Tanuki-Anime

Piękny przykład jak w krótkim czasie można przekazać aż tak wiele.

Patrząc na poniższe komentarze typu „jedna z najbrzydszych rzeczy jakie widziałam.” – taki przekaz nie mógł być cukierkowo pokolorowany z milionową grafiką. Sama kreska, grafika nadaję tej produkcji niesamowitego realizmu i klimatu. – taka jest starość, ponura, nie aż tak kolorowa jak nasze młode życie.


Niektórzy sami zauważyli że potrzebna jest pewna dojrzałość co do produkcji, gdyż wywołuje wiele emocji nad którymi młodzi ludzie nie posiadający za sobą wiele przeżyć w życiu nie będą w stanie zrozumieć.

Piękne ponadczasowe przekazy płynące z tej produkcji, naprawdę potrafią wzruszyć i dać do myślenia co w życiu jest ważne.

10/10 bez zająknięcia.

Nie mogłem uwierzyć, że to japońska animacja. Widać fascynację Kunio Katô krótkometrażową animacją europejską. Nie dziwią mnie negatywne komentarze, bo zachodnia animacja krótkometrażowa bywa ciężka w odbiorze, jeśli nie ma się z tym gatunkiem żadnego doświadczenia. Podobne odczucia mają fani zachodniej animacji oglądając pierwszy raz typowe anime :) Jeśli komuś się podobało, to polecam jako następny krok film, który też otrzymał Oscara: „Father and Daughter” (Michaël Dudok de Wit), jest w dobrej jakości tu: [link]

Animacja jest dostępna na Netflixie pod tytułem „Dom z małych kostek”.

Anime takie sobie, opowieść o życiu pewnego starca, usilnie nastawiano na wymuszenie w widzu skrajnych emocji.
Oprawa audio trzymała poziom, ale kreska?
Widzę tutaj sporo domorosłych krytyków sztuki, którzy debatują nad tym że kreska była odpowiednia. Nie, nie prawda postaci były brzydkie i karykaturalne, a mimo melancholijnego klimatu kolory były najzwyczajniej w świecie wyblakłe i mdłe.
To że kreska pasuje do jakiegoś anime, nie znaczy że jest dobra, fakt że pasuje to nie znaczy od razu że jest idealna.
Idąc tym tokiem myślenia można każdy szajs opchnąć na 10/10.

-koślawe postaci, kiepska animacja, brzydkie kolory, no za taką grafikę, 1/10.
-Ale tak miało być.
-Ok w takim razie dyszka.

To że coś pasuje, nie znaczy że z automatu jest dobre, dlaczego wszystkie „kawaii” serie z „kawaii” dziewczynkami, nie mają 10/10 za grafikę skoro od kreski można dostać cukrzycy?
Dla mnie to jest totalny absurd, nie mówię że od razu serii trzeba wywalić ocenę 1/10 za grafikę, ale nie popadajmy w skrajność i nie zgrywajmy pseudo krytyków sztuki, zarzucając hasła w stylu „minimalizm” czy „abstrakcja”. Spójrzcie na to z tej strony, że anime Mushishi, ze względu na swój klimat, również mogło zostać wykonane w ten sposób, ale twórcy wybrali inną drogę, wyszli na tym źle?

Przeczytałam przed obejrzeniem komentarze. Jakoś mnie czasami ciekawi bardziej co myślą widzowie niż recenzenci. dowiedziałam się więc, że dzieło wyciska łzy z oczu, że wszyscy przy nim płakali, ewentualnie są zbyt niedojrzali by zrozumieć i płakać. Niedojrzała może jestem, ale postanowiłam obejrzeć.
Przez pierwsze kilka minut oglądałam i rozmyślałam jaka to ja jestem niedojrzała, bo nijak mi dzieło na wielkie nie wyglądało. Potem  kliknij: ukryte  dziadzio upuścił fajeczkę, pokiwałam głową, bo była to piękna i poruszająca scena, po czym wróciłam do rozmyślań o swojej niedojrzałości, bo wciąż nie płakałam. Kiedy  kliknij: ukryte  skapnęłam się o co chodzi z klapami i zatopionymi piętrami prawie wybuchnęłam śmiechem- fajny chwyt. Nadal nie ryczałam. A po wyjściu dziadka z domu nagle się skapnęłam, że mam mokre oczy.
Anime zasługuje na Oscara chociażby za swoją wymowę i umiejętność przedstawiania bez słów. Nie zmusiło mnie ono do rozmyślań, ale sądzę, że bohater przybliżył mi to, co czują starzy ludzie.
Nie zachwycam się. Po prostu postawiłabym 10/10 za niekwestionowane mistrzostwo.

No, to lubię.

Zachwyciłem się w pierwszej minucie i trzymało mnie aż do końca.

Autentycznie się wzruszyłem, gdy dziadek  kliknij: ukryte  upuścił tak ważną dla siebie fajkę. Za pomocą takiego drobiazgu można poruszyć widza, to wspaniałe.

Cały ten minimalizm historii i tematyka starości, zupełnie pomijana w anime, są bardzo oryginalne, bardzo prawdziwe. Bo o tym się nie mówi, bo to nie jest modne, bo brzydkie.

Dopieszczone graficznie, muzyka oddaje klimat.
Samo anime jest pretekstem do rozmyślań, interpretacji, które mogą być różne, ja tu jednak widzę raczej smutek.

Bo przemawia bez słów. I za to 10/10.

Nie spodobało mi się. Myślę, że wynika to z mojej niedojrzałości, ponieważ, bądź co bądź, jestem jeszcze małą smarkulą i nie pojmuję całkowicie pojęcia samotności i uczuć towarzyszących osobie, która ma przed sobą końcówkę życia. Historia banalna, chociaż prawdziwa, ale nie udało mi się przy niej wzruszyć. 5/10

Wzruszające. Ale to wciąż jedna z najbrzydszych rzeczy jakie widziałam.
Nie liczy się to co twórcy chcieli przekazać, ale to w jaki sposób to zrobili. Mnie zdecydowanie ten 'sposób' odrzucił. 2/10

To tylko 12 minut, ależ jak wiele. To zupełnie inny format. To dzieło, które z pewnością nie mieści w tym znanym nam na tym portalu systemie oceny. 10/10 to za mało. Dzieło wykracza poza wszelkie kanony i fakt, że zostało nagrodzone przez amerykańską akademię filmową nie może nikogo dziwić.

Oglądają to anime w pewnym momencie zastanowił mnie fakt: dlaczego ten człowiek wybudował dla siebie ostatni poziom. Jasno widać, że każdy poprzedni jest poziomy, jest gruntem dla następnego. Ten zaś posiada daszek. Widzimy jak inni opuszczają ten „teren”, a on zostaje mimo wszystko. I dziwnym zbiegiem okoliczność – przenosi nas w przeszłość i poznajemy najważniejsze fakty z życia tego człowieka w odniesieniu do danego poziomu.

Zdumiewające jest, że nie mniej ważne jest to że ten człowiek już się pogodził z tym, że koniec jego jest bliski, bo to rzecz oczywista dla każdego, ale zwrócenie uwagi na te „niematerialne najważniejsze w życiu rzeczy”. Bo czym by było życie bez bliskich nam osób?. Zycie jest krótkie, a ten człowiek zdał sobie sprawę jak wielkie miał szczęście i on już o tym wie.

Smutna, melancholijna, ale piękna i prawdziwa historia.

Krótka, ale przepiękna historia. Prosta, a zarazem świetna. Najprawdopodobniej jedna z najbardziej wzruszających produkcji, jaką miałam okazję obejrzeć…

Dawno się tak na niczym nie spłakałam jak na tej krótkometrażówce. Pięknie, subtelnie pokazane wspomnienia i tęsknota za tym co było… Chwyta za serce i nie puszcza, 10/10.

rzadko się wzruszam, ale to naprawdę jest kawał dobrej roboty – opowiedzieć o śmierci i samotności bez cienia sentymentalizmu i banału, a zarazem tak… po ludzku

mój boże… przez pierwsze pół filmu myślałam, że się poryczę, a przez drugie pół ryczałam… ale daję 10/10

12min a tak urzeka, popłakałam się chyba po 6 minucie i do końca łzy mi leciały. naprawdę wzruszająca opowieść o stracie i przemijaniu. Oglądać! nie obejrzenie naprawdę byłoby błędem

Jejciu to bylo piekne! Az się popłakałam (serio) Coś takiego pieknego zmiescic w 12 minutach. Brawo!
Śliczna opowieść o przemijaniu.

Przepiękna miniaturka, w swoich 12 minutach oddająca więcej prawd o życiu niż jakakolwiek inna bardziej rozbudowana produkcja. Jest wielowymiarowa i wieloznaczna. Można ją zarówno odczytywać dosłownie, jak i szukać ukrytych w niej sensów. Wspaniale dopasowana muzyka, która potęguje wzruszenie. Doskonałość w każdym calu.

Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą – tym cytatem Jana Kochanowskiego zacznę ten komentarz.
W każdej opowieści gdzie jest poruszana problematyka przemijania tam mamy do czynienia z uczuciami,kruchym życiem człowieka i zmianą znanego miejsca podległe upływowi czasu.
Tak jest w tej krótkiej animacji.Starszy Pan wspomina swoich bliskich.Sposób przestawienia jest interesujący.
Zainteresowało mnie budowla domu,w którym mieszkał owy dziadek.Czy rzeczywistości taki dom by mógł stać?
Sam wątpię choć jest pod wodą.^^
Grafika nie typowa i ciekawa.
Polecam każdemu!!! 10/10

Świetna i piękna historyjka o przemijaniu.

Recenzję czytałem po seansie i nie mogłem odgonić od siebie wrażenia, że oglądałem zupełnie inny film niż autor. Co dowodzi, że odbiór może być bardzo indywidualny było jak najbardziej wskazane.

Jak dla mnie jedna z najpozytywniejszych animacji widziana w ostatnich tygodniach. Prosta, bez podtekstów, na temat wszystkim nam znany. Wszyscy w końcu, jak bohater, budujemy kolejne etapy swojego życia i wszyscy od czasu do czasu spoglądamy wstecz. Miła, refleksyjna animacja. Choć pewnie niezbyt wskazana dla tych, którzy nie mają do czego tęsknić.

Popłakałam się na samym początku, zaś na końcu uśmiechałam wycierając łzy. Mistrzostwo.

Piękne anime. Niesamowite, że w niecałych dwunastu minutach zawarto tak poruszającą i wzruszającą historie. Świetna muzyka tworząca z obrazem wspaniałą całość, która mimo braku słów jest bardzo wymowna. Dla mnie to film o nieuchronnym przemijaniu, samotności i niepodawaniu się. Bohater przepełniony tęsknotą już dawno pogodził się z rzeczywistością. To co jest dla nas najważniejsze w pełni docenimy gdy to stracimy. Docenimy jacy byliśmy wtedy szczęśliwi.

Coś pięknego, popłakałam się już w pierwszej minucie, trudno mi powiedzieć dlaczego. Ten film jest radosny a zarazem bardzo melancholijny. Oskar w pełni zasłużony.

Prosta, niema dziesięciominutowa animacja. Przepiękna, melancholijna i wzruszająca.

Świetny film!! Już myślałem że serwisowi tanuki.pl umknął ten tytuł. No, ale na szczęście nie. A Ci, którzy mają problemy z obejrzeniem tej etiudy filmowej, mają szansę dzięki serwisowi YT :D

Dzieło absolutnie wspaniałe. Od strony graficznej i dźwiękowej przepiękne. Kolejne małe arcydzieło. Bez wahania stawiam je obok „Aru Tabibito…” oraz „Feeling from Mountain…”. 10/10

Powiem szczerze, patrząc na tą niewątpliwą perełkę ryczałem jak dziecko. Jeden z, ba, mógłbym nawet ośmielić się powiedzieć ze najpiękniejszy film, jaki miałem zaszczyt oglądać. Na prawdę, nawet nie trzeba szukać w tym żadnego ukrytego przesłania (choć możliwe, że takowe istnieje). Najważniejsze to „rozsmakowanie” się w tym niewątpliwie cudownym klimacie. W pełni zasłużone 10/10. Recenzencie, jesteś wielki, że uświadomiłeś mnie o istnieniu tego dzieła.

Prosta historia mówiąca o czymś oczywistym, jednak uroczo opowiedziana. Samo wodne miasto miało już swój urok, coś jak nieuchronne przeznaczenie.
Nie wzbudziło we mnie smutku, raczej delikatna sympatię do tego człowieka.
Ale staruszek wyglądał jak papay z brzuszkiem :)

Świetna recenzja, co sprawia że nie mam nic więcej do dodania… no może oprócz tego, że popłynęły mi łzy w trakcie oglądania.

Naprawdę polecam

Małe jest piękne.

Obejrzałam tą krótkometrażowkę po Gali oscarowej w internecie. Przynam się szczerze. Ten krótki film urzeka.Nie tylko tym,że jest specyficznie narysowany.Tym,że są prześliczne pastelowe kolory,melancholiczna,prosta fabuła i muzyka,która oddaje charakter tego specyficznego dzieła. Nie dziwię się czemu amerykańskiej akademii filmowej się podobał.