Tanuki-Anime

Halo, tutaj rok 2025.
Anime wygląda dalej świetnie, mimo upływu lat. Po seansie zastanawiam się jednak, czy nie lepiej tej historii byłoby w formie filmu z aktorami. Ludzka twarz przekazuje mimo wszystko ciut więcej emocji, niż jej rysowany odpowiednik, a tutaj tak z 1/3 filmu to główny bohater w bezruchu i bez wyrazu patrzący „w dal”...

7/10, polecam obejrzeć, choćby dlatego, że zdania na temat filmu są podzielone i nie dowiesz się czy jest to film dla Ciebie póki nie zobaczysz.

„The Wolf Brigade” nie bez przyczyny swą premierę miało anno domini 1999, ostatniego roku ,,wytchnienia” przed czekającym ludzkość nowym tysiącleciem – millennium niepewności, skalanego jakąś wynikłą z przepowiedni grozą, czy niewiadomą przyszłością. Kto wie, czy ten przerażający, zatrważający, mocno atakujący w istotę ,,świetlanego Systemu” władzy, film, nie miał swej premiery w tym okresie czasu, tylko po to, aby, co istotne, podkreślić ewentualne znaczenie nowego tysiąclecia dla samej jego treści, oraz dla teoretycznego prawdopodobieństwa kiedyś takiej wizji, jak najbardziej możliwie realnej do spełnienia. „Jin­‑Roh” wdziera tony chłodu, wręcz go bez pytania wtłacza, do umysłu oglądającego. Sami bohaterowie nie przerażają swym zachowaniem i zrozumieniem sytuacji, w której się znajdują, tak jak przeraża skostniała, dziwnie funkcjonująca polityka wewnętrzna Japonii lat 60­‑tych XX wieku, ukazana w anime . Społeczeństwo, na które powinniśmy spojrzeć przez pryzmat poszczególnych – i pierwszo i drugoplanowanych – bohaterów fabuły produkcji, omamia się wizją lepszej przyszłości; w przestrzeni, w której żyją zasiewa się ziarna ,,kłamliwej prawdy”, na której wznosi się górę ideologicznie umotywowanych przejaskrawień. Rzeczywistość w końcu okazuje się niczym ,,pieprz i sól”, wyjałowiona, bezimienna, całkowicie obca. Dzięki aspektom graficznym animacji można było przekonać się, jak wizja przedstawiona w „Jin­‑Roh” przez twórców, staje się niebywale ciężka, smolista, spaczona do zaakceptowania, a do interpretacji aż nadto i emocjonalnie i psychologicznie trudna. Czy rzeczywiście, tak jak pokazuje dzieło to, tak było w latach 60­‑tych XX wieku, w kraju kwitnącej wiśni? Trudno powiedzieć, jednakże fizycznie animacja ta – samo jej tło odpowiednio wyblakle, choć przyznam szczerze dokładnie w tym stylu, rozrysowane, gdzie często jakieś wyraźne ujęcie przedstawiało wycinek miasta z małymi sylwetkami ludzi, ukazywało niebywałe zatracenie tożsamości miasta, jakiekolwiek fizycznego i emocjonalnego ruchu. ,,Towarzysze obywatele” wyglądali jak posłusznie chodzące do pracy, popadające w rutynę, nie rozpoznające siebie na wzajem, choć widzące się codziennie na ulicy, demoludy. Wystarczyło popatrzeć na mimikę twarzy jednych z postaci, np. Fuse i tej całej ,,niby­‑terrorystki”: matowy, starty, mocno ziemisty ton koloru twarzy, z pustym spojrzeniem i niejednoznacznymi emocjami.

„Jin­‑Roh” to anime do obejrzenia tylko na raz; ewentualnie nieczęsto, ale jednak, można by do niego wracać. Ocena produkcji będzie ciężka, a może nawet nieostateczna, z obecną wartością: 7/10

Wielka szkoda,ze obecne produkcje nie dorastaja jin roh do piet.
Swietnie zanimowana produkcja. Docenilam po drugim podejsciu.

Cóż za perełka. Pokażcie mi coś o zbliżonym poziomie z ostatnich pięciu lat… Aż się smutno robi

Ta recenzja to chyba jakiś żart… wiem że osoba która ją napisała wyraża swoje opinie, którymi zachęca lub zniechęca do zobaczenia danego anime. I jestem jak najbardziej za tym aby recenzje nie były pisane przez 1 osbę bo jest to po prostu bez sensu.
Jin roch to jedne z lepszych anime jakie widziałem (a widziałem sporo) zostało tutaj po prostu zdeptane.
Polecam i nie zagdzam się oceną

Że niby grafika na poziomie Crest of the Stars ?
No ktoś tu chyba sobie jaja robi.

Z jednej strony sporo motywów podobnych do tych jakie można znaleźć w Monsterze, z tą różnicą, że tu mamy wersję skondensowaną dwugodzinną zamiast niewiele głębszej za to bardzo rozciągniętej. Z drugiej dramat (po)wojenny dużo ciekawszy niż Grobowiec Świetlików. Na dodatek elementy sensacyjno­‑kryminalne oraz przedstawienie działania niektórych aparatów państwa. Wszystko zgrabnie podane, bohaterowie wiarygodni, technicznie też niewiele do zarzucenia.
Plusy także za:
- zachowanie odpowiednich proporcji między akcją, dramatem, rozmowami;
- realizm;
- „grę czerwonego kapturka z wilkiem”;
- atmosferę.

9/10

„Film stworzony do oglądania w kinie i niestety tylko na raz.”
Dziwne, że to anime doceniłam dopiero po drugim seansie i to na laptopie. Po trzecim oceniłam je na 10 z gwiazdką, a każdy kolejny raz był już celebracją. Niewiele jest wśród anime tak dojrzałych tytułów.

Dobry film, ale nawet najlepszy film nie zostaje w pamięci i nie ma z niego żadnej satysfakcji, gdy jest nudny jak flaki z olejem…

Wojna i dylematy z nią związane. Świetną reżyserię widać już od pierwszych scen. Temat oczywiście zawsze aktualny, ale tym razem podany w mało strawnej formie.

Film przegadany w negatywnym tego znaczeniu, akcja jakoś nie wciąga, bardzo trudno wczuć się w bohaterów.

Wyszło jakoś płytko, a na pewno niesamowicie nudno. I tylko tę nudę z tego filmu pamiętam.

Solidny film w doskonałej oprawie audiowizualnej. Gratka dla każdego fana paramilitarystyki, intryg politycznych i ludzkich dramatów.

Ja odebrałem ten film odwrotnie, jako zaprzeczenie możliwości jakiejkolwiek zmiany, poprawy na lepsze zarówno w osobie głównego bohatera jak i widza. Absolutną negacje katharzis, nawrócenia, czy zmiany raz już nabytych zachowań.

A co niby miał zrobić? Zgrywać bohatera?  kliknij: ukryte  Tak czy inaczej, zarówno on jak i Kei dostaliby kulkę w łeb. Mamy tu do czynienia z przypadkiem człowieka ciężko doświadczonego przez życie, borykającym się z wynikłymi z tego problemami natury psychicznej a przy tym beznadziejnie lojalnego i wiernego wyznawanym wartościom. Nie problem w tym, by próbować coś zmienić; Fuse chciałby ale po prostu wie, że w tej sytuacji nie może uczynić kompletnie nic pozytywnego i to jest najbardziej bolesne.

Ten film to nie dramat, a klasyczna tragedia oparta na kanwie militarnej. Utsuge. Ciężka i przytłaczająca produkcja, którą nie każdy będzie w stanie skonsumować. Jin­‑roh polecałbym otwartym widzom, którzy cenią sobie powagę i realistyczne historie.

PS. Katharzis pisze się przez „s”, nie „z”.

Drodzy, żebyście nie poczuli się rozczarowani, powinniście wiedzieć że to nie film akcji, ale dramat.
Oczywiście dramat z elementami akcji ^_^.

Animacja wydaje się dziwna. Ponieważ nie zastosowano cieni do postaci (patrz twarze). Ale ten zabieg jest trafiony, gdyż obraz stał by sie już zbyt przytłaczający.
Tak poza tym – grafika wspaniała, bez fuszerki.

Teraz spojler.
 kliknij: ukryte  O zakończeniu mogę powiedzieć tyle, że to Fuse naprawdę zabił Kei.
A to dlatego, że niechciał by to za niego zrobił ktoś inny.
Tak czy siak, on też nie uniknął by śmierci (snajper w drewnianym baraku). Więc takiego a nie innego wyboru dokonał Fuse.

Początek fajny, wręcz genialny. kliknij: ukryte  Gdy dziewczynka się wysadziła pomyślałem, że to jest to co lubię. No i to coś znikło, anime się stoczyło poza skale ;/
Czerwony kapturek, wilki… Dobra śpię jednym okiem.
 kliknij: ukryte  Nagle koleś idzie jak terminator, a cała śmietanka biega po kanałach…
Jaki ten świat mały, że się wszyscy tam znaleźli, no ale dobra.
 kliknij: ukryte  Na samym końcu gościu zabija babę… Przewinąłem, do tyłu. Posłuchałem jeszcze raz tych bredni o czerwonym kapturku, a tu się okazuje, że to jakiś partyzant strzelił FACEPALM
Krótko mówiąc, to naprawdę szkoda tracić czas na takie anime.

Jakby ktoś mi polecił dobry film, tak jak to było na początku…
to byłbym bardzo wdzięczny :]

Zacznę od tego co zrobiło na mnie największe wrażenie – na oprawie audiowizualnej. Jest jedną z lepszych jakie widziałem.
Grafika pozornie może się wydawać przestarzała przez momentami zbyt wyblakłą kolorystyke. Jednak poza tym, wszystko stoi na dobrym poziomie. Tła jak i postacie są dobrze narysowane, ubiór np. choćby jednostek specjalnych może się podobać. Jednak to wszystko nie robiło by wrażenia gdyby nie animacja, jest po prostu kapitalna. Nie ma tu żadnych uproszczeń w postaci np. statycznego tłumu. Wszyscy się poruszają, animowane są również osoby na których w tym momencie akcja się nie skupia. Przypomina mi to nieco dbałość z innego anime – „Grobowca Świetlików”. Zadbano o wszystko – seria z karabinu naprawdę niesie spustoszenie na ciałach ostrzeliwanych, a wystrzał nie wygląda jak zimne ognie włożone w lufę karabinu. Twarze postaci nierzadko wydają się nie okazywać zbyt wiele uczuć, ale kiedy już to robią to wrażenie jest bardzo dobre.
Oprawa dźwiękkowa także daje radę. Wszystkie odgłosy otoczenia są idealne. Deszcz, pluskająca woda w kanałach, odgłosy wystrzałów, efekty symulujące ogłuszenie. Do tego świetna muzyka.
Tak więc techniczna część nie zawodzi ani trochę co przyczynia się do budowy genialnego klimatu. Ukazywany obraz jest przekonywujący, mroczny, taki jakim być powinien.
Klimat ten utrzymuje nas w ciekawości, nie pozwala wyłączyć filmu. I bardzo dobrze bo sama fabuła jest już niespecjalna.
Sama tytułowa „Wilcza Brygada” wydaje się być tylko gadką­‑szmatką, serwowane każdym kroku motywy z „Czerwonego Kapturka” kiczowate.
Historia z zamierzenia nie miała być czystą akcją, ale wydaje mi się, że nieco przesadzono. W środkowej części filmu nie dzieje się niemal nic ciekawego, więc można się znużyć. Anime to z pewnością należy do tych wartych uwagi, ale raczej nie zapamiętamy go w sposób szczególny.
7/10

Mai, naprawdę nie wiem, w jaki sposób oceniłaś grafikę w tym anime na 5, może jesteś tak wymagająca, ale zejdźmy na ziemię. Przecież ta grafika po prostu była piękna! Raz, że świetnie pasowała do klimatu, nawet niektóre triki w animacji pomagały wczuć się w „epokę”, dwa, że szczegółowa do bólu. Pięknie narysowana broń, płynna animacja, konsekwencja rysowników. No ja proszę… Ok, jeżeli nie 10/10 (bo ja uważam siebie za osobę wymagającą pod względem animacji i owe anime wręcz schlebia tu moim gustom), to chociaż te 9 czy 8, ze stratą na tej szaroburości (która tutaj była jak najbardziej na miejscu). Nie wiem, czy ta ocena była wystawiona ze złośliwości (w co wątpię), czy to może dlatego właśnie, że kreska jest realistyczna? Jakby to była wada? Brak fajerwerków graficznych? A co przez to rozumiesz? Lasery z Gundamów? Epickie trójwymiarowe ujęcia z szerokiej perspektywy? No proszę cię… Tutaj każdy wystrzał broni był przedstawiony w taki sposób, w jaki powinien wyglądać, dopracowany chyba do granic możliwości zwykłej animacji. Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to fakt, że ciało po serii z MG42 powinno być, delikatnie mówiąc, bardziej rozwalone, ale z drugiej strony gdybym chciał obejrzeć jakieś gore, to bym odpalił Dokuro­‑chan. Już o tłach, motoryzacji i innych aspektach narysowanej rzeczywistości nie będę się wypowiadał, bo mi zaraz superlatyw zabraknie. Co, dalej fajerwerki? A kurde, a już te wszystkie metaforyczne ujęcia? Uciekający balonik chociażby… To co?
INB4 napisz własną recenzję.

Kino dość ponure i dosadne. Nie ma tu bohaterów, są za to postacie z krwi i kości, pokazujące jaka jest ludzka natura. Mi przypadło do gustu szczególnie, że autorzy nie poszli na łatwiznę.
Polecam

Już dawno nie oglądałem tak dobrej kinówki.
Jin Roh jest krytykowany przez wiele osób ale mnie on bardzo przypadł do gustu.
Jest on świetnym połączeniem historii z fikcją.
Fabuła chodź czasami się przeciąga za chwile „rusza z kopyta” i porywa nas w uniwersum Jin­‑Roh'a.
Muzyka, jest jej mało ale wystarczająco aby ,przynajmniej mnie, się spodobała zwłaszcza ending który pozwala na przemyślenie tego co prze sekundą skończyliśmy oglądać.
Spoiler
 kliknij: ukryte  Szkoda tylko że ta dziewczyna musiała zostać zastrzelona :(

Po prostu dobre anime, nic więcej. Tak się złożyło, że OST przesłuchałem na długo przed obejrzeniem anime, i muzyka to chyba najmocniejsza strona tego filmu. Nie zlewa się zupełnie z obrazem ale przyjemnie od niego odstaje. Niestety ktoś kto postanowił umożliwić mi i wielu innym obejrzenie tego anime stwierdził, że ending nie będzie nam potrzebny i możnaby go wyciąć skracając tym samym czas trwania o całe 5 minut. Szkoda, bo napewno poprawiłoby to ogólne wrażenie po obejrzeniu.
Co do fabuły to podczas oglądania miałem mieszane uczucia ale im dalej tym lepiej. Pozatym lekkie wątpliwości co do fabuły są przyćmiewane przez bardzo dobre projekty postaci i klimat.
Grafika mogłaby być bardziej szczegółowa skoro mamy doczynienia z filmem pełnometrażowym.
No i tyle, ocena z recenzji jest trafna.

Obejrzanie z trudem i na siłę. Fabuła, choć zaskakuje w pewnym momencie, w ogole mnie nie porwała. Rozumiem, że niektórym film wybitnie się spodobał, jednak dla mnie był po prostu nudny.

jak dla mnie za duzo krytyki dla tego anime.. mi sie nawet podobało i wiele sie zastanawiałam nad sensem ukrytym w tym annime. jedna z wyzszych pozycji jak dla mnie.

kolejny raz wychodzi na to że nie należy sugerować się opinią recenzenta. Nie wiem jak innych, ale mnie to anime poruszyło i niejako zmusiło do refleksji. Bo czy na prawdę wszystkie wybory w życiu są trafne? Anime ukazuje nam jak bardzo człowiek może być poddany próbie i jak bardzo jest kruchy i ułomny. wplecione 'opowiadanie' bajki o Czerwonym Kapturku też było świetnym zagraniem. Jedno z najlepszych jakie oglądnęłam, a tak jak mój poprzednik oglądnęłam ich sporo. I kolejny raz zaskakują mnie gusta tutejszych recenzentów. Oczywiście, o gustach się nie dyskutuje. Ale obejrzyjcie, bo naprawdę warto.

Dla mnie top5 jakie widzialem a sporo sie obejrzalo, goraco polecam..
Swoja droga tutejsi recenzenci maja naprawde dziwne gusta jak czytam juz nastepna z kolei recke..;)

To raczej nie to, ale emocje bez wątpienia. Wiele zależy od nastroju widza i „konstrukcji psychicznej”, dla cynika szukającego romantycznych uniesień będzie to niezła pozycja. Realistyczne kreska i szare barwy w połączeniu z nastrojową muzyką tworzą niezapomnianą atmosferę. Ta historia jest opowiedziana w bardzo życiowy sposób, w rzeczywistości bohaterów nie ma miejsca na uczucia, a ich emocje są tylko wyrazem przytłoczenia sprzecznymi pragnieniami. Gdyby wszystko zakończyło się napisem „happy end” być może widz poczuł by się lepiej. A tak poznaje smutną prawdę, że człowiek człowiekowi wilkiem. Miejmy tylko nadzieję, że nie zawsze.
A opowidziana wesja „Czerwonego Kapturka” rzeczywiście jest mocno podejrzana, może to cenzura?

Ocena tego anime zależy jak będziemy go oglądali.Ja osobiście odebrałem Jin­‑ro jako historię o rodzącym się powoli uczuciu między ludźmi którzy teoretycznie nigdy nie powinni się spotkać.
Wizja świata owładniętego przez nazistów i walczących z nią sekty stanowi dobre tło dal historii o przeznaczeniu i miłości.
Faktem jest,że grafika przedstawia się średnio ,ale za to muzyka jest świetna!Stanowi genialne uzupełnienie filmu a i bez niego jest bardzo dobra.
Świetne anime i tyle!

Cóż,rację mają ludzie, którzy twiedzą, że jest to film trudny w odbiorze i nie kazdemu musi się spodobać.
Bo i rzeczywiście akcji w nim nie ma. Gwałtowne sceny przedstawiają zwykle po prostu bezpardonową rzeźnię.Ale,może to i dobrze, że Japończykom udaje się jeszcze stworzyć film względnie spokojny, przeznaczony dla rozwiniętego intelektualnie widza.Niestety, coraz niej takich produkcji…
Jeśli chodzi o opowiedzianą w nim historię,to napiszę tylko tyle, że dobrze, że są anime hołdujące idei katharsis.
Przy okazji. Film powinien się spodobać odbiorcom, którzy przeczytali lub obejrzeli „Vaterland”.
Jeśli chodzi o muzykę w tym filmie, to nie mam nic do dodania. Doskonała.
Na marginesie.To ciekawe, że Japończycy, których większość produkcji muzycznej jest raczej marną odgrzewką równie niewiele wartego zachodniego popu i pseudo­‑rocka potrafią równocześnie tworzyć tak piękne kompozycje. Podobne przemyślenia towarzyszyszyły mi nie tylko przy wielu japońskich filmach, ale i przy równie wielu grach.Doprawdy, kraj to paradoksów.
Co do szaty graficznej…hmmm…Naprawdę, przeciętnemu zjadaczowi kaset nie musi się podobać.Myślę jednak,że ludzie o artystycznej duszy kilka rzeczy w niej docenią. Po pierwsze,surowe,pozbawione cienia twarze świetnie pasują do treści filmu.Warto zauważyć,że design postaci jest niezwykle realistyczny, co niestety, w anime zdarza się rzadko, bowiem łatwiej jest rysować postacie uproszczone do granic możliwości, charakteryzujące się przesadną mimiką, niż prawdziwe twarze…
Po drugie, rękami i nogami będę bronił designu urbanistycznego w filmie. Jest szary i jak mówią niektórzy, nijaki,ale właśnie to jest w nim piękne.Przecież mamy do czynienia z krajem odbudowanym po zniszczeniach wojennych.To prawda, że przypomina PRL, ale pod żadnym względem nie jest to wadą.Powiedziałbym, że jest zaletą. Czy zastanawialiście się kiedyś dlaczego większość animeowanych światów nie ma nic wspólnego z rzeczywistością?Może dlatego, że łatwiej coś wymyślić, niz wiernie skopiować rzeczywistość. A poza tym, mało ludzi bawi się, widząc w kinie odbicie własnej, smutnej rzeczywistości…
Co ciekawe, krajobrazy z „Jin­‑Roh” bardziej przywodzą mi na myśl widoki zza zachodniej granicy z lat trzydziestych,niż japońskie miasta. Tak, ten film to perełka dla ludzi zafascynowanych Niemcami czasów świetności NSDAP. Maniacy historii Trzeciej rzeszy w ogóle dostrzegą w tym filmie wiele inteligentnych nawiązań…Właściwie akcja tego filmu mogłaby rozgrywać się w Niemczech…
Acha, bym zapomniał…Brawa należą się twórcom za projekt żołnierzy policji pancernej…
Myślę, że jeszcze wielu innych twórców będzie się inspirowało tym designem.
Wszystko to tworzy niesamowity klimat.Sądze, że ten film warto oglądać właśnie dla jego niesamowitej atmosfery.
Podsumówując,film jest trudny w odbiorze.Pod tym względem jest chyba bliski „Avalonow”'i.Nie musi każdemu się podobać, ale to nieważne.Koneserzy dobrego kina i tak odkryją w nim prawdziwą perełkę.To właśnie dzięki takim filmom japońska animacja zasługuje na miano sztuki.