Tanuki-Anime

Relatywnie niedługo przyszło fanom czekać na kontynuację opowieści o kolejnych wydarzeniach w Roanaprze i kolejnych wyzwaniach, podejmowanych przez Black Lagoon Company, załogę pirackiej łodzi torpedowej. Tak więc znów będziemy obserwować przygody Rocka i reszty na niebezpiecznych wodach mórz Azji Południowo­‑Wschodniej – o ile nie będą akurat odpoczywać w barze „Yellow Flag”... Swoją drogą, takie szczegóły dobrze pokazują rodzaj humoru, jaki ma do zaoferowania ta seria – od wieków dla marynarzy „żółta flaga” jest symbolem zarazy, podnoszonym na statku objętym kwarantanną. Twórcy nie marnują czasu na przesadnie długie przypomnienia, a widzów z miejsca porywa lawina wydarzeń. Ułatwia to zresztą sama konstrukcja serii.

Wprawia mnie w podziw sposób, w jaki twórcy Black Lagoon z pozoru bez wysiłku tworzą galerię interesujących, wiarygodnych, zapadających w pamięć postaci, podnosząc kolekcję raczej sztampowych opowiadań sensacyjnych na zupełnie nowy poziom. W dodatku robią to nie rezygnując z dołączania wydawałoby się czysto fanserwisowych elementów, które jednak nie sprawiają wrażenia wepchniętych na siłę i pasują niejako naturalnie. Do orszaku zapamiętanych z pierwszego sezonu smakowicie pokręconych postaci, takich jak Siostra Eda z Kościoła Przemocy, czy Roberta Mad Dog meido, teraz dołączą kolejne, równie ciekawe. Co powiecie na młodociane rodzeństwo morderców ze słabością do siekier, BAR (Browning Automatic Rifle), wielce gotyckich strojów i skłonnością do nekrofilii? Albo na zwariowaną komputerową maniaczkę – meganekko? Albo bardzo klasyczną, odzianą w seifuku japońską uczennicę? Ta ostatnia postać wiąże się z poświęceniem równo połowy drugiej serii na zanimowanie najatrakcyjniejszej jak dotąd części mangi, poświęconej losom należącego do yakuzy klanu Washimine. Dla Rocka oznaczać to będzie wizytę w ojczyźnie w zupełnie innych niż dotychczasowe okolicznościach i konieczność konfrontacji z dokonanymi wyborami. Obok przedstawienia zupełnie nowych postaci twórcy konsekwentnie dbają o rozwój już wprowadzonych. Dowiemy się całkiem sporo zwłaszcza o Bałałajce, szefowej lokalnej delegatury rosyjskiej mafii.

Natężenie przemocy w stosunku do pierwszej serii jeszcze rośnie, a niewątpliwie zwłaszcza pierwsze trzy odcinki przekraczają granicę dobrego smaku. Jednak choć to anime ilością krwi zdolne jest konkurować z Elfen Lied, tutaj wszystko na swój własny, okrutny, pokręcony sposób ma sens, nawet jeśli momentami seria flirtuje z nadprzyrodzonymi motywami. Poziom animacji jest niezmiennie dobry. W dwóch odcinkach pojawiły się dedykowane piosenki końcowe, a ilustrację muzyczną wzbogaca kilka nowych, równie dobrych jak poprzednio ścieżek, które spodobają się miłośnikom „cięższego brzmienia”. Do kadry seiyuu dołączyła Houko Kuwashima (wcześniej grała m.in. Quon Kisaragi z Rahxephona), tworząc bardzo udaną rolę Yukio Washimine.

Drugi sezon, zgodnie z oczekiwaniami fanów, trzyma się mangi równie wiernie jak pierwszy i obejmuje zasadniczo wszystkie dotychczas nie zanimowane epizody. Tym samym na ekran przeniesiono w komplecie sześć istniejących obecnie tomów, z wyjątkiem kilku ostatnich rozdziałów, otwierających kolejną część. Oznacza to, że na ewentualną kontynuację serii przyjdzie nam poczekać nieco dłużej. Szkoda, tym bardziej, że zapowiada się ponowne spotkanie z Robertą Mad Dog meido. Jestem jednak przekonany że fani sensacji i tak obejrzą Black Lagoon z wielką przyjemnością. Pozostaje tylko zalecić, by koniecznie najpierw sięgnęli po pierwszą serię, albo chociaż po pierwsze trzy tomy mangi.