Tanuki-Anime

Dziś domknęłam pierwszy sezon.

Gdyby po ok 8ym odcinku seria utrzymała swój specyficzny humor (mieszanka mocnej satyry, groteski i słodkich okruchów romansu) to byłaby to moja pierwsza 10/10 dla serii komediowej.

Niestety po 8ym odcinku moja ocena poszybowała w dół, bo zaczęło się robić zbyt zwyczajnie i obyczajowo (według mnie).

Na szczęście ostatni 13ty odcinek podreperował sytuację.

Z czystym sumieniem wystawiam 9/10 :)

No właśnie dla mnie to nie jest satyra z bezdomności w Japonii.

Pomijając realia japońskie – przynajmniej przez pierwsze 3 odcinki wykpiwany jest materialistyczny styl życia, w którym człowieka określa to co on posiada, a nie to KIM JEST.
Nie badałam kwestii bezdomności w Japonii, natomiast w Polsce gros osób że statusem osoby bezdomnej – jest nimi z wyboru. Część jest po prostu rozczarowana życiem w społeczeństwie i jest to rodzaj buntu.

Nawet jeżeli w serii jest wierzchnia warstwa satyry dotycząca bezdomności, to tak naprawdę dialogi bohaterów są często prostym przekazem filozofii sprzeciwu wobec standardowym niby­‑moralnościom, a raczej wyuczonym sposobom postrzegania i reagowania na zdarzenia.

Nie wiem, czy osoby tu w serii przedstawione – to osoby nie zdrowe psychicznie. W końcu jest w tak zwanym świecie realnym – sporo tego typu osób, które jednak z powodzeniem stanowią część systemu, a nawet są pod jego ochroną.

Bardziej tę serię odbieram jako próbę wytrącenia odbiorców ze standardowych torów myślenia. W tym momencie wszelkie schematyzmy ulegają podważeniu, ale nie zniszczeniu. Widz może sobie zadać szereg pytań o swoje własne, a nie wykreowane przez społeczeństwo i rodzinę miejsce w świecie .

Zwłaszcza, że zawarta jest tu mimo wszystko spora krytyka typowego życia według korporacyjnych standardów. Przy jednoczesnym pokazaniu, że życie poza systemem, czy wbrew niemu – także usłane płatkami róż nie jest ;)

Dla mnie jest to w pewnym sensie pochwała humanitaryzmu. Próba znalezienia złotego środka pomiędzy własnym egoistycznym interesem, interesem grupy i szczęściem jakie może być wynikiem bycia w związku, lub bycia członkiem małej społeczności.


Abstrahując od wyglądu masek : w kształcie gwiazdy/rozgwiazdy, czy kappa – to przecież większość ludzi zakłada maski. A fakt że nie są z tworzywa sztucznego – sprawia jedynie, że są mniej widoczne dla ogółu, a nie, że w ogóle przestają istnieć.

Nawet dziewczyna głównego bohatera – pomimo, że stara się żyć w pełnej zgodzie ze sobą i szczerości – także nie uniknęła takiego procesu. A to czy jest zdrowa, czy nie – to nie powód do oceny, a co najwyżej do współczucia.


Także pokazanie, że każdy człowiek nosi w sobie jakieś obawy (często mało uzasadnione – bo wynikające jedynie z ograniczeń w postrzeganiu) jest tu dla mnie na plus. Zwłaszcza, że nie promuje się tu ani podstawy pasywnej, ani impulsywnie bezrozumnej. W końcu odwaga – to nie jest brak strachu, a jedynie działanie pomimo jego odczuwania.

Mnie się ta seria podoba. Według mnie – nie podaje gotowych rozwiązań, recepty na mądre, czy udane życie. Nie promuje też jedynego, jedynie słusznego stylu życia. Z wszystkiego kpi, a jednak – wszędzie przy tym odnajduje człowieczeństwo.

Mocne, nie da się ukryć, że trzeba włączyć detektor satyry i to myślę, że nie tylko ze społeczeństwa japońskiego.

Czyli kolejna SATYRA otagowana jako komedia.

Na razie 10/10 po dwóch odcinkach.

Po takiej zachęcie nie sposób nie obejrzeć :)

Dygresja – na jakiej zasadzie porównujesz Arakawę z Bakemonogatari? Osobiście nie widzę między nimi żadnego związku poza matczynym studiem i manierą techniczną, która je cechuje. Wiem, że było to wałkowane pińcet razy, ale mnie wciąż mierzi, jak ktoś wysnuwa twierdzenie, że a>b bez żadnej konkretnej przyczyny bądź tła porównawczego. Stwierdziłaś, że bardziej polubiłaś bohaterów jednej serii, ale wciąż nie ogarniam po co. Wolę bohaterów Berserka od tych z Pokémon. No co? Przecież to to samo studio.

Żeby nie było klasycznego offtopu – osobiście bardziej do gustu przypadł mi pierwszy sezon. W BxB widać już nieco zmęczenie materiału i brak pomysłów dorównujących gagom z początkowych trzynastu odcinków. Jeśli miałaby jednak powstać kiedyś kontynuacja (półminutowe śledztwo dowiodło, że manga wciąż jest wydawana), to z przyjemnością ją obejrzę. Choćby po to, by biadolić, że ponownie obniżyła loty.

A humor bazujący w głównej mierze na absurdzie, tak jak w Arakawie, jest imo specjalnością Japończyków. Obiektywizm został hen daleko, bo mam do niego niekrytą słabość.