Tanuki-Anime

Gdyby w tytule nie dali „Macross” pewnie nawet nie zwróciłabym na anime uwagi. Po 5 z trudem obejrzanych odcinkach z czystym sumieniem rzucam je w kąt. Kpina to mało powiedziane.

Gdybym nie wiedziala ze to „Macross” uznalabym to cos za pastisz. Na wstepie dowiadujemy sie ze swiat opanowala nowa choroba zmieniajaca ludzi w agresywne zombie, a jedynym lekarstwem na nia jest sluchanie piosenek w stylu „Hello! Project” (i wszystkiego z 48 na koncu) wykonywanych przez kwartet kolorowych, cukierkowych idolek. Nastepnie poznajemy dwojke glownych bohaterow: mlodego chlopaka ktory nie ma celu w zyciu i zmoefikowana, pelna determinacji dziewuszke ktora za wszelka cene chce doloczyc do grupy wspomnianych wczesniej idolek­‑uzdrowicielek. Dalej mamy juz tylko idolki transformujace sie w magical girls i… tanczace mechy otoczone teczowymi serduszkami(!).

Ja w tym miejscu dziekuje tworcom za irytujacy seans i bez wyrzutow sumienia porzucam ten tytul. Rozwoj (i final) fabuly mozna przewidziec juz po pierwszym odcinku:  kliknij: ukryte  nasza bohaterka spelni swoje zyciowe marzenie i zostanie jedna z WALKURE, a nasz bohater odnajdzie swoje zyciowe powolanie jako jej protektor (zapewne rozwina sie jeszcze miedzy nimi uczucia) – jesli obejrzycie calosc, dajcie znac czy sie pomylilam. Byc moze komus przypadnie do gustu taki miks, ale stawiam tu bardziej na mlodsza widownie (szczegolnie kobieca).

Jeszcze jedno: oprawa dzwiekowa. Stare „Macross'y” zwykly urzekac zarowno tlem muzycznym jak i utworami wokalnymi. W tym przypadku wszystko jest nijakie (w Japnii wciaz jest wielu zdolnych kompozytorow, wiec brak udzialu Yoko Kanno nie jest wytlumaczeniem).

Cóż można rzec… To już drugi odcinek, a mnie w dalszym ciągu nie uraczono godną zapamiętania ilustracją muzyczną – zarówno wersja paszczowa, jak i instrumentalna jest absolutnie nijaka. Ja wiem, że nie ma Yōko Kanno, no ale ta nowa ekipa nie jest przecież zbieraniną przypadkowych amatorów z łapanki. To zaczyna ocierać się o sabotaż. No i ten koleś – znaczy główny bohater –  kliknij: ukryte  który został propozycję służby w Delcie bo… ma tak super lotnicze nazwisko? Choć z drugiej strony fioletowłosa też ma ciekawe imię… Na razie cała seria zmierza w kierunku średniaka (słabego), ale poczekam jeszcze trochę, może się rozkręci…

Dobra, nie widziałem do tej pory żadnego Macrossa, pomyślałem, że może i warto by to wreszcie zmienić. Na dzień dobry oberwałem tańczącym mechem w tym słodziutkiej piosenki. Dalej, panienka jojczy że jest głodna, a siedziała na stercie jabłek. Inna panienka, z wojska tym razem, jak gdyby nigdy nic przedstawia się z rangi i przydziału cywilowi, o którym nic nie wie. Ale to pikuś. Potem bowiem zaczęła się sieczka, która nagle przetransformowała się w coś, co przypomina skrzyżowanie Symphogear z AKB 0048. I w jej trakcie podziękowałem, za dużo tego dla mnie.

Czyli głównej bohaterce wyrasta z czoła macka zakończona serduszkiem, która świeci kiedy jej właścicielka się… emocjonalnie zaangażuje w śpiewanie? Mam nadzieję, że nie zrobią wersji z aktorami…

Nie no, spoko ten reboot Symphogear­‑a. Pomysł by rozdzielić mechy i magical girl jest trochę ryzykowny, tak samo jak powiększenie grona męskich postaci, ale mogę poświęcić te szczegóły dla narkotykowego transu przy śpiewających na tańczących mechach, magicznych międzygalaktycznych idolkach.

Co… Ale jak… Dlaczego… Kto to wymyślił? Sailor Moon wśród mechów? Z Madoką na obcej planecie? Poważnie?  kliknij: ukryte  Rozumiem i akceptuję założenie, że śpiewaniem (upraszczając sprawę do oporu) leczą całą tą chorobę. Ale skaczące po murach dziewuszki, rzucające tarcze energetyczne na prawo i lewo, siejące różowymi płatkami wokoło? Serio?

Co oni mi zrobili z Macrossem, myślałem, że pomyliłem bajki i odpaliłem jakieś nieślubne dziecko Symphogeara i Precure. Spadam stąd.