Tanuki-Anime

Mahou Shoujo Ikusei Keikaku mogłoby być nowatorską serią… gdyby powstało dziesięć lat temu. Dziś nikt nie będzie udawał, że jest zaszokowany takimi bohaterkami zdolnymi do takich rzeczy. Japońscy twórcy w ostatnich latach wyrzekli się wszystkich „dogmatów” i regularnie przypominają nam, że słodkie dziewczynki nie muszą robić słodkich rzeczy, a mahou shoujo nie muszą być dobrymi wróżkami. Drogi czytelniku, jeśli obawiasz się spoilerów w recenzji, to scenariusz przychodzi i mnie, i Tobie na ratunek – obejrzyj pierwszą scenę pierwszego odcinka i wróć bez strachu. Jeśli jednak domyślasz się już, o co chodzi, to przejdź śmiało do zdania po dwukropku: nie łudźmy się, że te magiczne dziewczyny będą udawać niewinne i sprawiedliwe maho shoujo znane z anime – nie będą! Ale po kolei.

Nowa mobilna gra społecznościowa, tytułowy Magical Girl Raising Project (potocznie MagiPro) cieszy się dużą popularnością, szczególnie że wybrane dziewczęta za jej pośrednictwem zostają obdarzone prawdziwymi czarodziejskimi umiejętnościami. Pewnego dnia administracja ogłasza jednak, że zasoby magicznej mocy w mieście Nabuka, gdzie rozgrywa się cała akcja, są ograniczone i w związku z tym konieczne będzie zredukowanie liczby magicznych dziewcząt w tym rejonie z szesnastu o połowę. O pozostaniu w gronie magical girls ma zdecydować ilość zdobytych za pomoc ludziom magicznych cukierków – po każdym tygodniu dziewczyna, która uzbiera ich najmniej, utraci swoją moc, aż zostanie ich osiem. Szybko na jaw wychodzi prawda o stawce, a nowe zasady tylko podnoszą temperaturę wydarzeń. Może i dziewczyny podeszłyby do sprawy uczciwie, ale czy taka gra byłaby ciekawa? Dlatego organizatorzy popychają je do uczynienia rozgrywki bardziej emocjonującą – zaczyna się walka o przetrwanie.

Tempo akcji jest znakomicie wyważone, ani razu nie miałem wrażenia, że coś jest odwlekane albo robione w zbytnim pośpiechu – nie ma tu nagłego przeskoku ze świata milusich mahou shoujo do świata, w którym toczy się walka o życie. Od razu po wprowadzeniu widz zostaje wrzucony w środek intrygi, której ofiary przyjdzie mu niebawem zobaczyć. Drugą wielką zaletą jest kluczowa w przypadku survivalowego tytułu nieprzewidywalność, bo naprawdę nie wiadomo, kto i kiedy na kogo się porwie – zapewniam także, że wcale nie musi pojawiać się „ofiara tygodnia”, zgodnie z zasadami gry.

Dla dobrej serii z walką o przetrwanie jako głównym motywem poza elementem zaskoczenia ważną rzeczą są bohaterowie. Musi być ich sporo, najlepiej prostych i interesujących. To właśnie nam zapewniono, więc nie ma tu chyba sensu charakteryzować poszczególnych postaci, zwłaszcza że serial zawiera liczne retrospekcje z ich życia. Plansze informacyjne ułatwiają zapamiętanie ich mimo dużej liczebności. Nie ma tu natomiast praktycznie postaci epizodycznych – poza pojawiającymi się w retrospekcjach, przede wszystkim członkami rodzin i szkolnymi kolegami dziewcząt, a także osobami, którym bohaterki udzielają pomocy. Zamiast charakteryzować całą barwną szesnastkę, lepiej podzielić je na grupy: jedną stanowią idealistki, wierzące w ideały mahou shoujo, które chcą pomagać innym, a zabicie kogoś (przynajmniej początkowo) nie przeszłoby im nawet przez myśl, drugą dziewczyny kierujące się chęcią zapewnienia sobie rozrywki, najzwyczajniejszym sadyzmem czy po prostu potrzebą wyładowania życiowej frustracji. Ponieważ trzecią grupę stanowią te, które właściwie nie wiedzą, czego chcą, ale siłą rzeczy muszą się za kimś opowiedzieć dla własnego dobra, pośród biorącej udział w zmaganiach szesnastki zawiązuje się kilka sojuszów. Charaktery poszczególnych postaci nie są rozbudowane, postawiono raczej na odgrywane przez nie w całym przedstawieniu role. W tego typu serii jest to ważne – szybko polubimy niektóre bohaterki, do innych poczujemy niechęć i wybierzemy swoje faworytki. W sumie którakolwiek by nam nie przypadła do gustu, dostanie swoje pięć minut, chociaż serial składa się tylko z dwunastu odcinków.

Prostota postaci jest podkreślana nie tylko przez ich charaktery, ale również projekty – oczywiście wszystkie dziewczyny są moé, ale znacznie różnią się od siebie, mimo strojów utrzymanych w klasycznych konwencjach – po transformacji możemy oglądać chociażby: ninja, kowbojkę, czarownicę, zakonnicę, czy rycerza. Są na tyle dopracowane z wyglądu, że bez problemu powinniśmy zapamiętać poszczególne kreacje. Do świetnych projektów postaci dochodzą także przepiękne tła – aż miło spoglądać na nocne niebo, gdy dziewczyny obradują na dachach wieżowców. Również animacja stanowi mocny punkt Mahou Shoujo Ikusei Keikaku – sceny walki są dynamiczne, akrobacje pomysłowe, a efekty specjalne wybuchających pod ostrzałem samochodów również robią wrażenie.

Anime nieco gorzej wypada od strony muzycznej – czołówka zawiera całkiem przyjemną piosenkę Sakebe w wykonaniu Manami, zaś towarzysząca jej animacja przedstawia poszczególne bohaterki. Ending pokazuje te same postaci, ale już nie w akcji, a podczas snu, zaś akompaniuje im utwór w wykonaniu nano, zatytułowany Dream Catcher. Muzyka towarzysząca akcji wypada słabiej – zamiast podkreślać napięcie, a jest kiedy, często pozostaje niezauważona, choć mogłaby jeszcze pogłębić emocje towarzyszące widowisku. Studio Lerche postarało się za to, jeśli chodzi o obsadę seiyuu, wszystkie bohaterki są porządnie zagrane, a głosu użyczają im m.in. Megumi Ogata, Kikuko Inoue, czy Manami Numakura.

Mahou Shoujo Ikusei Keikaku jest kolejną świetną serią wyłamującą się z kanonów mahou shoujo poprzez wprowadzenie tajemnicy i przemocy. Skoro już mowa o przemocy, z przebiegu fabuły jasno wynika, że ta seria miała potencjał na jedną czy dwie sceny gore, zostały one jednak przedstawione w bardziej stonowany sposób. Może to i dobrze, bo pod tym względem łatwo przesadzić, a moim zdaniem nie warto ryzykować zepsucia całego efektu dla dodatkowego podkreślenia brutalności. Urok tego tytułu polega w dużej mierze na tym, w jaki sposób prowadzone są podstępy i zastawiane zasadzki – jest to ciekawsze niż bezmyślne masakrowanie się nawzajem przez bohaterki.

Trudno byłoby zupełnie pominąć porównanie do Mahou Shoujo Madoka Magica. Co prawda w obu przypadkach magiczne dziewczyny w oczywisty sposób wymykają się schematom, jednak seria studia SHAFT skupia się na stronie psychologicznej i tworzeniu ciężkiego nastroju, zaś omawiana tutaj produkcja koncentruje się na emocjonalnym widowisku, w którym stawką jest życie i śmierć. Z dwojga dobrego wolę jednak ten drugi, przyziemny motyw przewodni. Dlatego zupełnie nietrafione jest stawianie tych dwóch tytułów obok siebie jako podobnych, czy tym bardziej klasyfikowanie Mahou Shoujo Ikusei Keikaku jako „wariacji na temat Mahou Shoujo Madoka Magica”.

Polecam tę serię wszystkim tym, którym podoba się gra obliczona na wyczerpanie puli bohaterów, niebojąca się pokazywać przemocy, a jednocześnie zachowująca dobry smak. Pod tym względem to anime może wyznaczać standardy dzięki nieprzewidywalnej fabule i przemyślanemu doborowi bohaterek. Na koniec wskażę jeszcze jedną zaletę – Mahou Shoujo Ikusei Keikaku nie stara się być genialniejszym dziełem, niż jest w istocie, a twórcom należy się pochwała, że nie tworzyli głębi tam, gdzie jej nie ma i nie pogmatwali dobrego w swojej prostocie materiału źródłowego.