Tanuki-Anime

Dwa podejścia zakończyły się dropnięciem po ledwie 1 odcinku.
Najbardziej wymęczone 20 komediowych minut. A przecież  kliknij: ukryte  temat zamiany ciał zazwyczaj jest zabawny.

Ogólnie mi się podobało, poza czterema dodatkowymi odcinkami, o których wolałabym zapomnieć, bo to, co się dzieje tam z bohaterami (zwłaszcza z jedną postacią, wiadomo którą) jest przedziwne w złym tego słowa znaczeniu. Ogólnie więc główną serię oceniłabym na 7/10, a razem z epizodami specjalnymi na 6/10. Szkoda.
Napisałam „szkoda”, bo na początku, przez pierwszy akt, miałam wystawić anime przynajmniej ósemkę, może nawet dziewiątkę. Od pierwszych minut mnie serial zaciekawił, sceny poważnie zgrabnie przeplatały się z zabawnymi (zresztą, sztuka ta udawała się przez wszystkie odcinki), bohaterowie dali się od razu polubić. Z każdym kolejnym epizodem mój zachwyt jednak malał, by ostatecznie zakończyć się na „całkiem dobre”. Miałam wrażenie, że pomysły były tylko na pierwszą część, na pozostałe już niekoniecznie. Przesadny dramatyzm momentami aż bolał, szczególnie gdy nie wiadomo było nawet, o co chodzi albo powód był banalny (nie żeby to mnie dziwiło, trochę już animców obejrzałam). Jeszcze bym przymknęła na wszystko oko, gdyby dramaty dotyczyły jednej osoby, może dwóch, ale nie całej grupy. Najbardziej ogarnięty ze swoim problemem okazał się Aoki, który dość szybko załatwił sprawę. Zresztą, najbardziej go polubiłam z głównej paczki.
Jeszcze wracając do nieszczęsnych odcinków specjalnych – dla mnie były zbędne. Jeśli twórcy koniecznie chcieli odpowiedzieć na pytanie, kogo wybierze Taichi, dałyby radę to zrobić w głównej serii.
Ubolewam też, że Gotou (w swojej prawdziwej postaci) było tak mało. Sceny z jego udziałem (zwłaszcza pierwsza) były cudne. Świetnie się też patrzyło na Fujishimę.
Oceny na tanuki nie wystawiam, bo, jak napisałam wyżej, nie wiedziałam, ile dać gwiazdek. Mimo wszystko nie mogę nie uwzględnić beznadziejnych epizodów specjalnych, ale stawianie 6/10 też mnie nie przekonuje.

Jestem w trakcie oglądania Kokoro Connect. Po kilku odcinkach doceniam kreacje bohaterów, ogólny zarys fabuły, ale jedna rzecz niesamowicie psuje efekt, sprawiając, że wszystko chwieje się w posadach. Skoro ogólnie dano postaciom dość wiarygodne teksty, rzecz nie opiera się na gagach, nie jest absurdalnie udziwniona czy spłycona, dlaczego  kliknij: ukryte  nikt nie próbuje odkryć sposobu na wygranie z obcą siłą, odkrycie, jaka może być jej natura, zamiary? Bohaterowie nie potraktowali wymian jako wspaniałej przygody, wydaje się (przynajmniej na razie), że zdecydowanie woleliby nie mieć takich doświadczeń i powinni widzieć, jak bardzo są bezradni, zagrożeni ze strony siebie nawzajem, błędów, a w szczególności obcego posiadającego nadnaturalne moce. Nie oczekuję sukcesów w tej mierze, ale dla zachowania minimum logiki brakuje mi miarodajnego podejmowania tematu. Mało wiarygodne, by wszyscy potrafili wypierać problem. Mierzi mnie ich postawa, brak wyobraźni i instynktu samozachowawczego. Nawet jedyna postać, która nie obdarza pozostałych od razu absolutnym zaufaniem, nie szuka rozwiązania.
Można by było powiedzieć „ale nie o to tutaj chodzi”. „Nie to twórcy chcieli pokazać”. „Gdyby skupiono się na innych aspektach, wyszłoby zupełnie inne anime.” Rozumiem, że to nie jest dramat. Jasne! Ale dałoby się pewne najwyraźniej niechciane kwestie dość szybko zbyć, nie pozostawiając wrażenia, że nikt tu nie umie myśleć.

Oglądało mi się to bardzo dobrze. Początkowo sądziłem, iż będzie to ciepła komedyjka, potem, że mocny dramat, ale koniec końców wyszły bardzo wyważone okruchy życia. Trochę obawiałem się nadmiaru napięcia i dramaturgii, ponieważ nie trafiałaby ona w moją „chwilę” i nie miałem ochoty na żadne cięższe klimaty.

Fabuła i cały koncept był fajny i- wbrew pozorom- oryginalny (a przynajmniej na moją średnią ilość obejrzanych anime), choć słysząc streszczenie tej serii, raczej nie zapaliłby się we mnie entuzjazm. Dlatego uważam, że nie powinno się skazywać tej serii na stracenie już na starcie- warto się za nią zabrać i samemu wydać opinię.

Fabuła do najbardziej skomplikowanych nie należy i czerpie z szablonów- szkoła, szkolne kluby, paczka przyjaciół, przyjaźnie i miłosne rozterki… Jednak „paranormalny” wątek wpleciony w historię naszych bohaterów dodaje jej oryginalności, inności i absolutnie nie zalatuje tanim kiczem.

Klimat, jak wcześniej wspomniałem, jest mocno wyważony. Mamy tu wcale niemało humoru, który może nie wywołuje głośnego śmiechu, ale z pewnością jest udany. Wątki cięższe są bardzo fajnie utrzymywane w napięciu- nie jest zbyt dramaturgicznie, ale z drugiej strony poczucie, że „może się coś stać” cały czas pojawia się z tyłu głowy. Główny quasi antagonista wywołuje poczucie niepokoju i niepewności za każdym razem, kiedy się pojawia i nigdy do końca nie wiemy, czego od w ogóle chce i do czego jest zdolny.

Bohaterowie, to dla mnie mocna dziewiątka, a to w moich standardach jest naprawdę uznaniem. Początkowo każda z postaci wydawała mi się raczej przeciętna i standardowa- jednak nacisk twórców na relacje miedzy nimi i ich psychologizację sprawił, że stali się oni prawdziwi i namacalni. Każdy bywa irytujący, bo każdy ma wady; każdego da się lubić, ponieważ każdy jest inny i „jakiś”. Najgorzej pod tymi względami wypada Aoki, jednak jest on bazą serii i we mnie osobiście budził poczucie bezpieczeństwa- właśnie jego niezmienność i „przeciętniactwo” było pewnym punktem odniesienia do całej reszty bohaterów i jego obecność rozluźniała napięcie widza… a przynajmniej moje.  kliknij: ukryte  To, co można było tu lepiej pokazać, to relacje Nagase z mamą; samą Nagase uważam za najlepiej rozbudowaną postać, ale rozwiązanie jej problemów (mam tu na myśli mamę i ojczymów) przeszedł zdecydowanie za prosto. Zdecydowanie więcej czasu można było poświęcić też Taichiemu i jego… dziwactwu (chroniczna chęć noszenia pomocy). Gdyby bardziej spatologizować jego przypadłość (ale tak bez przesady), to wyszłoby cudo. Narzekam, ale naprawdę nie było źle. Bohaterowie są bardzo dobrzy; zwracam tylko uwagę na to, że zdecydowanie można było się do nich przyłożyć, aby nie byli „jedynie” bardzo dobrzy, a wyszły z nich perły.

Kreska była przeciętna i to mnie najbardziej boli. Nie była brzydka ani irytująca, ale twarze postaci nie były zbyt różnorodne, a i brak oryginalności powoduje, że za niedługo to anime mi się rozmyje; szkoda, bo warta jest zapamiętania.

Soundtracku w ogóle nie zarejestrowałem… Jeśli był, to niezwykle oszczędny i minimalistyczny.

Moje ogólne odczucia są jak najbardziej pozytywne. Siłą tej serii są bohaterowie i ich relacje, które- choć nie są odkrywcze i oryginalne- zostały bardzo dobrze nakreślone. Czuć w nich realizm; nie brakuje tu oczywiście momentów naiwnych i słodkich, ale są one drobne i mają charakter raczej humorystyczny, niż rzeczywiście wpływający na fabułę. Wystawiłem ocenę 9/10 i myślę, że się nie zmieni (jestem świeżo po seansie). Oglądałem z ciekawością do ostatniego odcinka i czuję się w miarę usatysfakcjonowany. Serię szczerze polecam, szczególnie fanom okruchów.

O ile lubię serie, w których mocno kładzie się nacisk na uczucia bohaterów i szeroko przedstawia ich różne wewnętrzne rozterki, to do KC przez wiele odcinków nie mogłem się przekonać. Albo po prostu trochę czasu zajęło mi dostosowanie się do tego, że seria  kliknij: ukryte  nie zmieni w żaden sposób status quo pomiędzy bohaterami (szybko staje się jasne, że wszyscy się uwielbiają, lubią, szanują, skoczą za sobą w ogień etc. i tak zostanie bez względu na wszystko). Każdy konflikt jest chwilowy, pojedynczy, nie łączy się nijak z innym. Tarcia pomiędzy bohaterami pojawiają się wraz z kolejnymi działaniami Fusen Kazury, jak fale, a potem odchodzą. W rezultacie nie czuje się, aby miały one jakiś widoczny wpływ na poszczególnych bohaterów czy relacje pomiędzy nimi.

Ale i tak oglądanie samych ich zmagań z pojawiającymi się problemami plus nieźle poprowadzony wątek miłosny zapewniły mi całkiem sympatyczną rozrywkę.

Jestem w sumie ciekawy czy KC dostanie kiedyś kolejny sezon. Materiału źródłowego powinno być pod dostatkiem, bo pierwszy sezon objął pierwsze cztery tomy nowelki, a teraz w sumie jest ich bodaj osiem.

Koroko Connect miałem okazję oglądnąć jakiś czas temu i nie żałuję. Szukałem czegoś lekkiego, ale jednocześnie nietuzinkowego. Coś co pochłonie mnie fabułą i zaimplementowaną w niej intrygą. Koroko jak najbardziej spełniło moje oczekiwania. Zainteresowało, wciągnęło i sprawiło niejednokrotnie, że pod maską pozbawioną emocji, na mojej twarzy odmalowywał się uśmiech bądź wzruszenie. Zgodzę się też z niektórymi przedmówcami anonsem Nagase, która faktycznie była wkurzająca. Ale to właśnie dzięki niej seria nabrała pewnej formy. Oglądając ją, często widziałem w bohaterach przenośnię swoich znajomych idealnie wpisujących się w kreację. Być może to także zaważyło na moim odbiorze. Niemniej w tej swojej fantastycznej otoczce zawiązującej całą intrygę, anime wypadło nadzwyczaj dobrze. Zakończenie uważam za satysfakcjonujące razem z naszymi bohaterami dynamicznymi, którzy w wyniku psot Heartseeda, przeszli bardzo miłą przemianę. Nie jest to od tak banalna historia, w której możemy przewidzieć scenariusz. Prawdę mówiąc pod względem tajemnicy do samego końca będziemy ściskani w niepewności. Podoba mi się, Lubię to i wgl.

Oczywiście wady także się znajdą, ale na te nie zwracałem szczególnej uwagi. Były w moim odczuciu mało znaczące. Zresztą oglądam serię nie dla wyszukiwania błędów, a przyjemności. Tym bardziej, że na początku swojej wypowiedzi zaznaczyłem „Szukałem czegoś lekkiego (...)" ^^ Z takim nastawieniem najlepiej podejść do Koroko Connect. Wydaje mi się, że tylko wtedy widz może zostać miło zaskoczony i wciągnięty w historię piątki licealistów. :)

Daję tej serii 4/10 tylko i wyłącznie dlatego, że było miłe dla oka.
Ledwo obejrzałam to do końca. Głównymi minusami jak dla mnie są: Inori (jakaż ona była drażniąca!) oraz to, że są to najzwyklejsze mdłości, ciągnące się jak flaki z olejem. Wynudziłam się ogromnie i liczyłam czas do końca.

P.S. Do teraz zastanawia mnie jak jak to wytrzymałam o_O

Wspaniałe okruchy życia, jestem naprawdę pozytywnie zaskoczona. Niesamowicie mi się podobało. Z zewnątrz wydaje się być przeciętną szkolną serią, ale w rzeczywistości to świetna, niesztampowa seria. Problemy bohaterów same w sobie ciekawiły, zaś ich emocje zostały przedstawione po mistrzowsku i naprawdę dają do myślenia. Polecam gorąco, warto.

Jedno z najlepszych anime z gatunku okruchy życia jakie dane mi było obejrzeć. Świetny dramat, w którym przeplatają się bardzo zabawne sceny komediowe. Na długo zapamiętam momenty z udziałem Inaby i Taichi'ego.  kliknij: ukryte  I've masturbated to you too

Najpierw zacznę od fabuły, która jest według mnie ciekawa (zamiana ciał, telepatia, wybuchy emocji), ale nie różni się zbytnio od innych szkolnych anime. Grupka przyjaciół, ich klub, problemy miłosne i kilka innych interesujących wątków przewija się pomiędzy odcinkami. Jednych mogą one zaciekawić, a innych zanudzić. Mi jednak większość przypadła do gustu i z wielką chęcią obejrzałbym więcej przygód Inaby i spółki.

Teraz czas na naszych bohaterów.
Zacznę od Aokiego, który jest typowym chłopakiem, który dużo krzyczy, mało robi, czasami ma jakieś przebłyski, ale nic poza tym. Mało wprowadza do fabuły, ale sceny komediowe z nim w roli głównej były zadowalające do tego stopnia, że wywoływały uśmiech na mojej twarzy.
Jego miłość, Yui. Według mnie jest ona słabym ogniwem tego anime. Tak jak Aoki, dużo krzyczy, jeszcze więcej płacze, w ogóle nie zainteresowała mnie ta postać.
Czas na słodką (chodź nie zawsze) Iori. Po oglądnięciu dwóch odcinków, wiedziałem jakim typem osoby jest ta dziewczyna. Słodka do bólu, zawsze uśmiechnięta, przeciwna jakimkolwiek kłótnią, można powiedzieć, że nic ciekawego,  kliknij: ukryte  ALE po 13 odcinku jej zmiana, a także wewnętrzna walka samej z sobą bardzo mi się podobała. Wtedy zauważyłem jak bardzo ta postać jest do mnie podobna, ile czasu musiała udawać miłą, po to aby na koniec wybuchnąć tym co się wewnątrz niej zebrało. Bardzo pozytywnie zaskoczyła mnie ta postać.
Taichi, według mnie też jest stereotypowym bohaterem. Zaliczany jest raczej do tych głupszych, choć częściej niż u Aokiego, zdarza mu się powiedzieć coś inteligentnego, działa pod wpływem chwili, a także nie wybiegał za bardzo w przyszłość, przez co jego decyzje nie zawsze wychodziły tak jak tego chciał. Tego bohatera lubiłem do końca anime.  kliknij: ukryte  Od początku kibicowałem mu i Inabie, a na koniec moje modły zostały wysłuchane.
Inaba to już według mnie inna liga. Bohaterka, która jest przeciwieństwem wszystkich w/w postaci. Jej myśli odbiegają daleko na przód, troszczy się o wszystkich, wobec kolegów oziębła i chłodna, a także bezpośrednia, ale potem się otwiera i staje się bardzo ciepła. Bardzo polubiłem tę bohaterkę i szkoda, że nie mogłem dłużej oglądać jej zmagań z klubem, a także  kliknij: ukryte  Fuzen Kazurą. Aż zazdroszczę  kliknij: ukryte  Taichi'emu takiej dziewczyny i chciałbym zobaczyć kontynuację ich związku. Co mogę więcej napisać, Inaba to jedna z tych bohaterek, z którymi ciężko się rozstać.

Kreska ciepła, bardzo pasuje do klimatu anime, nie mam wobec niej żadnych zastrzeżeń. Muzyki za wiele nie zapamiętałem. Czasami przewinął się jakiś cichy soundtrack, ale nic poza tym. Jedyne do czego mam zastrzeżenia , to do tego, w jaki sposób problemy bohaterów zostały rozwiązane. kliknij: ukryte  Yui przytuliła się do chłopaka i już się niczego nie bała? Nie kupuje tego.
Mama Iori nakrzyczała na swojego narzeczonego i ten przestał im dokuczać, też z lekka słabe.

Ocenę końcową wystawiam 10/10 i liczę na to, że kiedyś powstanie kontynuacja.

Anime mnie pozytywnie zaskoczyło, nie liczyłem wiele sięgając po ten tytuł. Podchodziłem do niego sceptycznie, bo wydawało się takie proste i zwyczajne… A jednak w tej zwyczajności i prostocie jest cały jego urok.
Z początku nie wiedziałem w jakim klimacie się to ustawi, ze względu, że niby jest trochę dramatu, ale i tak jak trwałem w seansie to nie odczuwałem zbytniej presji, że bohaterom coś się wydarzy, bo to anime z  kliknij: ukryte  happy endem.
Kokoro Connect jak dla mnie było regularne i nie było spadków formy – tzn. Nie nudziłem się przy oglądaniu ani jednego odcinka, wszystkie będą mile wspominane.
Co do Iori z ostatnich czterech odcinków to trzeba zrozumieć co czuła, żeby jej zachowanie nie stało się dla nas irytujące, nie mniej jednak to właśnie ostatnie cztery odcinki mnie urzekły i uważam je (moja osobista opinia) za najlepszą cześć serii, po mimo tego, że trochę wad miała.
Co do postaci to jakoś nie odnalazłem swojej ulubionej, ale jeśli miałbym wskazywać to raczej (niezdecydowie) – Inaba/Aoki.
Grafika jednym słowem: Kawaii.

Wyraziłem trochę swojej opinii, ale głownie napisałem tutaj by dowiedzieć się jednej rzeczy:
Czy jest może w planach drugi sezon Kokoro Connect?

PS: 9/10 za pierwsze 13 odcinków, jednak 4 ostatnie mi się bardzo spodobały więc 10/10 za całość.

Nie mam zielonego pojęcia co takiego ma w sobie ta seria, więc mogę powiedzieć, że jest ona idealną definicją słów 'ma w sobie to coś'. Tak. Nie wiem nawet dlaczego Kokoro Connect jest takie dobre, ponieważ analizując je, wyszło mi, że jedyną wyróżniającą się w tym anime rzeczą jest bardzo ładna kreska i fajne wstawki gitarowe + pierwszy ending, który wydaje się być grany w tonacji molowej, po czym okazuje się, że tak naprawdę jest grany w tonacji durowej, co moim zdaniem idealnie przedstawia to anime jako całość, gdyż jak powszechnie wiadomo (albo nie) – akordy molowe są 'smutne', a durowe 'wesołe', a jakby nie patrzeć, to ta produkcja taka jest – co chwila okazuje się, że coś smutnego, przepełnionego strachem, przechodzi w wesołe, pełne nadziei na lepsze jutro. To mnie tak urzekło, że za sam ending moja ocena podskoczyłaby o 2. No właśnie, podskoczyłaby, ale…
...jak można podwyższyć 10/10? Tu wszystko tak idealnie spasowało, że i bez tego dałbym 11/10, gdybym tylko mógł. Fabuła ciekawa, motyw połączenia tych bohaterów przez Heartseed'a oryginalny, jedne z lepszych relacji międzyludzkich w okruchach życia jakie widziałem – no spoko, ale to są znamiona DOBREJ produkcji, a nie genialnej. I właśnie – dlaczego to jest takie dobre?  kliknij: ukryte  Nawet to, że Taichi wybrał Inabe zamiast Iori przyjąłem jako coś normalnego, gdyż rozumiałem jakie uczucia nim kierowały! W życiu jeszcze nie zaakceptowałem tego, że główny bohater wybrał inną chorągiewkę niż ta, którą ja mu pisałem od początku serii! Liczę, że ktoś mi odpowie na moje pytanie, bo trapić mnie ono chyba będzie do końca życia…
No i oczywiście 10/10.

.
+fabuła
+fajnie pomyślane i posklejane
+RELACJE mdz bohaterami
+całkiem zabawna i dająca do myślenia
+motywy użyte na bohaterach

-że takie krótkie ; <

Anime pozytywnie mnie zaskoczyło, bo spodziewałam się kolejnej serii o wydumanych problemach typowych japońskich licealistów. I chociaż koncepcja ta w Kokoro Conect występuje, to element nadprzyrodzony wyraźnie całość ratuje. Szkoda jednak, że tak naprawdę nie dowiedzieliśmy się kim jest Heartseed i jaki jest jego cel. A co najważniejsze, dlaczego akurat to USK go zainteresował. Myślałam, że w ostatniej scenie nasz tajemniczy bohater się ujawni, co byłoby świetnym wstępem do ewentualnej kontynuacji, bo jednak wypadałoby żeby taka się pojawiła. Dla zasady, że nie kończymy czegoś bez koniecznego wyjaśnienia.
Bohaterowie byli sympatyczni, ale z żadnym zbytnio się nie utożsamiałam…chociaż właściwie może z Iori.
Właśnie. Nie mogę uwierzyć jak twórcy mogli tak spartolić jej wątek…Ok,zgadzam się na  kliknij: ukryte  problemy rodzinne,ale po co tak to wszystko rozwlekać? Ponadto kiedy pojawił się kolejny problem dziewczyny, tym razem –  kliknij: ukryte  niepewność co do swojej tożsamości, twórcy rozwiązali wszystko w 5 minutowej scenie, poprzedzonej jakże poważnymi rozmowami z jakże wykształconymi w tej dziedzinie Inabą i Taichim. Generalnie ich rozmowy były wyidealizowane, zupełnie oderwane od rzeczywistości, pomimo, że przekazane prostym językiem. Momentami miałam wrażenie, że Inaba mówi cały czas o tym samym. Trochę jak nawracające monologi Naruto Uzumakiego.
I jakim prawem Iori  kliknij: ukryte  obwinia się o obecną sytuację jej rodziny? Mówi, że gdyby w dzieciństwie bardziej się postarała wszystko wyglądało by inaczej, co jest nielogiczne, bo jakim cudem dziecko może zmieniać swoje życie? Przecież to w kwestii rodziców leży jakie życie zagwarantują swoim dzieciom. Niezrozumiałe to wszystko….
Do tego, obwinia wszystkich, że lubią tylko jej jedną twarz i nie wiedzą jaka jest naprawdę. Dlaczego więc Iori nie daje im szansy na poznanie prawdziwej siebie? Jak mogę lubić kogoś kto cały czas udaje i wścieka się gdy zacznie zachowywać się inaczej….
Wątek rywalizacji o uczucia Taichiego oglądałam z zażenowaniem na twarzy, szczególnie kiedy obie rywalki tak swobodnie o tym rozmawiały…Z jednej strony jest to zdrowa rywalizacja, z drugiej, jak się później przekonaliśmy, praktycznie niewykonalna.
Nie podoba mi się też wybór Taichiego, było to coś w rodzaju,  kliknij: ukryte  „Byłem w tobie zakochany, ale zaczęłaś świrować, więc zakochałem się w naszej wspólnej koleżance, wybacz”.
Tak czy inaczej, podobało mi się. Warto obejrzeć nawet ze względu na element fantastyczny, który wypada świetnie.

Lubię tą serię. Niby typowa – liceum (?), grupka młodzieży, trójkąciki miłosne, małe, lekkie problemy, pokazane jako dosyć poważne kłopoty. Do tego  kliknij: ukryte  fakt zamiany ciał, który dodał tej serii czegoś, co nie ma żadna inna.
Dlatego dałam 8/10.
Nie jest zachwycające, nie zmieniło mojego życia.
Ale mam swego rodzaju słabość do tej serii.
I ta kreska!
Co prawda, niektóre rzeczy mnie irytowały. Ale jest komedia, lekki dramat i bardzo ciekawy pomysł (z kliknij: ukryte  tą zamianą ciał, który mi się podobał).
Więc polecam każdemu, kto szuka czegoś niepowtarzalnego.

Seria bardzo dobra, nietuzinkowa i wyjątkowa w swoim rodzaju. Szczególnie pod względem fabularnym. Oczywiście to samo tyczy się oprawy muzycznej, jak i graficznej. Jednym słowem będę tą serię miło wspominać. Ocena według mnie 9/10.

Anime bardzo dobre, super się ogląda. Od odcinka 1 do 10 rewelacja- w dziesiątym epizodzie według mnie scena w której  kliknij: ukryte  dowiadujemy się, że Inaba się kocha w Taichim trochę psuje atmosferę.
No i jeszcze nieszczęsne ostatnie 4 epizody. Czy może mi ktoś wyjaśnić  kliknij: ukryte  do jakiego wniosku dochodzi Nagase? Jest smutna, bo nie pokazywała się z prawdziwej strony. I po kilku dniach dochodzi do wniosku że… No właśnie, że co? Dlaczego nagle znowu jest taka radosna i szczęśliwa?
Pochłonąłem serię w dwa dni, jest naprawdę pomysłowa i wciągająca. Jest też otwarta na kontynuację, więc czekam z zapartym tchem na Kokoro Connect 2 :)

Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona :) Muszę przyznać, że to anime bardzo przypadło mi do gustu, teraz należy do jednego z moich ulubionych :3 Oryginalny i ciekawy rozwój fabuły. Anime takie inne, wyróżniające się. W moim przypadku – przeżywałam wszystko razem z bohaterami. Było tu dużo dramatyzmu, czasem dało się przestraszyć. Szczególnie spodobała mi się końcówka, gdy  kliknij: ukryte  wszystko wróciło do normy i Inaba oraz Taichi zaczęli się spotykać <3 Zdecydowanie bardziej wolałam aby Inaba była z Taichim niż Nagase.. Ogólnie to czasem irytowało mnie zachowanie Iori, jednakże na końcu naprawdę bardzo ją polubiłam :) Kokoro Connect zawiera w sobie dużo emocji i co niektórzy bohaterowie dużo w życiu przeżyli.
Polecam i zachęcam do oglądania, bo warto!

To anime jest trochę inne, pokazuje inne podejście do sprawy. Lubiłam te niepokojące momenty z tą obcą istotą (?), potrafiły wprowadzić poważniejsze nuty, które jednak były zalewane przez fale 'chcę ci pomóc' oraz miłości.
Najbardziej zabrakło mi konkretnych problemów. Te zamiany ciała itp. powinny być pretekstem do wejścia bohaterów do domów ich przyjaciół od podszewki, naprawdę szkoda że tego zabrakło. Dostaliśmy tylko jakiegoś brata Inaby, który służył tylko do komentowania jej nastroju oraz  kliknij: ukryte  konkretniejszy problem Inori, który został rozwiązany pięciominutową rozmową o szczęściu. Słabo
Trzy pierwsze odcinki były wciągające, już gorzej potem, ale ogólnie całość oceniam jako dobrą.

Mnie Kokoro Connect podobało się na tyle, żeby pochłonąć je w całości za jednym zamachem, co rzadko mi się zdarza. Ale… Nie było najróżowiej jak być mogło.

Po pierwsze fabuła. Kiedy przeczytałam zarys byłam zachwycona! Czegoś takiego nie widziałam. Pierwsze 3 odcinki pozytywnie mnie nakręciły. Jednak całość z minuty na minutę zaczynała tracić świeżość i urok, przez ... wyimaginowane problemy bohaterów. O ile kłopoty Yui i Iori były do strawienia, bo bardzo polubiłam obie postacie, to Inaba skutecznie zniechęcała mnie nie tylko do oglądania, ale nawet do życia. Oficjalnie trafiła na czarną listę, bo po prostu niewiele jest takich bohaterek, które nigdy nie powinny być w żadnej serii. Pod żadnym pozorem.Nawet jeśli głos podkłada im Miyuki Sawashiro. Główny bohater nijaki, to już widziałam. A Aoki to mój zdecydowany ulubieniec.

Ogólnie za dużo rozpaczy, której nie powinno być. Bo nie miała sensownego źródła. Ale hej, nie było tak źle!

Grafika była urocza, nic specjalnego, ale bardzo przyjemna, tak jak projekty postaci.

Muzyka przeciętna, raczej nie wyróżniająca się z tłumu innych.

Dobrze mi się oglądało, chociaż momentami chciałam udusić na miejscu jedną z bohaterek. Cóż, widocznie jeszcze nie wyrosłam z aktywnego przeżywania co się dzieje na ekranie.

6/10

Czytam wasze komentarze i oczy przecieram ze zdumienia. Mnie sama seria się spodobała ale nie w tym rzecz. Pisanie że recenzentka ma problemy ze sobą bo jej, Kokoro Connect się podobało, a samo anime nadaje się dla „znudzonych gimbusów” ma tyle sensu, co przysłowiowe pasowanie kapelusza na nogę. Mogę zrozumieć że nie wszystkim się spodobało, że niektórym ocena wydaje się nieco kontrowersyjna. Ale przecież jest wiadome że ocenia się anime na podstawie swojego gustu, a gusta się różną. A to że, to anime, wpasowuje się w moje upodobania i oceniam je pozytywnie nie oznacza że automatycznie „mam problemy ze sobą” lub jestem „znudzonym gimbusem”. Trochę tolerancji dla osób odmiennym zdaniu. Czego sobie i wam życzę.

Trochę bije po oczach „Zaśpiewane przez Team Nekokan”, jako że oni tylko tworzą muzykę, śpiewaniem zajmują się specjalnie wybrani do tego wokaliści, w przypadku KC mamy np. Katakiri Rekka'ę [片霧烈火]

Pierwsze odcinki oceniam nawet wyżej niż 8/10, niestety ostatnie/dodatkowe 4 słabe… Za postacie, a raczej ich relacje między sobą w różnych sytuacjach i poruszana tematykę, też daję zasłużone 10/10 z recenzji – dobrze popatrzeć na w miarę naturalne zachowania w morzu absurdu jaki towarzyszy szkolnym haremówkom czy komediom. Zdaję sobie sprawę, że przedstawione problemy bohaterów są wyolbrzymione (ale nie do końca jak się zastanowić), jest też trochę nielogicznych zachować (ale bez przesady). Udźwiękowienie poza pierwszym OPem nie zrobiło wrażenia. Motywy podczas odcinków strasznie minimalistycznie, nie moja bajka. OSTy też pupy nie urwały. Mimo wszystko jako całość zrobiło na mnie baaardzo pozytywne wrażenie. Ogólnie to ja nie znam się na „szkolnych dramatach” i wolę raczej akcje – ale ten mi się cholernie podobał. Zapamiętam na długo.

i do przeczytania przed oglądaniem polecam komentarz Sezonowy'ego, z którym się w pełni zgadzam i powiem, że podobnych rzeczy jest więcej w tym anime.

Niby pomysł był ciekawy, ale nie został odpowiednio przedstawiony. Problemy bohaterów nie miały najmniejszego sensu.  kliknij: ukryte  Iori zachowywała się zupełnie nielogicznie.Ukrywała swoją prawdziwą osobowość, a do reszty miała pretensję, że jej nie znają i zanadto ją idealizują. Motyw, dwie laski i jeden facet zupełnie pokręcony. Inaba podkochuje się w Taichi, ale Iori zupełnie to nie przeszkadza. Obie nawet uczyniły z tego zawody. Ostatecznie okazało się, że Taichi kocha Inabę, co w sumie bardzo mnie zaskoczyło. Mam mieszane uczucia, niby oglądało się dobrze, a jednak tytuł nie wywołał u mnie żadnych emocji. Kilka razy nawet się uśmiechnąłem. Ostatecznie daję 6/10.

Jak bym mogła opisać ‘Kokoro Connect’? Może jako ‘szukanie problemów na siłę’, ‘użalanie się nad sobą’ albo ‘zajmowanie się tym co akurat nie jest ważne’?

Z przykrością stwierdzam, że nie byłam w stanie wziąć na poważnie wszystkich problemów młodzieży z Klubu Kulturalnego (kultury?).  kliknij: ukryte  Próba zgwałcenia- spoko, problemy rodzinne- jak najbardziej. Ale ‘nie ufam wam?’, ‘nie wiem kim jestem’? ‘wy nie wiecie kim jestem ja?’.
I o ile Inabę ratowało to, że lubię ten typ postaci, to Iori była od początku na straconej pozycji. Przez praktycznie całe 17 odcinków miałam ochotę wywalić ją z ekranu. Aż się prosiła żeby ktoś do niej krzyknął ‘To idiotko, kliknij: ukryte  nie wiesz co sama lubisz? I po co marudzisz, że nikt cię nie widzi taką jaka jesteś naprawdę skoro nie dajesz im się taką widzieć?!’. Ostatnie odcinki niestety kompletnie przelały szalę goryczy, na szczęście twórcy sprawili widzom niespodziewanie dobry koniec.

Nie, nie jestem w stanie pojąć za co ta seria ma takie wysokie oceny. Może i oglądała się w miarę dobrze, ale polecić ją komuś to dla mnie duża przesada.

 kliknij: ukryte  Czytanie w myślach! Wiedziałam! Szkoda tylko, że nie wykorzystali tego w pełni. Szczerze, to dodatkowe odcinki zanudziły mnie na śmierć. W 15 nic się niemal nie działo oprócz tego, że bohaterowie miotali się bezskutecznie wokół Iori. Nawet ten stwór w ciele nauczyciela sobie tylko posiedział, pogawędził z rudą i poszedł. Nie mam pojęcia, co to miało wnieść do fabuły. I czy tylko mi się zdaje, że grafika się ciutkę pogorszyła? Twarz Inaby jest jakaś… inna. Za to Taichi wyprzystojniał.

Kokoro Connect było dobre. Mogłabym powiedzieć, że nawet bardzo dobre, bo wybierając najschematyczniejszy szkolny temat, tworząc najschematyczniejszych bohaterów, udało się za pomocą jednej rzeczy tchnąć w tą serię coś oryginalnego, sprawiając, że obie te rzeczy nabrały świeżości. Już po pierwszych odcinkach wiedziałam, że będzie anime miało w sobie 'to coś'. Mocną stroną tej serii są uczucia, więzi i problemy, które zaczynają łączyć za sobą bohaterów. Ten fundament na którym właśnie opiera się Kokoro Connect bardzo mi odpowiadał w czasie oglądania. Emocje, dialogi w większości przypadków nie były sztuczne i naprawdę budowały napięcie. Jedyny minus serii dla mnie to wybór Taichiego. Bardzo wczułam się w jeden paring z tą postacią i po seansie czuję się po prostu rozczarowana. Z drugiej strony cieszę się jednak, że anime nie pozostało z otwartym zakończeniem. Kokoro Connect jednak z całego serca naprawdę polecam. Było naprawdę miłą niespodzianką, bo nie ukrywając, z coraz większym dystansem podchodzę do najświeższych serii. Kokoro Connect jest takim światełkiem, może nie najjaśniejszym, ale pokazuje, że jeszcze nie jest źle i czasami coś naprawdę dobrego może się trafić.

Koncepcja naprawdę dobra, chociaż mogło to być ciut lepiej zrealizowane. Tak czy inaczej 13 odcinków zrobiło na mnie bardzo dobre wrażenie. Nie było przedramatyzowania, za to naprawdę realne historie, realnych bohaterów. Jednak 4 ostatnie zepsuły mi troszkę odbiór. Wątek Iori był dla mnie właśnie przedramatyzowany i męczący.
Tak czy inaczej mocne 8.

Ostatnie cztery odcinki bodaj przebiły wszystkie poprzednie pod względem intensywności uczuć, z którymi bohaterowie zmagają się dzielnie i bezkompromisowo, niekiedy aż do granic własnego istnienia.

Właśnie skończyłem oglądać cztery dodatkowe odcinki (tak, tak…wiem, że jest okres „imprezowy” i powinienem leżeć teraz pod stołem, ale to nie mogło czekać ;)) i muszę powiedzieć, że nie zawiodłem się. Smuci mnie jedynie fakt, że  kliknij: ukryte  mimo tego małego nawiązania do kontynuacji – ja tak to przynajmniej odebrałem – mówię tu o wzmiance o nowych uczniach (W sumie Sami­‑Wiecie­‑Kto też nie powiedział ostatniego słowa), raczej nie ma co liczyć na kontynuacje, skoro już teraz były takie problemy natury wydawniczej.

Ale dość pesymizmów – polecam i tyle ;) Tym co nie widzieli nic – całość. A tym co widzieli serie – te odcinki (chociaż w sumie nie ma co polecać…to raczej mus:))

10/10

Pozdrawiam i „Szczęśliwego Nowego Roku” :)

Widzę, że już podobne komentarze się pojawiały, ale dla własnego spokoju też napiszę.
Na początku pomyślałam, że jest naprawdę świetnie. Pojawił się problem, czy ciało to rzeczywiście fundament tożsamości, czy można być sobą w ciele kogoś innego. To spostrzeżenie wydało mi się trafione w dziesiątkę, pomyślałam, wow, wreszcie coś nowego.
Niestety, na tym się skończyło. I o ile część z zamianą ciał była zdecydowania udana i nie mam jej nic do zarzucenia, tak już następne… były po prostu zbyt emocjonalne.
Za dużo krzyków, płaczu, ochraniania, pomocy i miłości. Zdecydowanie za dużo.
A może to ja po prostu źle robię, że cenię sobie ludzi, którzy nie przeżywają tak strasznie emocji i panują nad sobą? Oczywiście, nie każdy potrafi, ale tutaj nikt nie potrafił. Nie wyobrażam sobie, żeby którakolwiek grupka moich znajomych mogła się tak zachowywać, więc patrząc na takie coś w tym anime, automatycznie oddzielałam się od tego co się działo na ekranie mentalną, pancerną szybą.
Uspokójcie się, prosiłam. Nie było to ani zbyt wiarygodne, ani tym bardziej strawne.
Pośród oceanu dramatu utonęła moja sympatia do postaci.
Co do nich samych zaś, dość przerysowane, zwłaszcza główny bohater i jego pomaganie. To już było. Inaba była moją faworytką, dopóki też nie straciła tego wszystkiego, dzięki czemu była fajna.
Inne problemy też niesamowicie rozdmuchane, i ogólnie im dalej, tym bardziej naciągane rozmowy, wyznania i troski. I żeby chociaż były oryginalne, albo ciekawie poprowadzone – nie, nie były.
Myślałam, że dostanę dobrą serię, która zajmie się niby zwykłymi sprawami, jak właśnie tożsamość, która dla wielu wydaje się rzeczą oczywistą, a gdyby się zastanowić czym jest, to trudno to stwierdzić.
Dostałam jednak mocno naciągany szkolny dramacik.
Wydarzenia nadprzyrodzone stały się jedynie pretekstem do ukazania relacji grupki nastolatków – dobrze, w porządku. Ale w tym wypadku bardzo, bardzo szkoda, że nie było to niczym ponadto. Powinno być więcej niesamowitości i mniej dramatu, wtedy byłoby znacznie lepiej.

Seria w sumie ok, ale to i tylko to, na pewno nic więcej, bo też nie znalazłam tam niczego, czego bym już nie widziała, i to w lepszej oprawie. Może i dobrze zrobione, ale przewidywalne, a to nie wystarczy.
Gdyby nie pierwsza część, wszystko byłoby warte jeszcze mniej.

Na pewno mamy tu pomysł, pewien konkretny rys fabularny. I nie mogę tego nie docenić. A jednak anime mnie nudziło.

Standardowo: grupka przyjaciół, szkoła, problemy rodzinne i młodzieńcze zakochania, plus jeden wątek nadnaturalny, będący motorem napędowym fabuły.
Gdyby nie te zamiany ciał, anime byłoby nie do oglądania, bo nie miałoby w sobie kompletnie nic.

Sam pomysł wydał mi się być bardzo ciekawy, mający duży potencjał dramatyczny i humorystyczny, zależnie co jest aktualnie bardziej potrzebne. Mam jednak wrażenie, że nie wykorzystano go w optymalny sposób. Zamiany ciał są tu jedynym elementem akcji, na tym wszystko się opiera, więc jest dość biednie, a przynajmniej nie wystarczyło to, by mnie zaciekawić przez wszystkie odcinki. Do połowy serii – okej. Ale potem zaczęło być nudno.

Nie zaciekawili mnie też bohaterowie sami w sobie, ani ich problemy.
Seria poprawna, ale brakuje jej klimatu, pomimo fajnego pomysłu, czuję duży niedosyt.

5/10.

Serię (a przynajmniej pierwsze 13 odcinków) można podzielić na 3 części. Nie jest specjalnie trudno napisać o czym one są.

Pierwsza część: „Och nie! Zawsze, kiedy przyjaciele [z klubu] proponowali mi lody truskawkowe to mówiłam, że boli mnie brzuch, albo że muszę dbać o linię, a przecież tak naprawdę nie cierpię lodów truskawkowych. Na pewno wszyscy teraz już wiedzą, że cały czas ich okłamywałam, jak mam się teraz im pokazać na oczy?! NIEEEeee…”

Druga część: „Och nie! Widząc, że on zachowuje się naprawdę głupio skomentowała/em to, i powiedziała/em mu, że zachowuje się naprawdę głupio! Teraz z pewnością mnie nienawidzi i myśli, że nim pogardzam, jak teraz mam spojrzeć mu w oczy?! NIEEEeee…” Plus mały epizod  kliknij: ukryte  „Och nie! Jestem w nim zakochana, ale to nie jest komedia romantyczna, więc trójkąty romantyczne nie są dozwolone. Jak mam się teraz im pokazać na oczy?! NIEEEeee…”

Trzecia część: „Och nie! Przypomniała/em sobie rzeczy z dzieciństwa a tam nic tylko złe wspomnienia! NIEEEeee…”

W opisie tego anime na Tanuki jest, że są to okruchy życia. Ja powiedziałbym jednak, że był to dramat. Tak, bohaterowie wymyślali sobie takie problemy z tyłka, że po prostu dramat. Niby klub, do którego należy piątka bohaterów nie ma specjalnie żadnego celu ani określonej formy aktywności. Gdyby jednak ktoś powiedział, że jest to 'Klub Rozpaczy i Rozterek' to naprawdę pochwaliłbym klubowiczów na aktywność i pomysłowość.

Znaczy się, żeby nikt sobie nie myślał. Ta cała rozpacz i rozterki nie polegają na siedzeniu skulonym w koncie zaciemnionego pokoju, waleniu głową w ścianę, lub witaniu nowego nowego dnia słowami „ach, więc świat nie uległ jeszcze zagładzie”. Cała absurdalność polega na łatwości kreowania problemów z niczego i męczeniu się bohaterów, by w reszcie mogli dojść do od początku oczywistego rozwiązania.

Denerwujące jest też to, że rozwiązania poszczególnych problemów są podane tak, jakby były to nie wiadomo jakie życiowe mądrości. A tak naprawdę są to zwykłe głodne teksty o przyjaźni, miłości i życiu, które szesnastoletni już przecież bohaterowie powinni dobrze znać.

Ogólnie pomysł na serię był niezły. Sensowne by było, aby najpierw trochę popokazywać w lekkim żartobliwym kontekście jak to bohaterowie (nie) odnajdują się w obliczu nowego zjawiska, stopniowo przechodząc do sensownego problemu jednej z osób, w dalszej części go rozwiązując zostawiając jakieś sensowne przesłanie, lub przynajmniej ciepłe uczucie. W pierwszej części prawie się to udało, ale jednak ostatecznie zostaliśmy zalani pokładami nieszczęścia. W pozostałych częściach scenarzysta doszedł jednak najwyraźniej do wniosku, że nikt nie ogląda tej serii dla humoru, więc od razu przejdźmy do pokazywania, jacy to oni nie są nieszczęśliwi. No i w efekcie nawet jeśli dało by się z pomysłu na świat wykrzesać sporo humoru, lub przynajmniej lekkiego, przyjemnego nastroju, to po zakończeniu pierwszej części sceny tego typu możemy policzyć na palcach.

Zaraz pewnie ktoś wyskoczy „Jak chciałeś oglądać komedię, to trzeba było sobie włączyć komedię. To są okruchy życia!” Nie, okruchy życia, jak sama nazwa wskazuje, polegają na pokazywaniu życia bohaterów. Nie uwierzę w to, że życie normalnych osób polega tylko na rozpaczaniu lub rozterkach, lub niesieniu pomocy mającym problemy i rozterki. Choć może i to bym zaakceptował, gdyby było tu coś zmuszającego widza do refleksji, a podane rozwiązania problemów polegały na czymś więcej niż „przyjaźń banzai!”.

Nie, ta seria to była strata czasu i naprawdę nie potrafię zrozumieć jak ktoś mógł być poruszony losami i rozterkami tych bohaterów. Może mieli niskie oczekiwania? A może po prostu jestem już za stary, a to, że jestem facetem zbyt mocno działa na moją niekorzyść? Mam jednak wciąż nadzieję, że to jakaś pomyłka i szczyt możliwości współczesnych okruchów życia i dramatów to nie jest to coś. Albo, że przynajmniej dożyję lepszych czasów…

4/10

Źle rozwijane od samego początku, chaotycznie, bez wyrazów zdziwienia bohaterów. Bardzo schematyczny tytuł, z postaciami, które wyglądają tak samo. W dodatku bardzo mizernej jakości animacja. Nawet mógł być w tym potencjał z tymi zamianami ciał, ale zrobili to tak sztampowo i głupkowato, że oglądać się nie da.

Skandal skandalem, my tu oceniamy anime a nie skandale wokół niego wywołane, co wam ludzie stoi na przeszkodzie oglądanie tego skoro i tak producentom nie dokładacie do kabzy ni yena ściągając go z neta. Mi osobiście przypadło bardzo do gustu, może dlatego, że lubię anime typu „okruchy życia”, chociaż do tej pory nie znalazłem lepszego życiowca on Clannadu, Honey & Clover czy Usagi Drop, to to anime mogę spokojnie ocenić za całokształt na minimum 8.5 :) (a komentarz o „znudzonych gimbusach” mówi sam za siebie oraz o poziomie i wieku osoby która go napisała.) Pozdrowienia i POLECAM :)

Ja nie wiem jak można było dać 10/10 za postacie? Typowe, schematyczne, nudne, zachowujące się nienaturalnie, ze źle dopasowanymi głosami seiyuu. Ogólnie anime jest słabą pozycją dla znudzonych gimbusów.

Zmoderowano temat. Zasada jest prosta: krytykę dopuszczamy, wulgaryzmów – nie. Moderacja

Kokoro Connect udała się trudna, a w przypadku anime bardzo rzadko występująca sztuka zmuszenia mnie do refleksji, za co jestem twórcom głęboko wdzięczny.

Temat zamiany ciał łatwo potraktować jako fundament do zbudowania komedii pomyłek czy radosnej zabawy pełnej erotycznych podtekstów. W anime jako gatunku można znaleźć na to aż nadto przykładów. Tymczasem Kokoro Connect podpowiada, że taki transfer może mieć też (i ma) drugą, poważną, a nawet mroczną, stronę. Została tu ona stosunkowo łagodnie zasugerowana w postaci wątku związanego z przybranym ojcem Iori, bez uciekania się do scen dramatycznych czy brutalnych. Zamiast otworzyć drzwi prowadzące do wnętrza domowego dramatu, uchylono je zaledwie na kilka centymetrów. Ale znając życie można założyć, że gdyby rzecz cała przytrafiła się innym, mającym w życiu pod bardziej śliską i stromą górkę bohaterom, serial zostałby opatrzony etykietą „dla dorosłych widzów” a bohaterowie stanęliby w obliczu dylematów, z jakimi nigdy, za żadne skarby nie chcieliby się zmierzyć.

Podam drastyczny przykład. Załóżmy, że ojciec bohatera to tyran i brutal. W szkole bohater robi dobrą minę do złej gry, ze wstydu starannie ukrywając siniaki i prawdę przed kolegami. Przez lata nauczył się dawać sobie z tym radę i żyć ze sztucznym uśmiechem na twarzy. Ale teraz raptem staje w obliczu sytuacji, kiedy to ktoś inny może znaleźć się w jego ciele. Ktoś, kto nic nie wie o jego życiu rodzinnym i nie wie, co go może spotkać. Czy w związku z tym bohater powinien przygotować kolegów na ewentualną przemoc ze strony ojca? Uprzedzić, jak powinni się zachowywać, by uniknąć agresji, do której zwykle wystarczy lada jaki pretekst? Jeśli tak, to musiałby teraz wywlec na światło dzienne całą brutalną prawdę, którą ukrywał latami, przemóc wstyd i upokorzenie, praktycznie wyspowiadać się publicznie. Zakładam, że nie byłoby to łatwe. Może więc nic nie mówić? Niech się dzieje co chce? Tyle że w konsekwencji kolega będący w pożyczonym ciele, nieznający zasad panujących w domowym obozie koncentracyjnym, z pewnością szybko złamie którąś z nich i w konsekwencji doświadczy agresji na skalę, jakiej bohaterowi zwykle udaje się uniknąć dzięki doświadczeniu. Jak wtedy spojrzeć w oczy osobie, która dostała łomot tylko dlatego, że bohaterowi zabrakło odwagi, by spróbować zapobiec takiemu rozwojowi wypadków? Dylematy, rozterki, wątpliwości.

To samo, jeśli np. bohater miałby w domu matkę alkoholiczkę, która obwinia go o odejście męża. Albo jest niechcianym dzieckiem, o czym rodzice nie dają mu zapomnieć. Albo, w skrajnym przypadku, jest wykorzystywany seksualnie przez kochanka matki. Patologie, do których dochodzi w rodzinach, których byśmy o to nigdy nie podejrzewali, można by wymieniać jeszcze długo. Dzielenie się prawdą o sobie i swoim życiu osobistym, szczerość, okazywanie zaufania i liczenie na wzajemność ze strony osób, które chcielibyśmy trzymać od tych spraw jak najdalej może okazać się próbą dużo trudniejszą niż znoszenie razów.

Bardzo chciałbym zobaczyć, jak bohaterowie Kokoro Connect stają przed podobnym problemem i koniecznością podjęcia decyzji o zdjęciu maski z wymalowanym obliczem „wszystko w porządku”. Jak wyrzucają z siebie wszystko. I chciałbym wtedy zobaczyć reakcję kolegów. Raz, bo poznają okrutną prawdę, której istnienia nie spodziewali się. Dwa, bo w dowolnym momencie, wbrew swej woli mogą zetknąć się z tą ponurą rzeczywistością w bardzo bolesny sposób. Co wtedy zrobią? Wracając do przykładu z okrutnym ojcem używającym przemocy fizycznej: postawią mu się? Tyle że to, co wydawałoby się naturalnym odruchem obronnym, w konsekwencji może obrócić się przeciwko temu, z czyjego ciała skorzystaliśmy, bo tyrani nie tolerują sprzeciwu ani buntu i jeśli życie bohatera do tej pory przypominało obóz koncentracyjny, to po podniesieniu ręki na „pana i władcę” z pewnością zamieni się w piekło. Pójdą na policję? Tyrana zamkną, ale przecież wróci, a wtedy dysfunkcyjna rodzina bohatera rozpadnie się albo dojdzie do tragedii. Nic nie robić i pozwolić, by obcy facet złoił nam skórę? Uciec? Tylko co wtedy z tym, którego ciało pożyczyliśmy? Nasze czyny w momencie, gdy korzystamy z jego ciała, będą policzone na jego konto. Wyobrażam sobie, że w takiej sytuacji bardzo łatwo jest zrobić coś, czego sam właściciel ciała nigdy by nie zrobił, czego by sobie nie życzył, z różnych powodów. W tym momencie mamy do czynienia z kwestią odpowiedzialności. Jak poradziliby sobie z nią nastoletni bohaterowie, z jakimi mamy do czynienia w Kokoro Connect, dokonując zmian w czyimś życiu, choćby najbardziej słusznych z naszego punktu widzenia czy zasad moralnych, ale bez pytania zainteresowanego o zgodę? Tu wrócę do sytuacji rodzinnej Iori: chciałbym zobaczyć jak zachowałby się Taichi, gdyby przyszło mu znaleźć się w ciele Iori w chwili, gdy jej agresywny, pijany ojczym podniósłby rękę na matkę dziewczyny albo na nią samą? Czy doszłoby do konfrontacji? Jak wpłynęłoby to na stosunki między parą nastolatków? I jak ja, siedzący przed ekranem, poradziłbym sobie postawiony w takiej sytuacji?

Sam jestem zaskoczony tym, jak duży potencjał dramatyczny ukrywa się w Kokoro Connect. Trudne, momentami mroczne czy nawet okrutne w pokazywaniu prawdy skrzętnie chowanej za zamkniętymi drzwiami prywatnych domów. Łatwo mogę wyobrazić sobie taką produkcję w postaci fabularnej, przeznaczonej dla dorosłych widzów. I właśnie za to, że dano mi możliwość, abym zdał sobie z tego sprawę i zmusił do wysiłku wyobraźnię, zapamiętam serial na długo.

Może się czepiam, ale jakim cudem Cowboy Beebop dostał za postacie 8, a Kokoro Connect 10? Może się czepiam, ale czy fabuła była bardziej zaawansowana od Cowboy Beebopa, który otrzymał 7, a Kokoro Connect 8? A za grafikę Dog Days dostał z kolei więcej niż Kokoro. Ze mną jest coś nie tak. Idę się leczyć. Jak dla mnie ta ocena to lekka kpina. Dodam, że wszystkie recenzje sporządzała ta sama osoba. Nie twierdzę, że anime jest złe, ale w moich oczach to taki nieco lepszy przeciętniak w którym cała fabuła skupiła się nie tyle na jakiejkolwiek akcji, co zwykłej łzawej opowiastce obyczajowej. Postaci maja być takie, które każdy ma polubić, a co z tego, że są schematyczne i w gruncie rzeczy nudne? Oceny są subiektywne i nie trzeba się co do nich zgadzać, ale mimo wszystko są pewne granice absurdu. Jak dla mnie to ocena powinna oscylować w granicach 7, bo jest to seria solidna, ale bez większego polotu.

Po zobaczeniu tak wysokiej oceny na Tanuki postanowiłam obejrzeć Kokoro Connect. Pierwsze cztery odcinki – rewelacja! Akcja pędzi, nie ma dłużyzn, jest ciekawie, a nawet różnorodni bohaterowie! Potem już niestety było tylko gorzej. Szkoda, bo myślałam, że anime zaliczy się do mojej topki.

Zacznijmy od bohaterów. Ten brązowowłosy (wybaczcie, nie jestem dobra w pamiętaniu imion) to chodzący ideał – pomocny, miły, koleżeński, wszystkich traktuje równo, spokojny… Słowem: nuda. Oczywiście twórcy starali się nadać mu jakiegoś ''wyrazu'' poprzez  kliknij: ukryte  dodaniu, że robi to wszystko właściwie dla siebie, a nie dla innych, ale wydało mi się to wciśnięte na siłę. Wyszło nieprzekonująco i koniec końców pan Ideał jest tak samo nudny, jak na początku. Teraz poznęcam się nad Yui i Aokim. Yui to typowe dziewczę wstydzące się za wszystko, wrażliwe i słabe psychicznie ( kliknij: ukryte  dodaj postaci wypisz wymaluj traumę, by usprawiedliwić jej zachowanie i mamy świetny charakter!). Może być, ale wypadła nieco zbyt… bezbarwnie, tak samo jak zakochany w niej chłoptaś. Niby są, niby coś robią, a i tak akcja obraca się wokół Taichiego i dwóch pozostałych koleżanek (o, przypomniałam imię!).

Inaba jest jedyną bohaterką, która zjednała moją sympatię, co dziwne, bo prędzej utożsamiłabym się z Iori (tutaj prawie udało się twórcom zrobić z nią coś dobrego, ale… no właśnie, prawie).

Muzyka nijaka, chociaż nie razi jakoś uszu. Dla grafiki wielki plus – taka w moim stylu, K­‑ON­‑owa. Fabuła była główną dźwignią anime, i tak samo, jak wydaje się przemyślana do momentu  kliknij: ukryte  ''uwolnienia emocji'', co mi nie przypadło do gustu, to dalej wydaje się być rozciągana na siłę. Pokłon dla autora noweli za moment, kiedy  kliknij: ukryte  kosmita/ta dziwna istota wchodzi w ciało Iori i skacze do rzeki. Mistrzostwo. Prawie się dałam nabrać, że ktoś zginie, ale wiadomo – w takich bezwstydnie wręcz optymistycznych tytułach nie może dojść do czegoś takiego.

Ogólnie wystawiłam 7/10 za fabułę, grafikę i postać Inaby. Jeszcze do momentu o którym wspomniałam byłam pewna wystawienia 9/10, jeśli nie 10/10, ale koniec mnie rozczarował.  kliknij: ukryte  A jeżeli twórcy myślą, że mała Iori tak szybko pozbyłaby się nieznośnego ojczulka z domu i jeszcze rozmawiała z córką o tym przy kolegach, to chyba nie znają życia.

Anime jest przeciętniakiem, te wysokie noty są dla mnie niepojęte.

Ocena za postacie całkowicie mnie już znokautowała. Nawet LoGH ma na Tanauku za to 9/10, a jest anime nie o trzy ligy, lecz wręcz całe galaktyki lepszą.

Fabuła to kolejny killer. Oto pewnego dnia jakiś kosmita, demon, czy tam człowiek z niewyemitowanego odcinka Archiwum X (wybrać co pasuje) napastuje grupę uczniów. Bawi się nimi swoimi magicznymi mocami wystawiając ich młodzieńcze serca na próby i inne dramy przeciętnego gimbusa. Dzieciaki zmagają się z samym sobą otwierając skrywane tajemnice i lęki przed swoimi kolegami.

Nie powiem, po obejrzeniu czegoś takiego można od razu poczuć się lepszym człowiekiem… Ludzie oglądający zwykle jakieś majtko­‑szkolne pierdółki może się zachwycili nową dla nich koncepcją, ale to naprawdę jest  kliknij: ukryte  przeciętne, żeby nie powiedzieć  kliknij: ukryte  mocno przeciętne.

Polecam poczytać w internecie o skandalu, którego dopuściła się ekipa podczas promocji tego anime. Shamefur dispray.
Na szczęście seria została zbojkotowana i sprzedaje się na tyle słabo, że następnym razem pomyślą zanim poniżą dla zabawy kolejną osobę.

To na Tanuki wystawiają jeszcze tak wysokie oceny? Jestem w lekkim szoczku.

Zastanawia mnie trochę fakt recenzowania produktu jeszcze nie skończonego ;)

Seria zapowiadająca się na coś lepszego, niż w ostateczności była, ale i tak oferująca raczej przyjemny seans.
Momentami niestety epatuje nieco przesadnym dramatyzmem, szczególności w osobie Iori, ale to można przeboleć. Natomiast tym, co uznałabym za jej największy błąd to przeładowanie pomysłami –  kliknij: ukryte  zamiana ciał była interesująca i potem te wewnętrzne pragnienia pasowały jako uzupełnienie, natomiast powroty do dzieciństwa były już piętrzeniem problemów nieco na siłę, przez co postacie wypadały coraz bardziej sztucznie, koniec końców przechodząc przez wszystko bardzo lekko

Co do bohaterów – z jednej strony mamy tutaj kilka naprawdę ciekawie wykreowanych charakterów (jak Inaba, czy Yui, których zdecydowanie nie zaszufladkowałabym do typowych szablonów), jak też i takich, którym na siłę wciśnięto pewne udziwnienia (klasycznym przykładem byłaby Iori, ale Taichi także się pod to łapie) oraz jednego, zupełnie niepotrzebnego bohatera, bo tak naprawdę praktycznie w ogóle nie przedstawionego, przewijającego się niby na pierwszym planie, ale jednak zawsze gdzieś w tle – Aokiego. Mieszanka wybuchowa, czy też raczej nudny chaos? Osobiście optowałabym niestety za tym drugim – raczej wątpliwe, bym na dłużej zapamiętała kogokolwiek poza Inabą z jej niezwykłym podejściem do życia i innych osób.

Mam tylko nadzieję, że nikt nawet nie pomyśli o drugim sezonie, a w końcówce zamiast piętrzyć nowe problemy zamkną  kliknij: ukryte  rozdział uczuciowy po prostu.

Osobiście wystawiłam temu 7/10 za dobry pomysł i ciekawą realizację, ale…niestety tylko do połowy. Ponadto dostało ono ode mnie wielgachnego minusa za brzydką grafikę, zwł. jeśli chodzi o postaci, które przez to wypadały bardziej sztucznie (mimika ich twarzy to był koszmar, a skoro seria miała skupiać się na problemach psychologicznych to powinna być podstawa).

Bardzo ciekawe szkolne anime, gorąco polecam tym którzy mają już dość nieciekawych, głupich a nawet debilnych serii(szczególnie tych w których ukochała się nasza polska telewizja). Niby okruch życia(czytaj brazylijska telenowela) a z niecierpliwością czekał się na kolejny odcinek ! Zdecydowanie najciekawsze anime sezonu jak nie całego roku.

Yey~!

Jak ja bardzo się nie spodziewałam, że to anime będzie, czym zostało. I jak bardzo się cieszę, że okazało się tym, czym jest. Za mało od jakiegoś czasu powstaje takich tytułów – nawet brakuje mi określenia, po prostu „takich”. Gdzie mimo nadnaturalności realizm zostaje w odpowiednim miejscu, gdzie jest dramat – ale nie taki mroczny, wylewający się z ekranu i wszechprzygnębiający, ale szary i codzienny. Gdzie jest traktowany jako coś szarego i codziennego, a nie koniec świata (przez twórców rzecz jasna, bohaterowie mają swoje prawa), armagedon i w ogóle to przeraźcie się widzowie powagą sytuacji. Nie. Są problemy, ale są i jasne strony sytuacji. Jest źle, ale nigdy tak, by nic nie dało się zrobić. Po prostu. Co nie znaczy, że rozwiązanie sprawy będzie łatwe, wręcz przeciwnie. Ale kto powiedział, że ma być łatwo? Niechby i tylko dla tej jednej konkretnej osoby, ale rozwiązanie nie może przyjść ot tak, wtedy nie byłby to „problem”. Jest pokazane, że owszem może i problem zakrywa bohaterom cały świat i wydaje im się, że zaiste znajdują się właśnie w najgorszej możliwej sytuacji, ale jednocześnie widać, że wcale tak nie jest, a to tylko punkt widzenia, który łatwo odwrócić. Bo za chwilę los pokaże, że może się stać coś jeszcze gorszego albo że i inni mają swoje problemy. Niespodziewanie. A bohaterowie otwierają szeroko oczy, patrzą, stwierdzają „o faktycznie!” i śmieją się sami z siebie. Później. Wcześniej są pełni powagi, mówią poważnie o rzeczach, które wydają im się poważne, w ten charakterystyczny, pełen wiary w swe racje sposób. I mogą mieć tę rację lub nie, przecież nie o to chodzi. Albo właśnie o to? Nie wiem, ale na każdym kroku uderza mnie jedno. Są po prostu… tacy prawdziwi. Nie mam pojęcia, kiedy ostatnio tak bardzo mogłam się utożsamić z jakimś bohaterem animca. Oglądając Kokoro Connect prawie w każdym odcinku czułam się, jakbym dostawała w twarz, w sam środek dumy. Aha, więc właśnie tak wyglądam, gdy w dokładnie ten sam sposób wyolbrzymiam problemy, stawiam siebie w centrum wszechświata, rozpaczliwie usiłuję zwrócić na siebie uwagę a jednocześnie udaję, że nic się nie stało? Więc tak to wygląda z zewnątrz, takie to proste, takie banalne, tak łatwe do rozczytania? A nie wydawało się… Ale nie myślcie, że oglądanie tego wszystkiego, tego bezpardonowego wytykania wad, od środka a równocześnie od zewnątrz było nieprzyjemne. Ciosy, argumenty były celne i trafiały w sedno, ale nie bolały. Dawały do myślenia, to na pewno. A jednocześnie seans był niesamowicie zabawny. (Tak, bo to po małej części też komedia, chociaż może nie taka tradycyjna – chyba trzeba to dobrze rozumieć, wszystkie te niby absurdalne, a jednak prawdziwie sytuacje znać od kuchni, wtedy można mówić o „komedii”.) I nawet nie tyle zabawny – kojący. Po całym męczącym dniu nic tak dobrze na mnie nie działało jak odcinek Kokoro Connect (między innymi dlatego obejrzałam wszystkie dostępne odcinki tak późno, zostawiałam je sobie na czarną godzinę). Nawet więcej – to jeden z najskuteczniejszych leków na chandrę. Tak, będąc przytłoczona moimi problemami, tymi samymi prawie co bohaterów, tak samo poważnymi w moim przekonaniu, włączałam sobie Kokoro, by jeszcze bardziej w te dylematy wleźć. I nie było nic lepszego niż obserwowanie ich z odpowiedniej perspektywy i zobaczenie, jak ktoś inny się z nimi zmaga – że nie jestem wcale taka wyjątkowa, że nawet Japończycy mają dokładnie to samo, że w ogóle można i trzeba się z tym zmagać, nawet jeśli z różnym efektem. Nikt nie obiecuje wymarzonego happy endu, rzeczywistość nigdy nie będzie wyglądała dokładnie tak samo. Może lepiej, może po prostu inaczej? Oraz to, że wcale nie muszę i nie powinnam znosić tego wszystkiego z uśmiechem na ustach. Tak, bohaterowie Kokoro Connect są tak prawdziwi dlatego, że im też puszczają nerwy: pokrzyczą, popłaczą, nafoszą się i wcale nie patrzą, czy nadal wyglądają przy tym uroczo! Wszyscy jednakowo nieidealni, z problemami wcale nie traumatycznymi czy niezwykłymi, ale to już chyba pisałam. W każdym razie – szczerze ich uwielbiam. Nawet jeśli przerażało mnie, że mogę być aż tak typowa i nawet jeśli jedna z bohaterek to pod pewnymi względami moja przerażająco wierna kopia. Dawno nie polubiłam tak żadnej gormadki, no i nie pamiętam żebym kiedykolwiek stwierdziła, że z pewnością lubiłabym bohaterów nawet wtedy, gdybym spotkała ich w prawdziwym życiu. Ze wszystkimi wadami i zaletami, po prostu. Czy są schematyczni? Nie mam pojęcia, nie wydaje mi się – są nie tylko zbiorem cech, to kompletne, żywe osobowości. Ale może nikt nie chce myśleć o sobie, że jest schematyczny.

Serię tę polecam gorąco, ale tylko tym, którzy akurat Przeżywają tak samo poważnie, równie głęboko i te same sprawy, co bohaterowie. Które będą akurat miały ochotę dojrzeć to, co w tej serii jest do zobaczenia – a jest tego sporo, pewnie nie na wszystko zwracam uwagę, bo są tu dylematy rozmaite i jednocześnie bardzo osobiste. Oraz oczywiście tym, którzy Przeżywali i chcą powspominać z przymrużeniem oka. Warto.

Przed seansem myślałem że to będzie kolejna historyjka o grupie które mają swoje problemy życiowe ale dodatkiem tu było tajemnicze zjawisko co zrobi nie małe zamieszanie u widza i bohaterów.Fabuła jest wielkim plusem które sprawia ze widz nie do końca wie jak to się skończy.Animacja i kreska stoi na przyzwoitym poziomie.Minus jest szkoda że autorzy zrobili wg mnie bardzo głupi pomysł ostatnim arciem który będzie dopiero na bly­‑ray :D Ocena 7/10

ciekawy materiał na szkolną sympatyczną opowieść o grupie przyjaciół zamieniono na psychoanalityczne bełkotanie rodem z szezlongu od Freuda. plus gość z głosem pana Stefana na ciężkim kacu, który szukając rozrywki zabawia się ludzkim życiem. kto to wymyślił? przebrnięcie przez 12 na 17 odcinków jest dla mnie wyczynem na miarę zdobycia K2 zimą w klapkach i bermudach. zaledwie zaczął się drugi odcinek, pojawił się pan Stefan, i wszystko prysło jak bańka mydlana. ani dobra kreska, miła dla ucha muzyka, bohaterowie z których polubiłem Inabę, to wszystko padło na całej linii. dalej oglądałem z nadzieją, że dojdą do tego kim jest Stefan i jakoś go znormalizują. póki co jeszcze 5 odcinków do końca, ale ja już podziękuję, bo gdzieś podświadomie czuję, że za tym wszystkim stoi UFO -_-

I kolejne zmiany.

 kliknij: ukryte  cofanie się do dzieciństwa jest urocze. Trochę dziwne, że  kliknij: ukryte  po wszystkim niczego nie pamiętają., bo reakcje siebie samych na to co robili po przemianie byłyby fajniejsze^^.

Ale podoba mi się fakt iż z każda przemianą wychodzi z nich coraz więcej. Dowiadują się o sobie nawzajem, uczą się siebie jakimi są naprawdę i są zmuszeni zmierzyć się z tym co usłużny umysł stara się zapomnieć. To trudne, ale i tak w rezultacie z korzyścią dla nich. Poprzez drastyczne środki Heartseed im pomaga, ale zastanawia mnie czy na koniec wyjaśni się więcej na jego temat. Wydaje się, że jego celem jest w gruncie rzeczy zadzierzgnięcie mocniejszych więzi między przyjaciółmi i wymazanie wszelkim nieporozumień. Szczytny cel nie powiem. Ale miałoby to dla mnie większy sens, gdyby on coś z tego istotnie miał.

A tak w ogóle, na początku odcinka myślałam, że to sen Inaby,  kliknij: ukryte  której spełniają się marzenia w związku z Taichim. Ona i jej miły Taichi, a reszta koła robiąca za ich dzieci, co rozwiązuje problem rywalizacji ^^. Jakież było moje zaskoczenie, gdy okazało się, że to jednak nie sen…

Całość można podsumować jako problemy dzieciaków,co prawda można szukać drugiego dna,przyczyn zachowań ,refleksji na temat psychiki,fobii ludzkich,zachamowań, niepotrzebnych murów i błebłebłe ale suma sumarum fabuła nie skłania mnie do tego. Jedyny moment który mnie trochę ruszył to : z zapowiedzi odcinka w którym: kliknij: ukryte  iori skakała z mostui scena w której dowiedzieli się ze  kliknij: ukryte  muszą wybrać kto umrze w ciągu 1/2 godziny .Może jeszcze moment oczekiwania na końcu.W sumie wszystko w jednym odcinku.Takze…ocena : w/w

I znów czekam z niecierpliwością na kolejny odcinek, choć w zasadzie nie ma szaleńczej akcji. Ciągle się ze sobą kłócą i zapewniają o wzajemnej przyjaźni. Powinno mnie to chyba nudzić, zamiast tego bardzo przeżywam :P
Seiyuu są (tak myślę) przekonujący.
Czekam co wyniknie z nowej sytuacji  kliknij: ukryte  Inaba vs Iori. I ciekawe co im zrobi Master of Puppets. Jego pojawienie się w 10 ep. było przerażające… Ale ja po prostu strachliwa jestem w kwestii horrorystycznej.

Zaczęło się świetnie i naprawdę mi się podobało, ale teraz wszystko zaczyna się psuć.  kliknij: ukryte  Ten pomysł z uwalnianiem pragnień jakoś nie przypadł mi do gustu. Teraz z kolei wszystko zaczyna skupiać się nieco bardziej na Inabie (moja ulubiona postać :D), więc mam po co oglądać, jednak robi się coraz nudniej, chyba wolałam to komediowe podejście z początku. Trochę szkoda, że seria będzie mieć 17 odcinków, jak na razie, wydaje mi się, że krótsza forma sprawdziłaby się lepiej, ale już nic nie mówię, kto wie, co się jeszcze może wydarzyć.
Jak ma razie – jest bardzo dobrze, spokojnie i szkolnie.

Po lekturze poniższych komentarzy zastanawiałam się, skąd te zachwyty – obejrzałam więc dostępnych 6 odcinków… i prawdę mówiąc wciąż nie jestem mądrzejsza, niż byłam. To znaczy, dostrzegam i doceniam fakt, że seria usilnie stara się być ambitna – ale kończy się na zamierzeniach. Postaci reprezentują znane i lubiane (?) typy, co niekoniecznie samo w sobie musi być wadą, szczególnie jeśli scenarzysta, autor czy reżyser (ktokolwiek za to odpowiada), zamierza później złamać konwencję i jakoś je pogłębić – niestety, na ten moment się na to nie zanosi. Co prawda były jakieś nieśmiałe próby dodania bohaterkom (dwie ciekawsze postaci: Inaba i Iori – jej wahania to jedyny motyw, który naprawdę mnie zaintrygował) zaplecza psychologicznego, ale… sama nie wiem, może tylko mnie wydaje się to skąpane w raczej płytkiej sadzawce płynnych słodyczy ( kliknij: ukryte  zakończenie 5 odcinka jedynie to potwierdza tendencję). To może dałoby się jeszcze przeżyć (w Angel Beats całkiem dobrze wypadły zbliżone założenia), drażni mnie jednak co innego – „potwór tygodnia”, czyli: które dziewczątko w tym odcinku pociesza Taichi… pachnie mi to adaptacjami eroge, a tego schematu wybitnie nie trawię.
Żeby jednak nie było, że tylko ganię – seria ma swoje dobre strony, porusza trochę poważniejsze tematy, nie nadużywa fanserwisu, skupia się na przeżyciach bohaterów. Szkoda mi tylko, że – przynajmniej jak na ten moment – nie wykorzystuje pełni potencjału zawartego w pomyśle.

W tym sezonie jest wiele obiecujących produkcji, jednak jak na razie Kokoro Connect wysuwa się na prowadzenie. Zaskakująco dobre (szczególnie po 5 i 6 odcinku).

Z każdym odcinkiem wzrasta mi puls.
Właśnie jestem po 5 ep., że się wzruszyłam to mało powiedziane. Co kolejny odcinek, to bardziej trzyma mnie w napięciu.

Największą zaletą jest chyba precyzyjne operowanie psychologią postaci. Najważniejsza jest tu psychika i jeśli seria pójdzie tym torem to chylę czoła przed pomysłem.
Ten cały Master of Puppets jest przerażający. Ciarki mi chodzą jak się pojawia.

Grafika jest w porządku: bez szału, ale nic mnie nie kuje w oczy.
Opening jest przyjazny obu uchom. Za to Ending jest rozlazły.
Pomysł jest dobry a realizacja jeszcze lepsza. Obawiałam się trochę ecchi­‑gagów, ale zrobiło się dość poważnie i czuję się w zasadzie przyjemnie rozczarowana.
Jak na razie świetny start!

Podobnie jak poprzednia osoba nie byłem za dobrze nastawiony początkowo do tego anime ale po obejrzeniu piątego odcinka a zwłaszcza jego zakończenia jestem pełen nadziei na bardzo ciekawą serię.

Po 4 odcinkach jestem pozytywnie zaskoczona. Początkowo myślałam, że będzie to kolejne nudne szkolne anime, ale akcja idzie w dobrym kierunku Pomysł z zamianą ciał jest stary jak świat, ale tutaj został pokazany w trochę inny sposób, i to mi się podoba. Postacie nie wyróżniają się specjalnie z tłumu ani wyglądem, ani charakterem i nie przepadam za kreską rodem z K­‑On'a, ale to już kwestia gustu. Reszcie nie mam co zarzucic.

Jak na razie jedna z najlepiej rokujących anime tego sezonu.

Jak na razie całkiem nieźle, jestem pozytywnie zaskoczona, oby wyszło z tego coś dobrego. Na razie spokojnie, piękna, ciepła kolorystyka.