Tanuki-Anime

Nie wiem czemu ale jest to jedna z niewielu seri po której nie mam ochoty oglądać kontynuacji. Ledwo co przebrnęłam do końca 1 sezonu, nie rozumiem tych wszytskich zachwytów nad ta seria. Pierwszy odcinek uważam za najlepszy, dalej było już tylko gorzej , cytaty na początku próbują dodać jakieś głębi tej serii ale według mnie to seria która próbuje być mroczna na sile, fanserwis w niektórych momentach również nie był potrzebny.
4/10

Wypowiadam się z punktu widzenia osoby, która nie zna ani mangi, ani nowelki, zatem oceniam samo wykonanie anime.

Zacznę od plusów.
Ayanokouji jest apatyczną inteligentną postacią, która za wszelką cenę chce się nie wychylać. Takie przynajmniej sprawia początkowe wrażenie, ale najwyraźniej postanowiono dodać do tego głębszy motyw. Trochę niepotrzebna drama. Lubiłam postać Orekiego z Hyouki, albo Okazakiego z Clannad, za to, że byli trochę zblazowani i leniwi. Wystarczyłoby powiedzieć, że Ayanokouji jest także bardzo, bardzo leniwy i nie pokazuje swojego potencjału bo nie. I tyle. Bo kto jest szarym obywatelem z klasy to niewiele musi. Nie ciąży na nim odpowiedzialność ani nie zbiera cięgów. Średniaki górą.

+ W każdym razie lubiłam to, że sama postać protagonisty nieco przełamuje schemat haremu. Wszystkie laski się do niego kleją, a on jest oczywiście pomocny, ale też dość obojętny. Nie działa na niego fanserwis, ani nawet bardziej dosłowne zetknięcie z płcią przeciwną. Jest to zarazem osobliwe, ale bardzo pomaga fabule oszczędzając czasu na zbędne piski i rumieńce.

Ayanokouji działa jako szara eminencja i w zasadzie tylko Horikita zna jego dokonania i przynajmniej jest w stanie ocenić potencjał. Zgadzam się natomiast z komentarzem Kysz, że jest przekokszony. Jeśli postać jest ukazana jako wszechwiedząca, wszechdomyślna, planująca wszystko od początku i potem okazuje się, że wszyscy zostali przez nią oszukani i zmanipulowani, to w istocie wcale nie sprawia wrażenie inteligentnej.

Postać inteligentna, która mi przychodzi do głowy to Kate z Shadows House. Wiem, te serie nie mają ze sobą kompletnie nic wspólnego, ale to pierwsza postać, która przychodzi mi do głowy, a której dedukcji jestem pod wrażeniem. Kate rozważa wszystko to czego się dowie i wyciąga poprawne wnioski, a jeśli nawet nie, to nie z powodu braku inteligencji tylko z powodu braku informacji.

Ale przyjmijmy, że protagonista robi swoje i taki ma być. Chyba najlepiej wychodzi mu obserwacja i ocena innych.

+ Podoba mi się, że zakładamy iż klasa D to osoby z jakimiś niedoskonałościami, ale nie musi chodzić o brak rozumu. Sposób prowadzenia charakterów sprawia, że nie ufa się prawie nikomu, nie wierzymy w czyste intencje. Wręcz przeciwnie, w każdym bohaterze zaczynam się doszukiwać ukrytych zamiarów. Naturalnie pokazano też taki czysto ludzki efekt, że jak jest dobrze, to się lubimy, ale jak coś idzie nie tak, to łatwo się wzajemnie oskarżać. Zaufanie w grupie to delikatna sprawa. No to takie zachowania grupowe są pokazane w miarę interesująco.

Jest natomiast mnóstwo minusów.

- Absurdalne rzeczy: jak wygląd niektórych uczniów. Niektórzy mają aparycję ludzi w sile wieku. Co najmniej po 40. Ha ha, ha. Ja wiem, że to w anime norma. Ale tutaj mnie to jakoś wkurza.

- Przekoksana szkoła. Nawet protagonista zwrócił na to uwagę. To w zasadzie też częste w anime, ale wciąż. Absurd!

To sprawia, że jak uważam wcale nie należy brać tej serii zbyt poważnie. Więc oglądałam bez spiny i bez oczekiwań ostrzeżona komentarzami przed odc. 7. Zatem nie jest to seria szkolna na poważnie, a wciąż nieco komedia. Tylko mało śmieszna. Trochę jakby anime nie umiało się zdecydować. Komentujący poniżej twierdzi, że seria jest poważna, wręcz ciężka. No, nie. Poważne momenty zdarzają się, ale jakoś mnie nie powalają. Trochę kojarzy mi się to z pomysłami fabularnymi Juna Maedy, ale tutaj nie jest tak, że drama wylewa się uszami. W zasadzie oprócz przemocy w klasie C i sprawy z prześladowcą nikomu nie dzieje się krzywda. Bo groźba wyrzucenia ze szkoły bo się słabo uczysz? Łaaaa naprawdę taki problem? Jak dla mnie zupełnie logiczne w takiej szkole. Jeśli chodzi o zamknięcie w instytucji jaką jest taka super szkoła to bardziej dramatyczne było Gakuen Alice. Niezbyt udane jako anime, ale manga mi się bardzo podobała.

Trochę liczyłam na to, że akcje „odbijemy się od dna” klasy D będą bardziej społeczne, bardziej jak praca od podstaw. W stylu mobilizacja wszystkich, coś w stylu właśnie urządzania korków, wynajdywania mocnych stron każdego. Taki Sposób na Alcybiadesa. Ale tutaj wychodzi na to, że jednostki w klasie są nieistotne, liczy się tylko lider. Jak w klasie C, gdzie wszyscy służą Ryuenowi i psio­‑wiernie wykonują jego polecenia. Notabene osobliwe, może to wyjaśnią w drugiej serii?
Aż do ostatniego odcinka w zasadzie nie mamy działań mogących podnieść status klasy D, a jedynie próby wyciągnięcia jej z bagna. Unikanie zgnojenia jeszcze bardziej. Może nieco działanie głównego bohatera w celu podniesienia klasowego poziomu zdawalności. Trochę zresztą słabe. Bo to moim zdaniem nie rozwiązuje problemu.

Jestem ciekawa kontynuacji, ale jest to prawdę powiedziawszy zupełnie przeciętna seria, mająca jakieś plusy, ale bez przesady.
Jak na razie po pierwszym sezonie 6/10

Długo wyczekiwana przeze mnie i wielu innych na pewno też kontynuacja jest w produkcji. Jestem ciekaw jak zamierzają rozwiązać kwestie zmian jakie zdecydowali się wprowadzić w sezonie pierwszym względem pierwowzoru. Mam nadzieję, że w sezonie drugim otrzymamy w końcu to na co wielu fanów nowelki czekało. [link]

Mam sporą przerwę w oglądaniu anime, dlatego na tę serię patrzę z dystansem. Przyjemność z oglądania pierwszych odcinków była na poziomie 9/10, później 7/10.
Ale zakończenie na razie sprawia, że nie daję oceny.
(a spoilery poukrywam)

To NIE jest Oregairu.
Owszem, kliknij: ukryte  jest podobny schemat haremowy, postacie główne są wizualnie podobne, oraz pierwsze dwa odcinki mogą robić takie wrażenie, ale mimo pozornych podobieństw Oregairu jest wg mnie szkolną serią o klimacie (w pierwszej części) satyryczno komediowym.

Natomiast tu seria pozornie tylko jest szkolna, bo równie dobrze akcja może dziać się na studiach, lub w jakimś innym środowisku. I tu klimat jest poważniejszy, a nawet ciężki.

To seria o funkcjonowaniu w dorosłym życiu, dorosłych wyborach (i ich konsekwencjach), pozbawiona zupełnie nastoletniego idealizmu i beztroski.

Klimat do 6ego odcinka nawet bardziej mi przypomina serial Colombo, niż anime szkolne, z tym, że tutaj z rozwiązaniem niektórych kwestii trzeba czekać aż do ostatniego odcinka.
Generalnie klimat jest tu trudniejszy do zrelaksowania się
i abstrahując od  kliknij: ukryte  haremowości czy od fanserwisu, to dobrze mi się oglądało całość niemal do końca.
Jedynie 7 odcinek wyłamuje się nieco lżejszym klimatem zaczerpniętym z ecchi komedii. Mogli całość w ten sposób zrealizować i byłoby (być może) bardziej popularne.

Mimo to, a może dlatego – dobrze mi się to oglądało
(może mam przesyt głupiutkimi klonami szkolnych serii)
Jedyny zgrzyt to pewna  kliknij: ukryte  yandere.
Oraz zakończenie 12ego odcinka. Prawie zepsuło mi cały seans.
Nawet jeżeli kiedyś ktoś nakręci ciąg dalszy, to nie wiem, czy obejrzę.  kliknij: ukryte  bo główny bohater stał się dla mnie antybohaterem


No i nieprzypadkowo to anime porównuję do serialu z porucznikiem Colombo (choć tu trupów żadnych nie ma)
Bo nie jest ważne jak to wszystko się zakończy, ale całość procesu, wydarzenia, a przede wszystkim WYBORY WSZYSTKICH BOHATERÓW
Bardzo mocno pokazujący związki przyczynowo skutkowe. I kształtujący odpowiedzialność.
A także (na plus) od pierwszej chwili, dosłownie od startu pokazujący, że w życiu trzeba samodzielnie (i perspektywicznie) MYŚLEĆ nad tym co się robi.

Na minus, że według mnie zaszczepia nieufność, przebiegłość i egoizm.

Mimo mojego końcowego rozczarowania kliknij: ukryte  głównym bohaterem  – polecam ten seans.

Dla mnie był dosyć ciekawy, nie upstrzony fajerwerkami, szkolnym festiwalem itp.

Bardziej ambitny, niż wiele szkolnych serii. Raczej nie dla dzieci, nie tylko z powodu fanserwisu.

Jestem potwornie rozczarowana ilością fanserwisu w tym anime. W sumie wszystkim jestem rozczarowana.
Postacie nie mają w ogóle osobowości, a jedynie cechy charakteru.
„Mądre” cytaty z tytułów sugerują coś głębszego i bardziej przemyślanego, niestety kończy się na głupich pomysłach i rozwiązaniach niemających nic wspólnego z geniuszem.
Rysunki postaci są po prostu brzydkie, a kilkoro uczniów ma wygląda tak dojrzały czy wręcz zdeformowany, że wygląda to przerażająco.
No i w dodatku ilość bohaterek przypadająca na głównego bohatera…
Jak to mawiają starzy Indianie, dwie to jeszcze trójkąt romantyczny, ale trzy to już harem.
Mam wrażenie, że to „low­‑key” haremówa, która udaje, że jest czymś więcej, niż jest. Próbuje udawać. Nie ma tam nic, nad czym warto by się zatrzymać.
Miernota.

Cóż po oblukaniu całej seryjki. Niop może z wyjątkiem głupiego 7 ep. który przewijałem muszę powiedzieć że naprawdę chętnie obejrzałbym ciąg dalszy. Przewidywalność nie powiedziałbym. Powtarzalność niektórych schematów w innym ujęciu to już bardziej. Oczywiście anime szkolnych znamy na pęczki ale nie w tym stylu i klimacie. Najlepsze jest to że tu wszystkie postacie mają swoje 5 lub 10 min a jako całość wypada to całkiem fajnie. Nie jest to głupawe anime szkolne a postacie sprawiają że niby ci to zwisa ale chciałbyś dowiedzieć się więcej i jak to się poukłada. Seria urwana niestety bez sensu bez zakończenia praktycznie. Szkoda bo przypomniało mi się Oregairu oczywiście totalnie nie te klimaty ale bohater z ekspresji i manipulacji podobny. Szanse na kontynuacje raczej marne jak nie wyjdzie w 2018 to już pewnie nie wyjdzie. Jest Nowelka i mangę ciągną ale podobno nie ma translacji na ang. innej niż fanów. Jak już coś ciekawego to nie dokończą a inne mętne serie po 24 ep. z fabułą i powtarzalnością taką że nuda i ględzenie na epickim poziome to ciągną i przedłużają.Jak popełnią ciut ambitniejszą fabułę to error kłądą serię i do widzenia. Nie łapię tego ale co zrobić.

Użycie poszczególnych gatunków zamiast być dobrym uzupełnieniem dla głównego wątku będąc dla niego kołem ratunkowym, to działają przeciwnie od zamierzanego skutku i jako dodatkowy balast szybciej kierują anime ku dnu na którym nic nie ma po za miałkością. Frustrująco jest gdy, gdy autor nagradza oglądających/czytających uważnie odgadnięciem zakończenia intrygi już w czasie gdy ta powstaje zamiast być sprytnym odwróceniem uwagi ku zaskakującemu zwrotowi akcji. Co irytujące, pewne szczegóły są nie są ukazane widzowi, a wychodzą dopiero przy wyjaśnianiu „misternego” planu. To jest gra nie fair. Co więcej jest autor nowelki nie umie się bawić z widzem to po co to ciągnie? Szkoda, że w świecie anime scenarzysta nie wiele ma do gadania, to może by poprawił. Zarys głównych bohaterów na nim się kończy. Jak ich przestawiono, tak przez dwanaście odcinków tacy sami, a oglądanie poczynań takich postaci jest nużące. Nie inaczej jest z głównym bohaterem, którego motywacja do działań w rzaden sposób nie jest ciekawa, a ni jego przeszłość i przyszłość której można się domyślać. Właśnie domyślanie, to jedyna rozrywka w tym tytule i chęć sprawdzenia czy miało się racje jest tym co pcha do dalszego oglądania.

Hh, dziwna ta seria. Z jednej strony fajny pomysł, przyjemna oprawa graficzna i niektóre odcinki całkiem strawne a z drugiej bardzo „płaskie” postacie, głupie rozegrania i niepotrzebny fanserwis. Tak, jest on tutaj bardzo zbędny i w mojej opinii bardzo się kłóci z całokształtem. Gdyby go wyciąć to ta seria ciut bardziej by się obroniła. A może nie tyle sam fanserwis, co jego forma przedstawienia, bo przecież można to zrobić ze smakiem, w bardziej wysublimowany sposób. Tak, piję zwłaszcza do odcinka 7­‑ego, który tylko tę serię pogrążył.

I może pal licho ten śmieszny „mhroczny” klimat i całą otoczkę tajemniczości – pół biedy, gdyby chociaż postaci się jakkolwiek wybroniły. Jak już ktoś niżej napisał – każdy dostał zbiór dwóch, trzech cech i stanowią jedynie tło dla głównego bohatera. O schematyczności do granic możliwości nie wspomnę (to mi przypomniało dlaczego oglądam coraz mniej anime). Sam Ayanokouji również nie powala – dobrze, że chociaż z Horikitą są jedynymi myślącymi uczniami, ale i im brakowało głębi. Dostaliśmy tylko apatycznego, genialnego aczkolwiek, całe szczęście, skromnego bohatera i piękną, nadąsaną i inteligentną dziewczynę. Koniec cech. Reszta postaci – jak już mówiłam – wypada bardzo blado, zwłaszcza dziewoje, które poza ładnymi buźkami, dużymi biustami nie mają nic do zaoferowania a jedynie co robią to piszczą, krzyczą i są takie ugu do porzygu słodkie, że aż człowieka skręca od środka.

A'propos Ayanokoujiego – czy tylko ja uważam, że wybór tego seiyuu był złym pomysłem? Niedoświadczenie tego aktora aż bije po uszach.

Mam wrażenie, że całe show próbuje pokazać, że jest ambitne czy mroczne a niestety wyszło z tego pokraczne coś, gdzie jedno kłóci się z drugim. Samo anime dość mocno przypomina Oregairu, z tą różnicą, że jest dużo słabsze.

Pomimo mojego pojazdu z góry do dołu, nie było AŻ tak źle, ale na pewno nie poleciłabym tego osobom, które mają za sobą sporo liczbę chińskich bajek, bo nic odkrywczego tutaj nie znajdą. Może laikom i młodej młodzieży bardziej przypadnie do gustu. Ode mnie 5/10 a i tak uważam to za całkiem wysoką notę.

Zacznę od tego, że pierwszy odcinek uważam zdecydowanie za najlepszy z tej serii. Był może trochę sztuczny i naciągany, ale generalnie udało się tam wykreować efekt „wow” na końcu. Dzięki temu moje oczekiwania względem tej serii trochę się podwyższyły, choć w sumie od początku tytuł ów dość mnie ciekawił. Niestety potem wszystko poleciało na łeb, na szyję.

Seria bardzo mocno próbowała stworzyć tutaj mroczniejszy klimat. Problem w tym, że za bardzo grano tu na wytartych schematach. Żeby pokazać co ważniejszych „graczy” skupiono się na krótkich urywkach z nimi wyglądającymi groźnie i tajemniczo. Dziwne uśmieszki były tu na porządku dziennym. W ogóle cały klimat chciano tu zbudować właśnie w ten sposób, waląc nam w oczy scenami, które miało jasno przekazać: „patrz, jaki ten ktoś jest pro i ma mroczny plan”, bądź: „ohohoho, w tej szkole nie ma granic i brudne gierki są tu na porządku dziennym”. Mając lat 13 może bym to kupiła. Sęk w tym, że po tak długim stażu z anime podobne chwyty budzą u mnie co najwyżej uśmieszek politowania. Dobrym przykładem jest tutaj Kushida ze swoją  kliknij: ukryte  mroczną stroną. Co prawda od początku jasne było, że ona wcale nie jest taka niewinna, bo aż nazbyt dobrze wpisywała się w schemat dziewczęcia słodkiego do bólu z wierzchu, a wrednego w duchu. I właściwie to czekałam na jej ujawnienie się, ale nie sądziłam, że zrobią to w tak tandetny sposób. Przede wszystkim jej drugi charakter jest kompletnym przeciwieństwem tego, co pokazuje innym. Za bardzo z tym przesadzono, zbytnio to wyolbrzymiając. Przez to realizm tego dualizmu idzie się paść już na wstępie – po prostu zbyt jasno widać jakie to jest sztuczne. Na dodatek po pierwszym wykryciu, ona nawet przy Ayanokoujim zachowuje się potem cały czas słodko. A tu naturalnym by było powracanie do swojego „prawdziwego ja” w sytuacji sam na sam z osobą, którą się wręcz szantażowało w związku z tym. Ot, choćby po to, by nie zapomniał z kim ma do czynienia..

Zresztą same postaci to w ogóle osobna para kaloszy. Ayanokouji to kolejny przykład przekokszonego bohatera. Nie przepadam za takimi, bo z reguły sprowadza się do tego, by pokazać, że jest on taki pro i w ogóle super w każdej sytuacji i nie ma słabych punktów. Ale jakoś tak… Ayanokouji dosyć przypadł mi do gustu i nie denerwował ze swoim byciem ideałem. Być może dlatego, że się z tym krył i nie musieliśmy zewsząd słuchać wzdychań każdego jaki to on nie jest super. W każdym razie powiedzmy, że jakoś się broni. Czy może broniłby się nawet nieźle, gdyby nie jego  kliknij: ukryte  smutna i tajemnicza przeszłość w jakimś laboratorium, w którym przeprowadzano testy na dzieciach. I tak mamy kolejny oklepany schemat zaliczony. Właściwie bez większego powodu, raczej „bo to takie ekstra”. Aha, no super, rzeczywiście takie głupoty są doprawdy cool. Mogli jeszcze z niego wampira zrobić na dokładkę…

Z pozostałymi bohaterami problem jest większy, bo większość robi za kompletnie bezbarwne tło. Taka masa bez charakteru zdarza się jednak dość rzadko, bo z reguły jednak twórcy starają się tę gromadkę jakoś ubarwić. A tutaj nikt nie udawał, że większość w ogóle ma grać jakąkolwiek rolę. Są oczywiście wszyscy ci „antagoniści” na czele z przewodniczącym i liderami innych klas, ale ich rola sprowadza się głównie do scen, w których są pokazani po prostu jako „ci ważni w fabule”. Czemu i w jaki sposób ich rola jest istotna? A to już nie jest takie ważne.

Oczywiście nie dotyczy to Horikity, która odgrywa ważną rolę. I gdyby nie jej kompleks braciszka mogłoby być nieźle. Ot, taka kalka Yoshino z mniej rozwiniętym charakterem. No ale żeby nie było zbyt dobrze postanowiono, że na jednym schemacie się nie skończy i dziewczyna też musi mieć jakieś traumy i inne takie. A jaki byłby lepszy schemat, niż siostra przewodniczącego szkoły, która ma braciszkowe kompleksy? Chyba nie jestem w stanie wymyślić lepszego (w znaczeniu głupszego) rozwiązania.

Jeśli chodzi o ogólną fabułę, to ta ma lepsze i gorsze momenty z przewagą tych drugich. Cała akcja na wyspie to popis debilizmu z tymi wszystkimi tajemniczymi planami, kopaniem dołków i w ogóle iście Sherlockowymi dedukcjami. Problem w tym, że poziom skomplikowania tego sprawił, że przydałoby się poświęcić temu przynajmniej o 2 odcinki więcej, żeby należycie intrygę rozwinąć. Ale jak w całej tej serii łatwiej było powrzucać scenki, w których widać jak ktoś coś knuje, a na koniec i tak Ayanokouji ratuje sytuacje. Bo tak. Mnie to kompletnie nie wciągnęło, w ogóle nie czułam zainteresowania rozwojem akcji, a wręcz czekałam tylko aż w końcu to skończą. Znacznie lepsza jest część z tą niby bijatyką, choć i ona nie jest pozbawiona wad. Po prostu jakoś bardziej trzyma się kupy. Odcinek 7 to oczywiście nieporozumienie, wrzucone tu chyba dlatego, że trzeba było czymś zapchać czas antenowy. I tak lepiej, że nie dali tego jako ostatni epizod, tylko kulturalnie wrzucili w środek. Jest szansa, że część osób była w stanie przejść nad nim do porządku dziennego, bo dalej kontynuowali „klimat” poprzedniego epizodu.

O oprawie audiowizualnej nie będę się rozpisywała. Ani mnie tu nic nie raziło, ani niczym się specjalnie nie zachwycałam. Taki przeciętny poziom bym rzekła.

Seria miała potencjał na coś znacznie lepszego, ale widocznie jednak niesława pierwowzoru w postaci light novel przeważyła. To, że zdarzają się czasami ciekawe anime na podstawie ln nadal należy traktować w kategoriach cudów czy raczej wyjątków potwierdzających regułę, wedle której ln to miernej jakości materiał. Ogólnie daje temu 5/10, w dużej mierze za Ayanokoujiego i dobry początek. Nie czekam na drugą serię, choć jeśli jakimś cudem takowa powstanie, to może obejrzę, by zobaczyć do czego to w ogóle zmierza (acz nie sądzę, by w kolejnych kilkunastu epizodach w ogóle byli w stanie posunąć się z fabułą do takiego etapu, by dać nam jakikolwiek pogląd na to). Jeśli ktoś nie widział jeszcze zbyt wielu anime powinien bawić się tu znacznie lepiej niż ja, bo przynajmniej nie będą go aż tak razić wszechobecne schematy, ale bardziej wymagającej widowni zdecydowanie tego nie polecam – to jednak nie jest w żadnej mierze na wyższym poziomie niż większość obecnie wychodzącej papki.

No szczerze powiem, że mam mieszane uczucia. Z jednej strony seria dla mnie w miarę udana, SZCZEGÓLNIE ze względu głównego bohatera Ayanokoujiego, który był przekozaczony do granic możliwości. Nie mam tutaj oczywiście na myśli akcji fizycznych w jego wykonaniu, czy też jakiś wielce chwalebnych/epickich zagrań umysłowych – akcja z ostatniego odcinka nie była wcale taka genialna jaką ją malują, ale ze względu na sam charakter umysłowy postaci, jego bezwzględność, zero empatii, zero jakichkolwiek emocji i uczuć, plus do tego WEDŁUG MNIE świetnie dobrany aktor głosowy, który genialne ukazał bezduszność postaci jaką jest bez wątpliwości Kiyotaka. I nawet jeśli sam ostatni epizod czy też nawet cała seria mnie nie usatysfakcjonowała, to ostatnie słowa naszego protagonisty już w 100%. Niby zdanie złożone i proste, ale jakże epicko i bezdusznie (tak wiem, zbyt często nadużywam tutaj tego słowa :P) wypowiedziane! Miód malinka dla mych oczu i uszu. Dlatego mam tak mieszane uczucia i ogromny niedosyt. Bo tak naprawdę to nie wiemy nic. Ten sezon nic nam nie ukazał, był wręcz takim wstępem do wstępu poczynań czy też podróży badassa na sam szczyt, bo liczy się tylko jedno, ...

Natomiast jeśli chodzi o pozostałe aspekty owej serii to przejść obojętnie nie mogę, ale też nie ma co pisać.
- Kreska ładna, barwy starannie dobrane, ale animacji zero. Na szczęście nie musiałem odwracać wzroku od ekranu więc ocena strony technicznej pozytywna. (6/10)
- Muzycznie okej, przyjemnie, ale bez jakiś fajerwerków czy epickich momentów. Po prostu standardowo. (6/10)
- Fabuła, niestety mizerna, jej poznaliśmy naprawdę nie wiele, praktycznie nic. Tylko małe wprowadzenie i wyjaśnienie zasad świata przedstawionego i 3 krótkie epizodyczne historie, które jakoś tam wpływają na siebie nawzajem. Tak jak pisałem, ten sezon to dopiero zalążek czegoś mam nadzieję wielkiego, co ma dopiero nastąpić w przyszłości. Więc samą historię i jej przedstawienie najlepiej byłoby pozostawić bez oceny, ale tego raczej zrobić się nie da, więc nie przesadzając ani w jedną ani w drugą stronę zostawię ocenę początkową. (5/10)
- Postaci, tutaj mam dylemat. Pisząc początkowy wywód na pewno dało się wyczuć, że jestem pod wrażeniem wykreowania protagonisty, ale nic nie napisałem o pozostałych charakterach, ponieważ dla mnie po prostu są zwykłym tłem dla bossa. :D Standard nad standardami, nic wychodzącego poza schematy. A tak naprawdę to nie poznaliśmy ich za wiele – mnie na przykład interesuje reprezentantka klasy A – a o niej praktycznie nic. No po prostu czysta nnuuuudaaaaaa! No może poza Kushidą i jej rozdwojeniem jaźni – szkoda, że nie zaprezentowali tego więcej, w sumie może 3 razy, z czego raz bezpośrednio (na samym początku). I ostatecznie nie miało to żadnego wpływu na dalszy rozwój wydarzeń, meh. Ze względu na występowanie takich, a nie innych postaci pobocznych, i takiego, a nie innego głównego bohatera, który idealnie wpasował się w mój gust i preferencje, ocena za postaci idzie bardzo w górę, wręcz wydaje się zawyżona. (7/10)
- Enjoyment, tutaj krótko, tak jak się bawiłem, tak oceniam. (7/10)

Podsumowując: 6+6+5+7+7=31/5=6,2
Czyli ostatecznie seria spoko, okej, 6/10 i czekam na kontynuację!!!

Obok Made in Abyss i Kakegurui dla mnie jedna z lepszych serii tego roku. W ogóle po pierwszym odcinku  kliknij: ukryte  gdy zobaczyłem, jak w autobusie nikt nie chciał ustąpić miejsca staruszce to stwierdziłem, ze ta seria musi być dobra.
Nieźli są bohaterowie, zwłaszcza główna trojka. Ayanokouji, Kiyotaka wiecznie ze smutnym wyrazem twarzy obserwator, który wszystkie swoje sukcesy chętnie przypisuje komuś innemu tak by on sam mógł pozostać w cieniu. Czasami się zastanawiałem, czy on nie stosuje taktyki typu ciszej jedziesz dalej będziesz.
Pragmatyczka Horikita, Suzune osoba bardzo inteligentna która wszystkich pozostałych albo traktuje z góry, albo ma ich za idiotów. Jedynie co ją interesuje to by być uznaną i docenioną przez starszego brata. Kushida, Kikyou dziewczyna nakładająca maskę sympatycznej idiotki po to tylko by zyskać i wzbudzić sympatie u innych uczniów. Niby osoba przyjazna, ale tak naprawdę pod maską chowa się obrzydliwa postać. Podobało mi się jak ta trojka kombinuje razem by swoją klasę wybić wyżej w hierarchii. Przyjemna, ciekawa seria żałowałem tylko, ze ma tak mało odcinków.

Czyli to faktycznie był  kliknij: ukryte  Ryuen.. i czekaj Katsuragi też? Nie sądziłem, że będą tam w dwójkę.

No, podsumowując – duży potencjał, ogromny niedosyt.

Faktycznie duży potencjał. Czuć niedosyt, czuć. Zakończenie nawet fajne. Podtrzymuję zdanie, że najlepsza rzecz w anime to główny bohater.  kliknij: ukryte  Poza jego końcowym monologiem jeszcze miło się oglądało porażkę Ryuena. Liczę na sequel.

No, podsumowując – duży potencjał, ogromny niedosyt.

Graficznie ok, nie było szału z tłami bo skupiano się na bohaterach. Muzyka z jakimś tam głównym motywem była, ale nie wpadała w ucho. Można było przekuć to na anime sezonu, a przez polecenie po łebkach i dziurach w warsztacie pozostał produkt, który w zasadzie nie wiadomo do kogo jest kierowany. Z jednej strony świetny pomysł na fabułę, cięższy klimat i kaliber, uderzenie w trochę starszą widownię, a z drugiej infantylne, otarte schematy, postaci i za dużo fanserwisu.

Dlatego wyszedł z tego przeciętniak, który prawdopodobnie nie doczeka drugiego sezonu. Za krok w dobrą stronę – ode mnie 7/10.

Anime ma tam jakiś potencjał, ale niestety jest kilka rzeczy, które kłują w oczy.
- Mogli sobie już odpuścić ten odcinek plażowy
- Zmieniłbym finał sprawy  kliknij: ukryte  o pobicie
- Zachowanie grupy podczas  kliknij: ukryte  kradzieży majtek
- Sposób w jaki  kliknij: ukryte  zboczeniec został złapany

Postacie – Ayanokouji,  kliknij: ukryte  psychiczna osobowość Kushidy, ale i tak za mało jej byłoHorikita może też, tylko oni dają się lubić.
Grafika – ładna
Muzyka – była tam jakaś oprócz słabego openingu i endingu?

12 odcinków to za mało.

Czyli jednak 12 odcinków. Seria tak naprawdę się kończy, zanim się w ogóle zaczęła. Masa wątków pobocznych, które prawdopodobnie nigdy nie ujrzą zakończenia, wieczna gra pozorów – twórcy próbują wcisnąć widzom, że postaci mają głębsze osobowości i we wszystkim jest drugie dno ale zawsze kończy się wrogich spojrzeniach i groźbach osób „na wyższym szczeblu”, po czym całe napięcie sytuacji rozwadnia się w mało istotnych wątkach, czy bezsensownych dialogach(postacie pokroju Sudou kompletnie się nie wpasowują – to nawet nie jest kontrast dla tej całej elity, on po prostu tam zbłądził z jakiegoś battle­‑shounena).

Mimo wszystko podoba mi się ta seria i ma potencjał ale idąc w obecnym tempie jedynie drugi sezon ma szansę ją wyratować – bo póki co dostaniemy(o ile w ogóle – nie zdziwiłbym się, gdyby nagle się urwała) tylko finał  kliknij: ukryte  testu survivala.

Kiedy człowiek ma cichą nadzieję, że w końcu obędzie się bez pewnych klisz i da się zrobić w miarę (zaznaczam: W MIARĘ!) przyzwoitą serię szkolną o trochę poważniejszej atmosferze, pojawia się ON. ODCINEK NA BASENIE/PLAŻY. I wszystkie marzenia w pi*du. Rozumiem, że fanserwis (jakby nie było mało), że robione jest to dla w miarę hermetycznej grupy odbiorców, ale całe napięcie budowane przez ostatnie odcinki zostało właśnie spuszczone w kiblu. Brawa dla scenarzystów za wyczucie pacingu.

Jako anime szkolne ma duży potencjał ze względu na ciekawszą niż zwykle to bywa fabułę. Główne postacie nie trąca myszką i póki co wywołują zaciekawienie tym dlaczego i co będzie dalej.  kliknij: ukryte  Po 6 ep. gdzie pojawia się na końcu skrawek info o samym głównym bohaterze moje zainteresowanie o dziwo podtrzymuje się dalej.Nie wiem co mają na myśli przedmówcy że fabuła jest przewidywalna.Nie ma w tej serii akurat dla mnie niczego wow prócz tego że oglądajac kolejne epy po prostu się nie nudzę . Na swój flegmatyczny sposób prowadzenia rozwoju wydarzeń i braku wyrazu „przynajmniej na razie głównego bohatera” ogląda się to bez odruchu przewinę to bo znów nudzą.Póki co bardziej iteresują mnien dalsze relacje między postaciowe i to jak wszystko rozwinie się dalej . Seria w info rozpisana jest na 12 ep więc powinni pojechać z rozwojem tematu awansu klasowego aby potem nie uwalić serii dobrze znanym i nielubianym beznadziejnym zakończeniem wydalonym w bólach z 4 liter. Jakkolwiek rzecz biorąc nie potrafię konkretnie określić czemu ta seryjka tak mnie zainteresowała. Ma potencjał na coś naprawdę dobrego. Wszystko zależy od tego czym uraczą nas w drugiej połowie serii. Z mangi nic się nie dowiecie bo są może z 3 chaptery a novelki nie chce mi się szukać ani czytać choć jest zdaje się z fabułą na pewno dalej niż anime.

Warto obejrzeć.

Przynajmniej moim zdaniem

Fabuła – nudna, przewidywalna, udająca że ma jakąś głębię – te cytaty na początku, ta rozmowa z nauczycielką na dachu… Dajcie sobie spokój…
Muzyka – praktycznie nie zauważalna, w sumie nie wiem czy to dobrze czy źle.
Grafika – myślałem, że powoli odchodzi się od rysowania postaci (szczególnie żeńskich) w taki sposób w anime, które aspirują do bycia 'poważnymi', ale widzę, że się myliłem.
Postaci – wnioskując na podstawie tego co przedstawili – przesadnie tajemnicze, nieskomplikowane, schematyczne.
Nie chciałbym nikogo zrażać, bo serio – komuś to może się spodobać. Ale nie mogę się pozytywnie wyrazić na temat tego, co zostało nam do tej pory przedstawione. Ja odpadam i życzę miłego seansu osobom, które jednak będą dalej w to brnąć. Oby to nie zmieniło się w jakąś Mayoigę czy inny syf.

Na swój sposób jest bardzo ciekawe. Charakterystyki postaci (przynajmniej pierwszo i drugoplanowych) są trochę bardziej rozbudowane, niż mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka ale z drugiej strony nie są one tak skomplikowane, jak np. w Oregairu, z którym seria po części może się kojarzyć. Pojawiają się też ciekawe zagrywki, takie choćby jak  kliknij: ukryte  możliwość wykupienia punktów z testu.

Kushida –  kliknij: ukryte  czegoś nietypowego się po niej spodziewałem i szczerze mówiąc fajnie, że jest dwulicową diablicą ale też nie spodziewałem się, że Kiyotaka da się tak głupio nabrać i złapie ją za pierś. Chyba, że później to jakoś wykorzysta na swoją korzyść.

Czego się obawiam to faktu, że mniej niż 22 odcinki to może być mało na serię tego typu. Akcja rozwija się powoli, jest tutaj sporo istotnych postaci o których po trzech odcinkach nadal nie wiadomo zbyt wiele(mamy mocniejszy zarys może 2­‑3 włącznie z protagonistą) i nadal ma się wrażenie, jakby była cisza przed burzą.

Meh, meh, meh, Lerche. W sumie miałem napisać o nich coś więcej, ale mi się nie chcę. Udzieliło mi się lenistwo mh. Pierwszy odcinek słaby.

Zapowiada się obiecująco.

Odnoszę nieodparte wrażenie po pierwszym odcinku, że ta seria ma kilka istotnych podobieństw do anime oregairu, co zresztą bardzo mi się podoba i będzie to dla mnie must­‑watch tytuł. Po ~20 minutowym seansie narazie za wiele powiedzieć nie można, choć końcówka zaciekawia i przysparza o rozterki nad tym, co nastąpi w kolejnym epizodzie.

Pierwszy odcinek to tak naprawdę tylko wprowadzenie i kilka mniej istotnych rozmów. Dopiero na koniec wyciągnęli ostry kaliber i więcej będzie można powiedzieć po następnym odcinku.

Protagonista „inteligentny samotnik” trzymający się z boku ale jednocześnie z jakiegoś powodu przykuwa do siebie uwagę najbardziej interesujących postaci. Nie żebym narzekał ale trafia na sporo zrządzeń losu.

Swoją drogą zastanawiam się, czy seiyu protagonisty faktycznie ma tak stonowany głos dla „neutralnie negatywnego” gościa, czy po prostu jest niedoświadczony i tak naturalnie brzmi.

PS. Po ostatnich kilku minutach pierwszego odcinka, po szczerej rozmowie z nauczycielką zastanowiłbym się, czy nie dodać do serii taga „dramat” :D