Tanuki-Anime

Ciekawie się oglądało, cos w końcu innego, jednak czuje lekki niedosyt

jedno z niewielu anime, któremu mogłam postawić dziesiątkę. kreatywne plot twisty, ładna kreska i całkiem ciekawi bohaterowie. niektórych z nich można było lepiej rozwinąć, ale nie narzekam

Długo zwlekałem z obejrzeniem tego anime a patrząc na opinie innych spodziewałem się czegoś lepszego a jest ono bardzo przereklamowane. Po za paroma ciekawymi odcinkami to straszna nuda. Postacie są brzydkie i nieciekawe. Nic specjalnego

Seria za dobra i za krótka…. Dawać tutaj szybko drugi sezon :)

Motyw człowieczeństwa w anime jest chyba jednym z moich najulubieńszych, więc nie dziwi mnie, że to anime tak przypadło mi do gustu.
Koncept świetny, postacie pełne, wielowymiarowe. Fabularnie także trzyma wysoki poziom. Czego chcieć więcej? Dla mnie 10/10.
 kliknij: ukryte  To anime bardzo przypomina mi Violet Evergarden. Decim jest takim męskim odpowiednikiem Violet, który uczy się rozumieć ludzkie uczucia nie poprzez listy jak w przypadku Evergarden,
a przez interakcje z drugim człowiekiem i próbę „wejścia w jego buty”

A ja odnoszę wrażenie, że wątek człowieczeństwa Decima ma większe znaczenie. Osądy prowadził subiektywnie od początku. Przybierał kamienną twarz by być autentycznym arbitrem i żeby dali mu spokój, nie znał on za dobrze ludzkich emocji nie rozumiał ich, ale podświadome ludzi których uważał za ciekawszych kierował do „piekła”. Bo przywiązywał się do nich. I nie ważne tu jest dobro i zło, raczej pokazanie, że różne wydarzenia stwarzają okoliczności w których człowiek popełniłnia błędy.
 kliknij: ukryte  Dlatego Decim „kochał te kukły” i niby zapominał kto to był, ale może pobudzenie uczuć sprawiło, że zaczął pamiętać kolejnych ? (scena gdy widzimy „ciemnowłosą” posadzoną na krześle na barze)
Może on wolał, gdy te ciekawsze dusze trwają w tej dziwnej dziurze, nieskończoności i nie zostały zresetowane. Sam mawiał, że ceni ludzi którzy żyli pełnią życia co wskazuje na ten subiektywizm.  kliknij: ukryte  Co ciekawe Ginti też miał zaszczepione uczucia, które specyficznie ukrywał… Ale na podobny tok myślenia jak u Decima składa się historia fanki i Harady, w końcowym odcinku widzimy, że Ginti kładzie laleczkę z jej podobizną na blacie ( to z kolei jego sposób by „czuć obecności” osób które go zainteresowały
 kliknij: ukryte  Z czasem Decim dzięki ciemnowłosej zaczyna się zastanawiać bardziej nad uczuciami, które gdzieś w nim raczkują


Oczywiście duża część przesłań skonstruowana jest niejednoznacznie żeby widz sam zdecydował jaką wersję wybiera. Choćby końcowe wyliczanie zasad i kim jest arbiter, można przyjąć za prawdę badź zaprzeczenie (które ma być przez nich powtarzane by w nie wierzyć i ślepo robić swoją robotę).

Dużo tam zawiłych sytuacji, treści i obrazu i trzeba obejrzeć kilka razy, a ja zrobiłam to dopiero pierwszy.
.. więc pewnie znajdzie się sporo uwag jeszcze, może zmienię zdanie…

Na pewno jestem otwarta na dyskusję ;)

Zapowiadało się bardzo dobrze. Do obejrzenia bardzo zachęciło mnie Death Billiards i byłem bardzo ciekaw co ciekawego zobaczę podczas tych 12 odcników. I w sumie to lekko się zawiodłem. Nie żeby to anime było słabe albo nie warte uwagi, ale czegoś wyraźnie zabrakło. Bohaterowie są bardzo ciekawi i miejsce akcji również przykuwa uwagę, ale mimo wszystko czuję się niedosyt. W przeciwieństwie do baru w którym dzieje się większość akcji anime, reszta lokacji tego  kliknij: ukryte  czyścca już nie robi takiego wrażenia. Zakończenie również nie jest zaskakujące –  kliknij: ukryte  od momentu kiedy dowiedziałem się że asystentka barmana jest człowiekiem, było jasne że w końcu ona też zostanie osądzona. Mimo wszystko bardzo fajny pomysł na anime, a odcinek z twisterem był chyba najlepszy. Podoba mi się też inne niż zawsze podejście do tematu nieba i piekła. Jeśli chodzi o kreskę to na pewno na plus, tym bardziej mimika twarzy.
7/10

Po dwóch latach wróciłam do tego animca i w efekcie podniosłam ocenę oczko w górę, co praktycznie nie zdarza mi się przy powtórkach. Miałam ochotę na trochę zadumy, trochę poważniejszego klimatu, trochę pytań egzystencjalnych, więc sięgnęłam po tę pozycję. I choć motyw reinkarnacji jest mi nie po drodze, zachwyciłam się tą produkcją na nowo. Tyle mojego komentarza, bo nie ma sensu powtarzać pozytywnych opinii, a negatywne? No cóż, wszystko zależy od perspektywy spojrzenia oglądającego w danym momencie życia i potrzeb emocjonalnych do zaspokojenia. Niektórzy znaleźli to czego szukali, inni poczuli się nieusatysfakcjonowani. Tak było, jest i będzie.

Ciekawa fabuła, postacie 10/10, fajna kreska. Anime całkowicie mnie zachwyciło i było by zdecydowanie jednym z najlepszych które widziałam gdyby nie… Zakonczenie. Smutne i zupełnie nie satysfakcjonujace. Zniszczyło niestety mi cały pogląd na serie. Na prawdę się zawiodłam ....

Mam wrażenie, że to kolejny przehajpowany przez „znafcuf animu” tytuł. Znowuż nasłuchałem się opinii jakiż to nie jest prześwietny twór. Recenzenci chwalili, fani zachęcali do obejrzenia… Nie powiem, że żałowałem obejrzenia, ale jednak serią „świetną” bym tego nie nazwał… Co najwyżej „dobrą”.

Motyw osądzania dusz już na wstępie wydawał mi się… Wyjałowiony… Dlaczego? Mamy tutaj rywalizację dwóch osób, która rzekomo ma decydować o ich życiu, choć jak się dowiadujemy  kliknij: ukryte  wynik pojedynku nie ma żadnego znaczenia, gdyż arbiter pod uwagę bierze „mrok w duszy” zawodników, a nie ich faktyczne rezultaty w konkurencji. Czy mnie to zraziło? Nie. Powiedziałbym nawet, że byłbym zły, gdyby było inaczej. Problem w tym, że ludzie, którzy przybywają do Quindecim, już są martwi (myślę, że nie jest to spoiler, gdyż dowiadujemy się o tym już w pierwszym odcinku). Walczą oni o to, czy ich dusza ulegnie reinkarnacji czy też zostanie umieszczona w pustce. I tu jest problem, bo cały ten efekt napięcia, gdy mamy martwić się o to, co stanie się z postaciami… Nie działa! Dlaczego? Bo te postacie już nie żyją, a alternatywy, które dostają, w żaden sposób się nie różnią. Ba! Powiedziałbym nawet, że „pustka” czyli piekło, jest znacznie lepsza niż reinkarnacja – w  kliknij: ukryte  pustce zachowujesz swoją świadomość, zaś w momencie reinkarnacji tracisz wszystkie wspomnienia. Nawet sami autorzy wydają się potwierdzać ten fakt, gdy  kliknij: ukryte  dwójka bohaterów (imion nie pamiętam), a mianowicie idol oraz jego fanka, zostają wysłani przez jednego z arbitrów do pustki, gdzie ich dusze symbolicznie łączą się, co ma sugerować, że od teraz będą już na zawsze razem.

I przykro mi to stwierdzić, ale przez ten brak celu w całej tej walce o to, gdzie trafi dusza bohatera, motyw ten jest popsuty w samym swoim założeniu. Skoro bohaterowie nie mogą zachować swojej pamięci po reinkarnacji, to nie ma sensu o ową reinkarnacje w ogóle walczyć – przecież to żadna nagroda za  kliknij: ukryte  bycie dobrą osobą.
Zaś pustka wcale nie wydaje się być tak straszną karą, gdyż jak wytłumaczone zostaje w anime, jest to po prostu  kliknij: ukryte  miejsce, gdzie nie ma niczego, ale wciąż zachowujesz swoją świadomość. Wszyscy bohaterowie są martwi od samego startu, a więc… Cóż… No średnio mnie obchodziło co się z nimi dalej stanie. Inaczej byłoby, gdyby jeden z pary uczestników miałby szansę wrócić na ziemię, a drugi musiałby umrzeć – wtedy dałoby mi to możliwość faktycznego martwienia się o losy postaci i kibicowania im, a całe to poczucie niesprawiedliwości połączone z niekoniecznie dobrymi osądami Decima, z pewnością wywołałoby we mnie więcej emocji.

Anime w całym swoim założeniu nie miało najmniejszego sensu, ale jednak oszukany pozytywnymi recenzjami oraz komentarzami na temat serii oglądałem dalej. Nawet w tej recenzji doczytałem się, że nie każdy odcinek jest schematyczny i z czasem fabuła obiera inny tor. A więc z uporem maniaka oglądałem kolejne epizody oczekując jakiegoś gigantycznego plot twistu, po którym szczena opadałby mi do podłogi… No nie. Cały plot twist opiera się na tym, że… dum dum dum duuuuuum…  kliknij: ukryte  tajemnicza protagonistka­‑asystentka jest człowiekiem i czeka ją taki sam osąd jak resztę. Kurczaki, no co za niespodzianka! (sarkazm alert)

Wszyscy zachwalają ten brudny klimat barów, w których rozgrywa się akcja. Fakt! Był to świetny motyw i trzeba przyznać, że atmosfera panująca w Quindecim, była niesamowita. I tylko tam.
Gdy twórcy pokazują nam inne lokacje, cały ten specyficzny klimat przemija bezpowrotne. Ta cała otoczka mistycyzmu i tajemniczości znika.

Jeszcze gorzej się dzieje, gdy twórcy próbują nam pokazać jak działa świat arbitrów. Tłumaczą nam zasady panujące w tej dziwnej firmie, pokazują  kliknij: ukryte  proces kompilowania wspomnień oraz jakąś dziwną  kliknij: ukryte  elektronikę. Niestety zabija to całe pozytywne wrażenie, które animacja robi w pierwszych kilku epizodach.

I wiem, że niektórzy powiedzą: „ale ty gupi jesteś, nie zrozumiałeś sensu tego arcydzieła, tu właśnie chodziło o to, że to wszystkie jest takie zmechanizowane, że nie ma tam sprawiedliwości, profanacja sacrum, przedstawianie życia po życiu w brutalny i przyziemny sposób itd”. Sama nasza recenzentka napisała „to podziemne „centrum rozrywkowe” jest zaskakująco dalekie od ideału i bardziej przypomina bezduszną korporację z milionem działów i przedstawicielstw niż miejsce stworzone przez bogów na potrzeby ludzkich dusz”.

Wszyscy sugerują, że jest to specyficzne oraz genialne w swojej nietuzinkowości. Że twórcy stworzyli coś oryginalnego i za to należy im się szacunek.

Problem w tym, że… Nie :D
Nie jest to ani oryginalne, ani dobre w moim mniemaniu.

Motyw profanacji sacrum nie jest niczym nowatorskim.
Nawet jeden z największych tasiemców wszech czasów, a mianowicie Bleach, przedstawia shinigami, czyli bogów śmierci, jako jakąś wielką organizacje militarną, gdzie bogowie są podzieleni na poruczników, oficerów i kapitanów. Więc niestety, ale Death Parade nie był według mnie oryginalny.

Dobre to też nie było, co wyjaśniłem już wcześniej. Cały ten zabieg, zabija urok produkcji z pierwszych kilku odcinków i strasznie mnie to boli, bo według mnie, twórcy zmarnowali potencjał Death Parade.

Z mniejszych rzeczy… Cóż… Głos Decima jest miejscami beznadziejny. Seiyuu użyczający mu mowy brzmiał jak jakiś totalny amator. Nie znam jego nazwiska, ale wyszło to strasznie. Z tego właśnie też powodu, moment, gdy to Decim  kliknij: ukryte  zaczyna odkrywać w sobie ludzkie emocje, wypadł strasznie awkward i cringy. Poza tym, cała ta przemiana zaszła tak szybko, że sami bohaterowi musieli non­‑stop powtarzać mi, że Decim jest inny, że  kliknij: ukryte  jest jedynym arbitrem z wszczepionymi uczuciami itd. Postać Noli także okazała się być całkowicie zbędna i useless dla fabuły. W połowie serii dowiadujemy się, że ta coś kombinuje. Lata tu i tam. Knuje jakąś intrygę. Załatwia coś na boku… I co? I nic. Cała jej rola opiera się na fakcie, iż  kliknij: ukryte  była pomysłodawczynią zaszczepienia Decimowi emocji oraz dania mu pod skrzydła ludzkiej asystentki. Działania Noli do niczego nie prowadzą. Jest po prostu bezsensowną postacią. A takich jest tu w sumie kilka. Zniesmaczyła mnie też postać nadpobudliwego arbitra w czerwonych włosach, którego imienia także nie pamiętam. Nie dość, że całkowicie psuje moją wizję arbitrów, jako spokojnych, tajemniczych, mrocznych typów, którzy nigdy nie okazują emocji, tak jak Decim, to dodatkowo wydaje się czerpać dziwną radość ze znęcania się na osądzanymi duszami, co raczej nie zgadza się z zasadą „arbiter nie może wykazywać emocji”.

Jak widać… Bardzo dużo wad ;C
Czy czyni to jednak ową serię beznadziejną w moich oczach?
Myślę, że… Nie. Mimo wszystko, seria w bardzo prosty i w sumie prymitywny sposób potrafiła mną miejscami wzruszyć. Momenty poświęcone protagonistce chwytały nawet za serce. Klimat baru Quindecim był nie do przebicia. Postać Decima była dosyć sympatyczna, mimo swojego beznadziejnego głosu. Ponadto opening podbił moje serce. Ta groteskowość oraz ironiczne wykorzystanie wesołej piosenki, jako openingu dla anime o osądzaniu ludzi po śmierci, całkowicie mnie kupiła.

Jako widz, który największą uwagę zwraca na emocje towarzyszące podczas seansu, śmiało mogę dać tu 7/10 i to tylko za opening, Quindecim oraz historię protagonistki. Gdyby jednak miał to oceniać z większą starannością oraz recenzenckim okiem, skończyłoby się znacznie niżej.

Cóż, szczerze powiedziawszy ocena tegoż tytułu jest raczej trudna. To tak tylko ze względu na to, iż czytając poniższe komentarze da zauważyć się skrajną rozbieżność w ocenie przez różne osoby.Jedni z tego co zdążyłam zauważyc wypominając serii brak oryginalności, reszta chwali jak może, bądź przesadnie wręcz. Ja dodam od siebie; mnie się podobało. Myślę, że pomysł użyty w Death Parade nie jest do końca oryginalny, jednak nawet pomimo powielności tematów realizacja wyszła jak najbardziej poprawna, ba. Studio Madhause, jak wielu mogło się spodziewać postanowiło wziąć sobie do serca grafikę, co na szczęście wyszło wspaniale, dzięki czemu dostajemy solidną porcję ślicznej grafiki, nie małego złośliwego potworka. Animacyjnie trzyma poziom, aczkolwiek powiem, że raczej autor nie miał czasu na pochwalenie się nią, najwyżej tyle co bohaterowie poruszający się płynnie.
Odnośnie całej historii, zabranie się za temat oceny duszy po śmierci mnie nie zanudził, choć przyznam szczerze, iż z początku przekonana byłam, że każdy odcinek wyglądać będzie tak samo. No, wielce się nie rozczarowałam, ale oglądało się przyjemnie, nawet pomimo tego. Nie zamierzam wyżalać się odnośnie przedstawionych historii, bo jak dla mnie każda była interesująca, jedna bardziej druga mniej. Końcówka również mi odpowiadała, najbardziej odpowiednia jak dla tak krótkiej serii. A co do stopnia ckliwości… więc, może niekiedy było to przesadzone, mnie nie bolało tak bardzo (pomijając ostatni odcinek, bo wówczas przyznam szczerze- nieco przesadzili)
Przechodząc do muzyki, nie mam pomysłu co napisać, jakoby ona w żaden sposób nie była powalająca. Opening…dało się słuchać, więc nie powiem że był on zły, ed raczej też, choć tego nie słuchałam już tak często.

I jeśli dochodzi już do sytuacji podsumowującej… nie zamierzam wystawiać oceny serii, bo ciężko było by mi dokonać czegoś takiego. Recenzja…słuszna. Zachęcam do przeczytania jej, słuszna jak dla mnie oczywiście. Mnie seans sprawił wiele radości i niewiele zawodu, zachęciłabym wszystkich oczekujących perełki jeśli nie mogą znaleźć czegoś odpowiedniego dla siebie pośród innych serii. W jakim stopniu wam się spodoba..lub czy w ogóle..? Tego nie wiem. Powiem tylko, że o ile macie trochę czasu serdecznie zachęcam do spróbowania choć podejścia do tejże serii, a może jest to właśnie coś dla was..?

Świetny pomysł, cudna grafika, rewelacyjna muzyka, przyzwoici bohaterowie, niezłe gry, ale już ludzie do osądzenia nie bardzo…

Minusy:
- ED.
- Cały wątek Mayu, Harady i Gintiego. No nie podszedł. Ani postacie, ani gra, ani finał.
- Momentami zbyt ckliwe i naiwne. Najgorsza była finałowa scena  kliknij: ukryte  Cymbergaja. Młoda dziewczyna chce uczyć sędziego (byt inny od ludzi, który dodatkowo poznaje wspomnienia wielu żywotów) jak być sędzią… Oczywiście to pasowało idealnie do „uczłowieczania sędziów” co jest motywem przewodnim serii, ale i tak drażniło.
- Przewidywalne zakończenie.

Plusy:
+ OP.
+ Cudowny mocno jazzowy OST.
+ Tematyka – mocno buddyjskie podejście, ale mi to nie przeszkadza.
+ Cymbergaj. Najlepsza gra/rozprawa.
+ Oczy sędziów. Hipnotyzujące.

Gry/przypadki ludzi od najciekawszego do najsłabszego: kliknij: ukryte  cymbergaj > arcade = kręgle = karty > rzutki > twist

Szkoda, że takie krótkie. Z ciekawszymi odwiedzającymi seria byłaby arcydziełem.

Pomimo dobrej kreski/animacji (w końcu Madhouse, więc czego można było się innego spodziewać), ciekawego pomysłu i plot twistów, to i tak, koniec końców, nie zostało to wystarczająco dobrze doszlifowane.

1. To anime jest za krótkie jak na tak dużo postaci i to, w jaki sposób się rozwijają w zależności od osób, które osądzają.

2. Kilka ważnych pytań zostało bez odpowiedzi, jak  kliknij: ukryte 
-gdzie jest Bóg? Czemu „opuścił” arbitrów?
-co się stało z niektórymi osądzanymi osobami? Nie pokazano, którą windę dla nich wybrano
-kto osądzał ludzi przed arbitrami? Przecież ci powstali z ludzkich dusz wrzuconych do pustki, więc ktoś przed nimi musiał to robić.

3. Japońska klisza jeśli chodzi o postacie: mała, silna dziewczynka, miły staruszek (który okazuje się być nie taki miły), wnerwiony kolo, który jakby mógł, to by wszystkich powybijał, ale okazuje się być słaby.

Anime calkiem fajne , muzyka , grafika , tematyka , sposób przekazu .
Po wielu komentarzach widze że macie problemy z tym kto gdzie trafił , jednak w wiekszosci procesów nie ma werdyktu , tzn. jest ale nie jest nam przedstawiony , sugerujecie się maskami * nad windą które nie symbolizują niczego (niczego związanego z wyrokiem) , dlaczego? Logicznie myslac (a całe to anime jest postawione na LOGICE) ludzie z windy transportowani sa z jednego (tego samego kierunku) to baru , czyli np z góry do dołu (życie , bar)
Natomiast po odbyciu wyroku , postaci wsiadają do windy , biorąc pod uwage Niebo / Piekło lub Reinkarnacja / Brak jej (są to wyrazy o przeciwnym znaczeniu co przenosi si na to że) windy musza podążać w przeciwnych kierunkach . Ale jeżeli trafiają tam pary , to nie jest z góry osądzone że 1 osoba trafi do nieba 2 do piekła , zawsze mogą obie trafić do jednego miejsca ( przykład matka / samobójca )
A maski same w sobie pełnią rolę ozdoby która ma na celu wzbudzic emocje (nawiązanie do epok barok / średniowiecze) – czyli karykatury , symbolika , wyrażanie emocji , ale i również rozum (rozum to nie przeciwne epoki?? odrodzenie? humanizm?? .. no nie do konca) co jest spójne z tomizmem (średniowiecznym)
(w osobach tam obecnych również , nie tylko w widzach , ukazać ich reakcje na wystrój danego miejsca co może się przyczinić do tego wszystkiego)

Dlaczego zastosowali to?
Aby pobudzic nas do myślenia i własnych refleksji , oni nie bawią się w Boga , ani w sędzie , (co moze tak z pozoru wygladać). Ich wyroki to nic innego jak badanie gruntu / reakcji , nie ważne dla nich jest życie , ważne jak się zachowali ( ale życie ma napewno na to ogromny wpływ , mimo to dlatego posługują się tymi grami , aby człowiek miał szanse )

I tutaj pojawia się pierwsza para, wtf? dlaczego ta kobieta się poswięciła? a winny facet się uratował?

Właśnie jest to spowodowane logicznym podejsciem do wszystkiego , nawet jeżeli kobieta była lepsza za życia , żałowała , to jej charakter został zobrazowany tam , była to osba uległa przystosowana do tego że sama ponosi odpowiedzialność za innych , dlatego skłamała.

Można by nad tym wszystkim rozprawiać bardzo długo jak można to zauważyć po tym poście . . . aczkolwiek przechodząc do sedna to anime odbieram bardzo dobrze , jestem katolikiem aczkolwiek coraz bardziej Deistą i po długich namysłach dochodzę do wniosku że nie warto się czegokolwiek bać i że istnieje związek przyczynowo skutkowy pomiędzy życiem a śmiercią że śmierć to właśnie początek nowego życia aczkolwiek byćmoże podobnego do naszego tyle że w zupełnej jego nieświadomośći , natomiast i tak nie ma sensu rozprawianie co będzie po . . . ani w co wierzyć , każda wiara do czegoś prowadzi , jeżeli człowiek wierzy w coś gorliwie to jest pewny co do racji swojej wiary psychicznie ale i fizycznie jego ciało jest w stanie do ogromnych poswięcen / wysiłków / przezwyciężeń chorób,, a z grubsza co będzie po kapucie niech nas nie interesuje , bo równie dobrze mozemy juz nie istniec? czyli co będzie? XD gdzie sie podzieje nasza wiedza ? niewarto nad tym dlużej rozprawiać , żyjmy swoim życiem , nawet gorliwa wiara jest dobra , jesli sprawia nam przyjemność

Nawet niezłe i ciekawe, choć bez przesady.

Bardzo pozytywne wrażenia. Seria o interesującym pomyśle, który konsekwentnie zrealizowano (zdecydowanie na plus, że kompozycja wydaje się być jak najbardziej domknięta). Początkowo lekko obawiałam się, w którą stronę to pójdzie (historia drugiej pary wyjątkowo nie była w moim guście), lecz na szczęście twórcy umiejętnie wykorzystali czas 12 odcinków, by wszystko pokazać i jednocześnie nie znudzić tzw. „zapychaczami czasu”. Miejscami może za duży ładunek emocjonalny (szczególnie na początku i końcu), lecz to w sumie mogę wybaczyć. Realizm raczej zachowany (chociaż nie przyznałabym tego w przypadku pierwszej dwójki), co było bardzo miłym zaskoczeniem. Co ważniejsi bohaterowie dobrze i przemyślanie nakreśleni, a w przypadku późniejszych gości lokalu również się nie zawiodłam. Świetny opening, bardzo dynamiczny i wpadający w ucho.

Ogólnie rzecz biorąc, „Death Parade” było dla mnie przyjemną niespodzianką i cieszę się, że ekipa nie zepsuła dobrego pomysłu wyjściowego.

Death Parade okazało się animowanym jajkiem z niespodzianką, które nie dość, że smaczne, to jeszcze zawsze zawierało fajną figurkę, a nie jakiś tandetny gadżet

Meeeh, tak samo oklepana tematyka jak każda i od połowy nudy, więc nawet nie obejrzałem do końca.
No ale Tanóki od początku nastawiło się na „Parade ma być gut”, to jest. oo

Zgadzam się prawie z całą recenzją – tylko nie z tym, że ending jest słaby! To jeden z najlepszych endingów w ogóle.

Muszę przyznać, że momentami denerwowały mnie… cóż… ten przesadnie lejący się pot z czoła, gluty z nosa, czy łzy. Rozumiem jednak, że to urok serii i chociaż stanowi to niewielki mankament na produkcji, to jednak.
Kolejnym będzie to, że nie zawsze rozumiałam jakie było ostateczne rozwiązanie. Nie wiem czy ma być kolejna seria, ale liczę, że będzie – bo tak to fabuła by nie miała większego sensu.
Cieszę się, że natrafiłam na to anime, uważam, że był to czas dobrze zagospodarowany a anime ma zdecydowanie „to co” co sprawia, że warto na nie rzucić okiem.

Wspaniała seria pod każdym względem: klimat bohaterowie, grafika, muzyka, świetny opening i ciekawe pytania dające do myślenia  kliknij: ukryte  czy nie posiadając natury człowieka, jego emocji i motywacji można człowieka sprawiedliwie osądzić i w drugą stronę: czy sprawiedliwy osąd wiążąc się z empatią musi zniszczyć arbitra

Koniec „parady” więc czas na podsumowanie.

Nawet ciekawe wykorzystanie konwencji sądu ostatecznego w wydaniu Daleko Wschodnim.

Nie da się nie docenić „elegancji” serii, jej melancholijnego i stylizowanego klimatu. Wnętrza, tła (doskonała) warstwa muzyczna, światło(!), wszystko to dodaje serii specyficznego klimatu. To na plus. Wszystko to potęguje poczucie beznadzieji (czy raczej zadumy nad przemijaniem), czyli chyba to co seria chciała w widzu wzbudzić, no przynajmniej w widzu Zachodnim, o ile takowego opinia ma dla Japończyków jakieś znaczenie, bo oni mają trochę inne podejście do tych tematów…

Natomiast same historie, motywacje i przypadki bohaterów jakoś do mnie nie przemówiły. Czyli seria zasadniczo nie spełniła w moim przypadku swego celu, nie dała mi do myślenia, przynajmniej nie dłużej niż w postaci chwilowej zadumy (chociaż w sumie to juz coś :P). Bo raczej „rozrywkową” serią Death Parade nie jest. Może twórcy niefortunnie dobrali historie idąc raczej po cienkiej linii oporu (czytaj sztampowej) aniżeli złożonej… Pewnie zabrzmię jak przemądrzałek, ale widziałem/czytałem kilka historii o przemijaniu i życiu po śmierci dających w moim odczuciu o wiele bardziej do myślenia. A mówiąc najprościej, seria mnie zwyczajnie rzecz ujmjąc nie „ruszyła” (chociaż ostatni odcinek chyba był najlepszy i nie obraziłbym się gdyby cała seria trzymała jego poziom).

Nic to, DP i tak w moim odczuciu warta jest uwagi. Zakładam, że wielu widzów będzie miało zgoła inne niż ja odczucia po seansie, być może w historiach przedstawionych postaci znajdą coś znajomego, czy to w sobie czy w historiach ludzi których znają/znali. Koncept jest dobry, trochę więcej polotu/rozmachu i mogłoby wyjść coś naprawdę nietuzinkowego. Moja ocena to coś pomiędzy 6+ a 7-/10. Naciągne i dam pełne 7 :P

PS: kliknij: ukryte  Wychodzi na to, że każdy Arbiter ma swój odpowiednik „manekinów” Decima, Ginti ma np. lalki kokeshi, co potwierdziła „znajomo” wyglądajaca lalka w ostatnim odcinku. Druga sprawa: ciekawe ile takich „Chiyuki” było przed nią, skoro Decim już wcześniej miał w swoim barze kilka stylizowanych manekinów.

Tamakara napisała:Wydaje mi się, że postrzeganie odsyłania do „nieba” i „piekła” jako nagrody i kary jest błędne. W moim odczuciu proces ma za zadanie ocenienie wartości i jakości duszy. Podpisuję się pod taką interpretacją obiema rękami.Jako ateistce, zupełnie nie przeszkadzają mi te wszystkie religijne „wytyczne” przy oglądaniu tego typu produkcji.Uwielbiam te wszystkie „Piekielne Dziewice”, gdzie scenariusz lawiruje w temacie „czy piekło istnieje ?”, bo tak naprawdę, to punkt ciężkości leży zupełnie gdzie indziej. W moim odczuciu, problem czynienia „dobra” – „zła”, jest pokazany nie jako kara- nagroda, ale ze względu na konsekwencje, jakie ze sobą niesie.

 kliknij: ukryte  [link] Czyż on nie wygląda jak Yagami z Death Note'a? ;)

Mimo takiego kliknij: ukryte  zdaje się optymistycznego zakończenia seria ma stajnie pesymistycznie przesłanie, a przynajmniej ja tak je odpieram.

Sporo nihilizmu i przeświadczenia, że nie dość w świecie żywych nie ma sprawiedliwości to również po śmierci trudno o sprawiedliwy wyrok – brak nadziei na właściwie cokolwiek.
Duża część wyroków jest wydawana randomowo co nie powinno mieć miejsca.

 kliknij: ukryte  No i fakt, że Chiyuki popełniła samobójstwo, a została tak oceniona… Może w buddyjskim czy hinduskim systemie moralnym to nie wzbudza żadnych dyskusji i jest akceptowalne ale jak dla mnie jest to posunięcie nielogiczne.
Zabiła się – okej, dajmy jej szansę na reinkarnację niech zabija się ile chce przecież to nie jej wina, że tak się stało, była nieszczęśliwa i nikogo nie skrzywdziła. Oh ah biedna dziewczynka.
Natomiast w przypadku głupiutkiej, ale o szczerym sercu Mayu i jej idola – pustka. „Tak, tak są razem wiec muszą być szczęśliwi.” Wszyscy zadowoleni? To lecimy dalej.

Nawet gdyby ktoś się uparł, że to jest jak najbardziej logiczny system i żadna z pośmiertnych opcji nie jest zła, a do pustki trafiają ludzie spełnieni, którzy osiągnęli nirwanę i zostali wyłączeni z całego cyklu narodzin, śmierci i ponownych narodzin – przykład  kliknij: ukryte  mangaczki autorki rysunków do książeczki z dzieciństwa Chiyuki, która jest ze śmiercią pogodzona i spełniona(chodziarz można dyskutować na ten temat: nie miała dzieci więc w kolejnym życiu mogłaby mieć na to szansę) wysyła się na reinkarnację.
Wyrok detektywa i chłopaka szukającego zemsty nie został pokazany wiec można spekulować gdzie kto trafił naprawdę, ale oczom też jak się okazuje nie do końca można wierzyć (przykład obrotowego znaku nad windą przy osądzie Mayu). Ocena małżeństwa i reszty postaci też jest różnie odbierana z tego co widziałam po komentarzach co wskazuje na relatywizm i ogólny brak sprawiedliwości.

Nie lubię takiego ,przepraszam, burdelu, bo inaczej nie da się tego nazwać. Kilka systemów moralnych zmieszanych ze sobą i co z tego wychodzi…
Nihilizm i relatywizm moralny. Niby poglądy bardzo mi bliskie, jednak seria albo nie stosuje ich świadomie albo wynikają ona z błędów logicznych.
Pytanie kto ma prawo rozstrzygać jak jest naprawdę.