Tanuki-Anime

Tylko czy to aby na pewno było złe zakończenie?

Pozwolę sobie przedstawić całkowicie odmienny punkt widzenia. Mam nadzieję, że wyda się interesujący bo z mojej perspektywy – to było dobre zakończenie. Więcej nawet – to było idealne zakończenie.

Zacznę od tego, że jeśli spojrzeć na opisy czy charakterystyki serialu tak na Tanuki jak i w innych portalach specjalizujących się w anime czy sztuce filmowej, Cowboy Bebop jest klasyfikowany gatunkowo jak film akcji, SF, dramat, komedia, przygodówka. Nieliczne odnotowują, że Cowboy Bebop to również western, w sensie założeń fabularnych i tropes a nie kostiumów czy scenografii. Nie zauważyłem ani jednego, choć nie wykluczam, iż takie są, który by napisał, że to również serial z gatunku noir, co ma w tym konkretnym przypadku znaczenie kluczowe.

Pół roku temu kanał Wisecrack na YT zamieścił interesujące video poruszające m.in. ten temat: „The Philosophy of Cowboy Bebop”, którego obejrzenie gorąco polecam.

Nie będę tu powtarzał tego, co można obejrzeć na YT, bo Wisecrack robią to doskonale. Ważne, żeby przyjąć założenie, że Cowboy Bebop w gruncie rzeczy może być (i jest) dużo mądrzejszy i poważniejszy niż większość internetowych recenzji mogłaby sugerować, a korzeniami tkwi naprawdę głęboko w kinie zachodnim, w miejscach, do których miłośnicy anime zaglądają bardzo rzadko. Mam tu na myśli western i kino noir.

Za pierwszym obejrzeniem serialu wiele niuansów zawartych w pojedynczych scenach czy dialogach umyka, to naturalne. Za kolejnym obejrzeniem można dostrzec, że Spike od początku został pokazany jako bohater tragiczny, którego los jest przypieczętowany przez tragiczną przeszłość, od której nie ma ucieczki. Fatum, przeznaczenie czy jak chcielibyśmy to nazwać pchnęło go na ścieżkę, z której nie ma odwrotu. Spike może wydać się momentami beztroski, zabawny, czasami nawet naiwny. Zobaczymy dziesiątki scen komediowych z nim w roli głównej, będziemy się śmiać z tego, do jakich szalonych rzeczy zmusi go głód, z jaką dziecinną łatwością sprytna Fay dla własnej wygody czy korzyści wyprowadza go w pole przy lada okazji, jak Ed gasi go intelektem czy Jet ratuje z opresji dzięki życiowemu doświadczeniu. Tyle że to wszystko fasada.

W tych krótkich scenach, w których Spike na moment uchyla maskę beztroskiego łowcy nagród, spogląda na nas chłodnymi i spokojnymi oczami człowieka pogodzonego z losem, zdeterminowanego, a zarazem świadomego tego, co czeka go na końcu drogi, którą podąża. Z odcinka na odcinek autorzy prezentują nam pojedyncze kawałki łamigłówki, którą dla widza (i dla Fay Valentine, jeśli już o bohaterów chodzi) jest Spike. Z czasem te kawałki zaczynają układać się w całość, a my zaczynamy dostrzegać tak kim naprawdę, pod maską którą nosi na co dzień, jest Spike. I że od pierwszej chwili, w której zobaczyliśmy go na ekranie, przeznaczenie nieuchronnie prowadzi go ku tragicznemu finałowi.

Znowu odsyłam do Wisecrack, oni wykładają to znakomicie.

Mając to wszystko na uwadze, łatwiej będzie mi uzasadnić twierdzenie, że śmierć Spike’a to prawdziwie „dobre” zakończenie serialu. Że pięknie wpisuje się tak w kanon westernu jak i kina noir. Człowiek, który dopełnił swego przeznaczenia, doszedł do końca długiej i bolesnej drogi, za którą nie ma już nic – zasługuje na to, by jego śmierć była „dobra”. Godna. Honorowa. Heroiczna. Nagroda, w żadnym razie strata. I taką właśnie śmierć Spike dostaje, w najpiękniejszym z bohaterskich stylów.

A jak wielką wagę przywiązują twórcy do tego, w jakim stylu bohaterowie znikają z ekranu, można zobaczyć na przykładzie odcinków, w których umierają bohaterowie drugoplanowi, kluczowe postaci poszczególnych epizodów. Sceny ich śmierci to sceny dramatyczne, ale za każdym razem można odnieść wrażenie, że w ich przypadku śmierć jest bardziej nagrodą, wybawieniem. Łaską, pozwalająca utrapionej czy zagubionej duszy odejść w spokoju. I za każdym razem jest to ta „dobra”, honorowa i godna śmierć, której życzylibyśmy przyjaciołom znajdującym się w tej samej co oni sytuacji. I że również Spike zasłużył sobie na nią całym swoim życiem.

Podam dwa przykłady.

W pierwszym odcinku, „Asteroid Blues”, mamy do czynienia ze złoczyńcą imieniem Asimov, za którego głowę wyznaczono nagrodę, którą to Spike i spółka zamierzają zgarnąć. Asimov podróżuje w towarzystwie swojej dziewczyny, Katherine i pod presją podejmuje jedną złą decyzję za drugą. W końcu zostaje zapędzony w matnię, z której nie ma ucieczki. Nabuzowany bojowym narkotykiem, pozbawiony samokontroli i zachowaniem przypominający bardziej zwierzę niż człowieka, za chwilę zginie pod ogniem jeśli nie policji, to łowców nagród czy zabójców z syndykatu. I co w tej sytuacji robi jego dziewczyna? Obejmuje go czule i strzela mu w głowę. W ostatnim słowie żegna się ze Spike’m: „Adios!”Chwilę potem ich statek zostaje zniszczony.

Dlaczego Katherine zastrzeliła swego kochanka, skoro za chwilę i tak oboje mieli zginąć? Jestem przekonany, że zrobiła to z miłości. W tej ostatniej chwili, jaką spędzali razem zadbała o to, by jego śmierć była tak bardzo honorowa, jak to tylko możliwe w tych okolicznościach. By ocalić choć odrobinę jego godności, która mu jeszcze pozostała. I tak Asimov odchodzi z tego świata nie jak zaszczute, zapędzone w pułapkę zwierzę, a jako człowiek, którym w gruncie rzeczy nadal jest. Ginie nie od kul bezwzględnych myśliwych, a z ręki ukochanej kobiety, która zdecydowała się dzielić z nim los do samego gorzkiego końca, co jest jednocześnie tragiczne i romantyczne, w gorzkim i ponurym stylu noir.

I drugi przykład. W odcinku trzynastym, „Jupiter Jazz (Part 2)", Spike spotyka Grena – pilota i żołnierza, na którego drodze przewrotny los postawił Viciousa, Julię i w końcu Faye Valentine. Faye staje się zapalnikiem, który uruchamia lawinę wydarzeń doprowadzającą ostatecznie do pojedynku Grena z Viciousem, z którego ten drugi wychodzi zwycięsko. Dla umierającego Grena to nie tylko przegrany pojedynek: to zaprzepaszczona szansa na wyrównanie rachunków z Viciousem i odegranie się za zdradę i prywatne piekło, przez które latami musiał przechodzić nieświadom, komu je zawdzięcza.

Przegrana, porażka, gorzki koniec. A mimo to, za sprawą Spike’a, który towarzyszy mu w ostatnich chwilach, odchodzi z godnością i podniesioną głową. Jak bohater i wojownik, na które to tytuły w pełni sobie zasłużył. Sceny pokazujące ostatnie chwile z życia Grena, jego śmierć, „pogrzeb” w przestrzeni kosmicznej, ilustruje wspaniała muzyka. „Space Lion” jest najdłuższym ze wszystkich utworów zamieszczonych na siedmiu płytach ze ścieżką dźwiękową do CB i pięknie spina wspomniane sceny w jedną całość. W ostatniej scenie, wciąż ze Space Lion grającym w tle, przeniesiemy się na Ziemię i zobaczymy starego Indianina z wnuczką, siedzących przy ognisku. Dziewczynka wskaże na spadającą gwiazdę widoczną na nocnym niebie, na co starzec odpowie, że to nie gwiazda: to dusza wojownika odchodząca do Krainy Wiecznych Łowów, do Wielkiego Ducha. Napisy. Space Lion towarzyszy nam do samego końca.

Czy to nie jest dobra, honorowa śmierć, godna prawdziwego bohatera?

Jeśli teraz spojrzymy na śmierć Spika w kontekście podanych przez mnie przykładów, trudno oprzeć się wrażeniu, że jeśli śmierć Asimova czy Grena były dobre, godne i pozwalające zachować honor, to już finałowe sceny Cowboy Bebop czynią śmierć Spike’a wręcz doskonale heroiczną i wzniosłą. Taką, która przechodzi do legendy. Nagrodą, bo po wszystkim przez co przeszedł, Spike prawdziwie zasłużył sobie na ostateczny spokój. I jeśli taka śmierć nie jest śmiercią w wielkim stylu, godną największych bohaterów, to już nie wiem co mogłoby nią być.

I tak sobie teraz myślę, że w chwili, kiedy Spike skonał, ta sama indiańska dziewczynka siedząca przy ognisku ujrzała na niebie kolejną spadającą gwiazdę, może tym razem jaśniejszą i większą niż inne. Tym razem niepotrzebne byłyby żadne słowa, bo już wiemy i pamiętamy, czego jesteśmy świadkami. Wystarczyłoby, żeby w tle ponownie zabrzmiał „Space Lion”.

(Kurczę, rozpisałem się, ale zwyczajnie poniosło mnie bo Cowboy Bebop należy do tych anime, które cenię sobie najbardziej).

A dociągnęłaś chociaż do piątego odcinka? Bo jeśli nie, to nawet za bardzo nie masz podstaw, żeby się o Cowboyu w ogóle wypowiadać.

Nic oryginalnego

Znajdź mi drugi taki film/serial.

hmmm… nie wiem, czy jesteś teges, czy nie teges, i jakie masz poczucie humoru,
ale nie rozumiem, jak można nie zauwazyć „wątków komediowych” w takim np. „Mushroom Samba” (?)

właściwie to ten piesek też nie był normalny, bo nie dość, że jest to „data dog” stworzony przez naukowców, to jeszcze potrafi m.in.  kliknij: ukryte  prowadzić samochód, grać w shogi i hakować. ale domyślam się, że to tym bardziej Cię nie zachęci :-)

Po pierwsze klimat, nastrój, czyli niepowtarzalna atmosfera filmu noir, spotęgowana fenomenalną muzyką.
Po drugie główni bohaterowie dramatu, których odobowość zostaje zaprezentowana widzowi na przestrzeni całej serii w behawiorystycznej, a nie łopatologicznej formie. Postacie poznajemy poprzez ich czyny i zachowanie – nie wypowiadają sie wprost na temat swoich uczuć. Widz musi się sam domyśleć jakie są relacje emocjonalne między bohaterami.
Po trzecie sposób opowiadania historii życia bohaterów. Z okruchów wspomnień, czasami tylko kilku kadrów retrospekcji, widz sam tworzy sobie w wyobraźni obraz tego, co działo się z bohaterami w przeszłości.
Podsumowując, o geniuszu tego anime świadczą te elementy, które wymagają od widza wzmożonej uwagi. Żeby w pełni docenić Cowboya, należy oglądać go w skupieniu i kontemplować się każdą sceną.

Ja rozumiec, 14­‑latek ma pstro w glownie dlatego nie rozumie xd

Oczywiście motyw przewodni istnieje – odcinki 5, 12, 13, 25 i 26.
Jak dla mnie anime jest genialne a OST to absolutny nr. wśród soundtracków. Bebopa po prostu albo się czuje, albo nie.

Ja już oznajmiłem rodzinie, żeby wygrawerowali mi na nagrobku:
Life is just a dream you know
That's never ending
I'm ascending
:)
Czyli fragment piosenki The Seatbelts – Blue , która leci na koniec ostatniego odcinka serii.

Ten tekst o wodzie jest żewcem zdarty z Bruca Lee – on też gdzieś w jakimś wywiadzie telewizyjnym (nie pamiętam kiedy i dla kogo) użył tego sformułowania.

Trigun skończył się na podawaniu rąk i niestety ludzie o nim ciągle pamiętają. Na pocieszenie można powiedzieć, że o pokemonach też pamiętają:)
Zakończenie jest bardzo dobre, jednak twórca powiedział, że „kiedyś” stworzy dalszy ciąg. Więc pewnie zobaczymy jeszcze Spike w lepszym stanie niż po zakończeniu pierwszej serii.

Jak oglądałeś ostatni napis to tak naprawdę nie możesz być pewny, jak to anime się skończyło :).

Często mówiąc o Trigunie nawiązuje się właśnie do Cawboy'a, całkiem jednak nie rozumiem dlaczego, jedną wspólną cechą jest chyba tylko to „wolne podróżowanie”.

Główną cechą wspólną są odniesienia do dzikiego zachodu, dodatkowo obie te serie utrzymane są w podobnym komediowo­‑sensacyjno­‑dramatycznym klimacie. Główny bohater ma za sobą tajemniczą (traumatyczną) przeszłość i poszukuje kogoś kogo musi zabić. Obie serie dzieją się w kosmosie.
Pewnie znalazłoby się znacznie więcej cech wspólnych, ale chyba nawet te wystarczą by oglądając Bebopa mieć skojarzenia z Trigunem i na odwrót.

Mnie osobiście za to bardziej podobał się CB, wolę spokojnego, zrównoważonego Spike'a niż płaczliwego i do bólu dobrodusznego Vasha.

nie pszesadzajmy przeciez te anime jest 2*gorsze od triguna.

LOL? A co jest gorsze konkretnie? Muzyka jest na pewno lepsza (ukłon w stronę Yoko Kanno). Postaci i fabuła też. Nad kreską można dyskutować, ale uważem w CB jest lepsza.  kliknij: ukryte  No i nie jest anime o bitwie o losy świata lub o miłość i sprawiedliwość – tylko codzienne życie troche niecodziennych ludzi „z przeszłością”. Nie ma tu mega­‑wyskilowanych, niezniszczalych bossów (może poza jednym wyjątkiem – ale i tak zostało to ciekawie ujęte), Nie ma typowo „animowych”,głukowatych gagów. Poza tym, najlepszym cukierkiem przygotowanym przez autorów są odwołania (czasem ironiczne) do znanych, klasycznych filmów lat '70. To jest radocha, oglądać i kojarzyć sytuacje, postacie, muzyke..
No i ten klimat – luźno­‑jazzowo­‑zadymiony. Takiego klimatu nie ma żadne inne anime. Ba, mało który film ma taki klimacior.
Trigun jest przynajmniej o dwie kategorie niżej.

anime nie polecam osobom ktorzy sa nastawieni na jakies cudo.to nie jest nic takiego muzyka srednia

nie każdemu może się spodobać,ale to wiele nie zmienia i tak jest to świetne anime z doskonałą muzyką!!!! zgadzam się z Kedanem,że wyłapywanie kontekstów odnoszących się do różńych filmów i kultury jest niezłą frajdą( choćby wspaniały opening). OST z Cowboy Bebop towarzyszy mi już od ponad roku:) Może się Cowboy komuś nie spodobać bo nie czuje tego klimatu,ale nie ma co zaprzeczać,że jest to naprawdę dobre anime:D

nie pszesadzajmy przeciez te anime jest 2*gorsze od triguna.anime nie polecam osobom ktorzy sa nastawieni na jakies cudo.to nie jest nic takiego uzyka srednia moja ocena to 4/10 przykro mi

Pogrzało cię. CB to arcydzieło, a OST jest wspaniałe. Jeśli nie czujesz tego klimatu, to ci współczuję.

Jeśli oceniać anime pod kątem, że wykonane zgodnie z zamierzeniem, to mocno odwróciłoby skalę wszystkich anime. Ale z tym muszę się zgodzić, bo tak jest. Może niektórzy po prostu bardzo nie lubią jazzu, i nie jest to zależne od ich sposobu (czy braku) rozumowania?

Mangi są lepsze, jeśli to one były pierwowzorem – w tym przypadku jest odwrotnie. ;)
Już nawet nie zwracając uwagi na to, co było pierwsze – w mandze nie ma tej muzyki, tego klimatu…

Możeby tak oznaczać spoilery, co? :P

BTW, troche sie jednak zgadzam. O ile samo anime jest naprawdę genialne pod względem wizualno­‑klimatycznym, to fabułę ma raczej niezbyt odkrywczą. Albo za mało anime widziałam i wydaje mi się, że znalazłoby sie wiele o podobnym wątku głównym (ale to moja opinia).