Tanuki-Anime

Resztki zamieszkujących Ziemię przedstawicieli ludzkiej cywilizacji nęka zło ostateczne – shinobi, z grubsza humanoidalne istoty siejące zniszczenie i zepsucie. Ame, księżniczka i kapłanka zarazem, ucieka z rodzinnych stron, gdy jej miasto poddało się potędze demonicznych najeźdźców. Wraz z pozostałościami swojej świty – siwiejącym, acz wciąż wojowniczym Sandą oraz czterema dziewczętami, o których nie wiemy właściwie nic, wyrusza w podróż przez pustkowia w poszukiwaniu Giga Rodo, legendarnej świętej broni, wedle przepowiedni mającej usunąć zarazę shinobi z powierzchni Ziemi. Po drodze uchodźcy spotykają Saoru, młodego, ale silnego wojownika z rodu Yagyuu, który przyłącza się do wyprawy.

To właściwie wszystko, co wiemy o świecie i bohaterach. Czasu starczyło jedynie na przybliżenie historii Ame, którą gra Megumi Han, widzom nowej serii Hunter x Hunter znana z roli Gona. Poza księżniczką jedyną wyróżniającą się postacią jest Saoru, lecz o nim także niewiele wiadomo, oprócz tego, że głosu użyczył mu Kenn, czyli Akihito w Kyoukai no Kanata. Do bardziej charyzmatycznych bohaterów należy zaliczyć wspomnianego już Sandę, który opiekuje się księżniczką i walczy w jej imieniu przy pomocy mecha. Cała reszta postaci po prostu jest i plącze się po scenie. Później pojawia się oczywiście czarny charakter kierowany wątpliwą motywacją do czynienia złych rzeczy, honorowy samuraj o dobrym sercu i w sumie na tym można zamknąć listę bohaterów. Jak widać, niewiele można o nich powiedzieć, gdyż jest ich po prostu za dużo jak na półtoragodzinny (praktycznie) film, a zainteresować można się jedynie losami głównej bohaterki. Da się także zauważyć, że fabuła z pewnością została rozpisana bardziej szczegółowo, bowiem w anime pojawia się kilka informacji o świecie akcji, wycieczki w odległą przeszłość i wzmianki o działaniach ludzkości, ale to wciąż za mało, by zrealizować konkretną, ciekawą dla widza wizję. Niestety na przybliżenie świata przedstawionego zwyczajnie nie było miejsca, przez co Neppu Kairiku Bushi Road ostatecznie jest dosyć nieciekawe i momentami nudne, choć widz chciałby się dowiedzieć więcej o miejscu akcji. Tym bardziej że w miarę ciekawe jest jedynie pierwsze sześćdziesiąt minut, podczas których rzeczywiście jest okazja do zainteresowania się poczynaniami bohaterów. Niestety później cały nastrój zostaje zrujnowany poprzez do bólu sztampową i średnio pasującą do ogólnego obrazu walkę z głównym złym, jakby żywcem wyjętą z historii typu super sentai albo super robo. I oczywiście nie o sam motyw wylewam żale, ale o fakt, że zupełnie nie komponuje się z wcześniejszymi wydarzeniami.

Produkcja ma też pewne zalety, do których zalicza się oprawa wizualna. W oko wpadają projekty, zwłaszcza codzienny strój Ame i samurajskie zbroje bohaterów drugoplanowych. Dodatkowo bardzo pozytywnym zaskoczeniem okazały się urządzenia mechaniczne, zwłaszcza roboty. Od dawna nie widziałem tak pomysłowych, a zarazem prostych i estetycznych mechów, a tyczy się to zwłaszcza tego sterowanego przez Sandę. Przypominająca chrząszcza z podrodziny rohatyńcowatych konstrukcja świetnie komponuje się z bojowym charakterem maszyny. Z kolei pojazd Ame jest wiotki i delikatny, ale za to potrafi zmieniać kształt w coś na wzór samochodu buggy. Wielka szkoda, że samej akcji z ich użyciem nie było zbyt wiele, ponieważ z takim potencjałem zawartym w projektach mechów anime mogłoby być świetnym serialem skupiającym się na robotach właśnie. Tymczasem praca czołowych projektantów, takich jak chociażby współtworzącego Infinite Stratos Takeshiego Takakury czy pomysłodawcy projektów mecha w Robotics;Notes, Makoto Ishiwaty, poszła na marne, gdyż sama w sobie nie była w stanie wnieść nowej jakości do słabego anime.

Tak, Neppu Kairiku Bushi Road jest produkcją słabą i tak też należy je oceniać. Widać w nim zadatki na coś lepszego, lecz świadomość zmarnowania potencjału jedynie potęguje uczucie goryczy. W roli filmu, nawet telewizyjnego, anime sprawdza się marnie, przede wszystkim nie daje możliwości zżycia się z bohaterami lub zainteresowania światem przedstawionym. Liczba zaczętych, lecz niedomkniętych, a nawet porzuconych wątków uniemożliwia czerpanie z seansu jakiejkolwiek przyjemności poza podziwianiem aspektów wizualnych. Niedosyt pozostawia także zakończenie, w wyniku którego z całej plejady nijakich postaci nie pozostaje ani jedna, której dalsze losy widz miałby ochotę śledzić.