Tanuki-Anime

Gdyby ktoś szukał równie dobrego filmu w podobnym klimacie, to polecam „Kono Sekai no Katasumi ni” (2016).

Bardzo poruszyła mnie ta historia, to jeden z lepszych filmów jakie oglądałam, naprawdę. Śliczna animacja i piękna muzyka, gorąco polecam !

10/10

Po recenzjach jak by nie było – genialnych; po komentarzach pochlebnych spodziewałam się wielu. Jednak się rozczarowałam. Nie wiem, może ja jakaś inna jestem, ale film mi się nie podobał. Był nudny. Nigdzie nie widziałam, ani wątku pacyfistycznego, denerwowała mnie ta dziewczynka, jedyne co w tym filmie moim zdaniem jest dobre to muzyka i grafika, nic ponad to.

Piękny film, bardzo smutny i przejmujący. Studio Ghibli jak zwykle trzyma wysoki poziom. Z czystym sumieniem wystawiona dyszka.

Zdarza mi się płakać na filmach. Rzadko, ale się zdarza. Ale żeby płakać pięć razy w ciągu jednego filmu?! Tak właśnie podziałał na mnie „Grobowiec Świetlików”, cudowny wyciskacz łez. Pierwsza fala wzruszenia naszła mnie już w pierwszych minutach filmu. Po raz kolejny potwierdziło się, że Studio Ghibli tworzy magiczne i ponadczasowe filmy. Nie ma potrzeby wymieniać plusów -radzę samemu iść do kina na odnowioną wersję, którą można jeszcze zobaczyć np. w kinach studyjnych (emocje jeszcze większe!), kupić DVD lub obejrzeć gdziekolwiek indziej.

Pomimo, że Grobowiec Świetlików jest filmem, który zasługuje na uwagę i wysoką ocenę (biorąc pod uwagę przedstawioną historię i ważność poruszonego problemu) to jednak mnie nie poruszył.
Plusów jest mnóstwo – przede wszystkim realizm postaci, a szczególnie małej Setsuko, która z założenia miała być dzieckiem i dzieckiem rzeczywiście była. Jej bestroska i naiwność.
Seita z kolei bardzo mnie irytował, był chłopcem dumnym i to duma, której nie mógł się wyzbyć ostatecznie go zawiodła.
Był nieufny, ale jest to zrozumiałe, dodatkowo wpłynął na to stosunek jego najbliższych do sytuacji w jakiej się znalazł. Ciotka, która pomagać wcale nie chciała i wykorzystała niemoc rodzeństwa (pamiętacie scene, w której  kliknij: ukryte  cała rodzina wraz z Seitą i Setsuko jedzą posiłek? Ciotka najpierw podała jedzenie „swoim” a dopiero potem nakarmiła rodzeństwo, przy czym ich racje były mniejsze, a na dodatek mało sycące).
Postawa ciotki, pomimo, że ciężko jest ją zaakceptować – była bardzo realistyczna. Kobieta miała dużą rodzinę i zastanawiała się czym nakarmi swoje dzieci, a tu jeszcze miała przyjąć pod dach dwójkę „obcych”. Nie wiem jak ja bym postąpiła,ale potrafię ją zrozumieć.

Mimo wszystko film mnie nie wzruszył, nie płakałam…
Żal mi było  kliknij: ukryte  małej Setsuko,ale takich dzieci w okresie wojennym były miliony, ba, nadal jest ich mnóstwo.

Przesłanie? Czasem wystarczy tylko okazać serce drugiemu człowiekowi, o ile zechce on je przyjąć.

Film pokazuje okrucieństwo wojny. Że wojna dotyka także dzieci,choćby końcówka  kliknij: ukryte  gdzie mała dziewczynka zmarła z niedożywienia.. Lubię dramaty i ten pokazuje dosadnie wojnę, ciężkie wybory kliknij: ukryte  chłopiec z siostrzyczką uciekają od ciotki, niedożywienie, głód.

Tak, to z pewnością jeden z najważniejszych filmów jakie widziałem w życiu. Płaczę podczas każdego seansu i nie znam nikogo, kto by nie płakał. Oczywiście do tej pozycji trzeba dojrzeć, dlatego nie polecałbym jej osobom szukającym mocnego graficznie dramatu wojennego. To dzieło innego typu…

a ja tam sie nie bede duzo wypowiadal ale jak dla mnie ten film to totalne dno i nie wiem nad czym tutaj ronic lzy jest nudny i bardzo brzydko wedlug mnie opowiedziany mogli to zrobic na miliony innych sposobow

Czasem zdarza się, że jeden błąd przekreśla całkiem dobry film i to jest niestety ten przypadek. Ciotka krzyczy i nie daje się bawić z siostrzyczką?  kliknij: ukryte  Ucieknijmy i razem wesoło umrzyjmy z głodu, choćbyśmy mogli do niej wrócić Niestety. Nie kupuję.

Dobry film, odznaczający się na tle wojennych produkcji załagodzeniem tematu i ukazaniem go od trochę innej strony. Muszę jednak przyznać, że jak dla mnie, ten film wypada wyjątkowo słabo na tle innych produkcji Ghibli – oceny są wysokie i jestem w stanie zrozumieć dlaczego – w końcu to jakby nie patrzeć, dramat i dobrze opowiedziany. Zdziwiło mnie jednak, że wszyscy jak jeden mąż i żona mówili mi, że to jeden z najsmutniejszych filmów, najbardziej dramatycznych, najbardziej wzruszających, itp. Mnie to nie poruszyło na tyle, by nad tym ronić łzy. Nie wiem, może to dlatego, że nie mam ani młodszego ani starszego rodzeństwa i nie żyłam w czasach podobnych tym, w których owe dzieci muszą żyć, w każdym razie wydaje mi się, ze opinie o tym akurat filmie są ciut zawyżone. Błędem jednak byłoby go nie zobaczyć.

Z jednej strony anime naprawdę dobre, ukazuje dramat wojny oraz to, co naprawdę jest najważniejsze, czyli nie bogactwa i racja kraju tylko ludzie. Podczas oglądania miałem wrażenie że wszystko jest ujęte na tzw krawędzi, losy dwójki bohaterów, dramat związany z tym, że pozostali sami na świecie. Można się przyczepić do tego że ich losy od momentu pobytu w schronie to wina brata, ale czy tak naprawdę to jego wina? jak by nie było to też dziecko i w danym momencie, najlepszym rozwiązaniem dla niego było odejście od ciotki która narzekała na nich, ale jej też nie można przyznać że nie miała racji, w końcu była wojna, każdy był pod napięciem i chęcią przetrwania. Tak naprawdę możemy tylko gdybać, a wypowiadać się na ten temat mogą ludzie, którzy przeżyli taką wojnę, bo nie wiadomo jak byśmy się zachowali, czy nasza duma by miała coś do powiedzenia i starali byśmy się przeżyć na własny koszt, czy też może schowali byśmy ją do kieszeni i starali się po prostu przetrwać? Grobowiec świetlików tak naprawę ukazuje brutalność wojny względem ludzi, którzy nie są w nią zamieszani w żaden sposób, są jak by tylko pionkami na szachownicy, które są poświęcone w imię…właśnie, w imię czego? wyższych celów? Niestety chęć posiadania i władzy zawsze była, jest i będzie, a w oczach niektórych ludzi ona jest ważniejsza niż człowiek i jego losy. Moja ocena to 10/10 bo temat był, jest i będzie wiecznie aktualny(wszak wojny zawsze nam towarzyszyły i prawdopodobnie, towarzyszyć nam będą)a losy naszych bohaterów tutaj, to po prostu jedno z wyjść jakie pozostaje nam zrobić podczas wojny, choć nie każdy musi się z nim zgadzać, bo nie wszyscy mamy wpajane od dzieciństwa takie same wartości i każdy ma inny charakter.

anime które odkrywa prawdziwość ludzkiej niedoskonałości, jak długą drogę przeszedł człowiek i jak mało zrozumiał tyle jeszcze przyjdzie mu cierpieć.
cierpienie dzieci jest chyba najbardziej wyraźnym sygnałem ze chyba nie najlepiej się dzieje, bardzo wciągający film niesamowicie realny, co tez ułatwia wcielenia się w świadka rozgrywającego się dramatu, polecam każdemu kto stracił z oczu sens, zmysł i wartość tego co w życiu najważniejsze.

Ogtlądałem bardzo dawno temu (nie wiem czemu jeszce nie wstawiłem komentarza :) Krótko i rzeczowo – ideał – nie zaliczyć tego tytułu to jak żyć bez powietrza – poprostu się nie da!!!!
Przepiękny majstersztyk, historia i bohaterowie – urzekające. Dzieło w którym kreska nie ma najmniejszego zanczenia czy się ogląda to teraz czy 10 lat temu.

Na wstępie może uprzedzę, że ja mam uraz do pełnometrażowych anime chyba. Akira – sztucznie patetyczne, GITS – pseudonaukowy bełkot, wszystkie hity z Ghibli – da radę obejrzeć, ale „szału ni ma”. Na tle pozytywnie wybija mi się tylko „Totoro” i „Paprika”. Ale wróćmy do tematu, oglądałem to chyba z rok temu, ale tak mi się dzisiaj na oceny zebrało i już klikam do godziny to i tu postanowiłem skrobnąć. Jest to niewątpliwie kolejny tytuł z tych, które warto obejrzeć i znać, a nawet nieobejrzenie byłoby błędem, ale nie ma się czym podniecać. Jaki tu w sumie dramat, skoro  kliknij: ukryte  „Mający już tego wszystkiego dość Seita postanawia przenieść się do jednego z leśnych schronów”. W takiej sytuacji pojęcie takie jak  kliknij: ukryte  „mam wszystkiego dość, odchodzę!” jest nie na miejscu. Ja rozumiem, że to w końcu dziecko itp., ale i tak uważam, że czymś takim przyczynił się do wszystkiego co było później i nie ma w tej sytuacji prawa narzekać i uchodzić za odpowiedzialnego brata. Przyznam szczerze, że nie pamiętam dokładnie, czy wiemy co się później działo z tą ich „daleką rodziną”, a nie chcę tutaj uzasadniać oceny błędnymi faktami(ale to zresztą nieważne dla samej oceny). Wiem i pamiętam dobrze natomiast jedno, po obejrzeniu tego anime czułem się zawiedziony i zaklasyfikowałem je jako „nic specjalnego”. I jeszcze raz podkreślam, nawet jeśli teraz coś pomyliłem w opisie i nie do końca pamiętam fabułę, to wiem i pamiętam, że świeżo po seansie nie podobało mi się, i że na hasło „grobowiec świetlików” mój mózg wyświetla wyraźnie zapisane wrażenie po seansie ujęte w jednym słowie „przedramatyzowane” i to chciałem tutaj przekazać.

Czy można ukazać okrucieństwo wojny bez lejącej się hektolitrami krwi? Ten film jest dowodem na to, że jest to możliwe. Historia w nim zawarta wydawać się może banalnie prosta i wręcz nudna. Nie oszukujmy się, tego nie ogląda się dla przyjemności. W opowieść trzeba się wczuć, przeżywać ją wraz z jej bohaterami, a wtedy każda scena nabiera znaczenia. Nie twierdzę, że Grobowiec Świetlików musi się każdemu podobać – choć podobać nie jest tutaj dobrym określeniem. To jest jedna z tych produkcji do których się raczej nie wraca. Nie ze względu na jej marność, ale ze względu na ładunek emocjonalny jaki ze sobą niesie. Jest to wspaniały antywojenny manifest i jako taki , moim zdaniem, powinien być wyświetlany w szkołach (broń Boże żeby to było obowiązkowe)
Choć zdaję sobie sprawę, że są całe masy ludzi, których ta historia nie poruszy gorąco polecam.

Film bo przecież nie można tego nazwać bajka porusza i to strasznie. Cały film był pieknie zrobiony daje do przemyslen i dodaje emocji, ale czego można było sie spodziewać po cudnym studiu Ghibli oczywiście pieknego filmu. Powiem tak płakałam jak dziecko T_T

Obraz ten porusza, wywołuje dużo emocji i skłania do przemyśleń. Tego można było się spodziewać po Ghibli, które robi świetne filmy, choć wielu uważa, że tylko dla dzieci. Może i mają taki styl, ale przekazu z ich filmów dzieci raczej w pełni nie zrozumieją.

Jedno z pierwszych nieświadomie obejrzanych anime. Widziałam to jeszcze za czasów MiniMaxa i zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Jakiś czas temu po tylu latach obejrzałam je w całości i uczucia były chyba nawet silniejsze. Popłakałam się. Wg mnie pozycja wręcz obowiązkowa.

Niesamowicie wzruszająca opowieść oparta na faktach przedstawiona w wyśmienitej oprawie.

Wywiera ogromne wrażenie. Trudno to opisać, trzeba zobaczyć.

Wspaniały, przepiękny film. Wywarł na mnie ogromne wrażenie. Polecam każdemu.

Ciekawy i dość smutny obraz. Z pewnością jest to jeden z tych filmów, które nie tylko fan anime powinien poznać. Szkoda, że duża część ludzi ominie to dzieło przekonana, iż ma do czynienia ze zwykłą bajką. Film nie owija w bawełnę i pokazuje wojnę z trochę innej, niezwykle przygnębiającej strony.

Ten film zbiera dobre opinie od krytyków, moim zdaniem słuszne. Szanowny niżej wypowiadający się THeMoon skarży się na grafikę, ale to przecież nie oto chodzi. A pokazane jak dla dzieci?! Takie podejście jest dziecinne, jakby, bez urazy, wypowiadał się nastolatek rządny krwi, ciecia głów i w ogóle rzeź typu Oszukać Przeznaczenie. Było pokazane prawdziwe, straszliwe oblicze wojny, rzeczywistość wtedy. Pokazany jest ten ciągły strach przed nalotami, wyjącego alarmu lotniczego, kradzieży jedzenia by nie umrzeć i samolubność innych ludzi względem tragedii, dbających tylko o siebie. Czy dziecko to zrozumie? Wystarczy się trochę zastanowić. A grafika, też nieszczególnie przypadła mi do gustu, ale jak już wspominałam, tu chodzi o idee.
Anime ładne chodź smutne, nie dla małych dzieci, mimo wszystko nie uważam, że mam wystarczająco dużo wiosen by reagować na tak niemądre (lekko mówiąc) komentarz jak wcześniej.No cóż, trza ludzi przywoływać czasem do jakiegoś porządku. Nie oczekuje, nie wymagam by wszyscy się zachwycali tym anime, ale jak już pisze się negatywnie, to niech ma się w zanadrzu mocne argumenty.

Pobieram w 100% wypowiedź Apokalips. Film,ambitny,wybitny,genialny. Pokazuje prawdziwą miłość i głupotę ludzką!!!