Tanuki-Anime

Jak już wspominałem w recenzji OAV, twórcy postanowili wypuścić na światło dzienne drugą serię telewizyjną School Rumble. Moje wrażenia po seansie są jak najbardziej pozytywne, ale…

No właśnie, największą bolączką sequeli udanych produkcji jest fakt, iż z reguły nie dorównują poprzedniczkom. School Rumble Nigakki niestety nie zalicza się do wyjątków. Autorom zaczęło powoli brakować pomysłów, w wyniku czego spora część gagów, będących największą siłą tego anime, stała się powtarzalna i przewidywalna. Na szczęście nie wszystkie: dalej zdarzają się wątki, na widok których można spaść z krzesła, a sceny parodystyczne trzymają poziom pierwszej serii. Tym razem twórcy śmieją się m.in z konwencji magical girls, pokojówek oraz shounen­‑ai.

Jeśli zaś chodzi o wątki romantyczne i rozwój relacji między postaciami, to seria zaczyna przypominać Oh! My Goddess. Mówiąc krótko – nic się nie ruszyło. No, może prawie nic, bo Tenma zaczęła lubić Harimę, ale w takim tempie do końca liceum dziewczyna nie zdąży sobie uświadomić, że jest obiektem jego uczuć i powiedzieć nieszczęsnemu macho „przykro mi, kocham Karasumę”. Sam wątek Harimy też niestety uległ zubożeniu. Jak wiemy z poprzedniej serii, facet zaliczył więcej przemian wewnętrznych niż wszyscy bohaterowie romantyczni razem wzięci. Tutaj nieco przystopował – trzyma się bycia rysownikiem mang i zawziętym zakochanym, pragnącym wyznać miłość swojej przyszłej jedynej. Owszem, może być to celowy zabieg, ale w takim razie seria powinna się skończyć teraz, zanim twórcom zupełnie zabraknie pomysłów na kolejne parodie oraz gagi oparte na nieporozumieniach. A byłoby szkoda, by tak dobra komedia stała się mętnym i nudnawym tasiemcem.

Główna obsada pozostała bez zmian, natomiast wprowadzono kilka postaci drugoplanowych i epizodycznych. Spośród nich najbardziej wyróżnia się chyba Mai Ootsuka, przewodnicząca klasy, o ostrym i wybuchowym charakterze. A że jej klasa ma do wszelakich spraw szkolnych klasyczny stosunek „olej wszystko”, nieraz doprowadza biedaczkę do białej gorączki. Żeby było ciekawiej, Mai­‑chan fantazjuje o byciu… Nie, to po prostu trzeba zobaczyć. Pozostałe nowe postaci są dość sztampowe i niezbyt ciekawe, ale na szczęście robią za sztuczny tłum i nie zajmują zbyt wiele czasu ekranowego.

Co zaś z postaciami pierwszo- i drugoplanowymi? Pierwsze skrzypce grają Harima i Tenma, sporo czasu ekranowego mają Eri i Yakumo. Mamy też okazję poznać bardziej słodką i nadludzko silną Karen Ichijiou, a także Lalę, zwaną „gorylem”. Właściwie każda z postaci, może poza tymi całkowicie epizodycznymi, ma swoje pięć minut. Oprawa graficzna nie zmieniła się, podobnie jak muzyka. Fanserwisu zaś praktycznie nie ma, a kiedy jest, to z reguły autorzy wprowadzając go mieli jakiś zamysł – na przykład ośmieszenie typu samotnego zbola z szafką pełną filmów dozwolonych od lat osiemnastu.

Cóż mogę powiedzieć na koniec? School Rumble 2 jest nieco słabsza od odsłony pierwszej, ale nadal zalicza się do zdecydowanie ponadprzeciętnych godnych polecenia szkolnych komedii romantycznych i parodii. Co więcej, planowana jest trzecia seria. Pozostaje mieć nadzieję, że School Rumble 3 nie stanie się kolejnym tasiemcem, odcinającym kupony od dawnego sukcesu, i będzie prezentowała poziom co najmniej serii drugiej. Czego ze szczerego serca życzę.