Tanuki-Anime

Ciekawostka: epki naprawdę trwają 27 minut i 21 sekund każdy. Utwór kończący trwa aż dwie minuty, ale to i tak dużo więcej mięska niż zwykle.

Wyścigi:

Pierwszy.  kliknij: ukryte  Bardzo krótki, zastosowano znowu myk z tym kanałem do odprowadzania wody. Nic nowego.

Drugi.  kliknij: ukryte  Wyścig z Todo School. Najpierw taktyczne wygranko z ukrywaniem pełnej mocy niepozornego Trueno. Potem rewanż z profesjonalnym kierowcą i myk ze światłami. Bardzo dobry!

Trzeci.  kliknij: ukryte  Keisuke vs Kyoko i uphill. A Takumi miazguje w kilka minut Nobuhiko na downhillu. W ramach rewanżu downhillwy wyścig Takumiego w deszczu vs Suzuki Cappuccino. Rewanż w uphillu Keisuke vs Wataru (znany z poprzedniego sezonu). Bardzo dobre wyścigi!

Czwarty.  kliknij: ukryte  Wyścigi z nieczysto grającymi kierowcami Mitsubishi Lancer Evolution. Utrudnianie treningu, rozlanie oleju, rozbicie auta przez Keisuke, a potem i tak wygranko w aucie pożyczonym od Kyoko. Dla Takumiego downhill z groźbami w głowie, że jak nie przegra to cały team zgranie oklep. Wygranko bez trudu i happy ending gdy przyjeżdżają lokalne bandziory.

Piąty.  kliknij: ukryte  Starsi panowie dwaj czyli wyścig z „ręką” i „nogą”. Pełna kulturka, najlepszy wyścig sezonu.

Minusy:
- Ładne i dużo „nowych” dla serii ujęć na auta z boku/lekko z lotu ptaka podczas wyścigów, ale część tych ujęć jakby kompletnie pozbawiona dynamiki. Zaznaczam, że tylko część – na zdecydowanej większości auta pędzą jak powinny!
- 2*OP i 2*ED. Cztery utwory autorstwa move i cztery pudła. Dramat. Na sam koniec przynajmniej Rage Your Dream poleciało przez chwilę.

Plusy:
+ Crazy Bunta!  kliknij: ukryte  Szkoda tylko, że dość oczywiste kto prowadzi tajemnicze Subaru.
+ Keisuke ma „swoje” wyścigi. Ma nawet wątek romansowy! Czerstwy trochę, ale nie jest źle! Bardzo ładnie wpleciono ten romansik w wyścigi. No i przez  kliknij: ukryte  wypadek zrobiło się upgrade auta! Całe to „Darling” może trochę creepy, ale co tam.
+ Cały Team D w akcji.  kliknij: ukryte  Mechnicy, części, kilka busów, dwóch kierowców od różnych wyścigów, dbanie o wypoczynek kierowców, przejazdy próbne, analizowanie nagrań. Ciągle amatorskie nocne wyścigi, ale podejście profesjonalne.
+ Itsuki. Jest ciąg dalszy perypetii miłosnych.  kliknij: ukryte  Smuteczek :(

Świetny sezon. Mega zróżnicowany, emocje są, wygrywanie skillem/autem, ale też takie czysto na farcie, jest rozwój/nowe techniki/ulepszenia aut.

Przepraszam za dziwną formę komentarza, pierwszy padł ofiarą pośpiechu i zwyczajnie nie skończyłam wpisu.

Zaczynając od początku:

Pierwsze słowa komentarza Subaru oddają w pełni moje odczucia.

Initial D wraz z upływem lat nawet zyskuje. Jedna kwestia to elementy techniczne: wizualny i dźwiękowy efekt, ale pewien przełom to fabuła. Już wcześniej narzekałam, że warstwa obyczajowa serii cierpi, a poświęcenie jej większej uwagi jedynie wzbogaciło by całość. Teraz mam pewne wątpliwości co do słuszności moich wymagań. Na fabułę, co dość niezwykłe, trzeba patrzyć całościowo, to nie są części 1, 2, 3, 4 numeracja dotyczy bardziej strefy technicznej (rysunku i muzyki). Historia rozwija się jako całość i to właśnie coraz bardziej mnie zachwyca. Jak zauważył Subaru, w poniższym komentarzu. Kilka rzeczy, może sprawiać wrażenie schematu, bo tak musi być, i tyle. Ostatni epizod i  kliknij: ukryte  przeciwnik, który uległ presji ciała i zwymiotował w kluczowym momencie, czy też ciągle pojawiająca się w myślach widzów kwestia – „Kiedy Fujiwara Takumi zmieni samochód?”. Lub raczej pytanie „Ile Trueno zostało w 86 z Akiny?”, moja wiedza techniczna na temat samochodów jest mimo wszystko raczej skromna więc na kwestiach modyfikacji znam się raczej „nie bardzo”.
To własnie ta mimowolna pomyłka gdy patrzymy na „części” nie na „całość”.
Moim zdaniem mamy okazje obejrzeć w anime rzecz dość unikatową czyli rozwój i dojrzewanie bohatera. Fujiwara Takumi jest tu postacią kluczową bo to poprzez obserwację jego życia widzimy toczącą się historie.
Na tej własnie podstawie sadzę, że cyklu nie da się oglądać „od środka” bo w ten sposób tracimy wątek fabularny. Tu wrócę do kwestii z ostatniego epizodu. Przeciwnicy Fujiwary ulegają mu, nie na skutek jego przewagi technicznej (czyli sprzętu i „techniki jazdy”), ale ulegają bardzie jego szczęściu. To stwierdzenie brzmi cokolwiek zabawnie, ale tak właśnie jest. Fujiwara wygrywa bo dzięki scenarzystom, normalne w wyścigach i w życiu wypadki, dotykają jego przeciwników a nie bohatera. Takumi to człowiek w „czepku urodzony”. Dlatego  kliknij: ukryte  wygrywa z: Kogashiwa Kai, bo ten wpada na liście leżące na drodze; Toshiya Joushima, bo ten na skutek słabości ciała wymiotuje w samochodzie (to starszy mężczyzna, w wieku Fujiwara Bunty, który ściga się gdy jest bardzo gorąco a on źle znosi takie warunki), te przykłady można mnożyć.
Kończąc przydługie wywody na temat fabuły.
Technicznie jest ładniej, bo czas produkcji nie tak odległy, problem tylko, że co seria to rysunek postaci, zwłaszcza: barwa włosów, czy ogólna metoda rysowania twarzy, zmieniają się. A bohaterowie, czasem są rozpoznawalni tylko dzięki imionom podawanym w rozmowach lub kontekstowi.
Muzyka to bardzo dobry pop zaaranżowany specjalnie do serii, tu mowa o piosenkach ale pozostała oprawa dźwiękowa, też jest ładnie dopasowana i podkreśla wydarzenia.
Sumując. Initial D: Fourth Stage to godna kontynuacja wcześniej powstałych części, choć ja zaczynam myśleć raczej o prezentowanych z czasem nowych fragmentach. Warto oglądać.

Pierwsze słowa komentarza Subaru oddają w pełni moje odczucia. Initial D wraz z upływem lat nawet zyskuje. Jedna kwestia to elementy techniczne: wizualny i dźwiękowy efekt ale pewien przełom to fabuła. Już wcześniej narzekałam, że warstwa obyczajowa serii cierpi a poświęcenie jej większej uwagi jedynie wzbogaciło by całość. Teraz mam pewne wątpliwości co do słuszności moich wymagań, na fabułę co dość niezwykłe trzeba patrzyć całościowo, to nie są części 1, 2, 3, 4 to dotyczy bardziej strefy technicznej. Historia rozwija się jako całość i to własnie coraz bardziej mnie zachwyca. Jak zauważył Subaru w poniższym komentarzu kilka rzeczy może sprawiać wrażenie schematu, bo tak musi być, i tyle. Ostatni epizod i  kliknij: ukryte  przeciwnik który uległ presji ciała i zwymiotował w kluczowym momencie , czy też ciągle pojawiająca sie w myślach widzów kwestia „Kiedy Fujiwara Takumi zmieni samochód?”, lub raczej pytanie „Ile Trueno zostało w 86 z Akiny?”, moja wiedza techniczna na temat samochodów jest mimo wszystko raczej skromna więc na kwestiach modyfikacji znam się raczej „nie bardzo”.

Wyścigi po raz czwarty. Czy to jeszcze może budzić emocje? Może.

Podszedłem do tej serii jak jeż do szczotki, ale już po kilku odcinkach czułem, że połykam odcinek za odcinkiem, czym sam byłem zaskoczony, bo przecież te starcia… takie podobne są. Poza tym ciągle ten sam schemat, czyli  kliknij: ukryte  bohaterowie muszą wygrać, choćby nie wiem jak silny był przeciwnik, bo tak musi być, i tyle. Pod tym względem ostatni odcinek serii po prostu mnie załamał.  kliknij: ukryte  Serio wygrał, bo tamten w odpowiedniej chwili zwymiotował?! Błagam… Mimo to kibicowałem gorąco „Projektowi D”, sympatyczne chłopaki.

Miłym przerywnikiem, idealnie wyważonym czasowo, były sceny humorystyczne z życia „prywatnego”, czasem po prostu padałem ze śmiechu, widząc tę męską solidarność podsłuchiwania randek kolegi…  kliknij: ukryte  Ale wątek niedoszłego romansu Takahashiego – TY DZIADU, TY CHAMIE Z PIEKŁA RODEM, jak można tak potraktować dziewczynę?! Współczułem jej, początkowo rozumiejąc pobudki chłopaka, ale żeby nie pozwalać nawet oglądać jego starć… to już przesada.
I kiedy Fujiwara wreszcie  kliknij: ukryte  wymieni samochód...?

Grafika lepsza, bo i seria nowsza od poprzedniczek. Postarano się też o chwytliwe piosenki do openingu i endingu.

Sympatyczne, 7/10.