Tanuki-Anime

W 2002 roku Kogado Studio, Inc. – zatrudniająca około 30 osób tokijska firma z tradycjami, której biura mieszczą się głównie w dzielnicach Kouenji i Asagaya, wypuściła na rynek przeznaczoną dla komputerów PC grę przygodową. Gra zdobyła sporą popularność, więc latem 2005 ukazała się jej adaptacja na konsolę PS2. Rok wcześniej powstała zaś omawiana dwuodcinkowa OAV, sprawiająca wrażenie przymiarki do produkcji dłuższej serii.

Akcja, zapewne osadzona w przyszłości, rozgrywa się w świecie przypominającym dziwną wariację na temat epoki wielkich odkryć geograficznych. Śródziemnomorski duch architektury, współczesne i fantazyjne stroje, żaglowce u nabrzeża przystani, zaawansowana technologia i mechy na ulicach – taka jest codzienność położonego na wyspie miasta Tristia.

Główną bohaterką jest Nanoca Flanka, genialna małoletnia wynalazczyni, ostatnio obarczona odpowiedzialnym zadaniem stymulacji niedomagającej gospodarki Tristii. Jak zawsze jest i „ta druga” – Panavia Tornado (tak samo nazywa się europejski myśliwiec wielozadaniowy), co najmniej równie ambitna, ale zawsze o stopień niżej na podium. Oczywiście, pierwszym, co czyni aspirujący wynalazca, jest skonstruowanie wielkiego humanoidalnego robota, w tej serii zwanego Golemem. Domyślacie się już, że potrzeba tylko stosownej areny…

Mimo że czasu wcale nie jest mało, poskąpiono go na staranne przedstawienie licznej menażerii odziedziczonych po grze postaci, jednak prawie o każdej z tych ważniejszych powiedziano dość, by widz nie gubił się w domysłach. Pomysłem na ożywienie gospodarki Tristii ma być organizacja pojedynków Golemów i nietrudno się domyślić, że tak Nanoca Flanka, jak i Panavia Tornado wezmą w imprezie udział. A żeby nie było zbyt nudno, mamy też samolubnego, chciwego i knującego spiski Szefa Korporacji^TM, manipulującego naszymi bohaterkami w niecnych celach. Oczywiście wiecie, jakiego zakończenia się spodziewać?

Seria wywołuje mieszane uczucia. Większą część obu odcinków zajmują pojedynki robotów. Landrynkowy, słodki styl i feeria kolorów mogą się podobać, podobnie jak ładne, szczegółowe tła. Projekty mechów są jednak dość sztampowe. Początkowo wydaje się, że jest to seria przeznaczona dla młodszych widzów, jednak tej tezie przeczy fanserwis – nieśmiertelne sceny kąpielowe, kuse, wciąż podwiewane stroje, mikroskopijne bikini. Nieco groteskowe wrażenie robi czysto żeńska obsada – poza „statystami” i garścią dorosłych, nasze nastoletnie bohaterki to wszystko. Ani jednego chłopca… tylko gadający pies (z czymś w rodzaju pary macek, wyrastających mu na grzbiecie). Animacja jest bez zarzutu, a oprawa muzyczna – lekka i dobrze dopasowana. Piosenki to zwyczajowy j­‑pop, ale mile wpadający w ucho. Całkiem dobrze trzeba też ocenić dobór większości seiyuu (z wyjątkiem mechów). Uwagę zwraca nietypowa końcówka, wykonana techniką plastelinowej animacji poklatkowej – „znak firmowy” UFO Table.

Podsumowując, nie jest to anime wiele bardziej ambitne niż Pokemon, w dodatku sprawiające wrażenie niedokończonego, co nie zmienia faktu, że ogląda się je całkiem przyjemnie. Nie jest to raczej propozycja dla bardziej wyrobionych widzów, ale z pewnością znajdzie swoich zwolenników.