Tanuki-Anime

Napisałem obszerny komentarz, ale ochłonąłem i odpowiem prostą frazą.
Dlaczego nie prowadzisz dyskusji, a zaczynasz od bezpodstawnej obrazy? Nie wiem, choć się domyślam.

Zgadzam się z tym co napisałeś odnośnie bohaterów, jednak pojawienie się w Mirai równoległych wszechświatów to była najlepsza i najciekawsza część tego serialu (choć w mojej ocenie i tak go nie uratowała).

Słabe porównanie. Akurat Boku no Pico niejednego faceta przyprawiło o łzy.

Zdziwiłbyś się jak wiele dziewcząt w Japonii kupuje i czyta mangi shounen. Chociaż w drugą stronę to już chyba tak nie działa – chłopcy raczej nie zaglądają do shoujo.

To, że Arima myśli o matce podczas gry nie oznacza, że ktokolwiek słuchając jego gry może mieć jakiekolwiek podejrzenia na temat tego, o czym on sobie podczas gry myśli. Stan ducha ma niewielki wpływ na wykonanie utworu, ponieważ jeśli został on skomponowany w tonacji molowej, to zawsze zabrzmi smutno, a jeśli w durowej, to zawsze wesoło. Traumatyczne przeżycia Arimy mogły mieć wpływ na jego stosunek do gry w ogólności, ale już nie na sposób, w jaki gra, bo za to odpowiada technika i jego muzyczna wrażliwość.

Czy widownia rzeczywiście mogła usłyszeć zmiany nastroju grającego?

O nie, nie, nie! W „Shigatsu” nie chodziło tylko o zmiany nastroju wykonawcy. Tam widzowie porywali się wręcz na stwierdzenia w rodzaju:
"- Ale Arima obnażył się ze swoimi uczuciami tym występem!”
A w jaki niby sposób mógł się przed kimś emocjonalnie obnażyć grając na fortepianie? Jakie intymne szczegóły ze swojego życia osobistego opowiedział słuchaczom swoją grą? Żeby to jeszcze on sam improwizował… ale nie! On grał utwory skomponowane przez kogoś innego, komu podczas ich tworzenia mogły towarzyszyć zupełnie inne uczucia, niż Arimie podczas występu. Natomiast „Shigatsu” sugerowało niemal dosłownie, że Arima swoją interpretacją opowiadał niejako słuchaczom o swoich skomplikowanych uczuciowych relacjach z matką (którą kochał i nienawidził jednocześnie) albo o miłości do Kaori, a słuchacze rzekomo rozumieli, że jego muzyka właśnie o tym opowiada. I to było wałkowane w kółko – każdy muzyk To są już skończone bzdety.
„Shigatsu” ma tyle wspólnego z muzyką, co „Dragon Ball” ze sztukami walki. Fajnie popatrzeć/posłuchać, bywa emocjonująco, ale w rzeczywistości polega to na czymś zupełnie innym.

Muzyka jest sztuką, a sztuka przekazuje jakieś uczucia.

Bodajże Eisenstein przeprowadzał w Związku Radzieckim eksperymenty „filmowe, który polegały m. in. na tym, że pokazywano widzom zmontowane krótkie ujęcia, na których było widać tę samą twarz człowieka, a następnie zupę, dziecko, nóż itp. Potem pytano widzów, co czuł ów mężczyzna, a oni zgodnie odpowiadali, że:
- jeśli patrzył na zupę, to głód;
- jeśli patrzył na dziecko, to ojcowską miłość;
- jeśli patrzył na nóż, to nienawiść i żądzę zemsty.
A to był za każdym razem ten sam wyraz twarzy! Ba, dokładnie to samo ujęcie.
Podobnie muzyka nie przekazuje żadnych uczuć, bo nie ma ku temu żadnych środków – nie dysponuje odpowiednim nośnikiem, jakim są słowa i obrazy. To odbiorcy nadają muzyce jakiś ładunek emocjonalny, który towarzyszył im podczas słuchania. I dlatego w każdym słuchaczu to samo wykonanie może wzbudzić zupełnie różne uczucia.

Sam znam liczne wykonania tych samych utworów mające zupełnie inny wydźwięk emocjonalny.

Mogę Ci zagrać ten sam utwór na dziesięć różnych sposobów, że będziesz sądził, że raz było wesoło, raz smutno, raz namiętnie, raz rzewnie, a mi w czasie wykonywania nie będą towarzyszyć żadne uczucia, emocje czy nawet przemyślenia na temat własnej gry.
Już to wcześniej pisałam i jeszcze raz powtórzę – muzyczna wrażliwość nie ma nic wspólnego z uczuciowością jako taką. To podświadome wyczucie muzyki, nastroju utworu, barwy dźwięku. Przecież autystyczni muzycy potrafią niekiedy przepięknie wykonywać najbardziej skomplikowane utwory, a nie rozmyślają wtedy o pojednaniu ze zmarłą matką.
Emocje związane z grą polegają na tym, że muzyk daje się ponieść melodii, a rytm utworu wprowadza go niemal w trans. Wykonawca zatraca się wtedy we własnej grze i te „emocje” znajdują ujście w jego wykonaniu. Ale to są emocje niewerbalne, podświadome, czysto muzyczne. Nie polegają na przekazywaniu słuchaczom jakichkolwiek złożonych informacji na temat własnej traumatycznej przeszłości.
W „Shigatsu” mamy zaś do czynienia z czymś zupełnie przeciwnym – Arima w ogóle własnego wykonania nie słyszy (sic!), więc jak miałby się dać porwać muzyce? Inne dzieciaki również w kółko tylko chcą „coś komuś przekazać” swoją grą. Tylko wykonywane utwory interesują ich wszystkich najmniej. Nikt tam nie rozmyśla, jak zinterpretować dany utwór, żeby nie zagrać go tak, jak zawsze. Żeby wyszło jeszcze piękniej, niż w nutach.
Z „Shihatsu” wyłania się całkowicie zafałszowany obraz muzyki i muzyków.

Beethoven wykonywał improwizacje, jak wielu jemu podobnych.

No i co z tego? Każdy muzyk wykonuje improwizacje. Są z tego nawet zajęcia w szkołach. Tylko że na koncercie masz wykonać konkretny utwór, na który składają się spisane przez kogoś innego nuty. I właśnie w czasie wykonywania takiego utworu nie ma miejsca na improwizację. Jedyne, co w „Shigatsu” jest dobrze pokazane, to bój młodzieży o to, żeby móc interpretować utwór po swojemu. Interpretować, to znaczy tyle, co samemu zdecydować, kiedy zagrać głośniej, a kiedy ciszej, kiedy legato, a kiedy staccato, kiedy zwolnić, a kiedy przyspieszyć. To w nutach jest wszystko zapisane i zgodnie ze sztuką nie wolno muzykowi tych zaleceń autora zmienić ani o jotę. A co dopiero dodawać własne elementy w postaci improwizacji!
Kłócisz się ze mną, że w muzyce klasycznej jest miejsce na improwizację, a gdzie tę improwizację zauważyłeś w „Shigatsu”? Jedynie pierwszy występ Kaori możnaby było na siłę podciągnąć pod improwizację od momentu w którym Arima przestał jej akompaniować. Oznaczało to jednak dla niej dyskwalifikację.

PS Więcej na kolejne zaczepki nie odpowiadam, bo widzę, że wyłącznie z laikami mam tu do czynienia. No może poza tym waltornistą, który nie używa płuc do gry na waltorni ;)

Trzynastolatka wspomina to jak wcześniej jej starszy brat był dla niej niczym superbohater. To, że dziewczynka idolizuje swojego starszego brata jest dla mnie zupełnie na miejscu. To jednak, że sama potrafi tak dobrze zdać sobie sprawę z tego, że idolizuje swojego brata i do tego potrafi przedstawić swoje uczucia w postaci barwnej analogii (motyw superbohatera) jest dla mnie świadectwem dojrzałości emocjonalnej daleko wykraczającej ponad jej wiek.

To nawet pasuje. Czytałam o tym na wikipedii ale  kliknij: ukryte  czy to możliwe że paraliż tak po prostu ominął jej ręce – skoro ma na tyle sprawne by wyczyniać cuda na skrzypcach?Ale w każdym razie moja ciekawość została jak na razie zaspokojona. Ciekawi mnie jeszcze  kliknij: ukryte  choroba matki Kouseia jednak tutaj chyba jest za mało danych by cokolwiek stwierdzić. Wiemy jedynie że: była hospitalizowana, poruszała się o lasce a potem na wózku, brała mnóstwo leków, w końcu umarła. Myślałam o SM albo nowotworze. Mam sesję to lubię bawić się w Doktora House'a :D

15 odcinek jest wciąż przede mną, a wcześniej SD nie rzucało mi się jakoś szczególnie w oczy, może stąd moja opinia ^^
Natomiast z twoim ostatnim akapitem zgadzam się w 100% :)

No i wszystko układa się jak powiedziałam :/
 kliknij: ukryte  Końcówka szesnastego odcinka… Aż tak nachalne patrzenie Kouseia na Kaori jak na matkę. No i sama Kaori która nagle zaczyna na niego krzyczeć że za mało gra.
Dramat.