Tanuki-Anime

Obejrzałam po raz drugi, żeby zrobić sobie maraton wszystkich sezonów. Jeżeli mnie pamięć nie myli, pierwszy sezon kończy się tak samo jak anime z 2001 roku, które całkowicie pokochałam. Teraz mam szansę wreszcie poznać całość!

Do rzeczy!

Kumam naturalnie oskarżenia względem Tooru, ale w tym jednym przypadku jestem z tych, które ją bronią. Nie wiem, może dlatego, że nie zakochuje się w każdym facecie sprawia, że jest bardzo przystępną postacią. Lubię ją za jej upór i tę dobroć (może lekko przesadzoną, ale rozumiem, że właśnie takiej dobrej osóbki bez skazy potrzebowała ta rodzina). Generalnie mnie nie przeszkadza.

Pierwszy sezon to na razie jedynie wprowadzenie, ale już od pierwszych scen widać słodko­‑gorzką fabułę, która będzie zarówno rozbawiała, jak i rozczulała. To lubię. Uważam, że bez tej humoru Fruits Basket byłby nie do wytrzymania. A tak to proszę – można się wczuć w tę historię.

Trudno nie polubić bohaterów. Nie mam ani jednej postaci, której bym nie znosiła (ok, Akito, ale na razie rzadko się pojawia, więc jest git). Każdy ma swój charakter, każdy ma swoje plusy i minusy.

Już zaczynam drugi sezon! <3

Widzę, że najwięcej kontrowersji wzbudza tu Toohru, co nie powinno szczególnie dziwić, bo to postać skrajnie wyidealizowana. Zależnie od naszych życiowych doświadczeń będzie się ją lubiło lub wręcz przeciwnie. Ja lubię, bo w realu nigdy kogoś takiego nie spotkałem, a chciałbym :) Chciałbym też wiedzieć, co zażywała autorka tworząc postać Kagury, która pasuje mi do całości jak pięść do nosa :) Fabuła bardzo nierówna, niektóre odcinki oglądałem z zaciekawieniem, inne były tak irytujące, że musiałem przewinąć. Ostatecznie nie mam pojęcia jak to anime ocenić, bo musiałbym chyba każdy odcinek oceniać z osobna i wyciągać średnią, a na to jestem za leniwy, ale myślę, że średnia ocena końcowa byłaby bliska oceny autorki tej recenzji :)

O, znajomy motyw, dawno go nie było. Subiektywne zaniżanie oceny, bo recenzentowi coś wyjątkowo i skrajnie nie pasuje. I tak wiem, zaraz się pojawi ostateczny argument pt. „ja, mnie, mój, moje” – moja recenzja, moja ocena, moje zdanie, moje święte prawo. I tak, na ten argument definitywnej kontry nie posiadam. Ale powiem szczerze, wolę już brak recenzji głównej, na którą wiele czytelników patrzy w pierwszej kolejności przed sięgnięciem po daną serię, niż skrajne zawyżanie lub zaniżanie oceny. Sama nie biorę się do pisania recenzji, bo mam tendencję w drugą stronę. Fruits Basket 2019 wystawiłam 10 z gwiazdką, Toohru bardzo lubię, mam ochotę wszystkich przekonywać, jaką ona jest super postacią, ale mam świadomość, że to też nie byłaby dobra recenzja. Ale dobra, już nawet nie czepiam się jechania na Toohru przez cały tekst (chociaż, serio, jeden akapit by wystarczył). Ja ją lubię inni nie, przyjęłam. Ale stawianiu bardzo dobrej serii (obiektywnie przynajmniej na 7 – średnia ocen innych członków Redakcji i użytkowników) 5­‑ki na pewno nie uznam za rzecz w porządku.

Ta recenzja to tak celowo, żeby zdenerwować fanów została dodana ? No bo jaki jest sens wypuszczać recenzje kogoś kto nie polubił głównej bohaterki i daje za to 5/10, równie dobrze moglibyście wrzucić recenzje evangeliona jakiegoś 14 latka który napisze, że Shinji był beznadziejną i irytującą postacią i oceni na 4.

Fatalna recenzja.

Napisałam komentarz do tej serii dawno dawno temu kiedy przygodę z anime dopiero zaczynałam. Treaz jako nie nastolatka a dorosła kobieta patrzę na Furubę trochę innymi oczami. Chociaż to może nie jest wiek, ale rosnąca świadomość i zainteresowanie kwestiami takimi jak równouprawnienie, seksizm i postrzeganie problemów psychicznych.

W sumie należę do tych osób, które nigdy się do Tooru nie przekonają. Ale jest jedna osoba, która wyzwalała we mnie znacznie większą agresję bo zwracała moją uwagę na coś, co jako jedno z nielicznych rzeczy nie było bezposrednio związane z klątwą. Mówię o Kagurze i o tym jak pod przykrywką wielkich uczuć i miłości normalizowano i popierano przemoc domową, stalking i ogólnopojęte prześladowanie. Nigdy nie byłam fanką bicia dla śmiechu, a w przypadku Kyo (chociaż samego Kyo też nie kochałam jakoś szczególnie) obwinianie jego za jej smutną minkę, kiedy on regularnie był bity z narażeniem zycia uważałam za postępowanie wyjątkowo nie fair. Domestic abuse is no joke. Przy czym jeśli jest to robione dla smiechu to pół biedy, są serie w których taka jest konwencja i postaci się nawzajem biją, w porządku. Ale w Furubie od samego początku Kyo się wmawia, że Kagura go kocha i że to wszystko co ona robi (przypominam, stalking, prześladowanie i regularnie pobicia) robi z miłości. I tego przełknąć nigdy nie mogłam, ani kiedy zapoznawałam się z historią po raz pierwszy, ani tym bardziej teraz. I nikt oprócz Kyo nie widzi problemu w jej zachowaniu. I w sumie tym samym poległa potencjalnie moja sympatia do Tooru. Bo jeśli święta Tooru ma wystarczająco empatii żeby pocieszać napastnika, ale brakuje jej empatii żeby wesprzeć werbalnie czy fizycznie ofiarę to w tym momencie cała kreacja postaci się sypie. I nie Tooru, regularne bicie, zmuszanie i prześladowanie kogokolwiek NIE jest wyrazem obłędnej miłości.

Cieszę się, że akurat ja polubiłam Toru, bo byłoby mi przykro, gdybym nie mogła w pełni relaksować się seansem, a już nieraz mi się zdarzało irytować się tak bardzo na głównego bohatera/bohaterkę, że wyłączałam serię. Także doskonale Cię rozumiem, Recenzentko, i tylko współczuję, że Toru nie przypadła ci do gustu.

Wiem nawet, w czym to wynika. Kiedy widzi się tak głupiutką, nieudolną postać, w którym w jakimś stopniu wszyscy muszą ochraniać, niemal każdej kobiecie (jako że omawiamy inną kobietę) włącza się alarm mówiący: „Nie! Koniec z motywem księżniczki!”. Tyle że w moim odczuciu Toru wychodzi z tego schematu. Ja widziałam ją jako postać w miarę niezależną, podziwiałam za hart ducha, za wytrwałość. Ta dobroć wynikała z doświadczenia z przykrej przeszłości, była też na pewno znamiennym wpływem matki.
Ale to, że ja tak to widzę, nie znaczy, że każdy musi :)

Dzięki za obszerną recenzję! Z wieloma aspektami całkowicie się zgadzam :D Co do drugiego sezonu jestem niemal pewna, że będzie o wiele mroczniejszy, a przez to – ciekawszy. Większość bohaterów jest już na scenie. Można działać ;)

Akito to zwykły zwyrodnialec, sadysta i psychol lubiący znecać sie nad innymi, który uważa sie za kogoś lepszego(Dla mnie zwykła szuja)Głowa rodziny dba o nią a nie tyranizuje ją, zmusza innych jej członków do wyzbycia sie własnej godności.„wmawiaj sobie wmawiaj aż uwierzysz w swą boską moc i nie omylność, o wielki Akito” – ta postać mnie wkurza

Proponuję poprawić tytuł na oficjalny (jak z logo), który też pojawił się na MAL­‑u:

Fruits Basket 1st Season

Nic dodać, nic ująć. Dla mnie pierwszy sezon świetny. Wiele genialnych wątków rozwijających przeszłość bohaterów, barwne i różnorodne postaci (aby rozwiać ostatecznie wszelakie wątpliwości – Tooru dla mnie spoczko, a reszta to w większości poza skalą oczywiście – szczególnie ich relacje), solidna i przede wszystkim równa strona techniczna, w tym dobry ost, który dobrze się komponował z całością (w tym miejscu muszę jednak pochwalić przede wszystkim pierwszy ending od Vickeblanki, który niebywale się wkomponował w mój gust, natomiast reszta według mnie na równym, ale nie na jakimś mega wysokim poziomie), multum wzruszających i zabawnych momentów, a co za tym idzie też sam enjoyment na jednym z najwyższych poziomów. Cieszę się również, że nie znałem pierwowzoru, ponieważ dzięki temu oglądało mi się tą serię bez wątpienia o wiele lepiej i już nie mogę się doczekać kontynuacji, bo widać, że nadchodzi nieuniknione – a jestem prostu strasznie ciekaw cóż to będzie.

Bardzo solidny pierwszy sezon. Brakowało tu jakiegoś głównego wątku, który napędzałby fabułę, ale to przedstawianie kolejnych postaci nie było takie złe. Pewnie zbudowało to dobry grunt pod kolejny sezon, ale o tym dowiem się dopiero podczas jego emisji.

Widzę, że na Tanukach istnieje koło nienawiści do Tooru, a dla mnie to bezdyskusyjnie najlepsza postać FB. Jej, jaka ona jest urocza, chodząca dobroć, źródło pozytywnej energii, idealny materiał na żonę / przyjaciółkę. Bez niej to nie byłoby to samo. Niezbędny fundament, na którym zbudowano całą resztę.

Z pozostałych postaci szczególnie polubiłem Kyo, Shigure, Hatoriego, no i niezawodne psiapsióły Tooru, Uo i Hanajimę! Jakoś nie mogę się przekonać do Yukiego. Taki drętwy, taki nudny, pewnie to fav char żeńskiej widowni, tak mniemam :P

Teraz będzie tak trochę pusto, bo przez bite pół roku tydzień w tydzień zaglądało się, co tam słychać u Tooru i reszty. FB ma ten wyjątkowy klimat, który wprawia człowieka w dobry nastrój lub nastraja do refleksji, wywołuje ten chwile wzruszenia – wszystkiego po trochu, w zależności od odcinka.

Specjalna linijka pochwał za świetną muzykę w openingach i endingach.

Czekam na drugi sezon, oby już wiosną przyszłego roku ;)

Tak czytam poniższe komentarze i w sumie nie mam nic więcej do dodania o tej serii. Wystawiłam 10­‑kę po pierwszym odcinku i ją podtrzymuję do samego końca.

Ale skoro już zaczęłam :D

Jak wielu widzów, pierwszą styczność z Fruits Basket miałam przy pierwszej serii anime. Seria spodobała mi się straszliwie, potem połknęłam mangę, chlipiąc przy każdym rozdziale. Ucieszyłam się bardzo na wiadomość o remake'u, ale nie sądziłam, że nowa wersja wzbudzi we mnie takie same, a może nawet i większe emocje. Seria jest zrobiona po prostu doskonale, muzyka, ładunek emocjonalny, dynamika zachowań międzyludzkich, wszystko, co tak bardzo cenię w anime, mogę odnaleźć tutaj. Tutaj będę bronić nawet Toohru, rozumiem, że niektórych może denerwować, ale dla mnie to świetnie zbudowana postać. Pod pozorem głupiutkiej, anielskiej dobroci, mamy kolejnego złamanego człowieka, który dąży do własnej destrukcji. Dziewczynę o ogromnej inteligencji emocjonalnej, która naprawdę może koić i leczyć dusze. Kto może lepiej pomóc cierpiącemu od osoby, która sama zna cierpienie najlepiej. Szalenie mi się jej wątek podoba oraz powolny, subtelny proces, jak dziewczyna dokładnie jak Kyo i Yuki wychodzi z własnej jaskini. O innych pisać nie będę, bo i tak ich większość lubi :)

Doskonały pierwszy sezon, a następny dla mnie będzie jeszcze lepszy – bo będzie w nim znacznie więcej mojego idola ;p.

Dawno już nie oglądałam jakiegoś serialu z takim uśmiechem. Pierwsze dwadzieścia dwa odcinki oglądałam tydzień po tygodniu, wyglądając ich nieustannie. Ostatnie trzy obejrzałam w mini­‑maratonie.

Aż mi się zrobiło przykro, że teraz przyjdzie mi czekać na drugi sezon (a ten na całe szczęście już w 2020!). Szczególnie że pierwszy sezon dość przelotnie pamiętałam z poprzedniej wersji, a ten drugi przyniesie dopiero coś nowego, coś nieznanego!

Fruits Basket to przepiękna historia, w której klątwa jest tylko dodatkiem do barwnej, może trochę przesadzonej, ale wciąż szczerej opowieści o rodzinie, przyjaźni, odnajdywaniu swojej drogi. W tej historii ważne jest znaczenie słowa „dom”. Podczas seansu nie zabraknie na przemian śmiechu, łez, wzruszenia. Można kląć na tę biedną Tohru (choć osobiście mi ona odpowiada), ale nie można nie uznać racji autorce mangi, że właśnie takie ciepłe postacie mogą zjednywać sobie ludzi. Cieszę się, że i ona odnalazła ciepło i dom – choćby i na ten moment przelotne.

Polecam i to nie tylko młodszym. Starszy widz też coś dla siebie znajdzie, bo to tytuł, który zdecydowanie zostaje na dłużej w pamięci i sercu!

A tymczasem muszę czekać! Czekajcie razem ze mną na kolejny sezon, żeby mi nie było przykro :)

Ok, już rozumiem dlaczego ta seria jest tak uwielbiana przez wszystkich przez te całe lata. Cieszę się, że dołączyłam do grona fanów – lepiej późno niż wcale :)

 kliknij: ukryte  Kurde, ocb z Kyo, że ma 2 postacie i ta druga to co świerszcz, czy co? I kiedy się aktywuje? I czy bez różańca?po przytuleniu by wyszedł ten duży świerszcz? I czemu za przeproszeniem ta główna nie dostała od wszystkich po dupie za złośliwości? Bo normalna to ona nie jest (Akito). Czy z wiekiem się ogarnie? I czy Shigugu xDDDDDD będzie z Nią z przymusu, czy z miłości?

Ta seria miała już dobre momenty, ale odcinek 24 i wątek z Kyo był najlepszy z dotychczasowych. Dobrze jest być mną ponieważ nigdy nie znałem pierwowzoru, ani anime ani mangi, choć już nie raz była mi polecana :D

Trochę mi już ta myśl chodziła po głowie, ale dopiero teraz jestem bardzo pewien, że jednak Tooru to stereotypowy bohater haremówki. W zasadzie żeńska wersja Rita z To Love­‑Ru, jeśli już mam użyć przykładu. Miła, uprzejma dla wszystkich osóbka, większość przedstawicieli płci przeciwnej przynajmniej ją lubi, wszystkim pomoga i dzięki jej obecności problemy innych są rozwiązywane. Dosłownie to samo. Znaczy, zdaję sobie sprawę, że ten schemat występuje w mangach/anime shoujo dość często, ale nadal jest to trochę irytujące i rozczarowujące, że autorzy idą po najmniejszej linii oporu, szczególnie jeśli weźmiemy pod uwagę, że Fruits Basket to całkiem przemyślana opowieść z wieloma naprawdę dobrymi bohaterami. No, i doszło do tego, że przemyślenia co do bohaterów mam podobne jak w przypadku To Love­‑Ru Darkness. Oceny to nie zmienia, nauczyłem się tolerować ten typ protagonisty, ale jednak wolałabym, żeby ktoś ciekawszy miał tutaj główną rolę.

Ale ten odcinek – poza końcowymi minutami – był zbędny. W pierwszej połowie znów musieliśmy patrzeć na dołującą się na siłę Tooru mającą wydumane problemy i oczywiście po raz setny trzeba było podkreślić, jaka ona wspaniała i że bez niej jest tysiąc razy gorzej. Szkoda mi Kyo, naprawdę – z jednej strony ona, z drugiej Kagura. Niestety, dalej nie zobaczyliśmy  kliknij: ukryte  jego prawdziwej postaci, choć zasugerowano, że coś jest na rzeczy; pewnie ujrzymy ją za tydzień.

O co chodzi, kiedy ta seria zmieniła się w jednoodcinkowe dramaty różnych bohaterów? Wszystkie problemy rozwiązuje oczywiście genialna Tohru, która swoją głęboką przemową przywraca każdemu sens życia. Backstory jej przyjaciółek były ciekawe, ale Kisa i jej okropny brat strasznie mnie irytowali. Mogliby już wrócić trochę do głównej fabuły, ale zostały trzy odcinki, więc pewnie urwą w najciekawszym momencie.

19 odcinek troszkę mnie zirytował na początku, ale później poszło już z górki i był raczej w porządku – chyba kwestia mojego przyzwyczajenia się do pewnych zabiegów – bo sceny typu przerysowane zachowania i przebieranie się w dziewczęce ubrania zwyczajnie po mnie już spływają. Natomiast 20 odcinek przedstawił fajnie jedną rzecz, ukazał to, za co wiele osób nie trawi Tooru i jej charakteru – ja do niej nic nie mam, ponieważ zwyczajnie się przyzwyczaiłem. Osobiście też już to pisałem wielokrotnie, ale jestem w stanie wszelakie minusy zepchnąć na drugi plan, gdyż całościowo serię jak na razie ogląda mi się bardzo dobrze. Dlatego też czekam niezmiernie na kolejne odcinki, sam finał i tą tajemniczą dla mnie prawdziwą postać kota, której nie zdążyłem sobie zaspoilerować i nie mam nawet zamiaru. Oby ukazali to jeszcze w tym sezonie.

Jak postanowiłam, tak dałam anime drugą szansę. Po dwudziestu odcinkach, o ile w ostatnich pięciu nie nadejdzie jakaś wyraźna poprawa, lepsza drama albo jeśli na przynajmniej jeden epizod Tooru całkowicie nie zniknie z ekranu, sądzę, że takie 5/10 wystawię FB. No, może 6/10, za głos Miyuki Sawashiro jako matki (zawsze mi się miło ją słucha).
Problemem produkcji niewątpliwie jest główna bohaterka. Patrząc na jej zachowanie, aż chce się zakrzyknąć: o, jaki wyrośnięty przedszkolak! Wkurza. Jakoś się do niej przyzwyczaiłam i do jej głosu, jednak przez większość seansu miałam ochotę ją… uderzyć, co raczej nie najlepiej świadczy o postaci.  kliknij: ukryte  Jeszcze gorzej, że wszyscy, nawet jest nie od początku, się nią zachwycają, ją lubią, na wszystkich działa kojąco. Chciałabym wierzyć, że w dalszej historii pojawi się postać, która okaże się (do końca!) odporna na dobroć Tooru. Bo to, że się sama bohaterka zmieni, wątpię, musiałaby ta zmiana mieć bardzo poważne uzasadnienie – jeśli by miała wyjść „bo tak”, już lepiej, by zostało jak jest.
Nie no, serio, Tooru psuje przyjemność z oglądania, tak jak psuje  kliknij: ukryte  trójkąt romantyczny między nią, Kyo i Yukim. Zamiast kibicować któremuś, by związał się z dziewczyną, ja kibicuję obu, by żadnemu nie przypadła rola jej chłopaka. Tak więc wszelkie miłe sceny między Tooru a Kyo/Yukim, zamiast wzbudzać u mnie poczucie przyjemności i ekscytacji („o tak, pocałuj ją, chłopie!”), wywołują u mnie… no nie wiem, jak to nazwać… obojętność? Nie, coś innego, ale teraz tego nie nazwę. Już fajniej się patrzy na scenki ze specjalną dedykacją dla fudziosiek.
Poza tym nie przepadam, jak z bohaterki/bohatera w anime robi się męczennika na siłę.

Z innymi bohaterami mam znacznie mniejszy kłopot, ale im też daleko do ideału. Większość to chodzące stereotypy, do bólu przejaskrawione kreacje, które albo są przesadnie nieśmiałe/ciche, albo zbyt radosne, albo zbyt krzykliwe. Rozumiem – dać jedną osobę, która z początku wydaje się spokojna, ale później objawia swoją moc darcia paszczy, ale przy trzech­‑czterech niemal tak samo wykreowanych postaciach robi się to zwyczajnie nudne i irytujące. Szczęście w nieszczęściu, że najciekawszymi bohaterami okazała się trójka panów, których widzimy najczęściej, czyli Kyo, Yuki i Shigure. Na spięcia między dwójką pierwszych zawsze miło się patrzy, a Shigure jest uroczy  kliknij: ukryte  (choć i tajemniczy…). Całkiem dobre, mimo też pewnego przerysowania, są też przyjaciółki Tooru (Satomi Satō jako Saki Hanajima fajnie operuje głosem). Ze znaków zodiaku, poza wyżej wymienioną trójką, polubiłam najbardziej krówkę i konika morskiego.
Na marginesie –  kliknij: ukryte  jak dobrze zrozumiałam, zodiaki mają kolor włosów odpowiadający ich zwierzęcej postaci. Hatoriego to się z jakiegoś powodu nie tyczy? Zgodnie z wyglądem jego konika powinien mieć znacznie jaśniejsze włosy. Nie znalazłam informacji, by się farbował, a zbytnio wczytywać się w treści dotyczące mangi nie chcę. Nie pamiętam też, by w dotychczasowych odcinkach wyjaśniono tę kwestię – nie zdziwię się, jeśli była o niej mowa, a ja przegapiłam i teraz się niepotrzebnie czepiam.

Co do fabuły, jak widzę, na razie poznajemy po kolei poszczególnych bohaterów, nie jest więc ona zbyt wciągająca. Kolejne historie nie przedstawiają się intrygująco, ale jakoś się ogląda. Dramat na ogół dość płynnie przeplata się z komedią, ta zaś – cóż, wstawki humorystyczne nie są tu najwyższych lotów. W sumie dramy też nie powalają i są takie, jakie by pewnie niemal każdy wymyślił, gdyby to on brał się za napisanie FB. Z drugiej strony udziwnianie też by nie było dobre (zobaczymy, co będzie później).

Graficznie jest przyjemnie dla oka. Muzycznie – do zapomnienia, choć seiyuu dają w większości radę.

Chyba tyle. Intryguje mnie, co dalej, zgaduję jednak, że najciekawsze dostaniemy dopiero w drugim, a może nawet w trzecim sezonie.

Już abstrahując od głównego sensu odcinka, po raz kolejny muszę sobie zadać pytanie: KIM, KURDE, JEST AKITO!? A raczej czemu ten psychopata jest praktycznie bezkarny i żaden z Soumów nie odważy się choćby źle o nim powiedzieć (znaczy, tak z grubsza)? Spodziewam się, że ma to coś wspólnego z klątwą  kliknij: ukryte  (przemiana z zwierzątka to chyba zbyt łagodny efekt; na pewno jest coś jeszcze) , ale, kurde, naprawdę mnie to intryguje. Całość fabuły jest naprawdę ciekawa, ale właśnie ten jeden wątek sprawia, że oglądam dalej.
A tak z plusów odcinka: dobrze, że Hiro trochę uświadomił Tooru jak bardzo jest miękką kluchą, ale wątpię, że cokolwiek to zmieni w jej charakterze.

Jak poprzednie odcinki były genialne tak ten był niezwykle irytujący i durny. Po 19 odcinkach pojawiła się pierwsza niezwykle irytująca i słaba postać.

Ritsu chyba założył się z astą z black clover'a, kto będzie japę wydzierał głośniej i chyba wygrał to starcie. Jego problemy również słabo przekonujące, niby taka męska wersja Tooru, ale w beznadziejnym wykonaniu.

Kolejny zarzut, to przejście komedia/dramat. W tym odcinku wyszło to bardzo nienaturalnie, a efekt jest nasilony dwoma poprzednimi odcinkami, które były bliżej dramatu. Nie pykło.

Kusi mnie, by wrócić do anime (porzuciłam po trzecim odcinku), ale ta główna bohaterka i jej głos… czy dalej też jest taka irytująca?

Ktoś pytał, czy „prawdziwa postać” będzie w nowym anime… tutaj jest rozpiska odcinków, która wyciekła.

 kliknij: ukryte  ep. 16/17 – Historia Uo
ep. 18 – Wejście Kisy
ep. 19 – Wejście Ritsu
ep. 20 – Wejście Hiro
ep. 21 – Wizyta fanklubu Yukiego w domu Hany & historia Hany
ep. 22 – Prawdziwa postać Kyo i wizyta w sklepie Ayame

Dotychczas wszystko się pokryło… więc chyba tak?

Ehhh… obiecałem sobie, że będę oglądał na bieżąco, no i ostatecznie nic z tego nie wyszło, bo czasu jak zwykle brakowało. Przez to seans kolejnych epizodów odkładałem przez prawie miesiąc i stety/niestety uzbierało się kilka odcinków do nadrobienia. Na szczęście udało mi się zagospodarować chwilę i niespiesznie zabieram się za nadrabianie zaległości, a może i przy okazji co nieco skomentuję.

Odcinek 14: Według mnie ogólnie opening i ending to zmiana na gorsze pod każdym względem (wyczuwam pośpiech i brak pomysłu), ale rzecz jasna to kwestia w głównej mierze gustu. Chociaż z drugiej strony po ponownym przesłuchaniu, muzyczka w zamknięciu nie jest wcale taka zła, ale z pewnością gorsza od poprzedniej. Natomiast treść trzyma ten sam wysoki poziom co w poprzednich epizodach, więc nie ma co się za bardzo rozwodzić w tej materii. Cały odcinek wzruszający, a sama końcówka to istny sztos, wywołujący reakcję – o k…?! Która jednocześnie przywołuje krótkie wzmianki w tym aspekcie z poprzednich odcinków oraz potwierdza przypuszczenia, kto, co i dlaczego. Czekam na konfrontacje tych wydarzeń i reakcje postaci na prawdę w przyszłości.

Odcinek 15: Zmiana o 180 stopni jeśli chodzi o klimat i emocje względem odcinka poprzedniego, zresztą jak to zawsze bywa, ale nie narzekam, bo osobiście bardzo lubię taki kontrast. Tym razem lekka komedyjka z zalążkiem „czegoś więcej”. Ogólnie to standardowy odcinek, ale za to nieco gorszy wizualnie niż poprzednie.

Odcinek 16: Ciężko coś napisać… dostaliśmy kolejne wydarzenia z przeszłości jednej z postaci, jakże dobrze i emocjonalnie przedstawione. Lecę po ciąg dalszy…

Odcinek 17: Mega wzruszający, a zarazem świetny finał przeszłości Uo­‑chan. Kolejna z postaci, która w ogromie ilości już przedstawionych wcześniej, zyskuje bardzo pozytywnie w moich oczach. Ten tytuł chyba nie posiada słabych charakterów, albo źle wykreowanych postaci. Lub po prostu jeszcze się na taką nie natknąłem. Jak na razie największy plus serii, ale przecież ja już o tym wspominałem wielokrotnie przy okazji komentowania poprzednich odcinków i z tego też powodu już mi się powoli nudzi to „słodzenie”. Coraz bardziej modlę się o to, że w końcu coś się tutaj spieprzy xD, bo przecież nie może być aż tak dobrze, prawda?

Odcinek 18: Next time, Tooru (Yuki) saves again. Uwielbiam to! :) A co do odcinka to taki… taki… aż się ciepło na serduchu robi po takim finiszu. Po prostu kolejna świetna historia nowej postaci Kisy. Niby takie proste, schematyczne, ale jakże dosadne i kojące. Ten odcinek przekazał wiele, ale najbardziej utwierdza w przekonaniu jak dzieci są momentami niesamowite. Cierpiąc, wzbudzają u starszych chęć do działania i przemiany, a dzięki temu same zyskują i ostatecznie otwierają się na innych nawet jak mogą po raz kolejny odbić się od ściany. Świetny epizod, bo pokazuje, że nawet jeśli jesteś słaby i samotny, to już z samej chęci do zmiany/poprawy swojej sytuacji stajesz się niesamowicie silny, bardziej niż ktokolwiek inny. Ale najważniejsze jest chyba jednak to, być mieć tę odrobinę szczęścia do spotkania na swojej drodze wyjątkowych osób, które zaakceptują nas takimi jakimi jesteśmy, ale jednocześnie nas zmotywują do ruszenia naprzód, nawet jeśli będzie to obarczone kolejnymi nieprzyjemnościami. Ważne żeby mieć to oparcie u innych bliskich nam osób i być świadomym, że na końcu tej ścieżki cierpień na pewno czeka dobro/ukojenie/pozytywne zakończenie, bo inaczej nic nie zdziałamy, a nawet nie ruszymy z miejsca.

Tak w ogóle to żądam pozwolenia na zmianę całej powyższej treści. Po co ja się rozpisuję?! Skoro przy każdym odcinku wystarczy napisać: wzruszający/zabawny i mega satysfakcjonujący seans? Taka prawda. Żaden odcinek do tej pory mnie nie zawiódł, ale za to każdy niesamowicie, a zarazem pozytywnie zaskoczył. Z tego wszystkiego już sam siebie irytuję, ponieważ ciągle piszę to samo. xD

Po prostu piękny odcinek. Historia Kisy, jej problem, to jak Haru, Yuki i Tooru jej pomogli… Trudno nie uronić łzy. Dramat realistyczny, dobrze podany i nie przesadzony. Pokazano, że z pomocą bliskich osób da się wyjść na prostą, znaleźć chęć do dalszej walki. Jeden z lepszych epizodów zdecydowanie.

Ktoś jest zorientowany mniej więcej ile to będzie miało odcinków?
Według mal'a 25. Wystarczy do pokrycia całości materiału?

Dotychczas się nie wypowiedziałam na temat tej serii, nawet nie wiem, czemu… Chyba po prostu dlatego, że w tym wątku czytałam tyle opinii tożsamych z moją własną :)

Mangę przeczytałam dawno temu i zajęła ona w moim sercu szczególne miejsce, pomimo jako takiej kreski.

Ta ekranizacja jest po prostu… przepiękna. Zachowuje ducha oryginału, kreska i muzyka jest absolutnie przepiękna. Każdy odcinek podnosi mnie na duchu i generuje ogromne pokłady ciepełka w moim wnętrzu. Oby taki poziom utrzymał się do końca :)

Strasznie przygnębiający był ten odcinek. Nie rozumiem też  kliknij: ukryte  matki Momijiego, ja tam bym się cieszyła jakby moje dziecko miało funkcję bycia słodkim królisiem XD
Przyjaciółki Tohru jak zwykle były genialne – ta blondyna coraz bardziej przywodzi mi na myśl sukeban, ale chyba jest jeszcze za mało groźna XD
Podoba mi się ten nowy opening, pierwszy też był ładny, ale ten jakby lepiej pasuje.

Czas na powtórkę z rozrywki. Tak więc…

UWIELBIAM TO!

No i przepraszam wszystkich bardzo, ale ja inaczej nie potrafię. W przypadku tej produkcji to mnie po prostu wewnętrznie zatyka, tracę racjonalne myślenie i nie wykrywam wad – są jakieś w ogóle?

Przez każdą sekundkę każdego odcinka naprzemiennie uśmiech, wzruszenie lub wyraz podziwu (w zależności od danego momentu, klimatu oraz emocji) z mojej twarzy nie znika i wręcz nie jestem w stanie już inaczej uargumentować tego jak obecnie wybitnie się bawię przy seansie. Pa licho historię, tutaj każda postać jest dla mnie świetna, wyidealizowana i dziecinna Honda kompletnie mnie nie irytuje, co jakaś nowa się pojawia to lepsza od poprzedniej, a (wspomniane już wcześniej przeze mnie niejednokrotnie) ich relacje, dialogi, zachowania i zabawne momenty w nimi w roli głównej tylko dopełniają spełnienia jakie odczuwam po każdym odcinku i jednocześnie przy świetnym muzycznie endingu Vickeblanki. A jak pisałem poniżej, że enjoyment już dawno poza skalą, to teraz gra aktorska do tego zacnego grona dołącza. I na koniec błagam, powiedzcie mi, że to do samego końca tak będzie wyglądać, bo nie wycierpię jak coś się tutaj (zapewne za sprawą Akito…) nieładnie spier…

*na początku odcinka Kyo czyta mangę z magazynu Hana no Yume, w którym wydawany był Fruits Basket, co znaczy tyle, że bardzo męski Kyo gustuje w gatunku shoujo :)
A tak btw Akito to serio psychol. Naprawdę, on musi chyba być czymś więcej niż tylko głową rodziny, skoro wszyscy mu pozwalają na takie rzeczy ( kliknij: ukryte  przemoc psychiczna wobec dziecka)

Jak dotąd jest bardzo bobrze, ale widać pewne drobiazgi, które może są naleciałościami gatunkowymi/wynikającymi z czasu powstania anime, a może też po prostu na motywy shoujo jestem bezdusznie niewrażliwy. :)

1. Absurdalne zbiegi okoliczności po to, by podkręcić dramę, albo żeby widz się tylko czegoś domyślał. Gdy pewien jegomość przybywa pod bramę szkoły, dziewoja akurat musi koleżance podać chusteczkę i nie zauważa jego twarzy. Mistrzostwo subtelności, które się zresztą powtarza się notorycznie w różnej formie.
2. Momentami Tooru wydaje się nieszczególnie zdrowa na umyśle, czy wręcz przesadnie dziecinna. Jak na bohaterkę serii shoujo wyróżnia się na plus, bo nie jest typowym self insertem, ale chwilami wchodzi w tryb Misia o Bardzo Małym Rozumku tak wiernie, że aż bolą zęby.
3. Akito jak na czarny charakter nie do końca się sprawdza, bo wygląd na to, że wszyscy tolerują wybryki tylko dlatego, że, jest nie tylko głową rodziny, ale też o ile się nie mylę  kliknij: ukryte  bogiem, czy też raczej boginią, tej całej metaforycznej historii . Rozumiem szacunek do hierarchii rodzinnej, zasad, japońską mentalność itp., ale o ile nie zostanie to w jakiś logiczny sposób później wyjaśnione, to już za pierwszy pokazany wyczyn powinny pojawić się konsekwencje, o tym co wyszło na jaw w odcinku 11 nie wspomnę. Powoduje to takie nakręcenie psychozy i okrucieństwa w postaci, że jakiekolwiek  kliknij: ukryte  jej późniejsze ratowanie i przywracanie społeczeństwu, co zakładam jest ważnym elementem fabuły, będzie sztuczne. Tooru musiałaby mieć cierpliwość zawstydzającą Buddę, żeby tego dokonać.

Szczerze mówiąc, nie jest to anime z gatunku, który zazwyczaj oglądam – nie przepadam za shoujo, romansami i tak dalej. Starszej wersji na pewno bym nie tknęła, ale że teraz wychodzi na bieżąco, a gdzieś z tyłu głowy mam, że „wypadałoby to znać”, zdecydowałam się poświęcić te 20 minut tygodniowo i… nie żałuję. Na początku podchodziłam niepewnie, bo zostałam zawalona masą klisz, ale z czasem zapałałam sympatią do większości bohaterów. Nawet ta Tooru, chociaż jest głupiutka, to przynajmniej nie denerwująca, czasem nawet zabawna. Chociaż i tak fajnie by było, gdyby tak raz dla odmiany coś jej nie wyszło.
Trochę przeraża mnie, że to będzie mieć tyle odcinków. Wiem, że potem wjedzie jakaś większa fabuła, w końcu mamy Akito i klątwę, ale nie wiem czy to przypadkiem nie zepsuje tej serii XD

 kliknij: ukryte  Pomińmy potęgę naturalnych kolorów, bo w anime nareszcie doszło do spotkania Tohru z Akito(czysta dobroć VS chora nienawiść). Widać jaki z Akito jest „sympatyczny” młodzieniec. Jak on się źle czuje, to odpoczywa w swojej rezydencji, a jak się tylko mu trochę poprawi, to od razu szuka by kogoś podręczyć. Z Yukim od razu zaczął wspominać stare dobre czasy. Bardzo dobrze w anime oddali to przerażanie, jakie on wzbudza u innych. Wystraszony Yuki nie mógł nic zrobić, ale na szczęście dla niego Tohru była w pobliżu – głupiutkie dziewczę, ale pomocne.
No nic, na razie jestem bardzo zadowolony z tej serii.

To jest po prostu niesamowite. Nie wiem jak historia potoczy się dalej, ale mało mnie to w tym momencie obchodzi. Kolejne dwa odcinki za mną i kolejny genialnie zagospodarowany czas. Te relacje pomiędzy postaciami są wykonane po prostu po mistrzowsku! Już nawet nie wspominam o poziomie swojego enjoymentu w przypadku tej produkcji, bo chyba wyszedł już dawno poza skalę. Mega pozytywne zaskoczenie, świetna seria i czekam na więcej!

Potwierdzono 63 odcinki:
[link]

Seria jest podzielona na sezony, więc oczekujcie czegoś typu: 26 + 25 + 12.

No przepraszam bardzo, ale dla mnie ten odcinek po całości wygrała Hanajima. A ostatnie sceny to już totalnie mnie rozwaliły. 🤣

Oglądam co tydzień i tylko czekam, aż anime zrówna się akcją ze starą wersją – choć na pewno nie nastąpi to w pierwszym sezonie… Bardzo, bardzo jestem ciekawa, czy twórcy zrobią to, o czym była mowa – mianowicie przeniosą wiernie całą mangę na ekran. Potwornie mi tego brakowało te X lat temu, gdy anime urwało się, a w mandze dopiero się zaczęło porządnie dziać.

Jestem ogromną fanką  kliknij: ukryte  KyoxTohru, nad mangą wylewałam łzy i bardzo im kibicowałam, w sumie to do tej pory jeden z moich ulubionych pairingów – cudownie byłoby zobaczyć to wszystko na ekranie.

Kurde, ten Akito to psychol.  kliknij: ukryte  Ogólnie bardzo mnie ciekawi, jak duże znaczenie ma on dla rodziny, skoro Hatori nie ośmielił się nawet obwiniać go o coś, co ewidentnie było jego winą. No, i wygląda na to, że klątwa też nie jest tak prosta, jak się wydaje. Wyczuwam duże ilości dramy w najbliższym czasie, szczególnie kiedy Tooru w końcu spotka się osobiście z Akito.  kliknij: ukryte  A, i ogólnie cała historia Hatoriego to była jedna z najlepszych rzeczy, które dotychczas pokazano w tym anime.

Mini maratonik trzech odcinków uważam za mega udany. Chyba jestem zbyt prostym człowiekiem, bo odcinek 5 według mnie po prostu wspaniały. Niby proste i znane mi zabiegi wraz z przegiętym typkiem dla podkręcenia dramaturgi, ale łezka mi się w oku zakręciła. No i dziadyga odpalił takiego liścia, że klękam i czczę go jak Boga. Wypada jedynie napisać nice shot. A no i wypada również pochwalić dobór soundtracku. Nie było to nic wybitnego, ale spełniło swoje zdanie idealnie czyli podniosło emocjonalny wydźwięk epizodu. Pomimo wad jakich się naczytałem na temat tej pozycji niezmiernie wyczekuję odcinka kolejnego i teraz już raczej będę oglądać na bieżąco, bo nie wytrzymałbym czekania. :)

Ten synalek wydał mi się trochę przegięty w tym odcinku.
Z drugiej strony dziadek ładnie zaorał.

Ogólnie seria ma fajny podkład muzyczny.
Muszę kiedyś inserta z tego odcinka przygarnąć.

Moje stosunki z fruits basket są ... trudne. Taka prawda. Kiedyś byłam wielką fanką, wydawałam nawet ciężko uciułane jeny na mangę, tak. Potem jednak mi się odmieniło. I to do tego stopnia, że na samą myśl jad kapał mi z zębów. Od czasu tego wielkiego rozczarowania nie poświęcałam furubie zbyt wiele swojego cennego czasu (chociaż opening zanucę bez błędu), aż do dnia, kiedy odkryłam, że szykuje się remake.
Remake uświadomił mi dwie rzeczy.
Po pierwsze odkryłam z niejakim zdumieniem, że w mej duszy ciągle tkwi zakrzywiony cierń i wezbrane pokłady żółci tylko czekają, by mnie zadławić. Po drugie odkryłam również, z jeszcze większym zdziwieniem, że ciągle mam sentyment do początku tej historii.
Początek tej historii jest bowiem przeuroczy, ciepły, niemądry, zabawny i intrygujący, i chociaż wydawało mi się, że powinnam reagować na niego cynicznie, to oglądało się to równie przyjemnie, jak wtedy, sto lat temu, kiedy byłam dziewczątkiem z warkoczykami.

Uświadomiłam sobie również, że ciągle mam ochotę rancić o tym, jak koncertowo ta historyjka została spieprzona. Uważam bowiem, że furuba jest ofiarą swego sukcesu.

Tohru jest uroczą dziewczynką, ale jako główna bohaterka prezentuje się koszmarnie nijako. Jest sierotką, jak tabuny innych jej podobnych, albowiem łatwiej przeżyć biegając po polu minowym, niż być rodzicem w mandze. Tak więc Tohru jest sierotką, ale nie taką zwykłą. Ona jest sierotką z powołania. Co to znaczy? Niby zaradna i samodzielna, ale jednak nie mamy wyjścia, tylko musimy jej przynajmniej trochę współczuć.
Co więcej? Tohru nie ma osobowości ani wad, ma tylko niewinność i bardzo dużo zapału. Na początku serii to nie przeszkadza, ale im dalej w las, tym trudniej nie zauważyć, że jest to dziewczę na wskroś kartonowe. Mogłaby zamienić się miejscami z Yui z Diabolik Lovers i NIKT by się nie skapnął.
Przez pewien czas byłam przekonana, że kreuje się ją na wzór cnót, taką małą yamato nadeshiko, ale po pierwszym odcinku tej nowej wersji zrozumiałam, że to coś innego – Tohru ma mentalnie sześć lat. Ta dziecinność w naturalny sposób powinna powodować w czytelniku/widzu sympatię. I oczywistym jest, że wszyscy będą dla Tohru dobrzy. A jeśli nie są dobrzy, to są złymi ludźmi. Pozostali bohaterowie definiowani są przez swoje traumy i zgryzoty. Czy jest tak ktoś, kto nie jest tragicznie udręczony i pobity przez krzywe drewienko losu? Jest to za to dobry tytuł, by sprawdzić, ilu  kliknij: ukryte  patologicznych rodziców na raz jest w stanie znieść w fabule.

Nie wiadomo kiedy to niezbyt może wybitne, ale przecież urocze siodzio z wątkami fantasy zmieniło się w spiralę dramy i coraz dziwaczniejszych zwrotów fabularnych, których jedynym celem było pchanie tego wózka po coraz bardziej wyboistych wertepach bezsensu. Sprzedawało się, trzeba było kontynuować!
A ukoronowaniem tego wszystkiego, w moim odczuciu przynajmniej, była sprawa z Akito.

Akito animowy 2001 – moje pierwsze spotkanie z tą postacią – to słabowity, oczekujący na śmierć osobnik przygnieciony swoją częścią klątwy, sadystycznie dręczący wszystkie zodiakalne zwierzątka. Dlaczego inni mają żyć w spokoju i może jeszcze odnaleźć szczęście, skoro on musi cierpieć i umrzeć? Był socjopatyczny, wykrzywiony, przerażający i wspaniały.
W mandze natomiast… cóż… powyższe motywacje zmieniły się w ni mniej ni więcej tylko  kliknij: ukryte  babską histerię.
No bo tak, spojler straszny, w mandze Akito w pewnym momencie pokazuje cyca i zmienia płeć.
Mówię zmienia, bo chociaż autorka zapierała się, że od początku coś takiego planowała, to po pierwsze -gdyby faktycznie tak było – mogła zasugerować twórcom pierwszego anima, by zastanowili się nad doborem seiyuu. Yuki mówił babskim głosem, więc nikt by się nie zdziwił.
Po drugie, cóż…możemy sobie wmawiać, że płaskość klatki piersiowej pod obcisłym golfikiem to efekt mocnego obandażowania, a płaskość wystająca spod rozchełstanego kimonka to tak naprawdę nie płaskość, tylko brak spostrzegawczości obserwatorów (żeby nie było, mówię o wczesnych rozdziałam mangi), ale bądźmy poważni.
Dla kolejnego plottiwsta pani autorka była gotowa wciskać swoim fanom ciemnotę i, co gorsza, zniszczyć najciekawszą postać furuby.

Oh problemy straszne, prawda? To, że pani autorka jest kłamczuszką nie ma znaczenia dla historii jako takiej. Patrząc na to pod kątem dzieła jako całości i z perspektywy lat – absolutnie żadnego. I właśnie w tym tkwi cały dowcip.  kliknij: ukryte  Płeć Akito nie ma znaczenia. Nie powinna mieć. Gdybyśmy od początku wiedzieli, że to dziewczyna, absolutnie NIC by się nie zmieniło.
Kobiety też mogą być bezduszne i złe, bo tak. Nie trzeba do tego wymyślać łzawych motywów i leczyć, no cóż… chłopem.

Do tego się zresztą sprowadza ta historia. Do taniej dramy i spekulowania, ile par da się tu spiknąć. A talent twórczyni do kreowania zwrotów fabularnych jest raczej dyskusyjny.
Natomiast sprawa klątwy… oh losie, proszę nie każcie mi zaczynać o klątwie.

Oczywiście ludziom ma prawo się to podobać, nie dyktuję tu nikomu preferencji, broń Boże, to tylko moje zdanie. Też lubię dziwne, obiektywnie kretyńskie, tytuły, których nie da się obronić niczym poza spaczonym poczuciem humoru/sentymentem/guilty pleasure, więc trochę rozumiem, ale z drugiej strony nie rozumiem :D
Czy to najlepszy siodzio ever? Nie. Nawet w tych okolicach nie stoi.

Jedno natomiast należy z pewnością policzyć furubie 2019 na plus – zmiana designu to zdecydowanie zaleta. Z początku miałam wątpliwości, ale porównując to z pierwszym animem i, przede wszystkim, mangą… o matko i córko! Niebo i ziemia.
Osoby stykające się z tym tytułem po raz pierwszy i na jego bazie zachęcone do zakupu mangi… Myślę, że rozsądnie byłoby sprawdzić jak wygląda komiks i zastanowić się kilka razy, żeby nie było rozczarowania…

Ahhh… ten opening… no i ten ending… czegoś takiego już się nie robi. Aż powiało starymi romansidłami. Coś po prostu niezwykle przyjemnego i tutaj już nawet nie chodzi o kwestię gustu muzycznego (chociaż w sumie…), ponieważ utwory nie są jakieś fantastyczne, ale bez wątpienia mają to „coś”. Według mnie otwarcie i zamknięcie serii mega na plus. I w sumie całe szczęście, że nie oglądałem pierwotnej serii z przed… 18 lat? Bo dzięki temu mogę czerpać fun z oglądania pogłębiających się relacji wszystkich postaci. Oczywiście są to raczej standardowe typy charakterów, ale jak na razie bardzo pozytywnie napisane i to się dobrze „łyka”. Co do historii to nie mam za bardzo wyniosłej opinii, gdyż jest na to za wcześnie, ale jak już pisałem powyżej czuć ten klimat starszych serii oraz na pewno wystąpi standardowy dramatyczny rozwój wydarzeń na co z pewnością czekam i zobaczymy jak to się ma do innych tytułów tego typu ze starszej daty. Aspekt strony technicznej pomijam bo wydaje mi się, że się broni samą prezentacją. Nie ma spadku po pierwszym odcinku, nie jest bosko, ale bardzo ładnie, kolorowo, schludnie i estetycznie. Ostatecznie to wszystko powoduje, że bez wątpienia będę kontynuował seans do końca i coś mi się subiektywnie wydaje iż będzie to jedna perełek sezonu i obym się nie pomylił.

Nigdy w życiu nie słyszałam tak mdłego openingu. Ending wcale nie jest lepszy.
Przy drugim odcinku naszły mnie pierwsze myśli, by porzucić oglądanie, ale wytrwałam. Poczytałam sobie też komentarze ludzi, którzy znają mangę i którzy przekonują, że historia jest bardziej skomplikowana niż się wydaje i nie skręca w stronę taniego męskiego haremu (choć tutaj w tagach on jest, komu więc wierzyć…). No nic, zobaczymy.
Gdyby tylko Tooru nie była taka jaka jest… Słucham jej z czystą nieprzyjemnością.

Wersja full:
[link]

Nie wiem, jak to wypadało w starej wersji, ale nowa piosenka jest piękna. Teraz się już takich nie robi.

Jedna z użytkowniczek MAL­‑a zrobiła porównanie wersji 2001/2019 kadr po kadrze, włącznie z tekstami z dubbingu (pod zdjęciami jest transkrypcja):

[link]

Jak na dzisiejsze standardy, to stara wersja wypada tu biednie. No ale wtedy się inaczej rysowało mangi… chyba?

Na starcie zaznaczam, że nie udało mi się poznać starszej wersji animowanej tego tytułu, więc piszę właśnie z takiej perspektywy, osoby, która ma pierwszy raz styczność z tym światem. Ogólnie seria bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła już na starcie. Bardzo dobrze według mnie balansuje pomiędzy komedią, a takim lekkim jak na razie dramatem. Dobre również wprowadzenie do historii, które przedstawia przeszłość (nie za dobrą) głównej bohaterki i powody znalezienia się jej w namiocie. :D Natomiast tak naprawdę seria ta kupiła mnie w 100% dopiero po scenie w połowie odcinka, a dokładniej chodzi mi tu o moment reakcji naszych dwóch jegomościów (z rodu Souma) na to jak nasza Honda mieszka – reakcja Shigure bezcenna i tego gościa po prostu uwielbiam, chyba za sprawą seiyuu, który bardzo dobrze gra jego rolę. :D Na moją uwagę zasługuje tutaj również scena wyruszenia Yukiego na misję wykopania matki Tooru… tzn. namiotu. Fajnie wykonana, szczególnie ze względu na klimacik i szczurki w tle. ;) Jeśli chodzi o stronę techniczną to nie jest jakaś wybitna, ale solidna i jeśli przetrzyma w takim stanie przez cały okres trwania emisji to tyle mi wystarczy. Tak czy siak, bardzo szybko, ale przede wszystkim niezwykle przyjemnie przeleciał mi ten odcinek, dlatego też niezmiernie czekam na kolejny. Trzymam kciuki oby wyszło dobrze i aby przede wszystkim wiernie oraz w całości zekranizowali komiks, bo z tego co słyszałem to w przypadku pierwszej serii z przed kilkunastu laty z tym właśnie były problemy.

...wygląda to obiecująco :) Animacja mi się dość podoba, przypomniałam sobie momentalnie, dlaczego tak lubiłam to anime – to znaczy, że jest okej. Shigure, Kyo – ależ tęskniłam, nawet nie byłam świadoma :D

O, nie kombinują, powtarzają dokładnie to, co już było – dosłownie całe ujęcia – tylko wszystko z lepszą animacją oraz paskudniejszymi, nijakimi projektami postaci. Chociaż te ostatnie nie wydają się psuć klimatu aż tak bardzo, jak się bałam, że będą – udało im się go oddać mimo tych byle jakich twarzy… Co innego głos nowej wersji Yukiego – starą wersję oglądałam wiele lat temu, ale Aya Hisakawa tak mi się zrosła z tą postacią – nawet gdy czytałam mangę, Yuki miał dla mnie jej głos – że teraz bardzo trudno będzie mi się przestawić na pana. Ostatecznie jednak wygląda na to, że mogę się już przestać bać, chyba większej krzywdy temu nie zrobią.

Starszej wersji nie znam, nie mam jej również w moim spisie planowanych serii do objerzenia, ale jeśli nadarzyła się okazja w postaci odświeżonej wersji to chętnie się zapoznam z tym tytułem.
Pierwszy odcinek zapowiada lżejszą komedię romantyczną.
Jakoś po tym premierowym odcinku mam posmak „Kami­‑sama Hajimemashita”.

Bardzo fajny pierwszy odcinek(choć byłby lepszy jakby pokazali w nim Akito), aż mi się starsza seria przypomniała. Tylko mam nadzieje, że tym razem w przeciwieństwie do starszej te zakończą zgodnie z mangą.

Nie miałam w planach, ale postanowiłam zerknąć na pierwszy odcinek. Pierwowzoru i wcześniejszej wersji anime nie znam, nie podniecam się więc jak niemal wszyscy inni.
Początek całkiem przyjemny, parę razy się nawet uśmiechnęłam. Tooru jeszcze mnie nie irytuje i niech tak zostanie – choć ten jej słodki głosik… Na szczęście oprócz niego jest nam dane wysłuchiwać także głosów takich seiyuu jak Yuuma Uchida czy Nobunaga Shimazaki – tego drugiego ledwo poznałam w swojej roli.
Sama historia przedstawia się interesująco (fakt, że nie wiem, jak się potoczy, jest kolejnym plusem). Końcówka najlepsza – aż żałuję, że nie ma jeszcze kolejnego odcinka. Do starszej wersji nie mam zamiaru zaglądać.
Na minus – momenty, gdy Yuki jest przedstawiany na ślicznym, błyszczącym tle – no błagam, może i kilkanaście lat temu było to super, ale teraz wygląda kiczowato i beznadziejnie i mam nadzieję, że takich scen z „jaki­‑ten­‑Yuki­‑jest­‑piękny” będzie jak najmniej.
Czekam na kolejne odcinki.

Wreszcie okazja zapoznać się z klasykiem. Zawsze odkładałem seans na inny czas, a ta nowa wersja wydaje się porządnie zrobiona. Skoro starsza odsłona ponoć rozmija się potem z oryginałem, to może być najlepsza opcja dla osób nieznających mangi. Trzymam kciuki.

Pierwszy odcinek bardzo dobry.
Brakowało mi już dawno takiej pociesznej i lekko głupiutkiej bohaterki jak Tooru.