Tanuki-Anime

Nie wiem, co niektórzy mają to tego anime, chociaż każdy lubi co innego, ale według mnie – zajebistość sama w sobie, za przeproszeniem. Kocham to anime i nigdy nie wierzyłam, że coś przebije u mnie FT, a jednak. Troszku to magiczne, że w tym momencie nawet Fairy Tail znajduje się na drugim miejscu na mojej liście, za co dostanę pewnie piękny ochrzan od fanów, ale taka jest prawda.
Jedynym minusem (niewielkim, a może dla niektórych nawet plusem) jest to, że to anime jak dla mnie jest przesiąknięte yaoi… ale to pewnie tylko moje zabawne przemyślenia.

Czy to anime powinno być również pod zakładką shounen­‑ai?

Widzę tutaj wiele nieszczególnie pochlebnych opinii o tym anime, dlatego zdecydowałam się napisać komentarz i powiedzieć, że mi się podobało!

Niektórzy mówią, że to anime jest nudne… Cóż, to kwestia gustu, bo mnie właśnie zaciekawiło i to bardziej niż większość innych anime, które widziałam. Po obejrzeniu jednego odcinka nie mogłam się powstrzymać przed włączeniem kolejnego. Nie, nie twierdzę, że lekko przynudzających momentów nie było w ogóle, bo występują one chyba w każdym anime a przynajmniej w większości. Jednak dla mnie tych momentów było mało i były na tyle nieistotne, że już ich nie pamiętam. Można się przyczepić również podobieństw do innych anime, ale mi takie rzeczy nie przeszkadzają jeżeli całość jest tak dobra.

Również postaci były ciekawe i po prostu fajne. Jedyna osoba, która mnie czasami denerwowała to Thobari i to jego dobro… Ale całą resztę polubiłam, szczególnie Yoite (zwykle nie lubię takich dramatycznych postaci, ale on  kliknij: ukryte  (ono? Nie jestem pewna jak to jest z tą jego płcią…) jest wyjątkiem).

Grafika była śliczna, dawno nie widziałam anime które byłoby tak ładne! Jeżeli chodzi o muzykę to również uważam, że jest udana. Wprawdzie nie wpadła mi w ucho żadna melodia puszczana w tle, ale zarówno opening jak i oba endingi są świetne (a zwykle nie lubię endingów, bo są nudne!) .

Dodam jeszcze, że to anime to trochę taki „shounen dla dziewczyn”. Skoro mi się podobało to powinnam polecić je wszystkim, ale jakoś mam opory przed polecaniom chłopakom… Chłopakom raczej nie będą przeszkadzać bishouneni… Ale inaczej ma się sprawa z fanserwisem. Chociaż to anime niby nie jest yaoiem to momentami miałam wrażenie, że jednak jest (ja tam lubię yaoi, więc bynajmniej mi to nie przeszkadzało). A może to tylko ja jestem taka dziwna i wszędzie się dopatruję yaoi a każdy normalny człowiek zobaczy tam tylko przyjaźń?

Nigdy nie wiem jak zakończyć wypowiedź, więc napiszę, że po prostu chciałabym by potencjalni widzowie (szczególnie dziewczyny!) nie zrażali się niepochlebnymi opiniami i zdecydowali się obejrzeć. Jak się nie podoba to, cóż… Będę musiała pogodzić się z tym, że nie każdy ma taki gust jak ja. Jeżeli natomiast się spodoba to napiszcie, proszę, komentarz tutaj, żeby dobrych opinii było więcej!

Subiektywnie wystawiłabym temu anime ocenę 10/10. Chcąc być bardziej obiektywna daję 9/10. Mniej nie mogę, bo by mnie serce zaczęło boleć!

Nabari no Ou. Hmm… Bardzo długo zbierałam się za obejrzenie tego anime. Ciągle na nie „wpadałam” – a to AMV na youtube'ie, a to utwór muzyczny, screen, ale w końcu przemogłam się i zabrałam za oglądanie. I co? Mam bardzo ambiwalentne uczucia – z jednej strony patos wylewa się z tej serii, bohaterowie wręcz chwalą się swoimi traumami i nieszczęśliwymi zdarzeniami z przeszłości, fabuła w niektórych momentach jest przeraźliwie nielogiczna, a muzykę raz słychać, a raz nie… Dlaczego więc na zakończeniu płakałam? (I żeby nie było – nie był to płacz z radości, że moja katorga wreszcie się kończy.) Przecież nie podobało mi się! Wszystko mnie w tym anime denerwowało! Ale jednak… Nie wiem, może to skrzywienie gustu, ale Yoite zamiast mnie denerwować swoim „zaangstowaniem” wzbudzał tylko współczucie i żal, że przydarzyły mu się takie rzeczy. Biedny chłopak. Była jeszcze jedna, a w zasadzie dwie rzeczy, które mi się podobały. Pierwsza to więź, która wytworzyła się między Miharu a Yoite. W zasadzie tylko dla niej oglądałam tą serię.  kliknij: ukryte  I w zasadzie nie umiem sobie wyobrazić innego zakończenia – fakt, smutne, ale nie dało się tego inaczej skończyć. Dobrze chociaż, że Yoite na końcu zaznał choć odrobiny szczęścia.

Reszta bohaterów po prostu jest. Nie denerwowali mnie specjalnie. Może z wyjątkiem Raimei i Tategami. I Hattoriego. I Ichiki. I Thobariego. Cholera. Jednak mnie irytowali. Co prawda nie wszyscy, ale jednak zbyt wielu.

Druga to, moim zdanie wręcz przepiękny, drugi ending. Spokojny, lekko melancholijny, ale szalenie ciepły. O tak, podobał mi się. Bardzo.

Grafika też jest całkiem ładna. Taka… specyficzna. Tylko postacie są strasznie chude, jakby zagłodzone.

Czy dla raptem dwóch rzeczy warto oglądać 26 odcinkową serię? Fakt, NnO ma sporo wad i tylko kilka plusów, ale jednak cieszę się, że obejrzałam to anime. Cieszę się, mimo że czasami byłam wręcz przygnieciona dramatami bohaterów i nielogicznością ich zachowań. Nie wiem jednak, czy polecam to anime. To kwestia tego, czy jest się w stanie przetrwać przedramatyzowane serie i znaleźć w nich chociaż kilka plusów, które się doceni.

Po trzech latach skapłam się, że pod Miharu podkłada głos Rie Kugimiya. D:

Z wrażenia muszę zrobić re­‑watching.

Anime bardzo mi się podobało niektóre postacie nie przypadły mi do gustu ale po prostu dobre :> Główny bohater Miharu był fajny tak samo Yoite ale sceny z Miharu i Thobari były bezcenne :> no i myślałam ze zakończenie będzie inne że  kliknij: ukryte  yoite nie zniknieale chyba tak musiało być i tak Uśmiech Miharu na końcu mnie uświadomił że zrozumiał Yoite do samego końca
daje 10/10 :>

Nudny przeciętniak, to szczera prawda, ale kreskę ma bardzo dobrą. I tylko dla owej kreski obejrzałam to od początku do końca.

Zmoderowano wulgaryzm.

Za anime zabrałam się zupełnie przypadkowo. Kolejny akt nudy, i chyba dlatego nawet mi się to spodobało.

Pod względem fabularnym Nabari no Ou nawet ujdzie, jedynie przy końcówce czułam się rozczarowana. Można powiedzieć, że wszystko staczało się na równi pochyłej. Jednak zacznę od początku. Pierwsze odcinki były naprawdę świetne, zapowiadały dobre widowisko. Podobał mi się, ziejący apatią, Miharu. Thobari­‑sensei też miał w sobie coś zabawnego. Jednak wraz z rozwojem, zapętlaniem się fabuły wszystkie ich cechy jakoś wyblakły. Tragizm każdej postaci po prostu przytłaczał widza. Powoli również zaczynało brakować humoru. Fabułę mogłabym porównać do puszki, która na początku przyciągała i miało ochotę się z niej napić, ale w miarę upływu odcinków ta puszeczka była zgniatana aż w końcu z nic niej nie zostało. Ostatnie odcinki strasznie mi się nie podobały, niesamowicie męczyłam się przy ich oglądaniu. Bohaterowie są ciekawi, ale jak mówiłam wcześniej, dramatyzm przeważa pod koniec serii, co możze mniej lub więcej denerwować, irytować.
Muzykę i kreskę uważam za bardzo dobre. Podobał mi się opening, natomiast ending już trochę mniej. Świat także miał w sobie coś urokliwego, dzięki tej ładnej kresce.

Podsumowując, anime poleciłabym tym, którzy mają ochotę na małą acz poważna odmianę od podobnych gatunkowo serii. Osobiście wystawiłam ocenę 7/10, ale zaważyła na tym większość początkowych odcinków, które mi się podobały.

Zgadzam się z częścią przedmówców. Początek był naprawdę niezły (szczególnie pierwszy odcinek) ale póżniej wszystko się posypało i zrobiło się niesamowicie nudno. W pewnym momencie przyłapałam się na tym, że mam ochotę przewinąć co druga scenę.
Bohaterowie byli jacyś niemrawi. A już Kumohira­‑sensei to dla mnie całkowita zagadka. Po co on w ogóle był w tym anime? Przecież w zasadzie nic nie robił, mało tego, motywy jego działania do końca anime pozostały niejasne. Pozostali bohaterowie gdzieś w okolicach 10 odcinka przypomnieli sobie jacy są nieszczęśliwi i skrzywdzeni przez los przez co zrobiło się całkiem ponuro.
Poza tym trochę irytowały mnie podobieństwa do „Naruto”, które to anime lubię.  kliknij: ukryte  Główny bohater, który ma „coś potężnego” w sobie – jak Naruto, facet który rzekomo zabił wszystkich członków swojego klanu oprócz rodzeństwa – drugi Itachi, itd… Niestety wszystkie te wątki w Nabari no Ou były poprowadzone bezsensownie lub wręcz porzucone. (No bo czego w gruncie rzeczy dowiedzieliśmy się o shinrabanshou? Prawie nic.)
Grafika(ach te patykowate rączki i nóżki) i muzyka jak dla mnie bardzo słabe .
Podsumowując – rozczarowałam się bardzo, bo po pierwszym odcinku miałam duże nadzieje związane z tym anime.

1 odc. bomba kreska swietnie wpasowane tla z postaciami zapowiada sie widowiskowo walki fajne efekciarskie znikanie w huraganie czy w lisciach (troche dziwnie to brzmi :P) tym dalej no akcja robi sie spokojniejsza ale do ostatniego odc. ogladalem z zapartym tchem i nie zaluje postacie takze przyjemne glowny bohater olewa wszystko co mi sie strasznie podobalo moze pozniej gdzies to umyka ale ten jego humor tez bomba potrafi fajnie przydolowac ludzi jako maly diabelek inne postacie tez fajne ale rospisywac sie nie bede od tego jest recenzja albo trzeba samemu obejzec osobiscie polecam wolalbym w muzyce wiecej gitarowego grania ale coz nie mozna miec wszystkiego :)
osobista ocena 8/10 najbardziej za kreske naprawde jest co podziwiac :)

Porównywanie tego anime do takich produkcji jak Naruto jest po prostu obrazą. Dla Naruto rzecz jasna.
Przyznam, że mandze dałabym może te 7/10 choć bardzo naciągane, nie mogę jednak tego samego powiedzieć o anime.
Anime oceniłabym GÓRA 5/10 i to tylko dlatego, że uwielbiam ten rodzaj kreski, a adała w ucho.
i muzyka – choć przyznaje, że przeciętna – wpadała w ucho.
Gdyby anime utrzymało poziom z kilku pierwszych odcinków, mógłby być to projekt naprawdę bardzo dobry. Już sam charakter głównego bohatera ukazany w odcinku pierwszym całkowicie mnie urzekł, niestety później spoglądałam na niego mało przychylnym wzrokiem.
To co mogło być dobrą komedią przygodową z kilkoma wątkami dramatycznymi stało się bardzo słabym, czasami wręcz żenującym, dramatem.

Obejrzałam 11 odc i stanęłam. Po miesiącu dokończyłam całą serię. Przeciętniak jakich wiele. Nie zachwyciło mnie niczym, ale też nie odrzuciło. Można oglądać, można se darować. 6/10

W kwestii podobieństw jest ich całkiem sporo:
Naruto:  kliknij: ukryte  Coś w ciele głównego bohatera, rozróba jednego z klanu, chęć zemsty, dość dziwna przyjaźń głównych bohaterów, podobieństwo między Sasuke a Yoite – jakby nic ich nie obchodziło tylko własne problemy itp.


Code Geass:  kliknij: ukryte  Prawie jak Geass w oku tego okularnika, chęć zbudowanie innego świata

Loveless  kliknij: ukryte  Główni bohaterowie zarówno z charakteru jak i z wyglądu są bardzo podobni

X  kliknij: ukryte  Ta kobieta co była niewidoma przypominała mi w pewien sposób tą z X co nie widziała, a jednak doskonale się orientowała.. W jakieś innej serii też był ten motyw jak np. Fruit Baskt

Sayonara Zetsubou Sensei  kliknij: ukryte  Ten nauczyciel mi przypominał seneia z te serii :D

Kuroshitsuji  kliknij: ukryte  Niektóry design postaci podobny do lokaja

Fma (pierwsza seria)  kliknij: ukryte  Motyw z nieśmiertelnością okularnika..

Było pewnie coś jeszcze, ale mimo to uważam serię za dobrą. Wzięło dobre rzeczy z innych serii, a mimo to nie uważam jej za jakiś plagiat czy coś. Miło będę ją wspominać.

Obejrzałam ponownie i moja ocena wzrosła do 8/10.
Po pierwsze: grafika i muzyka są wspaniałe! Postacie też są bardzo dobre. Główny bohater początkowo był  kliknij: ukryte  fajnie ironiczny, szkoda że to potem znika.. Podobały mi się rozmowy z jego jutsu Yoite na dłuższą metę mnie irytował.. Choć raz postacie kobiece nie były jakieś słabe i bez charakteru jak w niektórych..
Nie żałuję, że obejrzałam to anime jeszcze raz.

Szczerze mówiąc oglądałam to anime dla kreski xD Uwielbiam takie :D O fabule właściwie nic nie mogę powiedzieć, hah xD Parę elementów podobnych do Naruto, ale w którymś momencie po prostu straciłam wątek.. Postacie są spoko, taką grafikę po prostu kocham :)
I muszę stwierdzić, że główne zdjęcie w recenzji nie jest zbytnio zachęcające..
Daję 7/10 ;p

Cóż… Powielając pewien schemat pewnego recenzenta (trochę dużo tych „pewnych rzeczy”, ale nie szkodzi…) powiem tak: wszyscy bohaterowie mają tragiczną przeszłość, no ale to można im wybaczyć ze względu na świat w jakim żyją. Pobudek działania natomiast niektórych z nich całkiem nie rozumiem(zwłaszcza nauczyciela­‑nie będę pisała imionami, bo nigdy nie miałam do nich głowy). Lubię wszelkiego rodzaju shuneny, więc od razu zastrzegam, że zabrałam się za tę serię z optymizmem i do ok. 16 odcinka byłam nim zachwycona, nawet jeżeli nie wszystko mi pasowało i niektóre „tajemnice” były widoczne gołym okiem, a z kolei inne rzeczy nie trzymały się żadnej spójnej całości. Niestety po ok. 16 odcinku cała fabuła się nagle sypie. Okazuje się, że główny bohater nie wykazuje żadnych zmian ani w nauce technik ninja (a podobno się szkolił?) ani w charakterze, po za tym, że zaczyna mu na czymś w końcu zleżeć, ale nie bardzo wiadomo na czym (może sam miał dość własnej roli odgrywanej w tym anime i po prostu zależało mu na zakończeniu tej farsy?). W dodatku następuje nagły wysyp zwrotów akcji, gdzie każda zagrana ucieczka czy pojmanie (nawet jeżeli chwilowe) jest udane(nic nie zostało udaremnione w jakiś zdecydowany sposób). Po prostu to jakiś wypełniacz czasu antenowego i nic więcej, bo nie wniósł nic konkretnego do fabuły. Potem następuje moment kulminacyjny, gdzie nagle wszyscy bohaterowie znaleźli się w jednym miejscy (zabrakło tylko ciotki głównego bohatera i kolegów z klasy). Moment kulminacyjny udaje, że jest podniosły i tragiczny, a potem nagle się kończy jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Potem następuje rozwiązanie akcji w dość melancholijny sposób, jakby wszyscy nagle „zapomnieli” o świecie Nabari, choć zdawali sobie sprawę, że dalej istnieje, każdy stał się przyjacielem każdego. Zdaje się, że zakończenie miało być łzawe (i przy całej mojej płaczliwości – znajomi wręcz się ze mnie nabijają, że jestem ekspertką w tej dziedzinie, bo potrafię się rozpłakać przy każdej scenie) to tutaj co najwyżej pomyślałam: „a co mogło się stać jeszcze bardziej nierealnego od całej reszty?” (zakładając, że świat Nabari jest realny…

Pewnie, że mój komentarz jest przydługawy i złośliwy, wiem, ale to nie tak, że nie polecam tego anime. 2/3 jest bardzo udane (po za niektórymi epizodami). Tylko końcówka jest wkurzająca. Acha, jeśli komuś się nie spodobał mój komentarz to też dobrze, bo to moje indywidualne zdanie.

Należę do grona fanów anime o tematyce ninja, sztuk walk i tajemnych mocy. Nie doszukuję się w nich specjalnej głębi, filozofii itp. Fakt, że takie serie powtarzają między sobą różne sytuacje, typu: bohater na skraju śmierci nagle wstaje pod wpływem jakiegoś monologu o miłości i przyjaźni, i rozwala przeciwnika w drobny mak, także łykam;p Ponieważ oglądając taką serię tego właśnie szukam, chcę i pragnę – wcale nie rzeczywistości a oderwania mnie od niej. Póki anime ma to „coś”, bohaterów, których można kochać lub nienawidzić, mroczną tajemnicę odsłanianą krok po kroku, przygodową fabułę, wszystko jest w porządku. „Nabari no Ou” zawodzi w praktycznie każdym punkcie.

Trzech kwestii strawić po prostu nie mogłam, a pominęłam już fakt całkowitego braku oryginalności świata i zdarzeń nam przedstawionych (starszy brat wybił cały klan i stanął po stronie zła, ale tak naprawdę to jednak było inaczej – litości, błagam). Numer jeden – zapodany zostaje wątek, pokazany nam tylko częściowo, ani go nie rozwiną, ani nim zainteresują a już się kończy, chociaż nawet i to nie, bo końca większości wątków nie poznaliśmy. Żaden z bohaterów nie został przedstawiony solidnie, aby można się było z nim zżyć. Po prostu zrobiono wszystko, żeby wywołać u widza obojętność, choć nie myślę, aby było to celowe. Numer dwa to sentencje wygłaszane przez niektórych bohaterów – w recenzji został podany adekwatny przykład. Zdania owe najpierw wprawiały w lekkie zdumienie, a potem w lekkie zażenowanie. I fantastyczny numer trzy, postać, której znieść nie mogłam, Kumohira – sensei. Spytam tylko, o co temu facetowi chodziło, bo dojść nie doszłam. Poza ta listą denerwowało mnie jeszcze to, że tak naprawdę guzik dowiedzieliśmy się o mocy shinrabanshou, a można było to rozwinąć, a także przeszłość Yoite, o której nie dowiedzieliśmy się nic, poza tym, że była okropna. Czemu? Zresztą tak potraktowano kilka innych wątków, o czym już mówiłam. Ze szczegółów całkowitych rozbroił mnie jeden – pani, której kimono ledwo opierało się na Trzech kwestii strawić po prostu nie mogłam, a pominęłam już fakt całkowitego braku oryginalności świata i zdarzeń nam przedstawionych (starszy brat wybił cały klan i stanął po stronie zła, ale tak naprawdę to jednak było inaczej – litości, błagam). Numer jeden – zapodany zostaje wątek, pokazany nam tylko częściowo, ani go nie rozwiną, ani nim zainteresują a już się kończy, chociaż nawet i to nie, bo końca większości wątków nie poznaliśmy. Żaden z bohaterów nie został przedstawiony solidnie, aby można się było z nim zżyć. Po prostu zrobiono wszystko, żeby wywołać u widza obojętność, choć nie myślę, aby było to celowe. Numer dwa to sentencje wygłaszane przez niektórych bohaterów – w recenzji został podany adekwatny przykład. Zdania owe najpierw wprawiały w lekkie zdumienie, a potem w lekkie zażenowanie. I fantastyczny numer trzy, postać, której znieść nie mogłam, Kumohira – sensei. Spytam tylko, o co temu facetowi chodziło, bo dojść nie doszłam. Poza ta listą denerwowało mnie jeszcze to, że tak naprawdę guzik dowiedzieliśmy się o mocy shinrabanshou, a można było to rozwinąć, a także przeszłość Yoite, o której nie dowiedzieliśmy się nic, poza tym, że była okropna. Czemu? Zresztą tak potraktowano kilka innych wątków, o czym już mówiłam. Ze szczegółów całkowitych rozbroił mnie jeden – pani, której kimono ledwo opierało się na sutkach, co to miało być? I po co?

Jednak dałam 5/10. Dlaczego? Parę pozytywów było. Po pierwsze sam świat ninja, jak wspomniałam mnie pociąga, więc za to już punkt. Moja ulubiona postać – Miharu, jako jedyna zachowująca się w miarę logicznie, jako jedyna w miarę dobrze przedstawiona i dość ciekawa na tle pozostałych. Jedyna, z którą jakoś się zżyłam. I po trzecie, przyjaźń Miharu z Yoite. To z kolei jedyny wątek, który mnie zaintrygował i który pilnie śledziłam, choć rozwiązany został nieudolnie. I wcale nie chodzi mi tu o brak happy endu. Plusem kolejnym jest muzyka, która dość przypadła mi do gustu, dokładniej pierwszy, po prostu śliczny ending – Elisa „Hikari”, a także drugi ending, który jest całkiem sympatyczny.

Podsumowując, popieram autorkę recencji. To było tylko moje, całkiem subiektywne zdanie, nie krytykuję tych, którym anime się podobało, sama nie polecam, choć i nie Podsumowując, popieram autorkę recencji. To było tylko moje, całkiem subiektywne zdanie, nie krytykuję tych, którym anime się podobało, sama nie polecam, choć i nie odradzam. Dziękuję i przepraszam, że tak długo :)

Super­‑duper moce, ninja, moe chłopczyk, emo i takie inne bajki – to wszystko już było, aczkolwiek nie twierdzę, że powielanie schematów jest jakieś złe (ba – większość nowszych anime to robi). Generalnie seria jest całkiem dobra – fabularnie kolorowo nie jest, aczkolwiek dla przeciętnego widza powinno być ok. Postaci w większości są sympatyczne, nie irytują, nie przyprawiają widza o bóle zębów, zaś kreska i muzyka – większych zarzutów nie mam.

Dodam jeszcze, że spodobały mi się relacje między dwoma głównymi bohaterami (i wcale nie jestem fanką yaoi, a wręcz przeciwnie). Seria mnie w kilku momentach zaskoczyła dość pozytywnie, a to duży plus.

I podsumowując – naprawdę dobra produkcja, trafiająca do przeciętnego widza szukającego rozrywki (nie zapominajmy, że to shonen). Czyli solidne 7/10.

Moim zdaniem fabuła nie jest jakaś tam znowu odkrywcza wręcz banalna za to główny bochater na początku był cudowny. Śmiałam się za każdym razem gdy coś odwalał a ten jego brak motywacji…świetne:) Ale potem, cóż zaczął się robić bardziej ckliwy przywiązał się do Yoite i już nie jest tak fajnie. Pierwszy odcinek jest fantastyczny z dużą dawką humoru: pozwala poznać charakter Miharu. Za to z odcinka na odcinek było coraz mniej humoru a twórcy zaczeli skupiać się na fabule która jak już wcześniej mówiłam plusem serii nie jest. Swoją drogą każda postać ma w sobie coś charakterystycznego np. raimei myli ze sobą ludzi,a nauczyciel boi samolotów itp. co do Fummy(czy jak to się pisze) to w prawie każdym anime jest taka postać i wcale jakiś tam znowu orginałem nie jest chyba że dwadzieścia lat temu. Tła są okropne jakby namalowane w pośpiechu, a sylwetki postaci a zwłaszcza ich nogi są brr… straszne. Muzyka jest taka sobie. Fajne ale nie dla wszystkich. początek był dobry ale zboczyli z tego kursu i wszystko im się rypneło…

Jestem dopiero na 08 epizodzie, ale napiszę parę słów. Ogólnie fabularnie i graficznie mi się podoba.
Fabuła niezbyt skomlikowana, coś w sam raz na zabicie nudy. Kreska jest śliczna, a nad akwarelowymi tłami się po prostu rozpływam.
Ale główny bohater jest po prostu dla mnie na razie nieznośny. Apatyczne stworzenie, które czasem ust nie raczy otworzyć, albo po prostu wychodzi gdy inni starają się jakość zatroszczyć o jego tyłek. Potrząsnęłabym nim raz a porządnie.
Yoite to po prostu chodząca tragedia póki co, pewnie z jakąś mhrooczną przeszłością, i ogólnie stojący nad grobem.
Reszta bohaterów póki co mnie nie irytuje. Polubiłam Aizawę, jest całkiem zabawny i „konkretny”.

Ciekawe anime , fabuła też niezła . Oceniła bym je 10/5 ^^ .
Mogę je polecić każdemu , kto lubi popłakać .
Mi się to zdarzyło nie jeden raz i to akurat jak były moje kumpele . Chociaż nie oglądały od początku i nie znały fabuły to płakały razem ze mną . ^^

Seria wspaniała gdyż jestem na 20 ep ;). przyznam że nie ze wszystkim się zgodzę ,ale kwestia gustu. chodz ja nie płaczę przy anime ,w niektórych odcinkach (np. chodzby 14) ryczałam jak idiotka,tak że mama mnie nagrywała kamerą i śmiała się ze mnie >_<"".
a co do wątków Yoite­‑Miharu przyznam że każda fanka Boys Love nie pogardziła by ,gdyż niektóre sceny cieszą nasze chore oczko. To tyle. Yay! polecam ;)

Co ja mogę napisać… Anime na jeden raz, takie, do którego się raczej nie wraca. No chyba, że już naprawdę nie ma się co oglądać. Dość przyjemne, ogólnie bez rewelacji. A Yoite? Ten cały dramatyzm był poprostu strasznie nużący. Jeden, dwa, może parę odcinków tak, ale to ciągnęło się całą końcówkę. Fabuła też oryginalnością nie powala, poprostu: powtórka z rozrywki. Żeby nie truć: do zjedzenia, byle nie łapczywie.

Jestem osobą, która bardzo lubi krytykować, co tylko może, jednakże w tym anime nie dostrzegłam żadnych błędów. Mało tego, płakałam, zachowywałam się jak jakaś histeryczka w trakcie momentów z Yoite. Dziś obejrzałam ostatni odcinek (zawsze najpierw oglądam, a potem komentuję recenzję, by mieć cokolwiek do powiedzenia) i teraz ciągle płaczę,  kliknij: ukryte  bo Yoite umarł. (Tragedia, przeżywam to niemal tak samo jak odejście Bou) Cóż, liczyłam na to, że będzie żył. Miałam nadzieję, iż Miharu usunie kire itp. I mnie nazywają osobą bez uczuć… Ciekawe. Nie przerosło mnie to „poczucie beznadziejności” jednak przyznam, iż w prowadziło w małą depresję. Anime bardzo mi się podobało, pochłaniałam odcinki z zawrotną szybkością i obejrzałam wszystko w dwa dni. Jeśli mam być szczera podobał mi się ten dramatyzm. Nareszcie coś, co uwolniło wrażliwą stronę Yoru. Miałam dużo czasu. Mam również hopla na punkcie „bycia tolerancyjną”. Jednak cierpliwości oraz zbyt uczuciowego usposobienia nie posiadam. Natomiast anime jest najlepszym jakie oglądałam, tuż po Junjou Romantica, a może nawet przed xD

Zamaskowano spoilery… Moderacja

I jeśli chodzi o anime, to raczej tak zostanie, ale żeby nie wyglądać zbyt krytycznie, najpierw napiszę o zaletach.
1)Kreska. Dla mnie miodzio. Naprawdę lubię takie szczupaki(tylko animowane :D). Ale mówię tu tylko o projektach postaci, bo tłom się całkowicie, kompletnie nie przyglądałam.
2)Pierwszy odcinek. Był dobry. Niezbyt może oryginalny, ale jak mówi recenzja, można było liczyć na dobrą rozrywkę.
No a potem wszystko się porypało. Ledwo doszłam do połowy serii. Nie wiem jak to zrobiłam, sama się sobie dziwię.
Postaci były beznadziejne. Po prostu tragedia. Nie umiem opisać tego, jak bardzo mi się nie podobały słowami. Fuumy Kotarou jest perełką tego anime, bo przynajmniej udawał, że ma charakter. Za to Yoite… To już całkiem inna bajka. Tragedia przez wielkie T. Wszystko od początku do końca mi się w nim nie podoba. Od wyglądu zaczynając (przykro mi) na głosie kończąc. Ja wiem, że on miał wyglądać/brzmieć, jakby miał za chwilę kopnąć w kalendarz, ale tego się nie dało oglądać. I broń Boże, nie wzbudził we mnie współczucia.
A o muzyce nie chce mi się pisać, bo nie warto.

Ogólnie rzecz ujmując – NIE.

hmm… na pewno to anime nie jest dla schematowcow gustujacych w takich tytulachjak gundamy. Mnie to anime naprawde zaciekawilo. Kazdy bohater wraz z kolejnymi epkami pokazywal swoja prawdziwa osobowosc. Nie bylo tu jakiegos podzialu na dobro i zlo,kazdy walczyl o swoj interes- niektorym udawalo sie przekonywacinnych do swoich pogladow. Troche mnie wkurzaja anorektyczne postaci ale sie przyzwyczailem, a muzyka byla naprawde w porzadku. Recenzent zastanawial sie komu takie anime moze sie spodobac, ja dodam ,ze tym ktorzy potrafia wcielic sie w bohaterai poznac jego rozumowanie. Na pewno nie znajdziemy w tym anime jakis tanich romansow itd dlatego jak napisalem w pierwszym zdaniu­‑schematowcom odradzam.

mi sie podobało chociarz obejzałam całą serie…
niewiem jaki ktoś moze miec problem z tym anime bo jest nice ...

uważam ze to naprawade dobre anime i fajtycznie na początku wydaje sie banalne ale potem wciąga…

a postacie są bordzo dobre wgm.

uwielbiam Yoite!!

sprzeciwiam sie myśleniu ze to anime jest dla dzieci, lub dla starszych widzow tylko dlatego ze leje sie krew…

w tym anime jest wiele ciekawych poglądow na świat… ktroych najczensciej w innych anime nie ma…


Scalono komentarze.
Moderacja

Czytając pokrótce kilka komentarzy, ja również na początku odpadłam na pierwszym, czy drugim odcinku. Podchodziłam do tego trzy razy i na trzecim wciągnęła mnie ta historia :) A raczej postacie m.i. Yoite. Nie każdemu może przypaść do gustu to anime, ale uważam, że powinno się obejrzeć przynajmniej z pięć odcinków. Na sobie wiem, że trzy to za mało. Początek w ogóle mnie nie zainteresował, wręcz wydawał mi się głupi – banalny. Ale dalsze odcinki sprawiły, że miałam ochotę dowiedzieć się czegoś więcej.

Sprzeciw!!! Moim zdaniem to anime zasługuje na 10 punktów na 5 możliwych. Na szczególna pochwałę zasługuje muzyka zarówno w openingach jak i endnigach. Co do bohaterów, to najbardziej polubiłam Yoite, co do Miharu to uważam, że pod koniec stał się na prawdę ok. Z zapartym tchem oglądałam wszystkie odcinki i żałuję, że nie było ich więcej.

Mniej więcej do 10 odcinka oglądałem z zaciekawieniem, niestety do kolejnych musiałem się zmuszać.
Według mnie, wszystko co dobre z tej serii mogli by upchnąć w 12 odcinkach…
Po obejrzeniu ostatniego epizodu, jedyne pytanie jakie sobie zadawałem, to po co w ogóle oglądałem tą serię, bo prócz grafiki i muzyki nie było w niej nic ciekawego.
Moja ocena to 4/10 i to tylko za oprawę audio wizualną, ponieważ fabułę, która tak mnie zaciekawiał na początku, przyćmiły ciągłe problemy i rozterki bohaterów.
Czasami brazylijskie telenowele są bardziej porywające.
Aha i jeszcze jedno, ten efekt rozmazania w walkach jest… beznadziejny.

Byłam bardzo podekscytowana ekranizacją Nabari no ou. Miałam tyle nadziei… odpadłam po 3 odcinkach>.>

Co to w ogóle było o.O Już pierwszy odcinek mnie zawiódł. Jak można 2 ponad 30 stronicowe rozdziały zmieścić w 25 minutach? Zgadnijcie…wycinając prawie połowę zdarzeń. Do tego niestety słabe pojedynki a ich w Nabari nie brakuje. Jak w trzecim zobaczyłam, że nadal unikają pokazania umiejętności Miharu( wycięli jedną z moich ulubionych scen ) to wiedziałam, że mangi trzymać się już nie będą. Udało im się ogólnie skopać charakter Miharu( był o wiele wredniejszy w mandze ). Z tego co wiem, odeszli fabułą od pierwowzoru robiąc własne zakończenie. Jednak ja stanowczo podziękowałam.

Jedyne co w anime mi się podobało to unikatowa grafika i muzyka. Zwłaszcza utwór w opening. Mimo to polecam zdecydowanie mangę, zwłaszcza osobą, które się zawiodły tym anime.

Początek serii był całkiem obiecujący. Niby nic specjalnie oryginalnego – ot działania ninja bardziej zaczepionych w świecie rzeczywistym, niż w konkurencyjnych seriach, lecz oglądało się to całkiem przyjemnie. Niestety postacie szybko straciły dystans do samych siebie i zaczęły się licytować własnymi nieszczęściami i nieudolnością. W efekcie już w połowie nie starczyło mi sił na kolejne odcinki.

Szkoda, że całkiem sympatyczni bohaterowie musieli się zmagać z tak nieudanym scenariuszem.

początek rzeczywiście był bardzo obiecujący, do połowy nawet dało się serię oglądać z pewnym zaciekawieniem, ale wszelkich złudzeń pozbawił mnie występ „pewnego rodzeństwa”, który nazwać absurdalnym to obrazić duchy Tuwima i spółki, bo był po prostu idiotyczny ;[ Raiko miał zdecydowanie nierówno pod sufitem – tylko nie jestem pewna, czy było to zamierzone. Yoite… owszem, można mu współczuć, Miharu należałoby mocno potrząsnąć (a takie nadzieje z nim wiązałam, buu), a Kumohira miał jedną zaletę: był zabawny – niestety do czasu. summa summarum, kończyłam oglądać siłą woli i ze starsznym niesmakiem, że można było zepsuć tak dobrze zapowiadającą się serię. jedyne, co mi się naprawdę podobało, to projekty postaci, lubię takie chude typy, ale to trochę za mało ;/ nie polecam ani nie odradzam; jeśli brak logiki w działaniach bohaterow komuś za bardzo nie przeszkadza, da się obejrzeć…