Tanuki-Anime

Telenowela jak nic. Wyraźnie to czuć, co jednak nie jest tu wadą, a wręcz zaletą, bo rzadko można zobaczyć dobry melodramat.

Jest ckliwa muzyczka, ale wpada w ucho, przyjemna. Jest patos i wzruszenie, ale głównie w przyzwoitych ilościach, nie drażnią. Fabuła ma nagłe zwroty akcji, są wypadki, niespodziewane wydarzenia. Ale z drugiej strony.. większość potrafiłem przewidzieć i nie było trudne odgadnięcie tych „największych” spisków i tajemnic.
Jako rozrywka seria sprawia się dobrze, nudzi tylko momentami, paradoksalnie – blisko końca. Pierwsze kilka odcinków absolutnie zachwyciło mnie swoim realizmem, głębią, bohaterami, którzy zdają się być tacy prawdziwi. Nacisk kładziony jest oczywiście na uczucia i są one tu pokazane bardzo dobrze, choć nie może zabraknąć nagłych ucieczek, skrytych łez i nieporozumień miłosnych. Chwilami miałem ochotę wkroczyć na scenę i wykrzyczeć im, że koniec tego mazania się, że jest tak i tak, żeby w końcu się ułożyło, ale cóż..

Szczegóły takie tak zblaknięcie farby do włosów cieszą oko, design postaci jest staranny i realistyczny. Koreański zupełnie mi nie przeszkadzał. Muzyka nostalgiczna, grafika dobra. Czego chcieć więcej?

Myślę, że ta seria idealnie sprawdziłaby się na zimowe wieczory, Zimowa Sonata. Dramat, okruchy życia, miłosne rozterki w jednym z lepszych wydań, o ile komuś telenowelowa nutka nie przeszkadza.

Na wstępie mogłabym powielić pytanie użytkownika pode mną – jak to jest możliwe? Wierzę, że wynika to tylko i wyłącznie z faktu, iż widzowie nie są przyzwyczajeni do języka koreańskiego i dlatego zrezygnowali z oglądania. Miałam na szczęście ten komfort, że na swoim koncie posiadam obejrzanych kilka koreańskich dram, dlatego język nie był mi straszny, chociaż czasami w trakcie słuchania dialogów i tak łapałam się na myśleniu: „Jeju, jak oni dziwnie intonują wyrazy!”, ale do rzeczy.

Cudowna, dojrzała opowieść, za którą serce nakazuje mi wystawić pełną dziesiątkę, ale rozum oponuje. Oponuje, ponieważ Sonata nie jest produkcją idealną – właściwie przypomina bardziej telenowelę niż wszystkie japońskie filmy animowane, które widziałam, co jednocześnie sprawia, że wyróżnia się na ich tle, lecz żeby docenić tę historię, trzeba naprawdę lubić romanse, bo to romans w najczystszej postaci. I tak mamy tutaj: częste zbiegi okoliczności – dwie postacie akurat spotykają się w tym samym miejscu; nieustannie lądującego w szpitalu Joon­‑sanga; przeszłość, która jest przeszkodą na drodze do szczęścia – nie będę rzucać tutaj spoilerami, ale z tym rodzajem przeszkody spotkałam się już nie pierwszy raz, z tą jednak różnicą, że tutaj widz praktycznie od początku dostaje drobne wskazówki dotyczące prawdy i jeśli jest chociaż trochę skupiony, to nie powinien mieć problemów z połączeniem faktów, a samo kłamstwo jest moim zdaniem odpowiednio umotywowane.

Spodobało mi się to, że nikt nie był z gruntu zły – z początku myślałam, że matka Joon­‑sanga i Chelin okażą się takimi osobami, ale dosyć szybko wyszło na jaw, jakie były w rzeczywistości. Relacje między postaciami zostały zbudowane naprawdę dobrze i piszę to, mając na myśli szczególnie początkową wręcz nienawiść Joon­‑sanga i Kim Sang­‑hyuka do siebie, która na przestrzeni tych dwudziestu sześciu odcinków zmieniła się w cieplejsze, prawie przyjacielskie uczucie. Nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała tutaj o parze głównych bohaterów – sam Joon­‑sang czasami postępował według mnie niezrozumiale; zdarzyło mi się nawet pomyśleć, że zachował się w stosunku do Yu­‑jin egoistycznie  kliknij: ukryte  (mówię tu o tym szybkim ślubie i króciutkim miesiącu miodowym, po którym ulotnił się bez słowa wyjaśnienia), ale lubię go mimo wszystko za jego uczuciowość i dobre serce. Teraz pora na Yu­‑jin, która bez wątpienia stała się moją ulubioną bohaterką ever. Od czasów licealnych w pierwszych odcinkach aż do ostatnich minut była kochającą, ale silną i rozsądną kobietą, która wiedziała, czego chciała i starała się po to sięgnąć własnymi rękoma. Szczególnie pod koniec pokazała, że nie jest bierną księżniczką czekającą na swojego księcia i potrafi przejąć inicjatywę.

Winter Sonata dostarczyła mi wielu przeróżnych emocji i zajęła u mnie ważne miejsce – na pewno długo będę pamiętać przeuroczą scenę lepienia bałwanów, wzruszającą modlitwę Joon­‑sanga w kościele oraz wydarzenia w bazylice i powiązaną z nią piękną historię Claude’a i Joan. Nie wiem, komu powinnam Zimową Sonatę polecić, bo jest to z pewnością rzecz specyficzna w porównaniu z tym, do czego przyzwyczaił nas japoński przemysł animowany. Jeśli ktoś oglądał kiedyś chociaż jedną telenowelę i nie zgrzytał zębami, niech śmiało próbuje, może akurat opowieść do niego przemówi. Ja sama przez kilka pierwszych sekund zastanawiałam się, czy to aby dobry wybór na spożytkowanie około jedenastu godzin życia, ale na szczęście piękny i melancholijny opening podpowiedział, że to musi być coś dla mnie.

Pisząc komentarz, w międzyczasie oglądałam ostatni odcinek i zalewałam się łzami, ale tak to właśnie wygląda, kiedy jest się głupią dziewczyną o zbyt rozwiniętej empatii i wrodzonej wrażliwości. Wystawiam ocenę na gorąco, wciąż pod wpływem emocji - Sonata obiektywnie z pewnością na dziesiątkę nie zasługuje, ale ja przecież jestem głupią dziewczyną.

Jak coś tak dobrego może być tak mało popularne ? Świat jest dziwny, albo to tylko jak :( .