Tanuki-Anime

Fabuła osnuta jest wokół postaci Keia Kusanagiego. Jest to, zdawałoby się, typowy nastoletni uczeń liceum, położonego w jakimś prowincjonalnym miasteczku (już choćby z tego powodu seria jest warta uwagi – to pierwsze znane mi anime, osadzone w teraźniejszości, którego akcja nie toczy się w Tokio). Pewnej nocy jest świadkiem lądowania statku kosmicznego w pobliskim jeziorze. Jak każdy zdrowo myślący człowiek, natychmiast ucieka z miejsca zdarzenia. Nie jest to jednak ostatnie niezwykłe doświadczenie w jego życiu. Następnego dnia w szkole okazuje się, że na miejsce jego dawnej nauczycielki przyszła nowa osoba. Jak łatwo zgadnąć, jest to urocza pasażerka wiadomego statku kosmicznego. Kosmitka ma raczej przyjazne zamiary, o czym próbuje na osobności przekonać naszego bohatera… Niestety, źle wybiera miejsce i nasza para zostaje przyłapana przez dyrektora placówki edukacyjnej w dość dwuznacznej sytuacji, grożącej skandalem. By wyłgać się z całej sprawy, mówią, że są małżeństwem. Kei cierpi bowiem na specyficzne schorzenie, sprawiające, że niekiedy czas się dla niego zatrzymuje i ucieka z tego świata. Ponieważ jego najdłuższy atak trwał aż trzy lata, ma formalnie 18 lat, może więc wstąpić w związek małżeński…

Jak wynika z powyższego przydługiego wprowadzenia, główny wątek Onegai Teacher jest mocno naciągany. Przez pewien czas nawet, śledząc perypetie bohaterów, zastanawiałem się, czy nie byłoby im wygodniej po prostu przyznać się do oszustwa i ponieść konsekwencje swego czynu, bowiem sytuacja, w jakiej się znaleźli, wydawała mi się skrajnie karkołomna i niewygodna. Niemniej jednak to rozwiązanie nie zaowocowałoby taką ilością śmiesznych zdarzeń. Na szczęście poboczne wątki przynajmniej częściowo nadrabiają ten błąd i sprawiają, że z przyjemnością śledzimy losy naszej parki i kiełkującego między nimi uczucia, a także poznajemy ich relacje z gronem licznych i sympatycznych postaci.

Seria ta budzi we mnie nieodparte skojarzenia z Oh! My Goddess! – tytułem, który również bardzo wysoko cenię. Pojawiają się tu podobne motywy i sytuacje jak w opowieści o przygodach boginek. Onegai Teacher różni się od niej jednak w dwóch kwestiach. Po pierwsze – ma bardziej zwartą i konsekwentną fabułę, dążącą do rozwiązania, które w wyżej wymienionym nie następuje, po drugie – jest znacznie śmielsze (choć nagości nie uświadczysz).

Kreska jest bardzo dobra – naturalnie nie wytrzymuje porównania z superprodukcjami ostatnich lat, jednak widać po niej staranność rysowników. Osoby szukające graficznych fajerwerków i niesamowitych efektów specjalnych, czy też komputerowej animacji, srodze się zawiodą, bowiem zwyczajnie ich tu nie ma. Nie ma się jednak czemu dziwić – w końcu nie jest to seria akcji, a komedia romantyczna. Muzyka jest przyjemna, piosenka w openingu jak najbardziej mi się podobała, a udźwiękowieniu w samym serialu także nie mam nic do zarzucenia. Bardzo dobrze oddaje atmosferę kolejnych scen i panujący w nich nastrój.

Generalnie jest to przyjemna, ciepła seria. Jak się okazuje, lubię takie. Świetna na poprawę humoru lub jako „krótka przerwa w zabijaniu” – odmiana po dynamicznych serialach akcji. Trudno nazwać ją dziełem geniuszu, choć – prócz nazbyt naiwnego zawiązania akcji – nie ma większych wad. Cóż, istnieją setki produkcji, które mają świetny początek, a z czasem tracą na atrakcyjności i jest Onegai Teacher, w którym dzieje się dokładnie na odwrót. Według mnie produkcja zdecydowanie zasługuje na plus. Polecam.