Tanuki-Anime

W dalekiej przyszłości ludzie żyją, oprócz okazjonalnego dostępu do zaawansowanej techniki (ręczna broń energetyczna, cybernetyczne konie), na poziomie średniowiecza. Po zapadnięciu nocy muszą się chronić za murami miast i elektrycznymi ogrodzeniami przed wilkołakami, wampirami, mutantami i innymi potwornościami, które czyhają na nieostrożnych.

Młoda dziewczyna, Doris Ran, zostaje ukąszona przez hrabiego Magnusa Lee, starożytnego wampira mieszkającego w pobliskim zamczysku. By pokonać hrabiego zanim sama ulegnie przemianie, najmuje do pomocy przypadkowo spotkanego tajemniczego łowcę wampirów o imieniu D.

Po to anime sięgnąłem pod wpływem świeżo obejrzanej, szesnaście lat późniejszej pozycji Vampire Hunter D: Bloodlust. Spodziewałem się oczywiście, że starszy tytuł będzie ustępował nowszemu jakością, ale to, co zobaczyłem, przerosło moje najgorsze obawy.

Fabuła anime jest wyjątkowo prosta i sztampowa, a charaktery postaci płytkie i wybitnie jednowymiarowe. Wypadają one słabo nawet w porównaniu z Bloodlustem, w którym te elementy, delikatnie mówiąc, nie stały na wysokim poziomie.

Oprawa muzyczna, gdy się pojawia (na szczęście niezbyt często), jest bardzo niskiej jakości. Drażnią szczególnie niektóre efekty dźwiękowe (np. krzyki) oraz źle dobrane, skrzekliwo­‑piskliwe głosy głównych postaci kobiecych.

Tym, co najbardziej różni obydwa tytuły, jest oczywiście grafika. Ta z Vampire Hunter D już w momencie powstania była co najwyżej przeciętna – a było to przecież 20 lat temu. Obecnie robi ona oczywiście jeszcze gorsze wrażenie i uznać ją można w najlepszym wypadku za kiepską, a w najgorszym za tragiczną.

Anime to należy zdecydowanie do grupy pozycji, których obejrzenie można (a nawet trzeba) sobie odpuścić. Interesujące może być właściwie tylko dla zagorzałych fanów Bloodlusta (a i im bym to raczej odradzał), ewentualnie, razem z późniejszym filmem, jako materiał porównawczy do tematu „W jakim stopniu jakość grafiki może wpłynąć na odbiór oglądanego anime”.