Tanuki-Anime

Tu jest dobre i krótkie porównanie z powieścią Diany Wynne Jones:
[link]

To niemal reguła, że osoby, które czytały powieść, oceniają „Ruchomy zamek Hauru” niżej niż te, które jej nie czytały. Jak się domyślam, chodzi o niespełnione oczekiwania? Zamiast ekranizacji, czy nawet adaptacji, obejrzały film na motywach powieści, wariację na temat (ze względu na skalę odstępstw od oryginału). To samo zjawisko mamy przy „Opowieściach z Ziemiomorza”, w dodatku na większą skalę, bo więcej osób czytało sagę Ursuli Le Guin. Nawet nie chodzi o to, że film jest gorszy od książki: on jest inny i to stanowi sedno problemu. Podejrzewam, że gdyby przy swojej inności jako film był lepszy, obiektywnie rzecz biorąc, to i tak czytelnicy oceniliby go surowiej od nie­‑czytelników. Wystarczy zerknąć na recenzję „Zamku” pióra Sulpice9 oraz recenzję „Opowieści” autorstwa Sevala i fm, które co chwila dokonują porównań między filmem a książkowym oryginałem, i co nie pozostaje bez wpływu na końcową ocenę. Moim zdaniem – niepotrzebnie. Oba filmy bronią się świetnie jako samodzielne produkcje – nie ekranizacje, nie adaptacje, a historie oparte na motywach powieści.

[link]

Na zamówienie pewnie będą mieli

Co do Sophie  kliknij: ukryte  obejrzyj jeszcze raz, tym razem zwróć uwagę na to, jaka jest korelacja pomiędzy „nie nadaję się do niczego­‑ja w centrum świata” a wyglądem Sophie.

 kliknij: ukryte  Według mnie wszystko rozbija się o psychikę – poznajemy Sophie jako wycofane, wystraszone i zniechęcone do życia dziecko, taką mentalną 90­‑latkę. Później zaś zaczyna walczyć o swoje – wie, że nie dostanie księcia z bajki, ale ma jeszcze trochę życia i chce go sobie użyć, postępuje więc jak osoba dopiero co wchodząca w wiek starczy, ale jeszcze pełna sił (tak koło 60­‑65 lat, zresztą tak właśnie wygląda przez większość filmu). Kiedy wyrzuca Sulliman swoje wszystkie pretensje nie młodnieje z banalnych przyczyn jak np. miłość (phi!) tylko dlatego, że zachowuje się głupio i nieracjonalnie (Sulliman może ją zniszczyć w sekundę), przez co chwilowo młodnieje (w końcu głupie, bezczelne zachowania to cecha ludzi młodych, prawda?). A z czasem, gdy coraz bardziej walczy o swoje i wierzy, że ma przed sobą przyszłość, staje się znów młodą Sophie. Krótko mówiąc, wiedźma nie tyle zamieniła ją w staruszkę, co uzewnętrzniła jej psychikę.

Miyazaki tłumaczył siwe włosy jako symboliczny rytuał przejścia, zdobycie życiowego doświadczenia, etc.

Nooo… Mam nadzieję, że jakoś to pomogło :) Oczywiście, to tylko moje zdanie :D

O proszę, nie wiedziałem… co zresztą mnie specjalnie nie dziwi, skoro dostęp do niego mają pewnie ze dwie osoby w Polsce :)

Cóż, ja w swoim życiu spotkałem bardzo wiele takich Sophie i tuziny niedojrzałych Hauru, więc dla mnie romans miał jak najbardziej ręce i nogi, ale rozumiem, że komuś mógł się nie podobać.

Jeżeli mogę coś zasugerować – zwróć uwagę, że Wiedźma z Pustkowia wcale nie powiedziała Sophie na czym polega klątwa. Jeżeli znajdziesz odpowiedź, o co chodziło w tym zaklęciu (chyba, że już znalazłeś, to w takim razie z góry przepraszam) odsłoni się przed Tobą cała problematyka filmu, moim zdaniem wcale nie gorsza od tej ze „Spirited Away”.

Ale zgodzić się muszę, że lepiej by było dla filmu, gdyby Miyazaki wywalił cały wątek wojenny – historia nabrałaby płynności, a widzowie mogliby się bardziej skupić na tym, dlaczego Sophie się na przemian starzała i młodniała…

Pozdrawiam, mam nadzieję, że w czymś pomogłem.

Chciałam coś takiego napisać, ale widzę, że już jest. Zgadzam się. Jakkolwiek nie można zaprzeczyć, że Miyazaki robi piękne filmy, tak akurat tutaj zmienione elementy mi się nie podobają. Parę ciekawych wątków pominięto, kwiecista łąka jakoś mnie nie przekonała, klimat całkiem inny, w dodatku gorszy. I niepotrzebne udziwnienia z pogranicza psychodelii zmieniające wyraz całości. I właśnie w tym problem, że film sam w sobie uważam za bardzo dobry, ale już znacznie gorzej wypadł w porównaniu z książką, aż się żal robi, że zostało to tak zmienione.

A co ty książkę do filmu porównujesz? tak to zawsze można powiedzieć, że kazdy film na podstawie książki będzie tylko strzępkiem. Ja znam tylko anime, ale nie zachwyciło mnie tak jak inne pozycje Ghibli. technicznie super, ale sama historyjka jest za bardzo poszarpana i nielogiczna. Aż się boję zabierać za Ziemiomorze. Tam to podobno niezły syf zrobił młody Miyazaki.

Miłość nigdy nie ma sensu <mówi wspominając jak to ostatnio widziała 80 letniego dziadka z młodą dziewczyną na studiach w roli żony> Tyaaa.. <łyczek herbatki> Style „jak można się w kimś zakochać” i udziwnianie modeli facetów, w których to my – Kobiety – mamy się zakochać mi się przejadł… serio za dużo kombinacji.. taki prosty, dziwny facet z odrobiną iskierki w oczach i dużej dozy „fiu fiu we łbie” hnnn… mi pasi x3

Właściwie to racja :) Muzyka naprawdę jest świetna, mnie po seansie cały czas brzmiała w uszach :D

Ja również tego nie rozumiem. Tym bardziej, że na poparcie tak niskiej oceny recenzent przytacza argumenty, które łatwo obalić.

Wydaje mi się, że miarą wartości ścieżki muzycznej do filmu jest to, jak wysokiej jakości jest kompozycja i wykonanie oraz, a może przede wszystkim, czy utwory dobrze ilustrują to, co dzieje się na ekranie. To wszystko można ocenić obiektywnie, nie uciekając się do ogólników i jałowej dyskusji o gustach. Pod tym względem ocena cząstkowa wystawiona przez Mizuumi wydaje się być zwyczajnie nietrafiona. Bez dwóch zdań, kompozycja JH i wykonanie orkiestry symfonicznej, którą dyrygował, są znakomite, podobnie jak dopasowanie ilustracji do scen filmowych. Tu akurat Studio Ghibli ustawiło kolegom z branży poprzeczkę tak wysoko, że chyba tylko ścieżki muzyczne amerykańskich blockbusterów mają szanse równać się im pod względem jakości i rozmachu. Natomiast to, że styl Hisaishi nie zaskakuje z filmu na film, uważam za zaletę, a nie wadę. Gdyby było to wadą, to ten sam zarzut można by postawić również muzyce Johna Williamsa, Hansa Zimmera czy Ennio Morricone, których charakterystyczny styl można z łatwością rozpoznać.

Szkoda, że tak mało jest anime z naprawdę dużym budżetem, gdzie producenta stać na zatrudnienie światowej sławy kompozytora i orkiestry symfonicznej, dzięki czemu ścieżka muzyczna do filmu byłaby czymś więcej niż tylko przebojową piosenką z czołówki i drugą z zakończenia. Tym bardziej, że na polu muzycznym mamy się czym pochwalić. Ilu fanów polskich anime wie, że nasza Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Narodowej nagrywała ścieżkę dźwiękową do Cowboy Bebop, Oh! My Goddess, The Vision of Escaflowne, Wolf's Rain, Hellsing Ultimate, czy Fullmetal Alchemist: Brotherhood (pełna lista jest dużo dłuższa)? Może i w Polsce nie produkujemy anime, ale mamy swój znaczący wkład w brzmienie niejednego z nich.

Do posłuchania na koniec: Hisaishi na żywo, podczas koncertu:
[link]

Akurat ten motyw z księciem był betonem mocno parafrazującym książkę xD Poczytaj- w księgarniach jest dostępna i zapewnia jeszcze więcej śmiechu, niż anime :]

Tak! Tak! Calkowicie sie zgadzam! Moze i filmowa wersja ma swoj wlasny, ceniony przez innych, klimacik, to zaluje ze nie trzymano sie ksiazki. Bylo tam tyle fajnych gagow, sophie byla ciekawsza, a Hauru (zadufany w sobie tchorz) byl naj,naj,najlepszy. Szkoda ze w anime tak go zidealizowali :(

to jednak tu niewiele bylo dla mnie. jest ich mnostwo,...po prostu za duzo tego 6.75/10

to albo czegoś za dużo albo niewiele u licha!. Hauru's Moving Castle to jedna z najpiękniejszych baśni jakie widziałam, i czytałam także (film zachęcił mnie do kupienia książki). Po prostu coś cudownego co nie przechodzi echem, „odkłada na półkę” i zapomina ale pozostawia wspaniałe i ciepłe wspomnienia.
PS. Hauru wygląda bosko w blond włosach:)))

Nie wiem czemu w polskiej wersji filmu Howl zostało zmienione na Hauru.. to naprawdę denerwujące, co polacy potrafią zrobić z anime..

Tak, zwłaszcza, że w oryginale, czyli po japońsku, też było Hauru :/ to chyba raczej anglicy zmienili na Howl, a Polacy wrócili do oryginału.

Podpisuję się pod komentarzem powyżej i dodam, że kreska rewelacyjna ;p Pozostaje jeszcze pochłonąć książkę.

Muzyka również bardzo mi się podobała – nie przeszkadzała mi jej powtarzalność, zakochałam się w niej wręcz ;] Jestem w stanie jej słuchać bez przerwy, przez cały czas. Jest w niej coś takiego magicznego, wpadającego w ucho i poruszającego serce.

A Hauru – w książce postać wydająca się być negatywną. Po przeczytaniu książki był przeze mnie nielubiany, jak to bywa z czarnymi charakterami. W anime nie dało się tego odczuć. Jakaś wzmianka na początku, że Hauru kradnie serca dziewczynom – a później nagle pojawia się postać, której po prostu niesposób znienawidzić. Świetna postać, pomimo że tak niezgodna z tą w książce.

Zgadzam się z Tobą. Muzyka była cudowna. Wystarczy trochę ją posłuchać, aby przenieść się w krainę mażeń. Również sam Hauru bardziej podobał mi się w filmie niż w książce. W powieści był wredny i egoistyczny. Czytając o nim miałam ochotę poćwiczyć na nim kilka rzutów Judo, których swego czasu miałam okazje się nauczyć (nieświadomym śpieszę z wyjaśnieniem, że rzuty Judo są baaardzo bolesne). W filmie zaś tytułowy bohater jest miły sympatyczny i uprzemy zarazem od razu można zauważyć, że jest w coś uwikłany, co go przerasta. Jednocześnie jest nieco dziecinny (Pamientacie jego reakcję, gdy zorientował się, że nie ma już trwałe?) co dodaje mu uroku.
Jednym słowemP: Miyazaki rządzi!!!

Sophie? No patrz, a mnie się wydawała najbardziej niepozbieraną postacią w filmie. Przypuszczam, że to kwestia wycięcia/zniekształcenia części wątków zawartych w książce, ale właśnie tej pani dotyczy spora część nieścisłości w fabule – i to poważnych nieścisłości.
 kliknij: ukryte  Przede wszystkim: jaką właściwie motywację miała Sophie i jakie miała cele? Bo jeśli rzeczywiście pragnęła pomóc Hauru odzyskać serce, to wychodzi na to, że ukartowała mnóstwo wydarzeń, żeby tego dokonać… I to w sposób zdecydowanie nieprzystający 'dobrej wróżce'. Bo jeśli naprawdę była tak potężna, jak się wydaje, dlaczego właściwie nie zakończyła wcześniej przynajmniej wojny? Żeby morał był lepiej widoczny? O ile oczywiście nie było tak, że to ona rozpętała ją, aby służyła jej celom – co oczywiście jest nadinterpretacją, ale końcówka mniej­‑więcej coś takiego sugeruje… A z drugiej strony: mnie przez prawie cały film wydawała się raczej wredną, podstępną manipulatorką z przyklejonym miłym uśmiechem na twarzy – i jako taka byłaby niezłą postacią. Byłaby, gdyby nie cukierkowa końcówka, która kompletnie 'pogryzła' mi się z całością filmu. Krótko mówiąc, fabuła zgrzytała zdecydowanie bardziej, niż powinna – nawet, jeśli wieźmiemy pod uwagę konwencję baśni i sporą dozę umowności.

nie rozumiem, skad takie niezadowolenie z muzyki Hisaishiego. Przeciez jest rewelacyjna!

Bo jest powtarzalna, wygląda jakby kilka akordów poprzestawiał miejscami i puścił w tle najnowszego filmu. Moze nie znam sie na tym jak sie komponuje, moze to jest swietne jakos oddzielny sountrack, ale nudzi.
To tak w odpowiedzi na Twoje pytanie.
Pozdrawiam rowniez :)

Witam! Recenzja naprawde dobra, ale nie rozumiem, skad takie niezadowolenie z muzyki Hisaishiego. Przeciez jest rewelacyjna! Ostatnio udalo mi sie zdobyc soundtrack i jestem zachwycony, bo to piekna i niezwykle klimatyczna muzyka. Do fabuly tez nie mam zadnych zastrzezen, tymbardziej do postaci bo te u Miyazakiego zawsze intryguja i wzbudzaja zachwyt. A sam film to po prostu rewelacja! Pozdrawiam :)

Witam. Jestem „początkująca” w oglądaniu anime… choć z dziecinstwa pamiętam seriale jak „Czarodziejka z księżyca” czy „Generał Daimos”.... Na muzyce i filmie znam się więcej niż przeciętny człowiek. Zanim trafiłam na tą recenzję obejżałam w kolejności : „Spirited Away” ,a potem „Ruchomy zamek Hauru” ... I powiem,że to raczej drugi film przypad mi do gustu… bardziej fabuła do mnie przemawiała.. choć przyznaję,że w obu animacjach istnieją niedopowiedzenia w „odpowieści” i to dziwne,że nikt w recenzjach nie skupia na tym uwagi,bo szczerze dzięki właśnie tym niedopowiedzeniom filmy oba są ciekawe i wciągające,co baaardzo różni obie projekcje od produkcji zachodnich ,a konkretnie disneyowskich.Tam jest wszystko powiedziane do ostatniego słowa- widz nie musi się zastanawiać,a to rozleniwia Myślę ,że sam pomysł filmów był świetny i trafiony.Muzyka w obu była świetna i nic co osoba pisząca ta recenzję wymieniała w przykładach- nic nie miało pokrycia. Moim zdaniem świetnie muzyka wkomponowana w film i oddająca klimat i urok.Animacje też przypadły mi do gustu,a wcześniej nie przepadałam za filmami anime. Właśnie „Ruchomy Zamek Hauru” zmienił moje nastawienie i spojżenie na świat anime.

Co do „Zamku Hauru” obejżałam ten film pierwszy raz w październiku czy listopadzie 2007 w kinie i przyznam,że chodzi za mną każdy jego frament.Chętnie puszczam go w oryginale z polskimi napisami i robię to niezwykle bardoz cząsto.Częściej niż „Spirited Away” cz „Mój sąsiad Totoro” .. Nie powiem dlaczego. Poprostu był tak kolorowy,barwny i magiczny,że padłam w jego sidła. i chyba już tak zostanie. Pozdrawiam fanów anime i „Hauru”

Ale postaci nie wymyślił Miyazaki, tylko Diana Wynne Jones, Miyazaki tylko ładnie odtworzył to co zostało napisane.