko dla tych, którzy nie chcą oglądać serii. Takie kino familijne, a nawet kodomo.

Miły film, ale nic ponad to.
Szczególnie podobał mi się wątek Takako, wprowadził trochę uśmiechu, ale tak to trochę zabrakło ikry. Graficznie w porządku, utwór grany na eliminacjach trochę męczył. Zastanawia mnie jak to jest, że mama Kaia, pracująca w specyficznym środowisku, jest taka kochana, nie wiem czemu ale wyobrażałam ją sobie jakoś ostrzej, a tu proszę :)
No i życiowy kop – poświęcasz się czemuś, wyrzekasz się przyjemności, a i tak pojawi się ktoś bardziej utalentowany, kto osiąga to co ty znacznie łatwiej. Dlatego ucieszyłam się,  kliknij: ukryte  że to Amamiya się zakwalifikował i jeszcze nie czuł zawiści

Fajerwerków nie ma, ale też jest nieźle :] Historia prosta i w sumie przewidywalna, ale mimo tego warta uwagi głównie ze względu na wątek muzyczny. Fanom ciepłych, lirycznych opowieści powinna się raczej spodobać (warto jednak podkreślić, że widownia docelowa to najmłodsi). Piano Forest to taka odmłodzona wersja Nodame Cantabile. Gdyby Nodame miała młodszego – równie utalentowanego i zbzikowanego jak ona – brata, byłby nim z pewnością zadziorny Kai.

Właśnie skończyłam oglądać :). Bardzo przyjemny, sympatyczny, ciepły film… Cudowny :) Uwielbiam to i naprawdę wszystkim tą baśniową historię polecam. Traktuje ona o spełnianiu marzeń, dążeniu do realizacji celu, ale przede wszystkim o pasji i miłości. Nieraz na mojej twarzy zagościł uśmiech.
Każdy zasługuje na to, aby zapoznać się z Piano no Mori.

Bardzo ciepłe, sympatyczne anime, odprężające i wyciszające. Wywiera na mnie podobny efekt, jak większość odcinków „Mushishi”, z tym, że jest… zabawniejsze.

Ano tak, bo humoru „Piano no Mori” odmówić nie można. W większości przypadków jest to zwykły, „codzienny” humor, humor dzieci (no, młodszych nastolatków – żeby nam się gimnazjaliści nie obrazili ;-)), bez wielkich fajerwerków, znajomy, zwykle ciepły, czasami obraźliwy (pamiętamy przydomki, które nadawliśmy naszym nauczycielom? może akurat „Pogrzebu” – nota bene pochodzącego od nazwiska tej postaci – wśród nich nie było, ale jednak), bywa nawet nieco wulgarny. Mnie na łopatki rozłożył duch (a właściwie chyba duchy), prześladujący Kai'a, z jednej strony niesamowicie zabawny (gdzież go nie było…), z drugiej – strasznie wkurzający. Chyba jednak najlepsze było w nim to, że duch ten przybierał postać osób Kai'owi znajomych, jedynie odzianych odpowiednio do epoki, z której rzeczony duch pochodził. Przyznam, że z takim pomysłem jeszcze się nie spotkałam – tym bardziej gratuluję osobie, która na niego wpadła. Nie jest łatwo wymyślić coś nowego.

Jeśli zaś chodzi o Kai'a, to ja jestem w stanie uwierzyć w jego talent. Nie znam się na muzyce, nigdy nie grałam na żadnych instrumentach, a ucho mam w najlepszym przypadku drewniane, podejrzewam jednak, że dziecko ze słuchem absolutnym byłoby w stanie dojść do tego, do czego doszedł Kai. Zaś kwestia fortepianu, na którym może grać tylko jedna osoba (no, właściwie dwie), została wyjaśniona w najzupełniej zadowalający mnie, laika, sposób. Pierwszy właściciel instrumentu grał specyficznie, a Kai uczył się grać na tym właśnie fortepianie, więc siłą rzeczy dopasował się do niego. I potem miał problemy, żeby się „odpasować”...

Graficznie film również bardzo mi odpowiadał, prawdopodobnie w znacznej części dlatego, że nie potrzebuję żadnych „fajerwerków” w projektach postaci, za to bardzo chętnie patrzę na dopracowane tła i grę światła, których w tym anime było bardzo dużo. Grafika i animacja znakomicie pasowały do treści i klimatu filmu, udatnie podkreślając ciepło i zwyczajną, codzienną magię, którą możemy zauważyć również w naszym życiu, jeśli zatrzymamy się chociaż na chwilę.

Muzycznie irytowało mnie powtarzanie w kółko tego samego utworu, przygotowywanego przez chłopców na konkurs, a potem na nim granego. Całe szczęście, że nigdy nie zostaliśmy uszczęśliwieni tą melodią w całości – ale i tak miałam jej serdecznie dosyć (co wcale nie znaczy, że ją zapamiętałam…). Podobały mi się za to „charakterystyki” kompozytorów: to jest Beethoven, to jest Mendelssohn, to jest Chopin… Prawdopodobnie miały w tym swój udział same kompozycje, dla każdego z twórców naprawdę charakterystyczne i znane nawet takim muzycznym ignorantom, jak ja.

Cóż mogę dodać. „Piano no Mori” jest bez wątpienia jednym z tych anime, do których będę wracać, mam nadzieję, przez długie lata. Może wtedy, gdy będę potrzebowała odprężenia po ciężkim (tygo)dniu pracy, a może również kiedy będzie mi się nudzić i nabiorę ochoty na coś ciepłego, ogrzewającego serce.

Przyjemna pozycja :) A Kibelkowa Księżniczka miażdży! Hihi… Grać na fortepianie i wyobrażać sobie, że się siedzi z psem w toalecie… Haha! :D

Zgadzam się z oceną recenzenta. Napradę klawe anime i z pewnością przejdzie za parę lat do klasyki ;) Dla fanów muzyki klasycznej, pozycja obowiązkowa! :D