Tanuki-Anime

Miałem wielki plan obejrzenia serii Monogratarii, ale po ponownym obejrzeniu Bakemonogatari z bólami to zaczynam wątpić czy to na pewno chcę tego.

Chyba najbardziej nuży sam schemat relacji między bohaterami. I te psychologiczne pogadanki mające wyciągnąć na wierzch coś na temat danej osoby. Wątek demoniczny jest najciekawszy i utrzymuje uwagę. Rzecz jasna anime jest utrzymane w dobrej atmosferze, specyficznej w swojej naturze i nie do tego co zarzucić. Tak samo do fabuły. Jedynie dla mnie już chyba taki content miksu mistycyzmu, psychologicznego dramatu i ecchi za bardzo do mnie nie dociera. I chyba odpuszczę sobie przedzieranie przez kolejne spin­‑off`y. Aktualnie dałbym takie mocne 7/10 .

Z¹ jakiegoś powodu wszyscy określają Senjougaharę mianem „tsundere”.
Czym² jest „tsundere”?
W³ moim odczuciu to zwykła socjopatka, psychopatka, nazywajcie to jak chcecie: na pewno nie jest ani normalna ani tsun.
A⁴ ta Sengoku? Wąż – to powinna dawać do myślenia.
Jej⁵ historia w ogóle się nie klei. Że też w ogóle Araragi w to uwierzył. Widocznie musi lubić gimnazjalistki…
Skoro⁶ o nim mowa. Dwa słowa: Hiroshi Kamiya.
Jego⁷ głos bardzo pomaga. Szczególnie że mówimy o audiobooku.
Tak⁸. Z jakiegoś powodu ktoś pomyślał, że dorzucenie animacji do audiobooka to dobry pomysł. I w sumie miał rację.
Dobrym⁹ pomysłem było też wprowadzenie całego tego napięcia seksualnego: jest i fanserwis i dialogi.
A¹⁰ Suruga nie jest typem sportowym ani chłopczycą.
To¹¹ po prostu zboczeniec. Zboczeńka? Zboczeńczyca?
A¹² kota nie da się brać na poważnie. Miau to, miau tamto. To ma być potwór/zły duch?
Ale¹³ ogólnie to pasuje. Przecież to anime wcale nie bierze się na poważnie. Jest tu przecież nawet komedia, choć to chyba kwestia poczucia humoru.
Fabuła¹⁴ co prawda wydaje się być nieco schematyczna, ale do końca zachowywała świeżość.
Dwa¹⁵ asy w rękawie: M. Oshino, S. Oshino.
zwątpienie
zachwyt
zwątpienie
zachwyt
zwątpienie
zachwyt
zwątpienie
zachwyt
zwątpienie
zachwyt
Co¹⁶ przyniesie przyszłość? Chciałbym wiedzieć, naprawdę. Dałbym się pokąsać wampirowi, byle wiedzieć. A może jednak nie: jeszcze bym musiał pomagać przypadkowym dziewczynom, a to by było irytujące...
Z S R R K N I G H T
Odcinek pierwszy. Monogatari Dilemma, część pierwsza. Czcionka użyta w komentarzu: nie wiem

Zapraszam do mojej recenzji całej serii Monogatari ->

[link]

Enjoy! ;)

Komentarz do wszystkich sezonów, filmów itp.

Nierówne, czasami fajne, czasami niesamowicie nudne, często przekombinowane, masa dłużyzn.

Mimo wielu wad ogląda się to fajnie, ale czy to tak ogromny hit? Nie sądzę. Widać tutaj wpływ fanbojstwa, często spotykany problem przy mega popularnych filmach, serialach czy anime.

Chodzi o zasadę „skoro innym się podoba to mi też musi”

Widać to bardzo często na różnych forach lub innych grupach dyskusyjnych, gdzie każdemu się podoba, ale mało kto potrafi powiedzieć dlaczego.


W sumie cały show ratują postacie no i może oprawa audio­‑wideo chociaż ta jest strasznie nierówna i w jednym odcinku sztosik, żeby w drugim straszyło tandetą.
Tak samo zresztą z fabułą, jeden arc to 10/10, żeby następny przewijać i oglądać w bólach.


Ja osobiście całe monogatari, które dotychczas wyszło oceniam na mocne 6+/10.

Pierwsza część jednej z najlepszych serii w historii japońskiej animacji. Jeśli tego nie znasz, nie możesz nazywać się prawdziwym otaku.

Co myślicie na temat przesłania Bakemonogatari <:?

Jak wygląda chronologia tej serii anime, bo jest tyle powiązań, że się gubię.

Narobiłem sobie zaległości z kolejnymi częściami ~monogatari, ale żeby się za nie zabrać, wróciłem najpierw do źródła i odświeżyłem sobie pierwszą część.

To anime naprawdę albo się kocha albo nienawidzi. Dialogi można chłonąć jak gąbka albo ziewać po paru linijkach, podobnie z gagami. Szaleństwo shaftowskiej oprawy zachwyci i zaintryguje albo odrzuci.A całość może być uznana za karkołomne, ale jednocześnie genialne połączenie dość popularnych elementów fabularnych (klasyczny miły MC który wszystkich lubi i każdemu chce pomóc, trochę typowych obyczajowych problemów a wszystko połączone w kolejnej wariacji na temat super mocy/dziwnych zjawisk) albo przegadaną opowiastką o niczym.

Ja na szczęście wszędzie łapię się tu wszędzie do pierwszej kategorii (żeby nie powiedzieć „lepszego sortu” :v).

Po rewatchu zmieniam na 9/10.

Nuda. od pierwszego odcinka ziewalam, na piatym zasnelam. Zabieralam sie chyba z szesc razy zanim doszlam do wniosku ze ta seria to kompletne dno. Nic sie w niej nie dzieje. Nic. Animacja, przedluzone dialogi the wszystkie super deformed i jakiez tam jeszcze efekty uzyte to po prostu masakryczna przykrywka na brak tresci. Czy potencjal byl? Byl. I to chyba najbardziej zmarnowany potencjal jaki do tej pory widzialam.

Bakemonogatari od początku mnie zachwyciło swoją odmiennością od większość anime. Nie będę krył się z tym, że cała seria Monogatari jest moją ulubioną serią anime.
Bakemonogatari to zaledwie jedna część całej historii, która naprawdę świetna zaczyna się nam wydawać po zapoznaniu się z każdą serią i złożeniu sobie wszystkiego w całość.
Zachwyciły mnie dialogi, sposób ich ukazywania, fenomenalny klimat potęgowany przez świetny soundtrack, openingi oraz ending. Graficznie anime stoi na przyzwoitym poziomie, ale trzeba się do niej przyzwyczaić. Nie było postaci którą bym w tej serii uznał za nieudaną, a najlepszy Araragi i Shinobu.
Do tego dochodzi jeszcze ten specyficzny i zboczony humor, kocham.

Bakemonogatari jak i cała seria Monogatari nie jest tworem dla każdego, albo was to zachwyci, albo bardzo szybko znudzi zależy od tego co w anime lubicie najbardziej, niektórym może też przeszkadzać że Araragi lubi małe dziewczynki.
Moja ocena to 10/10.

Jestem przy 4 odcinku , nie rozumiem tak wysokiej oceny , nie chce sam oceniać anime po 4 odcinkach ale fabuły jakoś tutaj sie nie doszukuję , grafika jest tak koszmarna że aż oczy wydłubuje , nie wiem czemu inni oceniają ją na „idealną” jest koszmarna ,jedynie dialogi jakoś mnie powstrzymują mnie przed zaprzestaniem oglądania ,ale te dziwne przejścia i napisy są denerwujące ! nie porzucę tej serii tak łatwo .Musiałem z siebie wyrzucić ta krytykę :D

Senjougahara spoko laska. Naprawdę. I głos Kamiyi na plus. Ale tak poza tym, to niewiele dostrzegłam w tym anime pozytywnych stron. Może to cecha wypaczonego na obecną chwilę gustu, który każe mi wybrzydzać ;-; Ale wątpię, czy jeśli obejrzałabym tę serię na przykład rok temu… To za wiele w opinii by raczej nie zmieniło.

Podsumowując, jak dla mnie nic specjalnego.

Bardzo dobre anime ale trzeba oglądać w dobrej jakości. Warto też zastopować napisy które pojawiają się tuż po openingu i dokładnie przeczytać. Polecam.

Taki sobie przeciętniaczek. Zawiera najbardziej znienawidzony przeze mnie ty postaci – kujonka w okularach, z nieprzeciętnie wymiarowymi cyckami, nieśmiała, cichutka i, oczywiście,  kliknij: ukryte  zakochana w głównym bohaterze. Myślę, że gdyby twórcy mniej skupili się na kretyńskich haremowych akcentach a bardziej na fabule anime stałoby poziom wyżej. Może nawet zbliżyłoby się poziomowo do Natsume Yuujinchou? A tak wyszła dziwna mieszanka haremowo­‑tajemnicza. Co dało niestety przeciętny efekt. A potencjał był…

Gdzieś w sieci znalazłem komentarz idealnie oddający moje odczucia wobec Bakemonogatari „this anime is in love how witty it perceives itself to be. It just loves to hear itself talking”. Coś, co było mi obiecywane jako niesamowicie intelektualne show okazało się być jedynie boleśnie prostą historią o nastolatkach przyozdobioną zlepkem może i interesujących gierek słownych i odniesień kulturowych, które jedynie tworzyły iluzję głębi, bo nieszczególnie dążyły do czegokolwiek względem fabuły- były głownie ozdobnikami tworzącymi sytuację dla widza, gdzie mógł się podbudować, bo załapał jakiś fragment. Gdzieś w tej chełpiącej się swoim pretensjonalnym „intelektualizmem” narracji zagubił prawdziwy indywidualizm anime, ten na poziomie samego szkieletu fabuły. Bez gierek słownych byłoby ono takie samo jak masa innych anime. Przypomina mi ono najnowsze komedie, które są jedynie zlepkiem odniesień i cameo. Niektórym wystarcza tylko to, by uznać serial za świetny, i wielokrotnie było mi zarzucane, że nie rozumiem, bo mam złe tłumaczenie, albo muszę oglądać dubbing, albo nie mam pojęcia o japońskiej literaturze- zupełnie bezpodstawnie i bez żadnego dowodu, bo anime, niestety, ale rozumiem całkiem nieźle, a mimo to, to nadal za mało. Nie wystarczy o czymś wspomnieć, by nagle stać się super dziełem. Trzeba pomyśleć trochę wnikliwiej, poza pierwszą z brzegu reakcję „jej, zrozumiałem/zauważyłem!” i zauważyć, jak to się w ogóle ima całości. A całość prezentuje się właśnie jak wyżej- prosto, lecz pretensjonalnie, niczym przemyślenia z pamiętnika nastolatka, który koniecznie chce być inny niż wszyscy.

Na plus relacje głównego bohatera z senjougaharą.  kliknij: ukryte  W końcu główny bohater to nie pierdoła, która się skrycie podkochuje i boi odezwać słowem. Na minus, że istnieją tylko dwie postaci męskie, kliknij: ukryte  z czego jedna na koniec znika, nie cierpię haremów. Moim zdaniem anime wiele by zyskało gdyby Araragi pomógł też paru chłopakom, bo tak to co? Dziwadła czepiają się tylko dziewczyn (Oczywiście młodych i pięknych)? Czy może główny bohater jest taki dobry i pomocny tylko w stosunku do dziewczyn? Oczywiście każda bohaterka (oprócz lesbijki) się w nim podkochuje, no bo jakże by nie…  kliknij: ukryte  Nawet z dzieckiem łączą go mocno podejrzane relacje (obmacywanie, serio?)

Nie ukrywam, że do anime podchodziłam z 4 razy, może z 5.. Zniechęcałam się po pierwszym odcinku, ale rzadko kiedy porzucam anime po 1 odc, a na pewno nie oceniam go po jednym czy kilku odcinkach, tak więc chciałam obejrzeć słynne anime nad którym każdy się „podniecał”.

Przede wszystkim głowny bohater – przypadł mi do gustu. Nie jest jakiś schematyczny jak to się zdarza w anime. Jego relacje z senjougaharą są boskie! Choć czasem jej żarty mogą być ciężkie (ze względu, iż większość pochodzą od samego języka japońskiego), a humorki panienka ma :) Hanekawa – no jakoś nie moge jej znieść. Pisząc te słowa jestem na początku Monogatari: Second series. Czytając komentarze pod dużo osób pisało, że da się ją bardziej polubić po tej serii, aczkolwiek ja jej nie znoszę. Och mogłabym tak każda postac z osobna opisac, ale jeszcze napisze pare słów o Shinobu, ktora gdzies tam z tyłu jest ukazana. Dziwiłam sie, że ktos kto nic nie mowi, tylko siedzi i jest jak „cien” (och pasuje xd) może mieć taki fandom! Ale teraz sama należę do jej fanów :)

Teraz na tle reszty serii mogę stwierdzić, że ta seria nie jest najlepsza, aczkolwiek dlatego, bo w dalszych częściach dzieje się o wiele więcej, ale wracając wspomnieniami do tego sezonu myśle, że efekt był zamierzony. W końcu historia jest ukazana w dosyć oryginalny sposób.

Po przeczytaniu tylu pozytywnych komentarzy i opinii miałem co do to tego anime wielkie nadzieje i zostały one zaspokojone, ale nie w 100%. Na anime natknąłem się oglądając Mekakucity Actors, gdzie bardzo spodobała mi się kreska i ujęcia.

Na wielki plus zasługują tutaj dialogi Senjougahary z Araragim choć było ich zdecydowanie za mało, a dokładnie chodzi o episody bodajże 6­‑11 gdzie pojawiła się tylko raz podczas  kliknij: ukryte  walki Kanbaru z Araragim. Postacie też zasługują na plus, a najbardziej chodzi mi o Meme Oshino , który według mnie jest postacią genialną i szkoda, że  kliknij: ukryte  odleciał na koniec. Podobało mi się też, że pokazano historie każdej postaci. Najbardziej do gustu przypadła mi Hachikuji i jej zachowanie w stosunku do ludzi.

O kresce za dużo nie będę mówił, ale to dzięki niej trafiłem na to anime. Płynne przejścia, wiele ujęć, dobra gra światła. Do szczęścia nic więcej mi nie potrzeba.

Soundtrack za bardzo się nie wyróżnia, ale na pewno jest inny od innych, które słyszałem. Jeszcze główny opening jak i te dla każdej postaci też bardzo mi się podobały. Ending też był niczego sobie.

Na koniec fabuła, która nie jest wcale wyjątkowa, ot jeden miły, nieśmiały licealista i jego harem; odpędzanie ''dziwactw''. Ja tutaj traktuję fabułę jako dodatek do dialogów pomiędzy głównymi bohaterami.

Ode mnie anime ma dobre 8/10 i liczę, że następne serie będą równie dobre.

Jak dla mnie, anime było dosyć ciekawą odskocznią od dłuuugich jak cholera tasiemców. Był tu humor, trudny dosyć, bo polegający na grze słów, oczywiście japońskich, bo tłumacze chyba nie fatygowali się nad napisami po polsku. Ale i tak nieźle się ubawiłam, odcinki ze Ślimakiem były wprost zajebiste <3 Główna bohaterka, Senjougahara, ja nie mogę, uwielbiam ten charakter! A do tego jeszcze Shinobu, to słodkie dziecię, mrr! Główny bohater też niczego sobie, do haremu się wcisnął. Kreska spodobała mi się nadzwyczaj, lubię takie przeskoki między scenami, albo płynne najazdy. Fajna sprawa. Muzyka jakoś mi w głowie nie utknęła, ale opening z tego co pamiętam, podobał mi się. A teraz werdykt.

Postacie: szczerze mogę je ocenić na 9
Fabuła: końcowe odcinki podciągają ocenę na 7
Grafika: oj, moje uzależnienie od grafy mówi mi, bym dała 10, ale dam 9.5 ;p
Muzyka: daje 6 bo za Chiny sobie nie przypomnę openingu.

Dialogi są bzdurne, nie są ani inteligentne, ani dwuznaczne, po prostu jest to udziwniane dla samego faktu udziwniania, popychanie bzdet i dorabianie do nich niby­‑złożoności domorosłego pseudofilozofa, chyba tylko po to, żeby ktoś poczuł się jak bystrzak.
Postaci: niby tacy outsiderzy ponad nami wszystkimi, a w rzeczywistości hipokryci bez dystansu do samych siebie, rozdmuchujący swoje problemy do ogromnych rozmiarów, zapewne po to, by podkarmić się poczuciem własnej „unikalności”. Coś jak nastolatek, którego nikt nie rozumie.
Radzę się przygotować na częste reakcje z gatunku „you don't say?” w obliczu zniewalających prawd życiowych typu „Jeżeli zaufasz ludziom, to mogą cię oszukać”.

Jeżeli ktoś chce pooglądać i poczuć się inteligentny bo niby wyłapuje dwuznaczności gierek słownych prowadzonych między bohaterami: polecam.
Z kolei ludziom uczulonym na głupoty i bezcelowość osnute w otoczkę snobistycznego pseudo­‑intelektualizmu
radzę się trzymać z daleka. Dojrzałe osoby zauważą od razu, że 3/4 z tego to bezcelowa paplanina, sztuka dla sztuki prowadzona na boleśnie oczywiste tematy, które normalny człowiek ogarnia w 0.1 sekundy. Słowo boleśnie oczywiste jest tu szczególnie kluczowe. Nad anime wisi klątwa przerośniętej formy nad nędzną treścią.

Naprawdę, ludzie polecają to jako coś inteligentnego, ze względu na dialogi. Ale ja tak oglądając to anime, ciągle zadaję sobie pytanie…TO są inteligentne dialogi? Czy to naprawdę TAKI poziom imponuje ludziom? Czy oni naprawdę uważają to coś za coś dla nich wnoszącego, czy Boże, skoro nie, to chociażby interesującego? Powiem szczerze, że uczucie zawodu z anime dorównuje zawodowi, jaki odczuwam myśląc o wartościach intelektualnych ludzi, którym się to podoba.

Kreska śliczna. Operowanie kamerą aż za chaotyczne, ale pochwalam, bo mimo, że lwia część anime to dialogi, dzięki kamerze jest naprawdę dynamicznie. Fajne tła, raz teksturowane i brudne, raz niemalże syntetycznie. Graficznie jest to perełka.

Nie rozumiem co ludzie widza w tej serii :D Nie mam bladego pojęcia dlaczego, ale tak mi się niepodobna ta seria, ze po 10 odcinkach, musiałem przerwać, na setki serii jakich obejrzałem, tylko 4 w historii 8 letniego stażu przerwałem i Bakemonogatari jest jedną z nich. Nawet gdy anime nie jest w moich klimatach, to da rade oglądać, ale tego się nie da oglądać :D Nie oceniam, bo coś jest nie tak z moim gustem, bo oceniłbym na 4 za grafikę postaci, bo tła tak mi się nie podobają, że masakra, tak czy siak nie oceniam. Ogólnie jedna z możliwie dla mnie najgorszy serii wszech czasów. Wracam do oglądania Monster, po 4 odcinkach jestem i to się zapowiada na jedna z najlepszy serii jakie oglądałem hee z mega tragedii po mega epicka serie, przynajmniej wynagrodzi mi to ból po 10 odcinkach Bakemonogatari XD

Ach, i te dialogi, w których nie wiadomo o co chodzi i po jakimś czasie traci się wątek… za to kocham Bakemonogatari. Dobrze wykreowane postacie to 9\10 sukcesu, więc chociażby za to można postawić soczyste 9 z plusem. W moim wypadku dochodzi zamiłowanie do wszelkich tworów specyficznych, paranormalnych, dziwnych. bywają gorsze odcinki, ale i one nie tracą cudownego klimatu. Na zawsze w moim top7. Kocham.

Długo zabierałem się do obejrzenia Bakemonogatari. Teraz żałuję, że wcześniej się do niej nie wziąłem. Jak dla mnie, anime idealne. Grafika, nie najgorsza, ma swoje plusy i minusy. Co do fabuły, to napiszę krótko, przyciąga jak światło ćmy, przynajmniej mnie zaciekawiło. Świetne gagi słowne, i te nietypowe ujęcia.
Bohaterowie wykreowani świetnie, począwszy od Araragi'ego, kończąc na Oshino Meme. Moja ocena końcowa 10/10. Polecam oglądać.

Jestem po 4 odcinku i nadal nie dzieje się nic ciekawego. Bohaterowie gadają, gadają, gadają… Flaki z olejem.  kliknij: ukryte  Na dodatek dochodzą jakieś Mądre Ślimaki [?] i Kraby. Wtf? Warto to nadal ciągnąć? Widziałam z Bakemono fajne amv, więc spodziewałam się wielkiego bum, a na razie idzie kiepsko… PS. Dlaczego w ostatnim akapicie recenzji jest wspomniane o 12 odcinkach? Z tego co mi wiadomo seria ma ich 15.

Fajnie jest wpaść czasem na coś, co zdecydowanie odbiega od utartych schematów. W Bakemonogatari udaje się to w zasadzie na dwa sposoby. Raz dzięki specyficznemu montażowi a dwa, dzięki jeszcze bardziej specyficznej relacji pomiędzy Araragim a Senjougaharą.

Eksperymentując z taką różnorodnością ujęć udało się twórcom uzyskać coś nieszablonowego i intrygującego. Może faktycznie momentami odnosiło się wrażenie, że ktoś tam trochę przekombinował (czerwone i czarne tło z napisem „scena nienumerowana’- o co kaman? :/), ale w ogólnej ocenie powiedziałbym ,że majstrowanie z ujęciami i ogólna ich różnorodność wyszły serii na dobre. Dodatkowo ciekawi mnie co twórcy chcieli przekazać przez to, że w serii nie widać niemalże zwykłych przechodniów a samochody, ulice i budynki wyglądają praktycznie tak samo?  kliknij: ukryte  Alienację bohaterów? Czy to, że są „unikatowi” poprzez swój kontakt z dziwactwami?

 kliknij: ukryte  Jeśli zaś chodzi o relację pomiędzy głównymi bohaterami, to po paru szkolnych seriach, gdzie już trzymanie się za ręce czerwieniło zakochanym uszy ze wstydu, to teraz z radością obejrzałem coś trochę bardziej „pieprznego”. Choć w zasadzie sam wątek romansowy, zepchnięty na boczny tor przez walkę z „dziwactwami” nie powala ,a samo uczucie wyskakuje trochę jak pajacyk z pudełka. Mimo to ciekawie śledziło się ich słowne potyczki głównych bohaterów oraz cokolwiek szaleńcze podejście Hitagi do związku (w ogóle duży plus za tę postać).

Co do reszty: humor niezły, choć jeżeli faktycznie oparty jest przede wszystkim na gierkach słownych, to pewnie wiele z niego straciłem. Postaci drugoplanowe dają radę (Sengoku wypada trochę blado).

Szczerze mówiąc, to mimo swoich momentów, Bakemonogatari nie zapadło mi jakoś szczególnie w pamięć i nie zmusiło do długiego rozpamiętywania poszczególnych scen. Choć może nie do końca. Zdecydowanie oczarował mnie ending z piosenką Supercell i ciekawą animacją. Katuję ten utwór nadal parę razy dziennie, a lepszego motywu kończącego/otwierającego serię nie widziałem chyba od Elfen Lied i i Lilum.

No więc, ten tego. 7/10

O Bakemonogatari dużo słyszałam, z najróżniejszych źródeł. Zazwyczaj były to opinie zdecydowanie pozytywne, więc gdy postanowiłam sięgnąć po tą pozycję miałam wielkie nadzieje, jednak troszkę się rozczarowałam, ale naprawdę tylko troszkę, bo mimo wszystko to bardzo ciekawy, intrygujący tytuł, oraz z pewnością oryginalny, nie tylko pod względem fabuły, ale również grafiki i animacji. Ogólnie jednak nie wciągnęło mnie zbytnio, zeszło mi sporo czasu od pierwszego do ostatniego odcinka (chyba dobre dwa miesiące), ale mimo wszystko, odcinki były ciekawe, zaskakujące, czasem nawet trochę psychicznie i to w ten dziwny psychiczny sposób, który wpływa psychicznie na psychikę widza XD
Muzyka…świetna, openingi (wszystkie) też bardzo udane, a rzadko się zdarza, że wszystkie openingi danej serii – szczególnie gdy są przypisane danym odcinkom – były udane… ending też fajny, miło się słucha ;)

Wszystko naprawdę udane, warto :)

Pozycja na tyle inna od swoich braci i sióstr, że swoją 'innością' stała się bardzo fajna i intrygująca. Z pewnością wymaga od widza pełnego skupienia i uruchomienia szarych komórek, co dla osób szukających jedynie rozrywki w tym tytule wyda się niezwykle… irytujące? Postacie dosyć specyficzne. Wyróżniają się na tle innych serii swoją oryginalnością, dlatego nie można zarzucić im, że od kogoś innego różnią się jedynie długością włosów i użytą na nich farbą. Mi osobiście do gusty przypadli wszyscy oprócz Senjougahary. Mimo ciekawego charakteru była dla mnie niezwykle wkurzająca. W jako pierwszym anime, nie przeszkadzał mi tutaj typowy harem. Muzyka i grafika również na plus. Mimo jednak zaciekawienia budową serii przez większość czasu się na niej po prostu strasznie wynudziłam. Dodatkowo do niektórych scen trzeba było podchodzić z odpowiednim dystansem. Mimo wszystko seria dla mnie w ostatecznym odczuciu jest jak coś, co docenia się dopiero po obejrzeniu. Za jakiś czas z pewnością sięgnę po Nisemonogatari.

Seria pod wieloma względami jest po prostu genialna.

Grafika bardzo ciekawa, często potrafiąca pozytywnie zaskoczyć widza.
Animacja niesamowicie plastyczna w takich niby niepozornych momentach jak odkształcanie kropel wody czy też rozchodzenie się kurzu, chociaż można rzec że ograniczona do minimum i zastąpiona w dużej mierze oryginalnym kadrowaniem świata anime.
Soundtrack na najwyższym poziomie – każda ważna postać tego anime ma dopasowaną do siebie piosenkę opowiadającą nieco o nim samym. Do tego warto jeszcze dodać, że tło muzyczne jest obecne w praktycznie każdej minucie serii co w połączeniu oryginalną grafiką i animacją daje wspaniały efekt narastającego napięcia, dzięki któremu nawet zwykłe i błahe rozmowy nie nudzą.

Każda z postaci występująca w serii jest na swój sposób specyficzna i oryginalna, chociaż nie każda ma swój potencjał wykorzystany w należyty sposób.
Niewątpliwie mistrzowskie są postaci Senjougahary i dziewczynki­‑ślimaka, niezła jest też postać przewodniczącej chociaż czasami mimo wszystko nieco za mało charakterna i wyróżniająca się od tła.
Największy niedosyt występuje tutaj w postaci Araragiego – głównej postaci serii. Niestety w wielu scenach brakuje mu charyzmy i własnego sposobu myślenia przez co często przyćmiewany jest przez pozostałe bohaterki serii. Gdyby jego charakter i charyzmatyczność były utrzymane na takim samym poziomie jak w scenach z dziewczynką­‑ślimakiem całe anime z pewnością zyskałoby na tym wiele. Tymczasem poza tymi scenami chłopak nie ma za wiele co do powiedzenia nawet w obecności swojej dziewczyny powtarza jedynie jej sposób myślenia…trochę szkoda (dobrze że w drugiej serii stan ten mocno się poprawił).

Czy można coś z tej serii wynieść poza rozrywką? Z pewnością tak, pod powłoką wielu humorystycznych sytuacji, zabaw słownych i ekstremalnych wyznań które często można nazwać karykaturą rzeczywistości, znajdziemy wiele wartości i ważnych motywów w relacjach międzyludzkich dotyczących miłości i przyjaźni. Uważam, że warto tą serię obejrzeć, jednak z pewnością nie spodoba się ona nieco młodszej publice, która uzna ją za męczącą i nudną.

Całkowita ocena wahała się u mnie od 8 do 10, ostatecznie daję 9/10.

Nie wiem czy to tylko moje odczucie, ale wydaje mi się, że „pojechali po serii”. W moim przypadku wyglądało to tak:
Początek nudnawy aczkolwiek wciąga, pozostawił uczucie niedosytu. Wraz z czasem seria nabiera tępa, stawiane są coraz większe oczekiwania ( i tu zaczyna się problem ), żeby pod koniec zwolnić i lekko rozczarować widza. Miałam wrażenie, że autorzy lekko odeszli od całego zamysłu, z mrocznawej serii zrobiła się mała haremówka.
Aczkolwiek seria posiada naprawdę wiele zalet. Jedną z największych jest niepowtarzalny klimat. Ekscentryczny i tajemniczy co bardzo dobrze współgra z fabułą. Kreska fantastyczna, przynajmniej na początku – później trochę odpuścili, niemniej trzyma poziom. Do muzyki nie mam żadnych zarzutów. I na koniec coś co sprawiło, że obejrzałam serie do końca bez przymuszenia – postacie. Podobało mi się, że nie bazowali na typowych „modelach”, każda z postaci w pewien sposób była nietypowa. Najlepiej wykreowano postać Senjougahary, bardzo tajemnicza, można powiedzieć kusząca – jej dialogi i stosunek do innych postaci.
Moja ocena to 8/10.

„Bake…” jako anime jest bardzo nieprzeciętnym tytułem jeśli chodzi o fabułę i zabiegi graficzne.
Postacie też często odbiegają od standardowych haremówek, jednakże nie wprowadzają one w jakiś szczególny zachwyt – poprostu ok.
Mam jedno pytanie : DLACZEGO TO ANIME OGLĄDA SIE TAAAAAKKKK DŁUUUGOOOOOOOO!!!!! przy 3`im odcinku miałem wrażenie że jest to już 30`ty. Fabuła fajna postacie ok jakaś tam akcja ale do tej pory nie wiem co powodowało żę się STRASZNIE MĘCZYŁEM przy oglądaniu „Bake…” ciągło się i ciągło. Przy ostatnim odcinku napradwe odetchnąłem że to już koniec.

Nie bede się rozpisywał bo też tak naprwde nie ma o czym – anime „przeciętne” z porywem na „dobre”. Naprawde można by dodać troszke mrocznego klimatu i więcej akcji co podniosło by ocenę.

Po włączeniu pierwszego odcinka zastanawiałam się czy iść dalej. Początek był dość nudny, nagle zwalili tyle rzeczy, ale zaryzykowałam. I wcale nie żałuję.
Araragi Kiyomi – od razu stał się moim faworytem. Z wyglądu przypomniał mi trochę jakiegoś emo, ale był naprawdę świetny. Te jego reakcje wybuchowe były bezapelacyjne, a niezwykłe było to, że bezinteresownie pomagał innym. Bardzo oryginalna postać.
Senjougahara Hiragi – hm… tajemnicza postać, która nic nie ważny. Na początku miałam co do niej mieszane uczucia, lecz z czasem zaczęłam ją lubić. (Wciąż się zastanawiam, jak ona pomieściła te wszystkie przybory szkolne pod spódnicą). Ale ten jej charakterek… no bezapelacyjny xD Araragi już psychicznie nie potrafił z nią wytrzymać, jak wciąż waliła mu takie teksty. xD Chociaż dziwne było to, że tak szybko pozbyli się z niej tego raka.
Oshino Meme – Nie no, ten gościu wymiata! :D Te jego spokojne podchodzenie do sprawy. xD Szkoda tylko, że wyjechał na końcu :C Shinobu została z Araragim.Ale gdyby nie on, to nie ruszyliby z tymi wszystkimi sprawami „dziwactw”. Naprawdę pozytywna postać.

Moja ocena 9/10. Ten pierwszy odcinek jakoś nieudany… Naprawdę uśmiałam się momentami, szczególnie gdy pojawiała się Miyomi. Bardzo polecam! Nie zważajcie na pierwszy odcinek, tylko lećcie dalej! :D

Nie jestem , nie byłem i nigdy nie będę wirtuozem pióra. Tak więc zacznę na szybko może później wszystko naprostuje i przemyślę.

Otóż jestem świeżo po obejrzeniu Bake (jak i 4 odcinków Nise) i jestem pod ogromnym wrażeniem serii. Nie będę się zagłębiał już czy SHAFT oszczędzał czy też nie, nie uważam się z kompetentnego w wypowiadaniu na tematy jakości grafiki wg całości anime. Jednak sama kreska, dynamiczne zmiany obrazów jak i zabiegi kolorystyczne bardzo mi odpowiadały.

Postaci nie uważam za sztampowe. Zakochałem się w Senjougaharze i bezapelacyjnie była jednym z największych plusów Bake, jednak nie miała by pola do popisu bez Koyomi'ego Araragi, którego postać jako głównego WIDOCZNEGO I PEWNEGO SIEBIE bohatera jest także mocnym punktem serii,  kliknij: ukryte  pomijając już jego molestowanie Panny Ślimak :P co mnie zresztą ubawiło :)
Sam związek Tych dwojga jest zabójcza mieszanką  kliknij: ukryte  Tsundere wrednej dziewicy , w tak uroczy sposób zamęczającej naszego prawiczka na randce, zawsze pomocnego jednak nie zawsze miłego mistrza ripost , który przeżywa dzięki niej w jednej chwili zgoła odmienne uczucia ^^. Kochaj i zabij jednym słowem :)
Staruszek Oshino chociaż bliżej nie znam jego osobowości jest naprawdę dobrą postacią ... i tu właśnie się zastanawiam nad określaniem poszczególnych bohaterów jako postaci pierwszego bądź drugiego planu…
Dalej Hanekawa czyli przewodnicząca, bardzo dobry przykład osoby, która na zewnątrz jest hmmm bardzo stonowana jednak dusi w sobie mocne uczucia jednak nie tylko negatywne :)  kliknij: ukryte  Nie muszę wspominać o wspaniałej kotce Hanekawie :)
Reszta postaci nie razi aż nadto i mają kilka swoistych zalet.

Co do Muzyki nie mam żadnych zastrzeżeń, wręcz była dobrze dopasowana IMO .

Aż, żal że to już koniec

Może mi ktoś powiedzieć ocb z niektórymi urywkami w bakemonogatari? np w pierwszym i ostatnim odcinku pokazane są jakby wydarzenia, które miały miejsce przed serią i tak się zastanawiam czy nie było czegoś wcześniej? mam na myśli poprzedniego sezonu czy coś… z góry thx za odpowiedź.

Jeśli chcecie mojego zdania- to anime z mojej top 10, nawet mimo błędów.
Grafika zupełnie w moim stylu- często psychodeliczna. Oczywiście wpadek było bardzo dużo- im dalej tym gorzej.
Pokochałam to anime ze względu na bohaterów. Muszę tu wnieść swoją polemikę odnośnie recenzji, gdzie powiedziano, że dialogi i rozmowy o podłożu erotycznym, takie jakie występują w tym anime, są nierealne u przeciętnych nastolatków- ja takowe miałam więc muszę się nie zgodzić. Miejcie ludzie większą wiarę w inteligencję młodzieży.
Druga rzecz przez którą polubiłam tę serię to nieszablonowość. Nawet jeśli mogłam przewidzieć co się wydarzy zawsze działo się coś co mnie zaskakiwało :)Polecam gorąco – 8/10

Fajne anime, ale na początku moim zdaniem lekko pogmatwane. Kreska ładna, ending też. Po za tym tajemnicze i zabawne zarazem. A no i Hitagi wymiata :)

podoba mi się wykonanie, jest genialne. Animacja, dynamiczne akcje przeplatają się ze statycznymi, mimika, fabuła, postacie. Nie ma się do czego przyczepić.

Takie sobie. Na początku w ogóle nie mogłam przekonać się do bakemonogatari i oceniałam je co najwyżej na 4. Do 8 odcinka było dla mnie strasznie nudne . Musiałam się zmuszać żeby wysiedzieć i obejrzeć. od 8 odcinka zdecydowanie lepiej i ciekawiej. Najbardziej podobał mi się wątek kotki , najmniej Kambaru [?] jeśli dobrze pamiętam tak miała na imię <dziewczyna z małpią łapą>.
Nie podobało mi się że było tak dużo statycznych obrazów,a postacie mało co się poruszały. Dialogi także były za długie. Jednak im dalej tym lepiej.Pozycja na pewno oryginalna i nie schematyczna. W ogólnym rozrachunku 6/10.

Niby romans, niby harem, niby nadnaturalne zdolności, niby typowo. A jednak inaczej.

Włączając pierwszy odcinek nie wiedziałem, jakie studio to anime stworzyło. Już po paru kadrach domyśliłem się.

To, co tak podobało mi się w „Sayonara Zetsubou Sensei”, interesujące kadrowanie, niezwykłe tekstury teł, zdjęcia wtopione w tło, dowcipne, dwuznaczne dialogi. Podobał mi się też sposób podania erotyzmu, w wykonaniu Senjougahary.

Płynna, ładna animacja.
No i seiyuu Araragiego… :D

Co do bohaterów, to są oni naprawdę ciekawi. Niby oczywiści, ale sama Senjougahara nazywa siebie tsundere,jest nawet scena, w której bohaterowie rozmawiają o tym, że są w anime. Sądziłem, że uczucie między głównymi bohaterami kliknij: ukryte  będzie taką haremówkową miłością, taką bardziej ecchi, płytką, tsundere­‑się­‑opiera­‑ale­‑go­‑kocha, a tu wcale nie. Naprawdę się pokochali. Wielki plus za to.

Minusy – fanserwiśne latanie  kliknij: ukryte  wężowej dziewczynki w szortach nie było konieczne.
Muzyka – jest, ale nic szczególnego.
Są momenty, kiedy twarze i sylwetki postaci są wykrzywione, niedbale narysowane po prostu.

Seria mile mnie zaskoczyła, nie spodziewałem się po niej tak wiele. Śmiałem się, oglądałem z zainteresowaniem.
Ale jeśli ktoś SHAFTa nie toleruje, to niech się trzyma z daleka, bo i tak nie wysiedzi.

A tak poza tym..  kliknij: ukryte  pomyślałem sobie, że wolałbym być potraktowany jednak zszywaczem, niż dziurkaczem na przykład. To tak a propos pierwszego odcinka ;P

Bez przesady. bakemonogatari nie zasługuje na az tak niską ocenę jak 1. Z grafiką nie jest najgorzej. Postaci (oprocz tej małej) nie najgorzej sie prezentują. Trochę drażniące mogą być teksty przekładane z ang na pol i szczerze, nigdy mi się nie chciało stopować by to przeczytać, ale można przebaczyć. Pierwszy odcinek zapowiadał naprawdę udaną serię, ale im dalej tym gorzej. Gdyby nie  kliknij: ukryte  „romans” głównych bohaterów to anime mogłoby równie dobrze nie istnieć. Mi tam EL nawet się podobał. A Elfen Lied 2 to to nie jest. Zupełnie inne gatunki itd., więc najpierw radziłbym się zastanowic (Do kolegi poniżej) nad tym co się pisze i uwzględiłbym te 4 główne elementy za które recenzent wydaje ocenę i dopiero ustalał werdykt. Jak już wspomniałem niektóre rzeczy nie prezentują się aż tak źle. I spotkałem się naprawdę z kilkoma innymi tytułami, które zasługują na 1, bo wszystko jest do bani. A w Bakemono wydaje mi się, że chociaż coś cokolwiek broni go od 1. Nie spodziewałem się po tym anime nieczego więcej jak rozrywki i chwilowej ucieczki od naszej szarej rzeczywistości. Nie doszukiwałem się za specjalnie, żadnych głębszych sensów. I już, to wszystko.

Przy was wychodzę na hipstera :d. Bakemonogatari=Elfen Lied 2, symbol dna, przereklamowania, dopatrywania się w kupie jakichś wyższych wartości.

Trudno „iść na woję” z 99% hiperpozytywnymi opiniami. Cóż mogę powiedzieć kiedy nawet oprawa audiowizualna jest powszechnie ubóstwiana, a moim zdaniem jest nieprzyjemna. Mówi się że mocno wciąga, ma genialnych bohaterów. Czuję przeciwnie. Ja się pytam, jak ma wciągać jeśli najmocniejszą stroną tego anime jest rzekomo bogata konwersacja, która przy przekładaniu na angieslki/polski traci magię? Bełkot. Bohaterowie to wg mnie tragedia. 1/10 , tak jak głosi definicja, nie oglądać choćby dopłacali.

Moshi bardzo zgrabnie ujęła istotę tej serii… ona „żyje” dzięki interakcji Araragiego i Senjougahary.

W jednym punkcie byłbym skłonny dyskutować – grafiki. SHAFT słynie z tego, że na antenę posyła serie ewidentnie „niedokończone”, i w dodatku niekompletne. W brzypadku Bakemonogatari, oczywiście w TV poszedł 1­‑cour, czyli 12 odcinków, a seria ma ich 15, i te dodatkowe trzy NIE są żadnymi typowymi „bonusami” ale pełnoprawną kontynuacją. To samo dotyczy grafiki – warto było wypruwać żyły dla kolejnych dysków, bo w zasadzie serię narysowano na nowo, poprawiając animację, a w wielu scenach całkowicie wymieniając tła.

I doprawdy nie dziwi, że seria pobiła wszelkie rekordy sprzedaży.

Przyznam się…trudne w odbiorze.Te nagłe zmieniające się sceny i zachowania czasami były zupełnie nie zrozumiałe…
Wielkim plusem Bakemonogatari jest świetna grafika.To dzięki niej zdecydowałam się na oglądnięcie.
Anime jako tako naprawdę trudne, tym bardziej, że nie mogłam znieść tej małej dziewczynki,ale jednak udało mi się jakoś dobrnąć do końca.

Moim zdaniem dziwne anime.Ale czy polecić?A w sumie,czemu by nie…Polecam ze względu na bardzo rozbudowaną grafikę i ciekawe postaci…Miłego oglądania

Myśle że jest to pozycja ponadprzeciena choć czasami zdarzały sie momenty słabosci m.in gdy „Ararararagi­‑kun” się podniecał.W stosunku do reszty wydawało mi się jakieś prymitywne.Ja już oglądałem wersje 15 odcinkową bez czekania więc rozczarowanie zakończeniem nie zaistniało(w zasadzie to do dzisiaj nie wiedziałem że pierwotnie miała ona 12 ) lecz najbardziej klimatycznym epizodem uznałem właśnie 12 dlatego częsciowo to rozumiem.Tymbardziej że Hanekawa nie przypadła mi do gustu.A z nia było potem do czynienia.

Anime trafiło 100% do mnie. Ma wszystkie cechy, które są dla mnie potrzebne bym uznał je za arcydzieło. Świetnie wykreowane postaci, mimo że korzystające niekeidy ze schematycznych cech, to zawsze autorzy dodali im coś od siebie. Jedno z niewielu anime w pewnym stopniu romantycznych, gdzie głowny męski bohater mnie nie denerwuje. Owszem, niby jest przeciętniakiem, jednak ma w sobie rzeczywiście „to coś”. Fabuła nie jest zbytnio rozbudowana, jednak w tej serii nie o to chodzi – nacisk położony jest na dialogi (nota bene odwołujące się w dużym stopniu do kultury i języka japońskiego, także przydaje się mieć na tyle dobre suby, by chociaż część była wyjaśniona.
Sprawa grafiki. Pierwszy odcinek zaprezentował jedną z najładniejszych grafik jakie w życiu widziałem, w raz z następnymi odcinkami jest już trochę gorzej ( zostaje często uproszczona, hmm obcięty budżet?),nie zmienia to faktu, że generalnie trzyma poziom do końca. Trzeba oczywiście zwrócić uwagę, iż ma ona pewien specyficzny styl i nie każdemu może podejść do gustu.
Generalnie – mnie się straszliwie podobało, dialogi jak i grafika świetnie budowały klimat. Dla mnie zdecydowanie 10/10

Ej ktoś się podszył pode mnie xD a co do mojej opinii :
Hmmmmm jest to anime które – jakby to powiedzieć – muszę obejrzeć po blanciku,bo już w stanie normalnym było to wyjątkowo dziwne.Co nie znaczy że nie dobre,a wręcz nawet przeciwnie- wg mnie genialne! I to pod każdym aspektem : graficznie(tła wypadają bardzo dobrze jak i projekty postaci),muzycznie(dopasowane OST),fabularnie(pomysł jak i wykonanie bardzo dobre i poprowadzone w sposób niezwykle ciekawy).Bohaterowie niektórzy schematyczni ,niektórzy nie – napewno schematyczną nie nazwałbym Senjougahare ,bo w końcu nie w każdej serii spotyka się sadystyczną,moe,sarkastyczną,nie potrafiącą wyrazić swoich uczuć postać(ale nie mówie tu o uczuciach iście tsunderowatych bo ona jasno określa co czuje ,co znowu jest paranoją, bo sama mówi na siebie tsundere.Tu problem tkwi raczej w jej braku umiejetnosci wyrazania mysli w odpowiedni sposob(jest to wyjasnione).I w sarkastycznym usposobieniu).Czas na animacje – a w zasadzie nawet nie samą animacje tylko te różnorakie wstawki : obrazy itp. itd. -scerze mówiąc to ,aż przeraża mnie efekt jaki został uzyskany dzięki temu.W moim przypadku nie byłem w stanie ani oderwać się od monitora,ani określić kiedy minął odcinek.Także wszelkiego rodzaju gierki słowne(obiektywnie oceniając i pomijając fakt że często musiałem zatrzymywać emisje epizodu)zaslugują na uznanie bo w końcu ta produkcja nie została stworzona dla Polaków.
Podsumowując – jedno z najlepszych anime jakie oglądałem ,choć ma specyficzny klimat jest w nim coś takiego co nie pozwala odejść od ekranu.Zdecydowanie 10/10.

Jest to chyba jedna jedyna recenzja (a na pewno jedna z niewielu), którą przeczytałem słowo w słowo :P Pewnie byłoby jeszcze sporo takich dobrych recenzji, ale powiedzmy, że albo nie natrafiłem na odpowiednie anime, albo nie widziałem potrzeby czytania innych recenzji.
Tak czy siak, dzięki tej recenzji wiem co to za anime i niedługo zabiorę się za nie.
Nie będę „recenzował” recenzji, bo to nie istotne, ale jednym słowem: „majstersztyk”!

Znakomita seria !

Zjawiska nadprzyrodzone , paranormalne pretekstem to ukazania problemów dorastających dziewcząt .
Każde z " dziwactw " symbolizowało dany problem czy też kompleks bohaterki . Genialny pomysł autorów .

Inteligentne , dowcipne , czasami dwuznaczne dialogi są kolejną mistrzowsko wykonaną częścią Bakemonogatari .

Postacie bardzo przekonujące . Główny bohater mimo jego altruistycznych zapędów nie jest kolejną pustą lalką bez osobowości . Świetnie wykreowane postacie drugoplanowe na czele z kochaną złośnicą Senjougaharą a kończąc na tajemniczej Shinobu .

Piękne tła , klimatyczna muzyka to kolejne zalety tej produkcji . Można się przyczepić jedynie do braków w animacji .

Cudo ! 10 / 10

Odnośnie komenta w którym pojawiał się motyw wiaderka.Też musze spróbować tego „sposobu” .I bez tego to anime jest schizujące.Więc ciekawi mnie co zrobi z moją głową po takim wspomagaczu.Zdecydowanie 10 za klimat który zabija klina w mózgownicy.

Pierwszy raz oglądałem coś w tym rodzaju(wcześniej słysząc SHAFT uciekałem w popłochu)lecz tu mogę stwierdzic ze seria jest to nie tuzinkowa.I wcale nie przerażają mnie wysokie oceny tego anime bo jak najbardziej ono na nie zasługuje.Ciekawym zabiegem były wprowadzane różne obrazy w trakcie dialogów co działało jak bodziec który przyciagał moją uwage.Coś jak reklamy podprogowe.Gra skojarzeń.Co do postaci to hmmmmm Araragi – standardowy „mamoru” ,wszystkich chce ratować nawet własnym kosztem(inne kwestie pominę) .Hanekawa -najbardziej irytująca postać w tymże anime(nie trawie takich postaci).Nieśmiała,idealna uczennica w okularach,nie zdolna do uratowania samej siebie.Kanbaru – ero sportsmenka.Zdolna do wszystkiego dla swojej ukochanej. Żywa,energiczna.
Jest też także miejsce dla oniii­‑chan gimnazjalistki.
Oshino Meme – zdecydowanie na plus,profesjonalista z elementem olewacza,luzaka.PS. – nie zwracałem w ogóle uwagi na sztampowość postaci,nie przeszkadzała mi ona wcale,a nawet miałem wrażenie iż właśnie ze względu na tą sztampowość są oni oryginalni,bo wykraczała ona poza normy.Choćby Hanekawa której dramatyzm przerósł K2 kliknij: ukryte  (OBOJE przybranych rodziców,nieszczęśliwa miłość,oszukiwanie siebie)Co nie zmienia faktu że mnie irytowała.
Tu nadszedł moment w którym musze sie zgodzic z recenzantem(słowo w słowo) Senjougahara jest siła napędową tego anime.Odcinki w których nie uczestniczyła wydawały mi się nudne.
Zdecydowanie najlepsza postać ,ze swoim sarkastycznym poczuciem humoru i „lekkim” ekstrencyzmem(na początku też skłonnosciami sadystycznymi).Romans w tej serii jest na pewno na nieco innym poziomie.Albo inaczej :na innej płaszczyźnie, dosyć intrygująco ukazany głównie ze względu na Senjougahare.Niby go nie ma a jednak jest ,jak powietrze.Choć wszystkich którzy krytykują właśnie ten sposób przedstawienia postaci :da sie wyczuć że chce i się stara ale nie zawsze wychodzi,bądź nie jest w stanie się wyraźić.Taki moim zdaniem był zamiar twórców.Epizod bodajże 12(a dokładniej od połowy) zadowolił mnie pod tym względem całkowicie.Elementy komediowe też są liczne,lecz nie jest to żaden absurdalny humor.Jednak fundamentem tej serii jest klimat i muzyka która ten klimat tworzy.Niesamowicie wciągający.Elementy składowe : „dziwactwa” ,rozwiązywanie kolejnych problemów,mroczne tła,hektolitry krwi(choć nie zawsze) i shizujące wstawki xD w połączeniu z muzyką dopasowaną do sytuacji naprawde robiły wrażenie.Być może ta entuzjastyczna wypowiedź ma swoje źródło w moim niedoświadczeniu w tym sektorze anime ale dla mnie było to naprawde czymś ponadprzeciętnym.Podsumowując:
podobało mi sie w niej(serii) to udziwniene więc wszystko co dziwne zaliczam na plus.A że praktycznie wszystko było w niej dziwne więc ocena końcowa to 9(odjąłem jeden pkt za gierki słowne których nie dało się wszystkich zrozumieć – przynajmniej dla przeciętnego zjadacza anime).

trochę dziwna, nietypowa i bardzo fajna seria :)
trudno określić ją do końca ale ma coś w sobie co wciąga i pozostawia coś po sobie ;D
więcej takich serii

Choć już trochę minęło od czasu skołczenia się dodatkowej wersji ONA tej serii a ja nie napisałem małego komentarza. xD Fabuła jest dobrze ułożona.nie powiem jak był te dodatkowe odcinki to po każdej długiej przerwie byłem zbity z tropu co dokładnie się działo czytając z dialogów bohaterów.
Mononoke,obake i itd są ciekawym tematem dla wielu anime.niestety powielany wielokrotnie jest nieciekawy.
nawet znaleźli miejsce dla wampira :).Duchy ,stwory ,klątwy i…miłość (dość schematycznej)^ ^.Dla mnie fajnie się kończy ta seria. Muzyka jest naprawdę świetna :D. Co do rysunków i wrzucanych wszędzie kiedy dochodzi do zastanowienia lub rozmowy ,masy zdań,których nie dało się przeczytać,a dawały ciekawy klimat jakby z horroru.No i wciskane scenki z reala :P.
Jeśli chcecie zobaczyć coś co jednak ma potencjał i odchodzi od innych serii jaki obejrzeliście to wam polecam ;].9/10

Twórcy unikali animacji jak tylko się da. Zbliżenia na oczy czy usta, pojedyncze tła, albo powtarzanie tych samych scen. Jedna scena którą pokochałam (pod względem technicznym) była w ostatnim odcinku,  kliknij: ukryte  kiedy Hanekawa zaczęła płakać, rewelacja!

A może to właśnie taka nietypowa grafika dodała Bakemonogatari uroku?

Ogółem anime bardzo mi się spodobało.
Muzyka – znakomita. Dobrze podkreśla klimat. Opening i Ending również niczego sobie. Seiyuu świetnie dobrani.
Postacie… Może nie zostaną w mojej głowie na długo, ale miło się z nimi obcuje.
Cóż więcej mówić? Polecam!!

Te wszystkie zachwyty nad Bakemonogatari mnie nieco przerażają. Aż przypomina mi się przypadek Elfen Lied, albo Clannadu… No ale do rzeczy.

Myślę, że mój pozytywny odbiór tej serii dobrze by wpłynęła znajomość języka japońskiego. Gierki słowne są jego ważną częścią i wielka szkoda, że nie jestem w stanie ich w pełni, albo w ogóle zrozumieć. Choć wtedy pewnie bym sięgnęła po oryginał, czyli książkę. Bo nie ma czegos takiego jak przegadana książka, a to anime takie jest. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fatalna oprawa wizualna Shaftu. Dużo dialogów i to jeszcze takich pełnych ukrytej ironii, podtekstów i gierek jest w porządku, ale tylko gdy na ekranie TEŻ się coś dzieje, bo inaczej to wychodzi nam słuchowisko. Co to ma być za animacja? Postacie stoją, idą, siedzą jadą i gadają. Albo mamy zbliżenie na oko. Na usta. Teraz dłuuuuga scena z oddalenia, postacie są krzywe i coś im się tam w okolicach ust rusza. Aha to, żeby było wiadomo kto mówi. No, to teraz czubki głów. Teraz jakieś ubogie tło, niech na ludzi podziałają zestawienia kolorów, może nie zauważą braków. No litości! Anime odlądam w lwiej części dla animacji! No, OK, pierwszy odcinek był NAWET zanimowany i jeszcze nie było widać, że pod etykietką „artystyczności” będą się ukrywać oszczędności finansowe. Ale im dalej w las tym gorzej. Owszem było parę fajnych momentów gdzie oprócz dialogów do słuchania było też coś do obejrzenia, ale to o wiele za rzadko.

Aha, no i postacie. Najgorsze co można a nimi zrobić to potraktować jako „zwyczajne” postacie, w tym sensie, że miałyby to być kolejne osoby ze swoją historią. Nie, tak nie jest. I tak, recenzentka ma rację, postacie są sztuczne. Ale tu o to chodzi i o ile to rozumiemy to dobrze, oglądajmy Bakemonogatari. A jak nie, to lepiej wyłączmy komputer, bo na usta wciśnie nam się tylko: skoro nie rozumiem co i dlaczego, to to musi być genialne!!! No tak. Postacie są sztuczne i takie mają być, są sztampami do granic swoich możliwości, nie liczy się ich „ludzka” strona tylko „konstrukcyjna”. No bo co my tu mamy?
 kliknij: ukryte  Senjougahara. Po tym co ją spotkało (taka codzienna historia, prawda? Nie przychodzi nam na myśl słowo „przekombinowane” ani nic…) traci swoje uczucia i nawet jak je odzyskuje to musimy dać temu słowo na wiarę, bo ani na ekranie, ani w dialogach tego raczej nie uświadczymy. Tego powrotu uczuć, tej miłości do Araragiego. Nie, ona nie jest tsundere, nie ma sie tu o co kłócić. Ona jest tundrą, a najbardziej to psychopatką, niestety.
Hanekawa. Nie no, normalnie nie mogła mieć tylko jednego przybranego rodzica. Zwiekszmy stopień dramy i dajmy jej obydwu. Z związku czym sposobem na bunt musi zostać bycie grzeczną i bezproblemową.
Kanbaru. Nie dość, że yuri i tomboy to jeszcze choć jest tak zazdrosna o Senjougaharę, że chce zabić Araragiego. Nie no, spoko. Ale wtedy nie da się na co dzień prowadzić radosnych rozmów z osobą, której się tak nienawidzi. No i jeszcze jej pomagać. Przepraszam, ale nie.
Hachikyuuji. Ok. Loli przy którym można zrobić z absolutnie bezbarwnego Araragiego lolicona. Mała dziewczynka, która nie tyle jest ofiarą molestowania co sama molestuje. Fanserwis drgiego stopnia.
Nadeko. Bezbarwa to granic możliwości. Jak dla mnie najlepsza satyra na te wszystkie niichanowe­‑loli z wielu tytułów anime/mangi. Bo pokazuje najlepiej jak niewiele ma taka postać do zaoferowania normalnemu widzowi. Znowu fanserwis drugiego stopnia. Przy niej Araragi może wejść w rolę Nii­‑chana.
Ach, no tak. Poza tym przy Hitagi jest on maso, przy Hanekawie jest przęcietnym, nieco tępym licealistą, a z Kanbaru robi się wspaniałomyślny do kwadratu.
Z tego wszystkiego, uważam za najznośniejsze postacie Oshino i Meme, a to tylko dlatego, że nie znam ich udziwnionych losów.

Nie chodzi mi nawet, że takie podejście do kreowania postaci i historii jest złe. Z pewnością są tacy, którym te karkołomne konstrukcje przypadna do gustu. Niestety ja wolę postacie bardziej z życia wzięte, zwłaszcza w tytule który gatunkowo podchodzi pod romans szkolny. Chce widzieć tę miłość. A pomiędzy Araragim i Hitagi jej nie widzę. Postaci z Bakemonogatari mogę cenić za zamysł z jakim powstały, czyli to wybadanie granic ich sztampowatości do tego stopnia, że mogą wydać się oryginalne.

Po tym całym wywodzie to generalnie dochodzę do wniosku, że książki bardziej by mi przypadły do gustu. Bo dialogi były dla mnie największą zaletą Bakemonogatari.

Seria warta polecenia, jak na serie TV zaskakuje jakością oprawy audio­‑wizualnej jest to ewenement serie, można dosłownie oglądać klatkami wyłapie się wtedy masę smaczków. Nie raz można przeczytać dodatkowe informacje wyjęte prosto nowel.
Osobiście nie mogę się doczekać ekranizacji Kizumonogatari, która bardzo dobrze pokazuje postać głównego bohatera, oraz jego relacje z Hanekawą.
ps. oglądać tylko wydaniu 1080p.

Bardzo dziwne fabuła może być fajna , ale wogul strasznie dziwne dla mnie trochę trudno było się połapać dlatego sobie odpuściłam Bakemonogatari ;/

Miło, że autor zauważył, że siły nadprzyrodzone sąefektem wewnętrznych problemów. Szkoda, że cały potencjał twórczy wykorzystał na początku recenzji i z zdania na zdanie było widać degradację stylu, jakby brakło mu inwencji.
Ciężko mi napisać coś bardzo pozytywnego o recenzencie, bo czepia się wykorzystania w dobry sposób stereotypowych postaci.
Recenzja raczej nie sprostała moim oczekiwaniom, choć może były za wysokie. Jest ona na tyle nierówna i nietypowa, że warto samemu ją przeczytać i się nieco zastanowić.

Specyficzne anime, podobne do sayonara zetsubou sensei, tyle że zamiast humoru mamy tajemniczość. Duża ilość tekstu, informacji i dialogów, świetnie buduje napięcie końcowych scen i rozwiązań każdego problemu w anime, osobiście bardzo mi się podoba takie rozwiązanie. Strona graficzna bardzo dobra i bez zarzutów. Anime specyficzne, ale zdecydowanie godne polecenia.

Trochę dziwne, wyjęte z konwencji, momentami kiczowate ale godne polecenia. Końcówka powala, na prawdę dobrze poprowadzone.

Daję 8/10 – Tsundere­‑chan wymiata a najlepszy odcinek to moim zdaniem 12 – motyw  kliknij: ukryte  randki

No w końcu doczekałem się 15 epka, ale warto było czekać, anime bardzo mi się spodobało jedno z lepszych jakie obejrzałem, choć czasem tak szybko tekst leciał i tyle naraz informacji ze aż trzeba było zatrzymywać i cofać trochę :P Moja końcowa ocena 9/10

Ostatni (15.) ep jest genialny, świetne zakończenie serii, warto było czekać!

Oglądając Bakemonogatari, stwierdziłem że chyba zrobiłem się za stary na anime dla dorosłych. Oczekiwałem chyba czegoś innego… a nie znów bandy psycholi biegających w kółko wokół swoich problemów. Postacie zdecydowanie nie wzbudziły mojej sympatii i chyba w tym największy problem. Serię porzuciłem szybko, nie dając jej szansy na przekonanie mnie do siebie.

Nawiasem mówiąc Senjougahara to nie żadna tsundere, ale patentowany świr. To różnica. :P

To anime budzi we mnie mieszane uczucia. Fabuła owszem, jest interesująca i to nawet bardzo,czasem jednak nieco zagmatwane to wszystko, no ale cóż- lubię takie anime^^ Natomiast jeśli chodzi o bohaterów to najbardziej rozczarowała mnie niestety Senjougahara, ale to pewnie dlatego, iż od początku chyba wiązałam z tą postacią duże nadzieje. Nie żebym jej nie lubiła, a wręcz przeciwnie- to chyba najlepsza bohaterka z całej serii, ale wydaje mi się, że jej potencjał został troszkę zmarnowany. Grafika delikatnie mówiąc mnie wnerwiała, zwłaszcza że non stop wrzucano do serii obrazy z rzeczywistości- na to dało się patrzeć przez pierwsze kilka odcinków:/ Zakochałam się natomiast w muzyce, a zwłaszcza w endingu- był po prostu boski.
Ogólna ocena- 8/10, ale mimo wszystko bardzo polecam, bo może nie jest to najlepsze anime 2009 roku, jednak z pewnością plasuje się w czołówce^^

Seria ta jest gorąco polecana przez wszystkie portale fanowskie, ale ja bardzo się rozczarowałam. Kiedy słyszę, że coś jest genialne i to od wielu osób nastawiam się do serii optymistycznie i z góry mam wysokie wymagania. Przy Bakemonogatari zostałam brutalnie ściągnięta na ziemię. Sama fabuła jest co prawda ciekawa, a humor stoi na naprawdę wysokim poziomie, zwłaszcza podtekty erotyczne, ale mam sporo innych zastrzeżeń. Po pierwsze grafika! Komputer praktycznie na każdym kroku, wolę anime z mniej oszałamiającymi efektami, ale rysowane! Jeszcze bardziej drażniły mnie wstawiane w serii zdjęcia rzeczywistych obiektów, rąk trzymających komórkę itp. Po drugie dialogi bohaterów czasami odnosiłam wrażenie, że gadają żeby gadać i zapełnić czas antenowy. Co do postaci Senjougahara rzeczywiście wybija się ponad przeciętność. Rozczarowujący jest za to główny bohater! Mało dynamiczny i ogólnie nudny, jak na kogoś kto był wampirem. Seria dobra i godna polecenia, ale dzieło sztuki to nie jest.

Anime bardzo mi się spodobało i czym dalej tym lepsze, a czytając recenzję dało się zauważyć dziwną krytykę tego anime.
Zarzucała chociażby coś pozostałym postaciom, że za mało o nich było.
Ale niby po co więcej skoro jedynie pojedyncze wątki z nimi utworzyli. Mimo to ładnie wszystko wyjaśnili.

No i ten drugi nieprzemyślany krytyczny argument czyli to, że postacie nie były naturalne bo zbyt dojrzale mówiły.
A kto powiedział, że anime z postaciami o takim sposobie myślenia jak zwykli nastolatkowie będzie lepsze ?
Chyba tylko recenzentka tak sądzi. Może jeszcze by napisała, że 8 latka musi mieć rozum 8 latki, a przecież to popularne w anime że jest wygląd dzieci i ponad przeciętna inteligencja.
Właśnie przyjemnie się oglądało to anime dzięki tym wieloznacznym i ciekawym rozmowom. To jest właśnie pewna cecha wyróżniająca to anime.

To anime nie ma wad (oprócz braku zakończenia), ale widocznie moshi moshi lubi na siłę je wymyślać co da się zauważyć w wielu innych jej recenzjach.

Chociażby to wszystko co napisała o fanserwisie czyli, że psuły jej anime te świetne teksty erotyczne Mayoi Hachikuji i fajny fanserwis z Nadeko Sengoku.
To były zalety, a nie wady.

Anime świetne. Czasami troche dziwne, ale przyjemnie się ogląda. Bohaterowie bardzo fajni, fabuła spoko, ogółem bardzo dobre anime :):):):):):)

Spotkałem się z opiniami, że jest to najlepsze anime ostatniego sezonu, ale sam oceniam ją najwyżej dobrze.

Chyba najbardziej wychwalany element, czyli grafika robiła wrażenie tylko przez pierwszy odcinek, gdyż potem spod kolejnych eksperymentów graficznych zaczął wyłazić niski budżet. Osobiście o wiele większe wrażenie zrobiła na mnie kreska w „Soul Eater”, który w przeciwieństwie do Bakemonogatari, posiadał wyśmienitą animację ruchu.

Równie mieszane odczucia mam odnośnie postaci – Senjougahara była jedną z najciekawszych postaci kobiecych z jakimi się ostatnio spotkałem, a Araragi okazał się dobrym uzupełnieniem duetu, ale już postacie drugoplanowe, z wyjątkowo nijaką Sengoku na czele budziła we mnie mieszane uczucia.

Fabularnie też jest średnio, gdyż reżyser powtarza w kółko taki sam schemat – Araragi spotyka kolejną dziewczynę z nietypowym problemem, po czym postanawia jej pomóc. Pewnie dałoby się z tego motywu zrobić dobrą fabułę (patrz – Kanon 2006), ale nikt się w tym kierunku nie wysilił. Pomimo tego wszystkiego seria wybija się ponad przeciętność dzięki genialnym dialogom, w szczególności tym pomiędzy Araragim i Senjougaharą, i właśnie one są głównym powodem by obejrzeć to anime. W sumie anime nie jest złe, ale do pierwszej ligi wiele mu brakuje.

nie przybyłem tu wychwalać pod niebiosa, bo to już wystarczająca ilość osób zrobiła. Chciałbym tylko zauważyć dwie rzeczy: po pierwsze, z recenzją można było się jednak wstrzymać do skończenia serii. Shaft bowiem nie zrobił 'modnego' wybiegu, tylko najzwyczajniej w świecie nie miał pieniędzy na wykupienie czasu antenowego na 2 sezony (24epy) przy 15 odcinkach. To nie jest 'wygląda jakby oszczędzali'. Oni naprawdę oszczędzali. Fakt, po wydaniu pierwszego DVD mogli go już jednak dokupić, w końcu jedna rzecz to spodziewać się fiaska, ale kiedy przychodzi sukces… za to im nie ma co wybaczać, bo zachowali się niezbyt fajnie wobec fanów.
Co nie znaczy, że wszelkie oceny całościowe mają już rację bytu, bo kto wie jakie nam zafundują zakończenie. Wstępnie mówi się o końcówce marca, a część ludzi zachowuje się, jakby rozwiązanie fabuły już nastąpiło.

Druga sprawa to grafika.. Jasne, w pierwszym epku wszystko jest cacy i widz odnosi wrażenie, że przerywające plansze, zabawy animacją etc są na miejscu. I oczywiście, im dalej w las tym więcej i więcej i więcej. Wspomniany w recenzji ep z Nandeko staje się tego kulminacją. Nie ma co się czarować – to jest naprawdę zrobione na odwal się, z tego samego powodu: gdy robili serię, zwyczajnie nie było ich na to stać.
Dlatego też wszelkie oceny propos animacji również należy wstrzymać do wyjścia wszystkich BD/DVD. Prawda jest taka, że jak napchali kabzy to zafundują nam remastered versions – choćby po to, żeby sprzedaż jeszcze bardziej podskoczyła, no bo przecież dostajemy ukochane bakemonogatari w pełnej wersji.

tl;dr
Shaft to cwane mendy, ale stworzyli arcydzieło postaciowo/dialogowe i z ostatecznymi ocenami zaczekajmy aż zobaczymy już wszystko ;)

nie wszystkie serie harem kolego są lipne i kiczowate.. tak samo ecchi.. .^^

Produkcja jest bardzo dobra. Największe plusy to oczywiście ciekawe ujęcia, muzyka, genialne rozwiązanie spraw demonów i główna bohaterka (naprawdę myślałem, że to niemożliwe by Japończycy zrobili taką postać). Dodałbym jeszcze kwestie poruszania poważnych tematów (choć dość oklepanych) w sposób prosty i przejrzysty. Innymi słowy, produkcja nie ma drugiego dna, ale jednocześnie nie jest głupkowata. Co do wad to Produkcja jest bardzo dobra. Największe plusy to oczywiście ciekawe ujęcia, muzyka, genialne rozwiązanie spraw demonów i główna bohaterka (naprawdę myślałem, że to niemożliwe by Japończycy zrobili taką postać). Dodałbym jeszcze kwestie poruszania poważnych tematów (choć dość oklepanych) w sposób prosty i przejrzysty. Innymi słowy, produkcja nie ma drugiego dna, ale jednocześnie nie jest głupkowata. Co do wad to wskazałbym jedynie nierówny poziom.

Kwestia, w której się nie zgadzam z recenzentką, to erotyka. Nie ma co ukrywać, że w produkcji są typowe dla gatunku elementy, ale mimo wszystko, podkreślanie na każdym kroku, że to jest harem, jest bardzo niesprawiedliwe.

Osobiście widząc sformułowanie ecchi/harem automatycznie nastawiam się negatywnie do produkcji. Dzieje się tak, bo zazwyczaj nie ma w nich nic ciekawego w sensie fabuły i bohaterów, a jak ktoś szuka majtek, staników i kobiecych względów, to zapraszam na Osobiście widząc sformułowanie ecchi/harem automatycznie nastawiam się negatywnie do produkcji. Dzieje się tak, bo zazwyczaj nie ma w nich nic ciekawego w sensie fabuły i bohaterów, a jak ktoś szuka majtek, staników i kobiecych względów, to zapraszam na Osobiście widząc sformułowanie ecchi/harem automatycznie nastawiam się negatywnie do produkcji. Dzieje się tak, bo zazwyczaj nie ma w nich nic ciekawego w sensie fabuły i bohaterów, a jak ktoś szuka majtek, staników i kobiecych względów, to zapraszam na Osobiście widząc sformułowanie ecchi/harem automatycznie nastawiam się negatywnie do produkcji. Dzieje się tak, bo zazwyczaj nie ma w nich nic ciekawego w sensie fabuły i bohaterów, a jak ktoś szuka majtek, staników i kobiecych względów, to zapraszam na podwórko, do szkoły, lub w ostateczności na redtube.

W tym wypadku jednak, erotyka była nienachalna (oczywiście biorąc pod uwagę uwarunkowania gatunkowe). Potraktowano ją też ze swoistym przymrużeniem oka. Geniusz to nie był, ale mimo wszystko wypadło znośnie.

Dobra seria, która jednak nie jest niczym rozwalającym konwencję i czasoprzestrzeń.

Dialogi pełne pretensjonalnego bełkotu (tak mam 12 lat i nie potrafię docenić tych waszych skomplikowanych i dojrzałych treści jakie tu zawarto).

Mimo wszystko przyjemnie się ogląda tą prezentację Power Painta (trudno inaczej to nazwać bo animacja jest tu raz na trzy odcinki). Zapewne jest to spowodowane klimatem jaki się zwykle wylewa z produkcji studia Shaft, który lubię.

Muzyki poza endingiem i tym openingiem z Nadeko, które mi się podobały nie pamiętam zbytnio.

Według mnie to taka haremówka XXI wieku, nie jest durna jak poprzedniczki, ale robienie z tego arcydzieła to po prostu faux pas. Ilość jaka się tego sprzedaje w Japonii jest jednak zatrważająca. Ponad 70,000 kopi pierwszego DVD/BD daje do zrozumienia wytwórcom, że nie warto dziś inwestować w wybitniejsze tytuły (taki Dennou Coil miał sprzedaż na poziomie 500 sztuk…).

Dalej mi się już nie chce rozpisywać bo i tak ten komentarz zginie w fali średnio zasłużonych zachwytów nad tą serią.

Ogólnie warto obejrzeć i polecam, ale już bardziej podobał mi się kameralny klimat w innej haremówce Shaft „Natsu no Arashi”.

Padłem ze śmiechu czytając, że Senjougahara to tsundere.
Radzę nie kierować się recenzją i nie uprzedzać do serii.
Większość wad (szczególnie te dotyczące erotyki) zaczyna się nie w samym anime, lecz głowie recenzentki. Gdy ktoś bardzo chce, zawsze do czegoś się doczepi.

Co do samego anime… Grafika! Dialogi! Pierwsze i drugie zrealizowane po mistrzowsku. Jak już wiele przede mną pisało, Senjougahara, która na litość Boską NIE jest tsundere, jest postacią genialną i niepowtarzalną! Gorąco polecam wszystkim fanom ciekawych i wciągających produkcji, w których to dialogi i gra obrazem są ważniejsze od akcji, gonitw i pościgów.

Mam zamiar tu kontrować odnośnie recenzji.

Po pierwsze, gdzie tu haremówka? To jest szukanie dziury w całym. Owszem chłopak ma swoje fantazje i jak chyba każdy z nas czasami rozbiera kobietę wzrokiem. Ale to jeszcze nie znaczy, że to haremówka. SHAFT chyba znany jest w końcu z tego, że nie podaje niczego na tacy, prawda? I nawet jeśli ich zamierzeniem było ukryć tu elementy ecchi/harem to czepianie się tego to nic tylko narzekanie „bo tak”, „bo czegoś przyczepić się musiałam”. Dalej, seria nie ma drugiego dna i tu się zgadzam, bo seria jasno i wyraźnie mówi o problemach natury psychicznej przedstawionej w postaci demonów własnego bytu. W końcu każdy z nas ma w sobie jakiegoś demona, tu zostało to dobitnie pokazane. Czytając tą recenzję co chwila trafiam na słowo „haremówka”... odnoszę wrażenie, że autorka recenzji po prostu nie miała się czego innego przyczepić, bo trudno tu przyczepić się czegokolwiek, poza statycznymi obrazami, których było tu mnóstwo a zmieniały się w ułamkach sekund (IMO). Dalej, znów czepianie się erotyki/seksu… pani recenzentka na co dzień jest zakonnicą? Uwierz mi, nie znasz jeszcze wszystkich typów ludzi by negować taki a nie inny sposób wypowiadania się nt. seksu. Osobiście znam ludzi (jestem jednym z nich), którzy potrafią tak podejść do tego tematu. Wychodzi na to, że jestem nierealny O_o

Hitagi rzeczywiście nie jest typową bohaterką japońskich produkcji i właśnie dlatego jest ona taka szczególna, absolutnie mistrzowska rola. Nic dodać, nic ująć. Jeśli chodzi o resztę to nie ma co ich porównywać z główna bohaterką, bo ona jest poza ich zasięgiem. I nie, nie zgadzam się z tym, że Hitagi jest nierealistyczna. Znowu odzywa się tu brak odpowiedniego doświadczenia… może ja żyję w innym świecie ale znam takie kobiety/dziewczyny jak Senjougaha. Są naprawdę ciekawymi znajomymi. Dalej, znowu słowo „haremówka”... nie będę tego komentował, powiedziałem już swoje. Akurat hiper­‑aktywność jest tu elementem komediowym a nawet pobudzającym, bo jak zauważyła recenzentka (słusznie z resztą) czasami powiewa w tym anime nudą. Ale nie jest to powód by anime nazwać nudnym. W żądnym razie. Dalej… „kumpela” może trochę podchodzi pod typową bohaterkę wielu innych anime ale ma w sobie coś co ją wyróżnia. Nie wiem co ale odbierałem ją jakoś inaczej. Przewodnicząca klasy ma u mnie plusa za ciętą ripostę, na wszystko zna odpowiedź i potrafi rzucić inteligentnym dowcipem. Jej późniejsze problemy to jak się okazuje wynik uczucia jakim darzy Araragi'ego i jak trudno jej z tym żyć. Czy może to być powód do stresu? Jak najbardziej. Dalej… Zgadzam się, że pewne sceny są tu zbędne, zwłaszcza sceny rozbierane… w pewnym momencie myślałem, że to zgubi tą serię ale na szczęście nie było tak źle jak opisuje to recenzentka. Kawałek nagiego ciała to nie jest jeszcze „haremówka” ;] Nasuwa się pytanie, jak obecnie ubierają się dziewczęta w podstawówce/gimnazjum u nas w Polsce? Co robią, jak się zachowują? Oczywiście wszystko by faceta podniecić, sprawić by się nimi zainteresował i co? I się interesuje, bo taki już facet jest. Nie znaczy to od razu, że nieletnie dzieci zaraz pójdą na małe co nie co. Zupełnie nie wiem, jaki jest sens czepiania się golizny… w Bakemonogatari została ona zgrabnie wplątana w fabułę i należą się za tą akcję duże brawa. Czytam dalej i co widzę? Czepianie się głównego bohatera, który jest wierny Hitagi a to, że zachowuje się jak każdy facet jest tu ogromnym problemem w/g autorki tej recenzji.

Lecimy dalej, SHAFT ma na koncie zaledwie kilka dobrych produkcji a większość z nich jest dla mnie nie do obejrzenia, ich eksperymenty są po prostu nie dla moich oczu. Ale nie w tym przypadku. To anime tak pod względem graficznym jak i dźwiękowym jest po prostu arcydziełem. Tyle na ten temat. Brawo SHAFT! Aha, jeszcze coś… nie wiem, czy ja ślepy jestem ale ja nie widziałem błędów wytykanych przez recenzentkę, chyba zrobię sobie powtórkę i zacznę się szczególnie przyglądać szacie graficznej, bo jakoś nie wierzę w to co moshi_moshi tu ponawypisywała.

Już prawie koniec… Bakemonogatari a jakże spełniło moje oczekiwania, o czym świadczy najwyższa możliwa ocena na tej i wielu innych stronach. Harem, harem, harem… proponuję obejrzeć prawdziwą haremówkę, np. Kanokon albo Ladies vs. Butlers a dopiero wtedy takie anime jak tu recenzowane porównywać do haremówek. Jeśli chodzi o przerwany seans to nie był to może najlepszy chwyt ale jednorazowo trafiony (drugi raz jest to już irytujące a mowa o „Dance in the Vampire Bund”). Ale ale… czy nie chodziło w tym wszystkim o pieniądze? Chciałbym zauważyć, że ta seria jest obecnie najlepiej sprzedającym się jeszcze gorącym towarem na sklepach, pobiła wszelkie rekordy sprzedaży. Nie dziwię się, warto mieć to w swojej kolekcji, bo długo możemy nie mieć podobnego anime.

tl;dr
Nie zgadzam się z recenzentką w kilku sprawach ale do większości mogę przytaknąć.
Ode mnie 10/10.

Zadziwiają mnie kryteria jakimi niektórzy oceniają te serie: haremówka?! tajemnice zrobione na odwał?! czy nudne dialogi?!!
Zadziwiające jest pod jakim kątem niektórzy patrzą na Bakemonogatari. Wiem że całość wymaga pewnej dozy inteligencji do zrozumienia. Ten tytuł to właściwie zbiór dialogów ale za to jak napisanych. Mimo że niektóre wydają się trywialnymi rozmowami to są diabelnie inteligentnie napisane i mają drugie dno. A choćby rozmowy z końca 12 odcinka w połączeniu z ED są po prostu poezją. tak wiec nie liczy się tu tajemnica bo jej po najnormalniej w świecie nie ma. To że jest tu dużo bohaterek wcale nie oznacza że to od razu harem? Czy widzieliście tu co chwila dwuznaczne upadki, bieganie w bieliźnie i inne tego typu rzecz? Rozumiem że jest kilka sekwencji które wyglądają jakby miała być to haremówka ale jeśli się tylko na nie zwraca uwagę to znaczy że można powiedzieć „nie ogląda tego tak jak trzeba” Jeśli ktoś do tej serii tak podchodzi to nie dziwie się że narzeka bo wtedy oglądanie mija się kompletnie z celem. Tak samo jeśli ktoś chce akcji. Czy zabierając się za Kino no Tabi narzekacie na brak epickich bitew i taniego romansu jako że główną postacią jest kobieta? Bakemonogatari dla mnie jest jednym z takich tytułów niemal filozoficznych.

Zawsze tak jest, że czytając same przychylne opinie, oczekuje się dużo od serii. Kiedy zaczęłam oglądać Bakemonogatari zaintrygowało mnie. Reszta odcinków nie była dla mnie tak ciekawa, jak pierwszy. Te anime jest dobre do sięgnięcia „od tak” bez żadnego przygotowania w postaci recenzji lub wypowiedzi.

Dajcie sobie, proszę spokój z pisaniem, że to anime dla starszej widowni. To haremówka zrobiona z większym zapałem i lepszym pomysłem, niż zwykle. Ogólnie nic nadzwyczajnego, SHAFT robi te swoje statyczne ujęcia, z których studio jest znane od czasu do czasu uracząc jakąś animacją.
Miło mi się to oglądało, ale fanatyzm jaki się w stosunku do tego tytułu wytworzył jest już przerażający.

Owszem, niektórzy (nie wymienię nicków) mogą uważać je nawet za przeciętną haremówkę, ale nie mam wątpliwości że bardzo wysokie oceny u prawie wszystkich fanów i jego ogromna popularność świadczą o tym, że to prawie arcydzieło. Moshi moshi jak widzę po recenzji obraziła się na fanserwis szczególnie, że również dotyczył Mayoi. Prawda jest jednak taka, że bez fanserwisu to anime było by jeszcze bardziej nudne bo na pewno nie lepsze.
Jedyną wadą jest właśnie brak zakończenia serii TV choć z drugiej strony ten 12 odcinek był w pewnym sensie zakończeniem.
Rozumiem, że nie ma anime na które komuś nie przyjdzie ochota narzekać, ale jednak tu zbytnio nie ma na co (podobnie jak w Air czy Kanon).
Owszem pierwsze odcinki mogły zniechęcić, ale czym dalej tym lepiej bo nie przypuszczał bym, że anime tak „mało ruchliwe” będzie tak wciągające.

Prawdę mówiąc widząc recenzję byłem ciekaw jakie wady ona wymieni no, ale niestety uważam, że nie zostało zrozumiane to anime przez recenzentkę.
Chociażby narzekanie że główna bohaterka jest najlepiej pokazaną postacią, a inne dziewczyny gorzej jest bardzo dziwne.
To chyba powinno być logiczne dla recenzentki, że główna bohaterka jest zawsze ważniejsza i producenci bardziej przykładają się do tej postaci, a nie wymieniać to jako wadę.

...anime, które urzekło mnie praktycznie pod każdym względem… Najlepiej zacznijmy po kolei:

1. Oprawa audiowizualna: (9/10)
Wyrażenie tego słowami jest niezwykle trudne ;), gdy zacząłem oglądać serię, pierwsze co mi się rzuciło w oczy, to świetna i niecodzienna kreska tego anime. Postacie, tła, światła i wiele innych tego typu rzeczy są przedstawione bardzo dobrze i świetnie komponują się ze sobą. Nawet dodawanie tzw. „przerywników”, czy realistycznych zdjęć (moim zdaniem) nadaje temu anime niestandardowego stylu, którego nigdzie indziej nie spotkałem.
Tak samo jest z dźwiękiem, który idealnie pasuje do swojej sytuacji. Nie jest natrętny, czy dominujący, dodaję „słodką” nutę, do pokazywanych wydarzeń.

2. Fabuła: (9/10)
Tutaj nie będę się rozpisywał, ponieważ wszystko zostało zawarte w recenzji. W skrócie: dobra, ciekawa fabuła, która pokazuje na swój oryginalny sposób, jak można radzić sobie z (często niecodziennymi) problemami :D.

3. Postacie: (8+/10)
Tutaj na największe oklaski i pierwsze miejsce zasługuje Senjougahara, która jest ciekawą, wyrazistą i inteligentną postacią. Jej największymi atutami są (zszywacz ^^) uroda i charyzma. Dialogi w których często występuje są zazwyczaj najbardziej ciekawymi w całej serii.
Na wyróżnienie natomiast zasługują:
-Koyumi Araragi (ex­‑wampir, który, nie jest typowym, frajerskim, bohaterem eroge),
-Meme Oshino (bezdomny kapłan, ze spontanicznym podejściem do życia),
-Shinobu Oshino (słodki, bezimienny wampirek, który po prostu „jest” ^^),
Reszta postaci jest jak najbardziej standardowa i spełnia swoje „standardowe” zadania, innymi słowy… żadnej rewelki -.-.

4. Podsumowanie: (9/10)
Anime naprawdę warte obejrzenia, ale nie dla wszystkich. Jeśli lubisz „niecodzienne” anime, w „niecodziennym” wykonaniu, to jak najbardziej polecam ;).

P.S. Sorry, że się tak rozpisałem, ale nie potrafiłem krótko opisać tej serii…

Zasadniczo zgadzam się ze wszystkimi argumentami podniesionymi w recenzji, chociaż przyznaję, że wymienione wady w zasadzie nie dawały mi się we znaki podczas seansu. Wydaje mi się, że żeby je zauważyć trzeba potraktować serię jako materiał na recenzję, a nie jako pasjonującą historię. To co dało mi się we znaki podczas oglądania to ściany tekstu, które wymagały nieprzerwanego trzymania palca przy pauzie, bo niemożliwym było nadążyć za ich treścią.
Niestety to kolejna seria, która w pewnym sensie promuje zboczenia w kontekście małych dziewczynek i seksu. Sądzę że Japończycy powinni sobie wreszcie podarować ten motyw, bo u normalnego widza wywołuje on odruch wymiotny, a jednocześnie szerzy pedofilię w społeczeństwie.
W ostatecznym rozrachunku zostałem oszołomiony oryginalnością serii. Zwyczajnie nie sądziłem, że po tylu latach historii anime da się pokazać coś równie dziwnego i pokręconego, a jednocześnie wywołującego jak najbardziej pozytywne reakcje widza. Można by powiedzieć „reza psyche”.
Zdecydowanie dla starszych widzów.

...w kategorii „najbardziej przereklamowane”.

Niezłe dialogi w pierwszych kilku odcinkach to trochę za mało, żebym zachwycił się i z miejsca obwieszczał, że mamy do czynienia z ahhhtystycznym Wielkim Dziełem.

Po rewelacyjnym wstępie z Senjougaharą w roli głównej emocje szybko ostudził słabszy odcinek z rozwiązaniem jej zagadki. Nie dajcie się zwieść wyróżnikowi „kryminały/zagadki/tajemnice” – tak naprawdę żadnych ciekawych tajemnic tu nie ma, a odcinki kończące każdy łuk, poświęcone rozwikłaniu zagadki danej postaci, bywają nieraz nudne – ma się wrażenie, że tajemnice wymyślone są trochę „na odwal się”, bo jakieś rozwiązanie było potrzebne. Jakiekolwiek. Z reguły niezbyt fascynujące.

Dalej – haremik. Iluzja, jaką z początku udało się wytworzyć panom z Shaftu – że Bakemonogatari jest „czymś więcej”, ambitnym dzieuem i tym podobnymi pierdołami, w moim przypadku rozwiała się chyba przy łuku Nadeko. Jezu, człowiek siedzi przy monitorze i wstydzi się, że coś takiego ogląda. Humor zupełnie stępiał, a jego miejsce zajęło granie pod publiczkę jarającą się nieletnimi idiotkami, których zasób słownictwa ogranicza się do „Oniii­‑chan…”. Czar prysł, została fanserwiśna haremówka z zupełnie nierealnymi bohaterami. W tym momencie nawet Senjougahara zrobiła się nudna.

Zachwyt grafiką także mija po kilku odcinkach, nic dziwnego, że jest dopieszczona pod pewnymi względami, skoro większośc „animacji” to statyczne kadry. Jak żartują niektórzy – to może nie najlepsze anime, ale z pewnością najlepsza prezentacja PowerPoint, jaką kiedykolwiek widzieliśmy.

Podsumowując – miało być dobrze, a wyszło jak zwykle. Jak na haremówkę niezłe, pierwsze odcinki naprawdę warto zobaczyć, ale czy warto się zachwycać? Niekoniecznie.

Czemu dla starszego ? Pewnie pomyślicie fruwające majtasy lub posoka cieknąca po ścianach :). Nie w tym przypadku, tutaj mamy po prostu doczynienia z rozbudowanymi dialogami (już widzę strach na waszych tawrzach :D).

Muzyka jest świetna i motyw przewodni idealnie wpada w ucho :). Kreska w moim amatorskim odczuciu też jest genialna, choć realistyczne grafiki nie przypadły mi do gustu to pozostałe fragmenty nadrabiają poziomem. Czy jest to artystyczne czy modne ostatnio " pseudoartystyczne” nie mi oceniać bo nie jestem artysą grafikiem :). Zawsze sobie ceniłem własny gust ponad opinie „artystów” więc dla mnie grafika jest po prostu świetna.

Teraz to co najważniejsze czyli dialogi. Jeśli ktoś lubi zabawy językiem, cięte riposty i ogólnie humor słowny to napewno się nie zawiedzie :). Czasem ciężko się goni te zdania po ekranie, a trzeba jeszcze łapać sens więc frustracja murowana :). Trzeba zobaczyć serię jeszcze raz żeby wyłapać wszystkie smaczki co dla mnie nie jest wadą.

Postacie są ciekawe i sympatyczne. Araragi nie jest fajtłapą, albo przedmiotem znęcania dla „słabszej” płci ( przynajmniej nie fizycznym ;) i ma swoje wartości których broni za wszelką cenę. Senjougahara to klasa sama w sobie. Czy takie istnieją czy to tylko efekt męskich fantazji nie ma znaczenia. To nie program przyrodniczy żeby realizm był jakimkolwiek krterium oceny anime ( jak dla mnie :P ). Dialogi głównej parki to oś całej serji i dla większości pozostałych wątków i postaci mogłoby nie być :).Trzeba przyznać że postacie drugoplanowe też są intrygujące, a wypadają blado tylko ze względu na wyosoko zawieszoną poprzeczkę przez główną parkę. Haremu nie dostrzegłem, co prawda jest sporo niewiast koło bohatera ale są albo neutralne do niego nastawione albo wręcz w innym kierunku zmierzają ;). Co siedzi w głowie chłopaków, dziewczyny nie zrozumieją ( autorkę recenzji włączając ;) ) więc skazę na charakterze Araragiego jedni potraktują z przymrurzeniam oka, a inne jako niewybaczalną dewiację :D

Fabuła świetnie łączy opowieści o duchach ze zwykłymi problemami ludzi. Dla jednych jest to za głębokie, a inni chcieliby jeszcze głębszych przemyśleń. Jak na anime podejście w sam raz.

Najlepsze anime ostatnich miesięcy. Spokojnie postawiłbym 9/10 choć wiem że to ocena krzywdząca patrząc na popularne, masowe, papki tak chętnie okrzykiwane „arcydziełami” i notami 10/10. W ramach walki z tandetą wolę dać pare maxów żeby dobrego anime nie trzeba było szukać na 2­‑3 stronie najlepiej ocenianych.

Mi się to anime spodobało nie tylko ze względu na oprawe ale także na humor gdyż podszedłem do tej serii jak do parodi wszelakich stereotypów w anime. Jak np. scena w pierwszym odcinku gdy Senjogahara wyjmuje jak to zwykle bywa nie wiadomo skąd pokaźne ilości broni w tym przypdaku kątomierzy cyrkli i innych „śmiercionośnych narzędzi” czy też samo przerysowanie wszystkich znanych stereotypów żeńskich postaci. Jest tsundere, chłopczyca, loli i przyjaciółka z dzieciństwa z syndromem onichian. Przy takim podejściu seria strasznie mnie rozbawiła i dlatego dałem seri 9 na 10.

Cóż, będę inna i stwierdzę, że anime najzwyczajniej w świecie nie podobało mi się. Oczywiście odpowiednio uzasadnię swoje zdanie, może najpierw zacznę od pozytywów.

Jedną z największych zalet tego anime jest przede wszystkim oprawa techniczna. Bardzo ładna kreska, animacja oraz specyficzne kadrowanie. Tak samo muzyka – warto zainwestować w dobre słuchawki i przysłuchać się dokładnie wszelkim dźwiękom, odgłosom – wypadają rewelacyjnie i nadają klimatu.

I…hmm… teraz może kwestie fabularne. Generalnie aby cokolwiek zrozumieć trzeba w jakimś stopniu znać japońską popkulturę, do której seria co krok nawiązuje. Ponadto dobrze by było znać zawiłości lingwistyczne języka. Teoretycznie seria tylko dla Japońców i ewentualnie jakichś tam zatwardziałych fanów M&A. Ja sama otwarcie przyznaję, że niektórych kwestii kompletnie nie rozumiałam (i nie wierzę, że ja jedyna). Ponadto forma przekazu, opierająca się na długich dialogach, grach słownych i ciągłym, czasem wręcz nachalnym ripostowaniu wypowiedzi rozmówcy, była po prostu męcząca.

Aż się prosi, żeby napisać „monotonne, nie do końca zrozumiałe, zapchane niektórymi elementami”, a nawet „nudne”, ale ja użyję mocniejszego określenia – to było trochę pseudoartystyczne. I właściwie sama nie wiem, czemu mi to przeszkadza, nie jestem wymagającym widzem…

5/10 i zdania raczej nie zmienię.

Obejrzałem około 100seri anime tą skomentuje tak : ubiłem ołtarz Sengogaharze -te jej teksty przepełnione ironią ^^ , anime niesamowite epek 12 jest tak magiczny , że szczenę do tej pory zbieram ...

Niesamowite i surrealistyczne anime. Pięknie przedstawione profile psychologiczne postaci. Kamera nie pokazuje świata tylko wnętrze duszy głównego bohatera i wszystko przepuszcza przez pryzmat jego myśli. Czarna lub czerwona plansza pojawia się kiedy… Araragi mruga oczami!

Najlepsza tsundere­‑chan, jaką widziałem dotąd w anime. Jeszcze nie spotkałem się z tym, żeby tak brutalnymi słowami i czynami tak delikatnie opisać seks i miłość.

Genialne. Soujogahara to jedna z najciekawszych bohaterek i bohaterów w anime ever, jej dialogo są genialne, jak choćby ten:

„Different conclusions are reached when one fact is viewed from two separate points of view. When that happens, there is no immediate way to judge which point of view is the correct one. There is no way to conclude one's own conclusion is the correct one. But for that exact reason, it is also premature to decide one's own conclusion is wrong.”

automatycznie stał sie jednym z moich ulubionych cytatów anime.

Bakemonogatari walczy w moim top 10 o pierwsze miejsce z ergo proxy.

Nie wiedzieć czemu narracja i dialogi przywodzą mi na myśl te z „Ferdydurke”. Według was właściwe skojarzenie???

Seria wyjatkowo wciagajaca. Dziwi mnie tylko, ze nikt do tej pory nie zwrocil uwage na to jak eksponowana jest w niej seksualnosc. Momentami zbliza sie do tej cienkiej granicy dobrego smaku.

Po 1 ep myslalem ze to bedzie cos w stylu anime z 1 osoby ? (jak sie bawił ołówkiem)ale sie myliłem i bdb.Seria wciaga co ostatnimi czasy jest rzadkościa a te napisy o których wspomina hakman4 przypominaja mi Zetsubou Sensei'ya ^^(fakt nawet niema czasu zeby je przeczytak tylko na || pause daje rade) choc tematyka wydaje sie zupełnie inna.

Absolutnie niesamowite anime. Doza realizmu magicznego jaki się tu pojawia sprawia, że klarujące się sytuacje są nietypowe, bohaterowie są intrygujący. Świetne dialogi i sposób animacji. Zdecydowanie jeden z lepszych tytułów ostatnich miesięcy.

Ta seria ma swój charakterystyczny akcent i styl.
Te ujęcia i pauzy widzimy wtedy na ekranach czerowny czy brązowe tło z napiami.
I te psychologiczne dialogi między bohaterami.
Anime do polecanie nie wszystkim ale tym co na prawde są zainteresowani tym tytułem.

Wersja TV cierpi z powodu niedopracowania (te wstawki RL obrazków zamiast animacji to NIE celowy zabieg, tylko robota na – pardon – „odpierdol się”), ale anime wybitne tak, jak i nowela.

Najlepsze anime ostatnich sezonów. Raczej dla nieco starszej widowni która wyłapie humor podawany nie raz z kamiennym wyrazem tawrzy :)

Cholernie dobre anime, ciekawy profil psychologiczny zenskiej protagonistki.
Dwuznacznosc i enigmatyzm slow, a takze pewnych wydarzen, tworzy dosc surrealny klimat, ktory naprawde przypada do gustu.

9/10 jak najbardziej

Seria dziwna xD, ale cholernie mi się podobała. Te gry słowne itp.

Polecam