Tanuki-Anime

Ostatniego dnia wakacji, spędzonych wraz z kolegą i koleżanką z Klubu Prasowego na „polowaniu na UFO”, Naoyuki postanawia zakraść się na szkolny basen. Spotyka tam dziewczynę, która na widok obcego chłopaka z wrażenia wpada w panice do basenu i zaczyna tonąć… Tak zaczyna się znajomość Kany Iriyi, tajemniczej dziewczyny z pobliskiej bazy wojskowej, i Naoyukiego Asaby, nieśmiałego chłopca z małego miasteczka.

Sonohara to nadmorska mieścina, którą wyróżnia właściwie jedynie sąsiedztwo wielkiej bazy wojskowej, cieszącej się w Japonii podobną sławą, co „Area 51” w USA. A „spotkania z UFO” – tajemnicze zjawiska, obserwowane w okolicy bazy – ostatnio przybrały na sile. Jak się już zapewne domyślacie, Iriya, nawet jeśli pojawia się w szkole jako nowa uczennica, nie jest wcale taka zwyczajna. Dlaczego wszystkie zamontowane w budynku automaty telefoniczne zawsze są popsute, a Iriya ciągle gdzieś z nich wydzwania? Czemu co i rusz wzywana jest do pokoju nauczycielskiego, po czym znika, czasem na kilka dni? Czemu w ogóle pojawia się w szkole, jeśli już pierwszego dnia opryskliwie odprawia potencjalne koleżanki z klasy?

Jednak jest ktoś, kto ewidentnie budzi zainteresowanie Iriyi, która już po kilku dniach wstępuje do wydającego szkolną gazetkę Klubu Prasowego… Tego samego, którego członkiem jest Asaba. Niestety, są to fatalne dni dla prasy, zwłaszcza tej zajmującej się tajemniczymi zjawiskami, obserwowanymi w okolicach Bazy. Iriya znika coraz częściej, ćwiczenia obrony przeciwlotniczej powtarzają się raz za razem, do bazy bezustannie ściągają nowe jednostki, wszędzie pełno wojska. Wreszcie ogłoszona zostaje częściowa ewakuacja ludności i wprowadzona cenzura. Zaczyna być oczywiste, że trwa wojna…

Sześcioodcinkowa seria OAV była w Japonii emitowana w TV i wydawana na DVD przez pół roku, w cyklu miesięcznym. Jest to ekranizacja – z góry ostrzegam – wyjątkowo smutnej powieści autorstwa Mizuhito Akiyamy; projekty postaci oparto o prace ilustratora książki, Eejiego Komatsu. Tak „spokojny” tryb produkcji dobrze wpłynął na jakość – tła sprawiają dobre wrażenie, elementy CGI wpasowano sprawnie i nie przesadzono z ich ilością. Postaci są wiarygodne, a w trakcie tych kilku odcinków dość dobrze poznajemy bohaterów. Nie wszyscy dają się też po prostu lubić bądź nienawidzić – ocena ich postępowania nie zawsze jest prosta. Wyjątkowo udana jest oprawa muzyczno­‑dźwiękowa. Obok bardzo dobrze dobranych seiyuu mamy udaną, nastrojową muzykę. Doskonale dopasowane i przepiękne piosenki, śpiewane przez Chihiro Imai, z racji wymowy i znaczenia tekstów można by wręcz nazwać „serią w pigułce”.

Co ciekawe, to chyba pierwsza seria o tematyce science­‑fiction, pełna wzmianek o UFO, kręgach w zbożu, a nawet inwazji Obcych, w której nie ma ani jednego mecha, a Obcy się nie pojawiają. Wszystko to jest zaledwie tłem dla tego, co dzieje się między bohaterami, dla słodko­‑gorzkiej opowieści o tym, co jest w życiu naprawdę ważne, co może być źródłem nadziei albo siły, kiedy nadziei już nie ma. I dla coraz częściej pojawiającego się w naszym świecie problemu etycznego, którego rozwiązanie pozostawiono w serii wyłącznie widzowi. Jestem pewien, że większości „romantycznych dusz”, skłonnych przymknąć oko na może nieco przesadny melodramatyzm, ta seria przypadnie do gustu.