Tanuki-Anime

Pewnego dnia do portowego miasta w spokojnym Promarock przybywa młodzieniec imieniem Adol Christin. Pragnie przeprawić się przez morze do kraju o nazwie Esteria. Kto jednak go tam zabierze? Ta niegdyś pokojowa i przyjazna ziemia jest obecnie pustoszona przez potwory, a śmiałkowie, którzy próbują tam dotrzeć, giną w straszliwych sztormach. Jednak nasz bohater nie zniechęca się łatwo. Nie wie dlaczego – ale wie, że musi udać się do Esterii. W końcu zdobywa łódź i wyrusza w podróż.

W Esterii spotyka ludzi, wciąż jeszcze broniących swych domostw przed stworami Ciemności i zostaje skierowany do przepowiadaczki przyszłości w mieście Minea. Od niej dowiaduje się, że na ziemiach Esterii przed wiekami istniało królestwo Ys, rządzone przez dwie boginie i ich sześciu kapłanów. Opływało ono we wszelkie dostatki, ale pewnego dnia zostało zniszczone przez inwazję potworów – ta sama historia powtarza się teraz. Ale starożytni kapłani pozostawili wskazówki dla swych potomków. Pewnego dnia ma przybyć bohater imieniem Adol Christin, którego przeznaczeniem jest zgromadzić sześć ksiąg Ys i na zawsze wygnać Ciemność z Esterii. Adol nie jest pewien, czy podoła przepowiedni, nie chce jednak zawieść pokładanych w nim nadziei. Rozpoczyna więc swą misję…

Po obejrzeniu pierwszego odcinka nabrałam niezłomnego przekonania, że mam do czynienia z serią na podstawie gry komputerowej. Szybkie poszukiwania potwierdziły moją opinię. Tu – jak zwykle – leży największa słabość fabuły. W gry miło jest grać samemu, gorzej niestety się je ogląda. Wprawne oko szybko odróżni kolejne „podmisje”, zbieranie fantów i wreszcie rozprawę z wodzem sił Ciemności, zwanym (szalenie oryginalnie) Dark Fact. Fabuła starych OAV wcale nie musi być zła, czego dowodzi choćby Arslan Senki, tu jednak nie zaskakuje niczym szczególnym.

Podobnie rzecz ma się z postaciami. Adol jest prawy i szlachetny, pragnie ocalić Esterię i pokonać Zło, ale poza wypełnianiem kolejnych zadań nie robi nic, co pomogłoby go poznać. Za całą jego motywację służy wewnętrzny imperatyw, nakazujący mu zgłębiać sekrety Esterii. Postaci drugoplanowych jest niewiele i pełnią one głównie funkcje pomocnicze, wskazując bohaterowi drogę do kolejnych zadań.

Od tak starej serii trudno wymagać zaawansowanej grafiki i animacji, jednak można żądać jakiejkolwiek pomysłowości. Projekty postaci są bardzo przeciętne, nie tylko dalszoplanowe, ale i drugoplanowe są do siebie niezwykle podobne, a głównego bohatera można odróżnić tylko po rudych włosach. Armia Ciemności składa się głównie z wariacji na temat orków, goblinów, wilków i tym podobnych – wszystkich jak spod sztancy. Groźniejsze potwory z kolei są zazwyczaj powiększonymi stawonogami (jakieś modliszki, pająki, wije). A Władca Ciemności jest piękny i nosi hełm z rogami.

Przypuszczam, że tę krótką OAV można polecić raczej widzom nastoletnim, amatorom cRPG i osobom nie bardzo zaawansowanym w temacie anime. Pozostali raczej nie znajdą w niej nic interesującego.