Tanuki-Anime

Wydaje mi się, że jeżeli już jakiś rodzaj tańca podpinać pod sport to akurat nie towarzyski. Chociaż moim zdaniem to lepiej w ogóle zostawić taniec w kategoriach aktywności fizycznej prędzej podchodzącej pod sztukę.
Jeśli zbyt luźno określi się granice to dojdziemy do momentu, że Pokemony są sportówką, polowania mogą być dyscypliną olimpijską (bo to prawie jak biatlon lub łucznictwo/strzelectwo połączone z bieganiem), rozgrywane będą mistrzostwa świata w znajomości rozwinięcia liczby Pi na wyrywki, szybkiego grania na skrzypcach czy plażowego rozbieranego pokera.

Ale ja wcale nie neguję, że shogi może być sportem (tak samo jak szachy, karuta czy brydż), tylko staram się patrzyć z różnych punktów widzenia i biorę pod uwagę argumenty niektórych osób twierdzących że sport musi się wiązać z aktywnością fizyczną. Nie musi. Zazwyczaj się tak kojarzy, ale nie uważam tego za warunek konieczny. Natomiast jak słyszy się szachy, brydż czy shogi – pierwsze skojarzenie to „gra”. I nie będzie to błędne skojarzenie. Brydż może być sportowy i towarzyski (robrowy), karuta (w samym „Chihayafuru” wspominają o paru odmianach, a ta która dominuje przez całą serię to „competitive karuta” czyli jej sportowa odmiana), z szachami jest podobnie (wiele odmian, wiele sposobów rozgrywania meczów), jak sądzę z shogi jest tak samo.

Podobnie z tańcem – jest taniec towarzyski (standardowe i latynoamerykańskie); jest i sportowy czyli ten „akrobatyczny”. I tutaj może być pies pogrzebany, że (o ile mi wiadomo) w „Ballroom e Youkoso” mamy do czynienia z tańcami towarzyskimi, a nie sportowymi. Oczywiście można się umówić, że będziemy traktować jako sport obie te wersje (albo nie traktować żadnej), natomiast użycie takiego nazewnictwa wskazuje, że jeśli już jakiś taniec traktować jako sport to raczej sportowy, a nie towarzyski (nie wiem dlaczego tak jest, ale być może właśnie o łatwiejsze w miarę obiektywne wskazanie zwycięzcy).

W sporcie, jakikolwiek by on nie był, chodzi o:
- możliwość obiektywnego wskazania zwycięzcy rywalizacji;
- minimalizację wpływu szczęścia (dlatego zmiany stron np. w meczach piłki nożnej czy od stosunkowo niedawna w skokach narciarskich punkty „za wiatr”);
- możliwie równe szanse na starcie (kategorie wagowe w podnoszeniu ciężarów czy sportach walki lub testy antydopingowe ogólnie).
- niezmienianie zasad rywalizacji w trakcie jej trwania (przestrzeganie jej zasad).

Problem polega na tym, że w takim razie np. gra w kółko i krzyżyk świetnie spełnia wszystkie warunki (gdyby zaczynać na zmianę żeby były równe szanse na starcie i grać do dwóch zwycięstw przewagi). Dlaczego nikt nie robi ze standardowego kółka i krzyżyka sportu? Bo albo mecz trwałby w nieskończoność albo trzeba by się umówić żeby to jakoś przełamać – problem w tym, że jedyne sensowne wyjście powodowałoby, że nie byłoby równych szans na starcie lub za wiele by zależało od szczęścia lub jakiejś innej rywalizacji, a nie samej gry w kółko i krzyżyk.
Ostatni pojedynek o mistrzostwo świata w szachach: 12 partii klasycznych – 12 remisów, dopiero w dogrywce w partiach ze skróconym czasem udało się przełamać impas.

Ktoś może zapytać: Ok, a dzieciaki grające w piłkę na boisku pod blokiem to nie uprawiają sportu? To jest dobre pytanie.
Jeszcze lepsze pytanie: Czy zawodnik trenujący przed startem na bieżni nie uprawia sportu?
Jeśli którąkolwiek z tych dwóch sytuacji można by nazwać uprawianiem sportu to tylko tę pierwszą. Wprawdzie nieprofesjonalny, ale zazwyczaj na tyle na ile pozwalają warunki sprawiedliwy i z możliwością obiektywnego wskazania zwycięzcy.