Tanuki-Anime

Jedno z lepszych anime, jakie oglądałam, a oglądałam naprawdę wiele. Spodobał mi się pomysł i wykonanie, muzyka mogłaby być trochę lepsza (nie znoszę dubstepu, imho nie pasował do klimatu).
dla tych, których nudziły rozważania o życiu – dorośnijcie, to nie jest anime dla dzieci.

Większości ta seria przypadła do gustu, dla mnie do jakiegoś 15 odcinka była 7/10, ale potem prosta droga w dół.
Zaczęło się robić przeciągane, nudne, zmuszałam się do włączenia kolejnego odcinka, przepchane ciągłą filozofią nudną jak flaki z olejem, wepchnięto mnóstwo walk (których nie lubię), zaczęto kręcić, mącić i psuć.
 kliknij: ukryte  Kompletnie nie rozumiem tego, że atak w ratuszu na pasożyty był snem, a potem w kolejnym odcinku jest nawiązanie do niego, jakby nim nie był – jest w stanie ktoś mi to wytłumaczyć?
Zakończenie mnie wręcz rozbawiło i zadecydowało o tym, że jest to 5/10, a nie 6/10.
Moment w którym  kliknij: ukryte  leżą wśród ciał i śmieją się radośnie „hahaha, pewnie myślą, że też jesteśmy martwi, błagam was xD
Poza tym było dosyć przewidywalne.
Mimo wszystko nie lubię sci­‑fi (chociaż jak mówiłam, do 15­‑18 odcinka naprawdę mi się podobało), jest dla mnie męczące i przynudnawe.
Seria fakt faktem jest poprawnie wykonana, nie ma się do czego konkretniej przyczepić. Po prostu nie w moje gusta, więc jeśli ktoś jest zagorzałym fanem walk i sci­‑fi – można obejrzeć.
No i kolejna rzecz, która zadecydowała o zaniżeniu oceny, to sposób w jaki główny bohater traktuje tą krótkowłosą dziewczynę, jakkolwiek jej było.
 kliknij: ukryte  Pod koniec są razem, a tak naprawdę przez całe anime ona za nim goniła, płakała, a on miał ją głęboko gdzieś
Szczerze powiedziawszy, cieszę się, że to już za mną :/

Tak czytając komentarze o ostatnich odcinkach nastawiłem się, że to będzie zupełnie inne anime… Owszem, klimat był inny, muzyka już nie ta, jakby pewne wątki zakończyły atmosferę faktycznie w 21 odcinku. Ale to wciąż było Kiseijuu: Sei no Kakuritsu. 10/10, zjazd w końcówce mnie nie zniesmaczył.

A dla tych, co obawiają się pasożytów – takie niefajne ujęcie, i to aż jedno, pojawia się w 24 odcinku. Reszta miażdży klimatem, atmosferą nostalgii, a same pasożyty nie wypadają w najmniejszym stopniu źle.

A, + za przemianę głównego bohatera przez cały czas trwania opowieści, wspaniała, nieprzesadzona, uzasadniona, wyraźnie pokazana – tak dobrej ewolucji w przedstawianiu postaci jeszcze nigdzie w anime nie widziałem.

Rewelacyjna rzecz do 21 epka, potem totalny zjazd – czułem się jakbym czytał ulotkę greenpeace'u. Zejście z oceną z 9 do 8 za ostatnią godzinę byłoby zbyt surowe. Dlatego naciągana 9 :P

Minusy:

- Ep 22, 23 i 24 baaardzo nie pasują do reszty. Całość ma sens, niezłe zakończenie, ale za dużo tego  kliknij: ukryte  eko bełkotu. Nie spodobał mi się też wątek babuni, pełnej mądrości, która momentalnie postawiła głównego bohatera na nogi.
- OP. Fear, and Loathing in Las Vegas rozczarowali… Aż nie mogłem uwierzyć, że to oni grają… po tym jak pozamiatali w OP2 Kaiji'ego aż mi smutno :(
- ED. Meh, wytrzymałem 3 razy. Dwa razy ED ver raz full.
- Ostatnia Walka.
- Satomi Murano. Trochę za dużo jej zamartwiania na ekranie, które wnosi bardzo mało.

Plusy:

+ Muzyka. Od pianinka, przez minimalistyczną elektronikę po dubstep. Cudowny dubstep. Ni to typowo amerykański ni europejski – dla mnie najważniejsze, że bez wiejskich sampli wokalnych. Ken Arai pozamiatał. 12/10 za muzykę. KILL THE PUPPETS, I AM czy COMPLEX dłuuuuugo mi się nie znudzą.
+ Masa ciekawych i oryginalnych (dla mnie, może to już gdzieś było) pomysłów. Na wielki plus: same w sobie pasożyty, ich rozumowanie, to jak się uczą (polityka, analizowanie działania służb) i zmieniają (matka, emocje, różne podejście do walki). Do tego przemiana nosiciela, spory na linii pasożyt­‑żywiciel. A najważniejsze, że wszystko jest logiczne.
+ Bardzo sensowne podejście ludzi do walki.
+ Trójkąt miłosny.  kliknij: ukryte  Mocne zakończenie tego trójkąta i scena seksu – ugrzeczniona, ale wow. W co nowszych seriach temat absolutnie ignorowany.

Do 20 odcinka bawiłam się naprawdę dobrze :) Idea pasożytów przejmujących władze nad ludzkim ciałem bardzo trafiła w moje gusta. Przemiana głównego bohatera, ciekawe relacje pomiędzy nim a Migi. Czysto gatunkowa walka o przetrwanie, chłodne kalkulacje sytuacji, żeby przede wszystkich chronić swój własny tyłek. Wątek matczynej miłości, poszukiwania sensu  kliknij: ukryte  Tamura Reiko.
Niestety, z początku wydaje się, że pasożyty są bardzo mocne i sprytne, a tymczasem  kliknij: ukryte  w 20 odcinku ludzie raz dwa się ich pozbywają. Ba pasożyty czasami pomimo swojej natury (najważniejsze jest przeżycie) nie walczą nawet z uzbrojonymi w broń palną ludźmi. A przecież są tak szybkie, prawda? Tymczasem ta sprytna istota bez próby walki, osłonięcia serca stalą daje się postrzelić, nie zabijając, nie raniąc ani jednego żołnierzyka. Trochę to dziwne, zwłaszcza, że na początku serii nasi obcy są przedstawiani jako tak silne istoty, że tylko Shinichi mógł się z nimi mierzyć. Wiadomo, została stworzona broń specjalnie do rozwalania ich serc, ale jednak czuje się oszukana.
Także ostatnie odcinki obejrzałam już tylko po to, żeby dokończyć to animę. Bo akcja z ostatnim  kliknij: ukryte  „przekoksacjo” silnym indolentem – Gotou była już przeciągnięta na siłę. Przeżycie Migi? Absurd. Widzimy jak umiera, ale jednak okazuje się, że pomieszkał sobie w ciele Gotou.
Stąd ocena 8/10 :) [w końcu do 20 odcinka można było naprawdę cieszyć się seansem! :) ]

Było by 10 jednak ostanie odcinki popsuły mi wrażenie i zdecydowanie były zbyt przegadane, a niepotrzebnie.
Pomijając to, seria jest naprawdę dobra, wciągająca i z tych dających do myślenia. Dobrze, że powstają jeszcze takie serie.

Od miesięcy nie zdarzyło mi się łyknąć 18 odcinków jednego dnia.

Kiseiju ma dużo bezsensownej przemocy i zabijania, sporo scen gore i dużo przeżywania. Do tego ma ładną kreskę i fajną muzyczkę (przyznaję jednak, że Auto­‑tune w openingu działał mi na nerwy). Wszystko czego mi było do szczęścia potrzeba.

Gdybym nie przeczytał recenzji przed seansem, pewnie przegapiłbym wątek ekologiczny. Problemy ekologiczne i etyczno­‑eklologiczne były dość dobrze wkomponowane w fabułę serii oraz w i tak już obecne w serii moralne rozterki głównego bohatera (wątek ekologiczny zdaje się stanowić ich naturalne rozwinięcie). Poza tym twórcy postanowili zaznaczyć pewne problemy, raczej niż podać własne odpowiedzi. Dzięki temu pewnie ten wątek nie wypadł nachalnie.

Mnie się podobało. Bardzo. Nawet do zakończenia nie mam żadnych wątów. Polecam.

Fajnie że takie anime wychodzą, czyli poważniejsze niż magiczne i z zamkniętą fabułą.
Od jakiegoś czasu modne stało się robienie „grzecznych” anime, tak jakby został obniżono wiek odbiorców, a także zostawianie fabuły nie zamkniętej. Świetnie że od czasu do czasu jakieś anime wychodzi temu zwyczajowi naprzeciw.

Anime było fenomenalne pod każdym względem… ale niestety nie utrzymało poziomu do końca. Zakończenie koszmarnie mnie rozczarowało – te kilka ostatnich odcinków boleśnie obniżyło noty i ogólne wrażanie z serii, która w moim odczuciu, przez długi czas aspirowała do „10”. Wielka szkoda, niemniej nadal polecam, gdyż pomimo potknięcia na finiszu, jest to nadal porządnie zrealizowane, intrygujące i nietuzinkowe anime.

Super anime, przez większość czasu byłam zachwycona. Postaci barwne, z charakterem, nawet potępiana przez większość Satomi według mnie wypada bardzo realistycznie. Powiedzmy sobie szczerze, jak na jej miejscu można się zachowywać w pełni racjonalnie, kiedy chłopak, którym się od dłuższego czasu interesowało, zaczyna się zachowywać jak Schinici? Podobnie Kana, ona podąża za swoim „instynktem”. Znam całkiem sporo dziewczyn, które popadają w obsesję z dużo bardziej prozaicznych powodów, niż WYCZUWANIE kogoś na odległość. A jej autodestrukcyjne skłonności widać już na początku, kiedy przebywa z grupką sadystów.

Największą zaletą bohaterów jest to, że większość z nich ulega mniej lub bardziej widocznej przemianie podczas tych 24 odcinków. Niektórzy nawet więcej niż raz, jak chociażby główny bohater, raz ciskany emocjami, kiedy indziej niemal ich pozbawiony.

Również akcja – która niekiedy nie wiadomo, dokąd zmierza – ciągle trzyma w napięciu. Zgrzyty dostrzegłam jedynie w dwóch miejscach, podczas „występu” sił specjalnych oraz w końcówce, kiedy pojawia się w dość nagły sposób ogromna ilość ekobełkotu. Inna sprawa, że całkiem słusznego, ale wydawał się kompletnie nie na miejscu.  kliknij: ukryte  A najgorszy był moment, w którym Schinici zostawia szczątki Gotou, żeby miał szansę się zregenerować… ogromnie mi użyło, kiedy jednak zmienił zdanie.

Zaskoczyła mnie muzyka. Rzadko przywiązuję do niej większą wagę, chyba, że jest bardzo charakterystyczna lub kompletnie niepasująca… tutaj dopasowali ją idealnie!

Graficznie seria też prezentuje się świetnie, kreska jest staranna i dopracowana, tła bogate. Niekiedy miałam problem z zapamiętaniem twarzy, ale to już u mnie niestety stała.

Podsumowując, Madhouse znowu nie zawiódł!

Bardzo solidne anime. Wszystko jest dobrze i ciekawie przemyślane i raczej na błędy (plot hole) tutaj nie najdziecie (a przynajmniej ja nie byłem na tyle wścibski, by je „na chama” wynajdywać). Wady takie jakie podał recenzent, czyli dziewczyna głównego bohatera ;P + niedopowiedzenia, tj. (spoiler)  kliknij: ukryte  skąd się wzięły pasożyty, czy skąd Kana potrafiła wyczuwać osoby mające w sobie owe istoty, przy czym do tego pierwszego odpowiedź jest mało istotna, bo nie ma to znaczenia dla fabuły, a raczej, dla finałowych spostrzeżeń tego anime.

... mi niedobrze. Nie wiem dlaczego, bo chociaż nie ruszało mnie nigdy nawet najbardziej krwawe i odrażające anime, to do pasożytów wszej maści w każdej postaci miałam wstręt. To też zniszczyło mi radość z oglądania tego anime, pomysł i realizacja dobry. Muzyka i kreska zasługują na pochwałę. Jednak miałam tak wyraźny, biologiczny wstręt do tych kosmitów, że nie byłam w stanie w pełni .... skupić się na czymkolwiek.

To chyba pierwszy raz, gdy w stu procentach zgadzam się tutaj na „Tanuki” z opinią i wrażeniami recenzenta :)

Spoiler: Nie zrozumiałam, co stało się z Migim na koniec. :(

Kiseijuu: Sei no Kakuritsu jest według mnie, bardzo dobrą serią, przy której spędzony czas nie uważam za stracony. Fabuła potrafi wciągnąć, graficznie prezentuje się na dobrym poziomie, muzyka oddaje klimat serii. Moja ocena 9/10.

Całkiem niezłe anime i nie mam serca ocenić tego niżej niż 8/10, ale wad nie jest z pewnością pozbawione. Historia bardzo ciekawa i dość oryginalna (gdy oglądałam trailer myślałam, że będzie to ogromna porażka) wciągnęło mnie od pierwszego odcinka. Postaci jednak wypadają kiepsko. Główny bohater i Tamura Reiko są tutaj wyjątkami, reszta albo nie dostaje czasu, albo jest tłem, albo jest słaba po prostu. Poza Reiko kobiety w tym anime są tak beznadziejne, że aż wstyd przyznawać się, że też jest się przedstawicielem tej płci… Wybranka głównego bohatera jest jedną z najbardziej irytujących z jakimi w anime się spotkałam. Uważam, że za dużo tu wciśnięto romansu, wyszedł słabo i można go było odpuścić. Ale roman romansem, gorzej wyszło całe to pier… niczenie w kilku ostatnich odcinkach. Pseudo­‑ekologiczne trucie, które tak naprawdę nic nie wnosi oprócz samego trucia. Bezsensu. Wolałabym żeby było to kolejne anime o niczym, niż wciskanie na siłę jakiegoś przesłania. Hmm, same wady, same wady, a ocena 8. Mimo wszystko jednak jest interesujące i czuć tu powiew świeżości. Do kreski musiałam się przyzwyczaić, ale pasuje do reszty, a najlepszym elementem jest tu muzyka (mimo że w takiej nie gustuję świetnie pasuje). Ja osobiście wahałam się z oceną. Chciałam ocenić niżej, ale nieźle mnie ta historia wciągnęła i tylko z tego powodu naciągnęłam do 8/10.

Wiele dobrych pomyslow ktore ostatecznie nie lacza sie w spojna calosc.

Przez pierwsze kilka odcinkow myslalem ze anime bedzie jedno z lepszych jakie ostatnio ogladalem, ale po ostatnim odcinku nie ocenilbym je na wiecej niz 6/10.
Cala druga polowa jest kompletnie tutaj wepchnieta na sile, material na 12 odcinkow rozwleczony okropnie do 24. Jest to szcegolnie widoczne po tym jak wiele watkow pobocznych gdzies znika albo jest ledwo poruszona, zwlaszcza ze jest to swiat ktory by mogl spokojnie wykrzesac z siebie z 5 sezonow. No ale niestety wszytkie watki i tematy sa ledwo nadczete a ciekawe postacie poboczne dostaja za malo czasu zeby sie z nimi porzadnie zaznajomic.

Od strony technicznie jest mocno srednio, ladna kreska, kichowata muzyka, slaby editing i dupowata rezyseria, dialogi sa czeto kiczowate albo zbyt powazne. Budzetowosci czesto mocna daje sie we znaki.

Sa gorsze rzeczy do obejrzenia ale bym specjalnie nie polecal tego anime.

Podczas ostatnich dwóch odcinków miałam nieodparte wrażenie, że oglądam nie „Kiseijuu” tylko „Arjuna córka Ziemi”. A to nie był dobry znak. Całe to chrzanienie o Ziemi, niszczących planetę ludzi, roli pasożytów jako wybawców tudzież nakama, blabla… No litości. Shinji, idź się zapisz do Greenpeacu, będziesz mógł ratować małe foczki. Albo zadeptywać unikalne rysunki z Nazca.

Pierwsza połowa anime była bardzo dobra, potem, wraz z przyspieszeniem tempa, coś się zaczęło sypać, aż posypało się na dobre wraz z wprowadzeniem na scenę głównego Zuego kliknij: ukryte  , Gotou, który był tym najgorszym rodzajem antagonisty, jaki w ogóle istnieje – płytki, bez motywacji, nastawiony tylko na to, by niszczyć, „żołnierz doskonały”. Pfff.

Mogło być dobrze, a było… średnio.

Bardzo fajne anime, jest to jedno z tych, przy których czuć prawdziwe emocje przy oglądaniu. Wystawiam ocenę 9/10 i polecam każdemu.

Do dzisiaj pamiętam jaki byłem zaskoczony widząc trailer z zapowiedzią serii, czułem jednocześnie zdziwienie oraz ekscytację, w końcu bardzo rzadko wypuszczane są serie tego typu.

Postaci
Przedstawione całkiem realnie, ukazano jawne ludzkie uczucia i reakcje(być może z lekką histerią w skrajnych przypadkach ale z tym zawsze był problem w seriach typu seinen/drama), brak tutaj shounenowych bohaterów walczących ze złem, tylko normalni ludzie(w większości) oraz pasożyty nieznanego pochodzenia. Tutaj oczywiście najbardziej interesująca okazała się być Tamura Reiko – najbardziej ciekawa świata, ze złożonym charakterem i logicznym myśleniem, wypadła naprawdę bardzo dobrze. Shinichi wypadł całkiem nieźle – przez całość serii przechodził swojego rodzaju metamorfozę z przestraszonego nastolatka w dorosłego mężczyznę, choć czasami zbierało mu się na niekoniecznie logiczne przemyślenia. Warto również wspomnieć o Kanie, która ze znudzonej nastolatki powodującej niechęć widza zmienia się z czasem w czułą dziewczynę, która ze względu na wydarzenia zmienia całkowicie swój obraz głównego bohatera – jest to dobry przykład postaci, której nie powinno się oceniać po pierwszym wrażeniu( kliknij: ukryte  ponadto była to całkiem poważna kandydatka na serialową yandere :>). Satomi była bohaterką drugoplanową, której nie potrafiłem do końca przetrawić – strasznie natarczywy charakter oraz brak zrozumienia – być może dlatego też była całkiem realistyczna :) Pod koniec również została potraktowana dość „przedmiotowo”. Rozczarowany natomiast byłem postacią Gotou – nie wiem, czy autor po prostu nie „widział” go, czy świadomie spłycił jego charakter.

Grafika
„Dorosła”, nie uświadczy się tutaj słodkich dziewczyn z dużymi oczami, tylko bardziej realne zarysy twarzy i sylwetek postaci, jest to zdecydowanie na plus. Przeszkadzało mi jednak zastosowanie 3D w niektórych miejscach zupełnie niepotrzebnie – najczęściej, gdy w kadrze pojawiało się kilkanaście postaci, a czasami nawet przy kilku(droga do szkoły), co gorsza wykorzystano powtarzające się modele – wyglądało to momentami wręcz komicznie. Walki były dynamiczne i nie składały się z przyciętych klatek – było to coś, czego obawiałem się na początku serii na szczęście twórcy nie przycięli budżetu w tej kategorii. Kreska również momentami była uproszczona do granic możliwości(widoczne zarysy), a czasami sceny był zarysowane naprawdę szczegółowo – nie byłoby to coś, o co mógłbym się przyczepić na dłuższą metę jednak wolałbym, aby kreska trzymała jeden poziom od początku do końca.

Fabuła
Do ok. 60­‑70% serii widza wprowadza się w każdy wątek powoli, akcja trzyma odpowiednie tempo i zdecydowanie zachęca do dalszego śledzenia poczynań pasożytów i ludzi. Pod koniec trochę jednak wszystko nabiera zbyt dużego tempa – gdy spodziewałem się nieco większego rozbudowania wątku, to seria nagle zaczęła gnać bardzo szybko naprzód „aby tylko skończyć” – jestem świadom, że podobnie było również w mandze i zastanawia mnie, czy autor nie miał ochoty tego ciągnąć, czy po prostu nie miał pomysłu. Generalnie jednak sama historia miała sens i oglądało się bardzo przyjemnie.

Parasite był moim mocnym kandydatem na najlepszą serię sezonu jesiennego 2014, no i ze względu na brak lepszych kandydatów(a przynajmniej w kategorii seinen) wygrał. Jest to niecodzienna i przede wszystkim oryginalna seria, która potrafi zachwycić niejednokrotnie. Osobiście w podsumowaniu nie podobały mi się dwie rzeczy, czyli stosowanie 3D(seria tego w ogóle nie potrzebowała) oraz przyspieszenie ostatniego wątku, który momentami robił się nawet… anty­‑klimatyczny, jak to ktoś już wcześniej wspomniał, dlatego też nie byłem w stanie wystawić bardzo wysokiej oceny.

Ode mnie 8/10. Zdecydowanie polecam serię.

Krótko, zwięźle i na temat – subarashi! Zakochałem się w tym tytule, chociaż w końcówce  kliknij: ukryte  Satomi powinna zginąć – w końcu Migi zniknął. Chociaż może to i lepiej, że potoczyło się jak potoczyło? Chłopak wiele przecierpiał…

Czy ktokolwiek zamierza podjąć się recenzji? Wyczekuję od pewnego czasu, a tu ni widu, ni słuchu… Sama nie czuję się kompetentna, uprzedzając ewentualne komentarze :P Szkoda, że póki co nikt się nie podjął, anime rewelacyjne.

Zakończenie jak na ekranizację mangi przystało – urwane w półgwizdka bez epilogu. Zapewne zostawiają sobie miejsce na jakąś ovę… Ewentualnie nie dostali wystarczająco dużo czasu antenowego.

W każdym razie anime było… dobre. Ale to wszystko. Zdecydowanie dostrzegalne pośród infantylnych głupot jakimi co sezon widzowie są raczeni. Normalnie dałbym 8/10, niemniej wręcz żenująco słabe ostatnie 3 odcinki przeważyły. Serial, który potrafił rozciągać fabułę i dawkować ją skokami napięcia był przyjemny, naprawdę przyjemny. Do momentu aż po 19­‑20 odcinku wszystko zaczęło przyspieszać do tak niekomfortowego tempa odbioru, że treść i cały kontekst straciły na wartości.

Serial miejscami chaotyczny, nie do końca przemyślany – teraz zrobię trochę filozoficznego solenia. Otóż anime pretendowało do przynajmniej próby przekazania jakichś treści filozoficznych. Zrobiło to niemniej w sposób tak niejasny, nieuporządkowany i pomieszany, że wątek filozoficzny związany z etyką i metafizyczną wizją człowieczeństwa okazał się być praktycznie bez znaczenia (co jest potężną wadą w przypadku poważnego treściowo anime).

Miałem dać 8/10… przymierzałem się do 7/10… Ale wiecie co? Pełną gębą to anime dostanie 6/10 za spapranie wątku filozoficznego, który był po stokroć ważniejszy od potoku flaków i krwi w czasie walk.

Mam wrażenie, jakbym obejrzał  kliknij: ukryte  zakończenie i następny odcinek będzie tylko podsumowaniem i dojdą do tego jakieś przemyślenia protagonisty(może i lepiej? przy tym tempie seria zaczęła się bardzo szybko wypalać). Swoją drogą dobijały mnie przemyślenia Shinichiego nad truchłem Gotou – przez chwilę poczułem się, jakbym oglądał końcówkę evangeliona… ciekawe jak bohater z desperacji i pełnych strachu portków przeszedł do rozmyślań nad naturalną redukcją populacji.

Nie potrafię tylko skojarzyć jednego faktu –  kliknij: ukryte  w poprzednim odcinku Migi odłączył się od ciała Shinichiego i zostawił tylko kilka(lub kilkanaście?) pomniejszych komórek w ciele hosta, natomiast nie zauważyłem, żeby łączył się z Gotou a tu nagle bum – może mi to ktoś wyjaśnić?

Kurcze, tyle odcinków podchodów, a tu nagle bach i  kliknij: ukryte  Shinchi ląduje w łóżku z Satomi. Stało się to tak nagle, że jestem skłonny uwierzyć iż twórcy przyśpieszyli fabułę względem mangi. Było to dosyć anty­‑klimatyczne :P

Tak, wiem, jestem tępa jak żyletka od Polsilvera, ale nie rozumiem tego.  kliknij: ukryte  Skoro mają jakiegoś rentgena (swoją drogą ciekawe jak to działa), to po co im Izumi i jakiś psychol z szóstym zmysłem, skoro i tak nie mogą wykrywać pasożytów na takie odległości?
A tak poza tym. Czy tylko ja mam problem z postaciami drugoplanowymi? Jak dla mnie są zbyt mało charakterystyczni, zupełnie nie mogę zapamiętać ich twarzy. W 19 odcinku zapomniałam koleżkę, którego widziałam jakieś 10 minut wcześniej, że tych rzadziej pojawiających się już w ogóle przemilczę… Wspominałam już, że tępa ze mnie dzida? ;)

Czyżby szykowało się wymuszone, szybkie i napisane na kolanie zakończenie?

Od prawie dwóch miesięcy siedzę i oglądam z zapartym tchem, a po odcinku już jestem nerwowy i ciekaw, co będzie dalej. Daawno nie oglądałem serii, która trzymałaby mnie w TAKIM napięciu.

Raz średni, raz świetny odcinek… będziemy teraz tak szlaczkami chodzić?

Ja wiem, że to naiwne – doszukiwać się w anime logiki, ale jedna rzecz w 13. odcinku mnie bardzo uderzyła.  kliknij: ukryte  Kiedy Migi odrywa się od ciała i goni za tym detektywem i stwierdza, że ma za mało siły, żeby przeciąć go na pół – gdzie się podział jego zwyczajowy realizm, pragmatyzm, wiedza i umiejętność szacowania sytuacji? „Przeciąć na pół”? A po kiego grzyba? Nie łatwiej przeciąć jakąś ważną tętnicę, zrobić dziurę w jednym płucku czy coś innego równie mało spektakularnego, ale skutecznego?

Stymulowanie widza stymulowaniem widza, ale to wydaje mi się zwyczajnie durne…

Trzynasty odcinek… Akcja nabiera tempa… Wiecie co? To anime nie jest jakoś szczególnie nowatorskie w kwestiach fabularnych, ani odkrywcze na punkcie przekazu. To jest jedna z tych serii, która wciąga tylko i wyłącznie dlatego, że autor potrafi umiejętnie stymulować widza poprzez ciągłe powtarzanie schematu narastania, uwolnienia i opadania akcji. Oni po prostu potrafią tak nakręcać wyobraźnię i ciekawość oglądającego, że pomimo tych wszystkich kuriozalnych dziwactw i kilku fabularnych niespójności jeśli chodzi o realizm… to to wszystko jest naprawdę, naprawdę miłe dla oka.

Też jestem przy 9 odcinku i mam jedno do powiedzenia – dochodzi nowa kobita = dochodzi nowy problem. Dlaczego tak rzadko występują racjonalne postaci płci żeńskiej? Nie mam pojęcia.

Co do zachowania Shinichiego, to myślę który był lepszy – stary, czy nowy? Niby nowy jest lepszy pod każdym względem, bliższy moim poglądom itp, ale jednak w starym było to coś.

Anime powala tym, jak bardzo jest prawdziwe, jakich bolesnych prawd sięga, bo jak wiadomo, człowiekowi trudno się pogodzić ze swoimi słabościami jako gatunek i nie potrafi przyjąć do wiadomości, że „najbliżej mu do demona”. Dla mnie to anime jest po prostu mistrzostwem świata, nie rozumiem siebie całkowicie, dlaczego porzuciłem to już w pierwszej selekcji… Czekam z niecierpliwością na więcej – oby nie poszli w tym samym kierunku, co ludzie z niektórych bardziej nagłaśnianych produkcjach, również opartych na mandze – mam na myśli Tokyo Ghoul i Akame ga KILL!.

9 odcinek i zachowanie Yuuko jest namacalnym dowodem na to, że kobiece bohaterki w większości są kretynkami, służącymi jedynie do komplikowania fabuły.
Ale tak poza tym, to zaskakująco dobrze mi się to ogląda i z ciekawością czekam na to, co będzie dalej.

Ja, cholercia, z Kiseijuu jestem zadowolony. Ciekawie poprowadzona akcja, fajna grafika i mistrzowska muzyka. Gitara. Choć czasami efekty dźwiękowe zawadzają, albo w niektórych momentach wcale ich nie ma, np. kliknij: ukryte  kiedy policjanci w odcinku 10 strzelali do Shimady, to było słychać, jakby dostawał po pysku, a nie raniony kulami. No i brak cenzury. W niektórych animcach nawet zacięcia nożami cenzurują, a tutaj praktycznie nie ma niczego. Mangi nie czytałem i nie zamierzam, skoro adaptacja tej jest dobra.

Prawdę mówiąc to chyba pierwsze anime tego sezonu, które naprawdę, ale to naprawdę mnie wciągnęło. W sumie to od czasów Daker than Black czy Monster – dawno nie miałem takiej frajdy z oglądania japońskiej animacji. A tu proszę… Kiseijuu ma to co dobry serial mieć powinien. Plus wręcz okrutnie dobitna atmosfera tajemniczości, grozy i przytłoczenia rzeczywistością.

Specjalnie nie będę dotykał mangi i poczekam na koniec tej serii. Co będzie dalej… – zobaczymy!

Co prawda obecnie jestem dopiero świeżo po 7 odcinku ale podzielę się pierwszym wrażeniem. Seria intryguje od początku, choć prawdziwego tępa nabiera od połowy 5 odcinka, kolejne już robią równe wrażenie i trzymają w sporym napięciu.
Początkowo nie przekonywał mnie główny bohater, który jak na zaistniałą okoliczność zachowywał się nader beztrosko, nawet jak na mój gust zbyt niefrasobliwie (zwłaszcza po wydarzeniach z 4 odcinka które już zdecydowanie powinny go otrzeźwić, wyrwać z marazmu i zmusić do podjęcia jakiejś konkretnej natychmiastowej decyzji).

Tymczasem w zasadzie właśnie to jego niezdecydowanie doprowadza w 5 odcinku do tragedii której mógł zapobiec gdyby tak nie zwlekał. Przyznam, że miałam o to do niego największe pretensje.
 kliknij: ukryte  Gdybym to ja była w jego sytuacji i wiedziała to co on, że ziemię najechała obca, krwiożercza rasa, to nie dość że absolutnie nie wysłałabym rodziców na sielankową wycieczkę nie­‑wiadomo­‑dokąd, to jeszcze, nawet wbrew ich woli powiązała, zamknęła w bunkrze i strzegła jak oka w głowie xp
Tymczasem nasz bohater wykazał się tu monumentalną lekkomyślnością której konsekwencje były łatwe do przewidzenia po tym jego znaczącym pożegnaniu w drzwiach z matką…
Niestety kolejny raz w anime/filmie/książce postacie rodziców służą jedynie do wypełnienia tragicznego efektu motywującego bohatera -_-" szkoda, nie przepadam za syndromem 'Rodziców z Disneya' :(

Z drugiej strony pomijając ten niezręczny fakt, nic innego jak na razie w serii jakoś drastycznie nie zakuło mnie w oczy i całość ogólnie wypada interesująco. Z zaciekawieniem będę śledzić dalszy rozwój wydarzeń. Zwłaszcza losy frapującej postaci Reiko Tamury i decyzji jakie w przyszłości postanowi podjąć.

Ogromne, pozytywne zaskoczenie.
Siódmy odcinek to mistrzostwo świata.
Chcę więcej!

Dwa pierwsze odcinki klasa. Madhouse popisał się z oprawą graficzną, a kompozytor stworzył muzyczne dzieło. Fajne jest to, że nie będzie żadnego urywania i zekranizują całą mangę.

Ending to cover japoński jakiegoś znanego zachodniego kawałka, nie?

Jest to mój faworyt na anime sezonu.Najlepsze dla ekranizacji tej mangi jest to,że zabrało się za nie studio madhause. Ciekawa kreacja postaci,oryginalna fabuła.Technicznie też w porządku.Muzycznie podoba mi się ten dubstep w trakcie,chociaż zwraca się uwagę na muzykę.Mam nadzieje,że Madhause stworzy dobre dzieło.

Madhouse delivers again. Pomysł ciekawy, cenzury brak a na dodatek całkem ładne projekty kosmitów :)
Denerwuje trochę głowny bohater ale może jego przemiana z biegiem będzie głębsza.
Gorąco trzymam kciuki ażyby rowinęło się to w stronę horroru a nie shounena z power­‑upami.

Więc po zobaczeniu trailera spodziewałem się naprawdę wielkiego WTF – nie mniej bardzo wyczekiwałem pierwszego odcinka i… jest naprawdę interesująco!

Podoba mi się minimalna ilość cenzury – widoki co prawda może i nie są ciekawe ale jeśli już faktycznie pojawia się jakaś krwawa scena, to nie widzę sensu, żeby na siłę ją cenzurować(nie jestem znów też jakimś fanatykiem gore).

Fabuła zapowiada się ponownie na licealista vs świat, jednak niespecjalnie to przeszkadza, ponieważ na dłuższą metę może być ciekawie(przynajmniej takie mam wrażenie).

Kreska jest naprawdę przyjemna, postacie nie są „upiększane” na siłę(czyt. nie ociekają lukrem), co często przeszkadza mi w niektórych seinenach, tutaj bardziej „życiowy” wygląd pozwala zachować poważniejszy ton. Znowu też dopatrzyłem się wykorzystania CGI przy tak prostym ujęciu, jak droga do szkoły(modele copy&paste…) – mam nadzieję, że będzie tego jak najmniej.

Ścieżka dźwiękowa widać też nieco bardziej wkomponowana w charakter różnych sytuacji, choć znów też zamiast dubstepu(jeśli się nie mylę) wolałbym mocniejszy DnB.

W każdym razie jest to jak dla mnie jedna z mocniejszych pozycji na sezon jesienny(który bardzo pozytywnie mnie zaskoczył) i mam nadzieję, że seria utrzyma poziom przez następne 23 odcinki.

No proszę, najlepsze anime w sezonie w końcu się rozpoczęło! Informacja o adaptacji mangi, która już swoje lata ma na pewno była w pewnym sensie niespodzianką, bo jakby nie patrzeć Kiseijuu nie jest aż tak tak bardzo nieznaną mangą. Pierwszy odcinek niczym nie rozczarował.
Pierwsze co się wrzuca w oczy to projekty postaci. Wygląd Shinjiego na plakacie trochę mnie zdziwił, ale z drugiej strony jest taki, jak typowy i przeciętny nastolatek. Nie wątpię, że 20 lat temu jego archetyp prezentował się inaczej. Cieszy też fakt, że jego koleżanka nie wygląda na 40 letnią kobietę w przeciwieństwie do tego, jak było w pierwowzorze. Natomiast Migi jest przeuroczy z głosem Ayi Hirano.
Oprócz nowych wyglądów unowocześniony został świat. Twórcy pomyśleli o takich rzeczach jak smartfony oraz szukanie nowych informacji przez głównego bohatera lub Migiego w internecie. Mam nadzieję, że to nie jedyna oznaka dzisiejszych czasów, która nas czeka w tym anime.
W sumie nie jest to nic nadzwyczajnego, ale znajdą się adaptacje mang, które w porównaniu do oryginału są okropne. Po mandze sprzed dwóch dekad można było się wszystkiego spodziewać. Całe szczęście, że wyszło to bardzo dobrze, aż mi kamień spadł z serca!
Na sam koniec chcę jeszcze wspomnieć, że wucho wpadła mi muzyka, idealnie wpasowuje się do sytuacji. Oby motyw, który pokazał się po endingu również zagościł podczas którejś ze scen.
No i nie mogę doczekać się Kany oraz nauczycielki!