Tanuki-Anime

Cóż, pozostaje się pożegnać i podziękować wszystkim za bardzo twórcze trzy miesiące wymiany poglądów. Może spotkamy się jeszcze przy komentarzach „pod” innym anime.

Szkoda tylko usunięcia poprzedniego komentarza – akurat francuski film, z którego autorzy czerpali mniej lub bardziej inspirację chyba nikomu nie wadził. Ale rozumiem, jak wszyscy to wszyscy. Dura lex, sed lex.

Z pozdrowieniami dla wszystkich.

Na tym etapie to wszystko jest już wg mnie pozamiatane.
 kliknij: ukryte  Jeśli czytać dosłownie to co Uesugi do powiedzenia Yotsubie w autobusie gdy wracają z akcji w światyni. To wprost mówi on jej o tym, że nadszedł czas wyboru i decyzji. Myślę, że adresatka tych słów nie jest przypadkowa. Tylko tak bardzo zajęta odgrywaniem roli psa w rodzinie, że nie rozomie co do niej się mówi. ;-)))

Łaskawi jesteście dla głównego bohatera. On jest w relacjach raczej aspołecznym niewartym uwagi ignorantem a nie zmęczony gierkami. I wybór w pewien stopniu potwierdza to, że o relacji ma raczej marne pojęcie wybierając tą która będzie zdominowana intelektualnie.

Dajmy na to pocałunek Ichiki w pokoju w którym wspólnie nocują. Jest zanim jeszcze wpadnie na to, iż to jest właśnie ten z którym grała.

Szczerze mówiąc, miałem o tym napisać przy 11. tomie (bo zakładałem, że może jeszcze coś będzie przy retrospekcjach) :))) Jestem jeszcze ciekaw, czy wyjaśnią dwie inne, duże luki fabularne, ale czekam cierpliwie ;)

Odnoszę dziwne wrażenie, że autor miał rozpisany scenariusz na 2 rywalizujące dziewczyny.

To możliwe – a na kogo byś obstawiał?  kliknij: ukryte  Yotsubę i Itsuki? Yotsubę i Miku? Ten drugi wariant brzmi ciekawie, bo w sumie wtedy Fuutarou wybierałby między dwoma dziewczynami z największymi skłonnościami do depresji… Do tego o miłości jednej z nich dowiadujemy się już na samym początku.

Przyznam, że jestem zaskoczony. Obstawiałem, że scena wyznania Miku będzie najgorszą sceną w serii

.

 kliknij: ukryte  Chodzi o tę z filmu? Fakt, jest świetna. Z drugiej strony, mam wrażenie, że im bardziej Miku dojrzewa, tym bardziej widzimy, że Fuutarou nie jest jej potrzebny do szczęścia, a wręcz przeciwnie – rośnie ryzyko, że całe życie oprze wyłącznie na nim i wróci do strefy komfortu. Swoją drogą, w epilogu najpierw się zdziwiłem, jak bardzo zmieniła się fizycznie, a potem uświadomiłem sobie, że po prostu przestała nosić słuchawki i zaczęła się czesać :)

Nic dziwnego, że główna bohaterka jest rozgoryczona. Faktycznie oddała scenę siostrom.

No właśnie – z tym jeszcze chcę poczekać do ostatniego tomu.  kliknij: ukryte  Ale tak patrząc po filmie i kierując się pewnego rodzaju „logiką z kryminałów”, to chyba celowo odsunięto Yotsubę z pierwszego planu (choć z drugiej strony, w mandze, jeśli ma cały tom 11 dla siebie, to nikt nie powinien narzekać, że jej uczucie nie zostało pokazane). Cierpliwość to podoba cnota, będę się w niej szkolić :)


Pozdrawiam!

Być może w każdej serii czy filmie można dostrzec szereg elementów interesujących, które nie zawsze będą zamierzone przez autora czy wykonawcę, a głębi nadaje im umysł patrzącego. Na zasadzie, że „w ziarenku piasku można zobaczyć cały wszechświat ".

Być może autor wcale nie był geniuszem, wyraził tylko swoje pragnienia, oraz zrobił to spójnie, rzemieślniczo poprawnie, oraz w taki sposób, aby było sprzedawalne. Zwłaszcza, że w momencie pisania mangi miał dwadzieścia kilka lat, więc automatycznie duże doświadczenie życiowe dotyczące relacji męsko damskich teoretycznie odpada.
A cały geniusz autora może być zwyczajnie tylko i wyłącznie wynikiem intelektualnej obróbki i interpretacji jego mangi. Coś na zasadzie interpretowania obrazów.

Ten przykładowo jest bezpośredni i także jego tytuł mówi o czym jest
[link]

Natomiast ten wcale nie jest jednoznaczny do interpretacji, choć niby można się upierać, że to tylko tulipany
[link]

Sposob na pięcioraczki stał się być może takim testem rorschacha.

Im większa dojrzałość wewnętrzna cechuje interpretatorów, albo im większa jest ich wyobraźnia, tym więcej mogą oni dostrzec szczegółów, albo więcej dopowiedzieć.
A sam autor mógłby być zdziwiony, że aż tak dużo wyciągnięto z jego produkcji.
Rzecz w tym, że wielu twórców jest bystrymi obserwatorami rzeczywistości, ale bardzo często robią te obserwacje intuicyjnie, nieświadomie, czy instynktownie. A dopiero szczegółowa analiza ich twórczości wyciąga na światło dzienne te wszystkie (nieuświadomione przez samego autora) treści.

A może zwyczajnie, autor opisał swoje własne doświadczenia i własne dojrzewanie emocjonalne, stąd protagonista, który dojrzewa. Taki autoportret mangowy, tyle że ubarwiony wyobraźnią, a zamiast sióstr, lub przyjaciółek są pięcioraczki, żeby nikt przypadkiem nie odniósł tego do niego. A może faktycznie znał bliżej jakieś bliźniaczki i temat był mu znany osobiście. I wcale nie musiał spędzać długich godzin na badaniach, studiowaniu kultury i obyczajowości.

Interesujące, a czy możesz to rozwinąć?

Troszkę jestem zabiegany, więc postaram się odpisać na wszystkie komentarze, (poza zakończeniem, bo jak mówiłem, czekam na wyjście mangi do końca).

Być może w każdej serii czy filmie można dostrzec szereg elementów interesujących, które nie zawsze będą zamierzone przez autora czy wykonawcę, a głębi nadaje im umysł patrzącego.

Przyznaję, jest to coś od czym myślę od jakiegoś czasu, tym bardziej, że zawodowo zajmuję się drążeniem takich szczegółów (choć raczej nie natury artystycznej), więc mogę być śmiało „tym podejrzanym” o snucie nadinterpretacji. Z drugiej strony, jak widać po naszych długich dyskusjach na forum, jest tu mnóstwo rzeczy, które dostają swoją pointę, tudzież wracają w ciekawy, często przewrotny sposób i nie sądzę, by wszystko było tu dziełem przypadku. Może to kwestia, że za dzieciaka czytałem za dużo kryminałów i po prostu staram się doszukać istotności poszczególnych elementów. Choć wciąż będę twierdzić, że „Sposób na pięcioraczki” ma mnóstwo elementów „romantycznego kryminału” – potwierdza to nie tylko fabuła i rzucane w poszczególnych tomach/odcinkach wskazówki, ale też konstrukcja opierająca się na zmianach narracji/perspektywy.

Oczywiście, nie zmienia to faktu, że autor mógł sobie po prostu zostawić kilka furtek albo zwyczajnie porozrzucać kilka tropów, które później dostosował do zmieniającej się koncepcji historii. Nawet jeśli ja i pan Jiri50 mamy pewne wątpliwości co do przymiotnika „light” w gatunku, to wciąż była to seria zaplanowana jako szeroko sprzedający się produkt, nie tylko z powodu ładnych panienek na okładce (choć to pewnie nie zaszkodziło). Zresztą, jeśli w tomie 11 jest to o czym słyszałem, to osobiście wytknę jedną sporą pomyłkę u mangaki, więc to nie tak, że patrzę na całość bezkrytycznie. Z drugiej strony, jeśli to prawda i w 11 tomie  kliknij: ukryte  poznajemy bieg wydarzeń z pozostałych 10 tomów z perspektywy Yotsuby, to przymiotnik „light” definitywnie wywalam do kosza.

Pełna zgoda, że osobiste przeżycia i doświadczenia mogą być inspiracją do artystycznej twórczości. Zaryzykowałbym nawet twierdzenie, że ludzkość robi to od prawieków i nie sądzę, by coś się zmieniło :D Ojcostwo to zbyt ważny etap w życiu dojrzałego mężczyzny, by powiedzieć, że nie ma wpływu na zmianę twórczości pisarza, zwłaszcza japońskiego (gdzie role społeczne są bardzo starannie wytyczone).

No i ostatnia, istotna rzecz, o której pisze tu pan Jiri50 – naprawdę mało która seria ma tak dobrze i przekonujące tło psychologiczne (traumy, które przechodzą tu bohaterowie, w anime tendencyjnym trwają odcinek, góra dwa), trudną i pasującą do charakterów postaci przeszłość, ciekawie i niepokojąco opisany problem socjologiczny (niełatwy los bliźniąt w Japonii – wiem, nie ma go w mandze i anime per se, ale z rzeczy tu podrzuconych za dużo elementów podejrzanie się zgadza) oraz bardzo krytyczne spojrzenie na chłód japońskich zwyczajów i norm społecznych. Obraz tego, przez co przechodzą główni bohaterowie wcale nie wygląda na lekki, łatwy i przyjemny, a ich perypetie zadziwiająco łączą się w eleganckie puzzle. Jasne, zdarzyło mi się kilka razy dopatrzeć głębi tam, gdzie jej nie ma i mangaka pewnie sam byłby zdumiony niektórymi pomysłami, które snują japońscy internauci (zresztą, pewnie nie ma na to czasu, rodzina i robota czekają :D ). Ale dobrze się bawię pisząc sobie rozmaite uwagi i mam nadzieję, że komuś miło się to czyta :)

Cóż, zaplanowałem ten wątek jako wentyl od poważniejszych tematów serii, a widzę, że w komentarzach jednak przeważa chęć powrotu do mroczniejszych akcentów :) Zobaczymy co będzie dalej.

Wszystkich, którzy dotarli aż tu, serdecznie pozdrawiam!

PS – fakt, zadziwiające jest to, jak bardzo sztuka XX­‑lecia międzywojennego (także filmowa) potrafiła być pełna energii i optymizmu (choć oczywiście nie cała). Dla zainteresowanych tematem (i tym, którym niekoniecznie chce się czytać „Pannę z mokrą głową”) polecam porównać sobie „Znachora” z lat 30­‑tych i tego z lat 80­‑tych. Niesamowite jak bardzo przygasł duch w narodzie…

Przy 11 znalazłem ten obrazek Yotsuby. W sumie to może być i fan serwis . . . ale chyba niezły. Być może pójdzie na ścianę. Podobał się ?

A tak, przyznam, mnie też ta scena rozbawiła ;), tym bardziej, że mimo tematu, nie było tu fanserwisowania.

 kliknij: ukryte  A tak poza tym to na pkt. rozmiaru biustu ci Japończycy zdaje faktycznie się mają ciężkawego fisia.

Nie wiem, który raz z rzędu to napiszę, ale – tak, pełna zgoda. Jeśli anime o jednym facecie i pięciu pannach ma się dobrze sprzedać, to choćby nie wiem jak ambitne i twórcze były założenia scenariusza i konstrukcja bohaterów, produkt się nie sprzeda bez odpowiedniej… powiedzmy, oprawy.

Szczerze powiem, niby zabawny wątek, ale trochę się zastanawiam –  kliknij: ukryte  czy chodzi o to, że Itsuki jednak coś czuje do Fuutarou i chciała, by dostrzegł w niej kobietę (przepraszam, nie miałem innego pomysłu, jak ubrać to w odpowiednie słowa)? Czy może raczej chodziło o to, że kupiła ją, by przekonać Yotsubę, że czas pokazać Fuutarou, że jego przyszła żona jest dojrzałą kobietą?
W sumie, mangace dość dobrze wyszło zrobienie z niej „red herringa”, czyli oczywistego podejrzanego, którego widzowie będą obstawiać jako zwycięzcę wyścigu (na zasadzie – „tak mało zwraca na siebie uwagę, że pewnie autor ją zaplanował”, słysząc o „fatalnym zakończeniu” obstawiałem taki wariant). Szczerze? Stawiałbym na jedno i drugie: było to zmylenie czytelników i kolejna pomoc udzielona siostrze. Chyba, że znowu przesadzam
i to tylko mała, urocza scena komediowa :)

Swoją drogą, jak mówimy o tym tomie – nie znalazłem nigdzie informacji, kiedy dziewczyny się urodziły (bo wiemy, że są ciut młodsze od Fuutarou – swoją drogą, szkoda, że w Japonii nie ma osiemnastek, taki rozdział z imprezy chętnie bym zobaczył, nawet jako off­‑top ;) ). W każdym razie, wszedłem na wikipedię i okazało się, że są z ... 5 maja. Przyznaję, żart tani, ale mnie rozbawił :D Ciekaw jestem, czy przypadkiem poród nie zaczął się o 5:55… ;)

Udanego tygodnia! :)

Na SW zawsze można liczyć. Trudno o lepsze podsumowanie i scharakteryzowanie motywów którymi mógł się kierować doktorek adoptując bliźniaczki.

 kliknij: ukryte  Przy czym od razu powiem, że możemy sobie odpuścić związek pomiędzy matką i doktorem. Jeśli już to ew. platoniczny. Wygląda na to, że dziewczynki raczej zostały wpisane do rodziny a nie przyjęte w wyniku małżeństwa. Czy platoniczne uczucie jest na tyle silne aby pozwolić na przejęcie i otoczenie opieką piątki dzieciaków? Z ręką na sercu nie potrafię odpowiedzieć. Może w Japonii jest jakoś inaczej, bo często spotykamy w ich twórczości motyw silnego „białego” związku. Obawiam się moja konstrukcja psychiczna uniemożliwia mi zrozumienie i wyczucie takiego związku. Powiem więcej mocno wątpię w jego siłę. Nic na to nie poradzę tak już mam. Chyba podsumuję to tym „oni tam za dużo tej soi żrą” mojego znajomego, który tak zazwyczaj komentuje informacje z ciekawostkami obyczajowymi z Japonii jakie do nas docierają. A które świadczą o sporym oziębieniu seksualnego temperamentu wśród ludności tego kraju.

Jak by na to nie spoglądać siła uczuć oraz dobrych chęci doktora wyczerpały się dosyć szybko. I poza wsparciem finansowym oraz wymaganiami niewiele ma już do zaoferowania piątce dorastających dziewczyn. Są jeszcze te jego wpływy dzięki którym może im wiele załatwić. W sumie nie jest to mało. Ale akurat dla rozwoju pewnych istotnych obszarów tworzących człowieka jest to zupełnie bez znaczenia. Ten jego szlachetny zapał szybko okazał się być albo słomianym albo mocno naznaczony brakami umiejętności emocjonalno­‑społecznych.

Nie da się zaprzeczyć, że podjęcie się utrzymywania sióstr uchroniło je przed niezbyt ciekawym losem. Właściwie nie ma najmniejszych szans aby dziewczyny nie skończyły w bidulu gdyby nie on.
[link]

Jak by na to nie patrzeć, ojczym zrobił dla nich dużo dobrego. Może po prostu tyle tylko potrafił i mógł, w sferach innych niż finansowe. Tu trzeba by trochę bardziej zapoznać się z tradycjami i wychowaniem w Japońskich rodzinach aby w pełni na to odpowiedzieć. Są pewne wskazówki, że wygląda to zupełnie inaczej niż w naszej sferze kulturowej i przewijają się one nawet w mangach. Do tego cześć z tej tradycji powoduje już spory bunt w młodszych pokoleniach pragnących w tej kwestii nowinek podpatrzonych w krajach anglosaskich.

To prawda, istnieją pewne plusy jakie pan Nakano może wyciągać z sytuacji opieki prawnej nad bliźniaczkami. Właściwie wszystkie chyba wymienił SW w swoim poście.

Niewątpliwie opieka prawna nad dziewczynami ułatwiała by doktorowi ew. prowadzenie badań np. nad ich rozwojem. Ba poczułem mocne ukłucie przy relacji Yotsuby o ich rodzinnych wyjazdach wakacyjnych w bardzo różne strefy klimatyczne. Widzimy też dziewczyny na jakichś szczepieniach. Wyniki takich badań mogły by być prawdziwą gratką dla naukowca tak zupełnie przy okazji popychając do przodu jego karierę.

Naukowcy w USA przeprowadzili pewne badania nad bliźniakami. W sposób zmierzony rozdzielono je przy adopcji, do tego w wieku wykluczającym wpływ wiedzy o tym, że mają rodzeństwo. Przez wiele lat prowadzono nad nimi intensywne badania. Dzieci miały bardzo różne środowiska, ocena ich rozwoju była całościowa i prowadzona regularnie przez wiele lat. Naukowcy byli mocno zdziwieni widząc jak bardzo podobne osobniki uzyskali w wyniku tego eksperymentu. Ale pełnych wyników nie opublikowali. Ich materiał badawczy nie został poinformowany o istnieniu 2­‑go czy 3­‑go brata/siostry. Psycholog która wiele lat spędziła odwiedzając domy w których wychowywane były bliźnięta aby prowadzić na nich testy. Została zapytana o to jak mogła pogodzić się z faktem rozdzielania dzieci, odparła „Byłam naukowcem, jak mogłam się temu oprzeć?”. Niektóre nadal nie zdają sobie sprawy z istnienia rodzeństwa.
Ciekawe czy nasz doktorek też nie mógł się oprzeć okazji jaka mu się trafiła. Na szczęście dla obiektów w ciut mniej drastycznym wymiarze bo pozwalającym im na pozostanie razem.

Jeśli już jesteśmy przy pracy Japońskich lekarzy, to nie sposób nie wspomnieć tu o eugenicznych dokonaniach tego środowiska. Niedługo podam parę linków rzucających trochę światła na te sprawy. Kto dociekliwy sobie doczyta. Na razie zauważę z przekąsem, że matka dziewczynek kwalifikowała by się wg pewnych punktów takich jak bieda, nieporadność życiowa i rozwiązłość do . . . sterylizacji!

Wg. książki Macieja Zaręby Bielawskiego „Higieniści. Z dziejów eugeniki” takiemu zabiegowi w Japonii poddano nawet 800 tys. ludzi, głównie kobiet oczywiście. W celu uniknięcia dalszego propagowania niewłaściwych cech genetycznych w boskiego rodowodu narodzie. Obecnie rząd Japonii przyznał się do odpowiedzialności za proceder i wyznaczył ofiarom, odszkodowania. Przy czym mówi się o ok. 16 tyś poszkodowanych. Rozbieżność cyfr jest znaczna i nie mam pewności z czego może wynikać. W Szwecji podobnej procedurze poddano 60 tys. kobiet. Nie wiem czy statystyki celowo podrasowano w dół, ale jeśli tak , to osobiście powołuję ducha „kobiety z rozciętym brzuchem” który odbierze wam drodzy Japończycy to co odebrano jemu. A to właściwie już się dzieje, biorąc pod uwagę obecną demografię.

Czy biorąc pod uwagę to wszystko można założyć, że wprowadzenie postaci doktora Nakano przez autora mangi jest zbiegiem okoliczności? Dlaczego jest to akurat lekarz a nie biznesmen? No i oczywiście wyposażenie tej postaci w tak zimny i odstręczający charakter to zwykły przypadek? Taka osobowość raczej nie pomaga przy pracy z ludźmi, zwłaszcza chorymi. Ocena należy do czytającego.

Jak wspomniałem poprzednio, teraz, po gęstej lekturze mangi i powtórce z serialem trochę zatarły mi się poszczególne wątki z filmu, ale mogę tyle zagwarantować,  kliknij: ukryte  że wątek rodziców jeszcze wróci i nie zawsze będzie przyjemnie (choć nie aż tak mrocznie, jak sugerowałyby niektóre teorie).

Z Miku, podobnie jak z Nino, to jest reakcja w pełni zrozumiała: lubimy obserwować bohaterów, którzy przechodzą „długą drogę”, a jak się teraz zerknie na pierwszy tom, aż dziw bierze, że to te same osoby. W dodatku, jak uważam, że obsada aktorska anime jest solidna, choć może nie rzuca na kolana, tak seiyuu Miku brzmi oryginalnie i świeżo, co pewnie pomogło ;)

Jak już wspomniałem, nie przekreślałbym tego, że niektóre elementy zachowania bliźniąt zostały wprowadzone, nawet jeśli nie mają stuprocentowo potwierdzonego naukowego backstory – teorie, które są w fazach domysłów, czy jeszcze nie do końca potwierdzonych badań, to i tak dużo jak na light novel i dowodzą staranności scenariusza. Zresztą, akurat w wielu dziedzinach na których trochę lepiej się znam anime/nie zawsze wypadają wzorcowo, więc i tu tak ładnie zawieszono sobie poprzeczkę ;)

„Miłość to wojna” – potwierdzam, aczkolwiek bardziej myślałem o wojnie toczonej przez siostry. Uesugi robi tu trochę za pole bitewne, czy to mu się podoba czy nie :) Natomiast widać, że kalkuluje i walczy o to, by po pierwsze móc samemu podjąć decyzję, po drugie – by zwyczajnie być szczęśliwym i pozostać sobą. Ale i po trzecie (mikro spoiler do następnych tomów): jak to poukładać, by będąc samemu szczęśliwym z ukochaną nie zranić pozostałej czwórki, z którą zdążył się już zaprzyjaźnić. A to nie będzie łatwe, bo relacje społeczne nie są jego mocną stroną. Wyjazd do Kioto fajnie pokazuje, że Fuutarou zależy też na tym, by móc zachować dla siebie odrobinę przestrzeni, co jest bardzo miłym powiewem świeżości w tego typu produkcjach :)

Pozdrawiam i czekam na inne ciekawe konkluzje, ewentualnie do usłyszenia po 11 tomie :D

Koleżanki plotkują, dając nadzieję . . . a ta się nie potwierdza bo Fuutarou zaprzecza. Pewno któraś z sióstr będzie tą szczęściarą. Znowu ten stalowy charakter, tak będę Was wspierać.

To jest dość ciekawy wątek, zwłaszcza kwestia „nadziei” –  kliknij: ukryte  tzn. jest oczywiście w nim zakochana po uszy, ale z drugiej strony ma tak zaniżone poczucie własnej wartości i jeszcze czuje, że posiada ogromny dług wobec sióstr… Ciekawe, czy gdyby Fuutarou wyznał jej uczucia w tym momencie, to czy nie odprawiłaby go z kwitkiem. Czyż przyjęcie jego zalotów nie byłoby zdradą wobec sióstr? W sumie nie dziwi mnie, że w pewnym sensie okazuje ulgę, gdy może zaprzeczyć przed koleżankami. Swoją drogą, gdy pada jakakolwiek kwestia romantyczna, to ciekawe, że wszystkie zasłaniają się Miku (poza Nino, ale ona zrezygnowała z gierek już jakiś czas temu).

Stalowy charakter? Jak najbardziej, 10/10. Chowanie emocji? Również wyjątkowe. Gorzej, że jak za dobrze ukrywasz swoje problemy, to ktoś może ich zwyczajnie nie dostrzec…

Tym niemniej, choć są to ciekawe konkluzje, wciąż nie jestem przekonany do konstrukcji samego rozdziału w mandze – wydaję mi się, że można to było zrobić ciekawiej albo budować to bardziej płynnie, przez cały tom. To skondensowanie było jakieś dziwne – może to kwestia tego, że plotki zwykle wymagają czasu na rozwój (o czym śpiewają wszystkie basy świata od ponad 200 lat). Jasne, można stwierdzić, że  kliknij: ukryte  rozdział wcześniej było podobnie, ale poza uczuciem Nino i Fuutarou dowiedzieliśmy się też więcej o ich samych (zwłaszcza o Uesugim), o ich codziennej pracy, o problemach przy pierwszym zatrudnieniu, a nawet zaliczyliśmy zabawny epizod z Itsuką.

Jak mi się coś jeszcze ciekawego przypomni z radością jeszcze napiszę :) Natomiast tom 10 i finał drugiego sezonu to najwcześniej po Bożym Narodzeniu :)

Aha i jeszcze jedna ciekawa uwaga – pod koniec rozmowy  kliknij: ukryte  Yotsuby i Uesugiego, ta mówi „Widzę, że droga jeszcze daleka”, co można rozkosznie interpretować na tyle sposobów.

W kraju znanym z zamiłowania do zbędnej czasem perfekcji autorzy nie pozwolili by sobie na miejskie legendy. Oni wręcz się z nich nabijają. W scenie gdzie pięcioraczki pojawiają się po raz pierwszy razem w klasie, poproszona o numer z pokazaniem tej samej karty Nino odpowiada: Wybaczcie, nie jesteśmy telepatkami. Jak na razie . . . to wygląda mi na to, że autorzy bardzo się przyłożyli do oddania realiów meandrów psychiki takiego fenomenu jakim są bliźniaki. I to nie są jakieś wymyślone problemy a realne kłopoty z jakimi borykają się takie osoby.

Tak na marginesie – dla mnie scena na ślubie gdy piątka jest wpatrzona w Futaro przestała być „głupia”. Jak by to powiedzieć . . . w Papilionie zbiegły więzień żyje z indiańskimi siostrami bliźniaczkami. I to nie musi by tylko mokry sen erotomana. Koleżanka z podstawówki wyszła za bliźniaka, wiem na pewno, że przez pewien czas to był związek delikatnie mówiąc nieszablonowy. A potem trzecia połówka znalazła sobie kogoś na stałe.

Możecie mi nie wierzyć, ale jutro podrzucę link do artykułu na ten temat. Tj. kłopotów psychicznych bliźniąt oczywiście, a nie erotycznych wielokątów praktykowanych ;-). Wiem boli trzeba coś przeczytać. Zamówiłem już sobie odpowiednią książkę, jest w drodze. Temat będę zgłębiał bo jest naprawdę fascynujący.

Ale mam i złą wiadomość. Na razie rzuciłem światło tylko na jedną psychologiczną stronę słonia. Ale o reszcie pogadamy już raczej po świętach. Spore to jest.

Przyznam, tym razem nie rozumiem – to znaczy podejrzewasz, że sam ojczym miał ochotę na ożenek z którąś ze swoich podopiecznych, jak w XVIII wiecznej sztuce?

Nie wiem, może tym razem czegoś nie zauważyłem, ale wydaję mi się, że ich ojczym po prostu ożenił się z ładną kobietą, która miała 5­‑tkę dzieci z poprzedniego małżeństwa. Jasne, istnieje spora szansa, że Rena nie kochała swojego drugiego męża i wyszła za niego wyłącznie dla pieniędzy, natomiast po jej śmierci nie wiem, czy ich ojczym posunąłby się do aż tak radykalnego kroku.

Tym bardziej, że jeśli wierzyć wikipedii (nie pamiętam, gdzie w mandze widzimy zapisane jego dane osobowe), to dziewczyny przejęły jego nazwisko A więc „zyskał” na tym małżeństwie coś bardzo konkretnego: ma dziedziczki, które dzierżą jego nazwisko.

Jeśli o mnie chodzi, to ochłodzenie ich relacji może wynikać z tego, że żadna z dziewcząt nie sprawia wrażenia osoby, która byłaby w stanie przejąć rodzinny biznes, i to już nawet nie jako lekarz.

Ale to tylko moje spostrzeżenia, szczęśliwie, jest tu sporo materiału, który można różnie interpretować, możliwe, że coś przeoczyłem albo będzie za niedługo w mandze :)

Pozdrawiam!

Chyba czas na pewne podsumowanie tematu z okazji np. tych 7 pożegnań. Sporo tu się już przecież naprodukowaliśmy.

Jak to określiła nam nasza koleżanka, należy zakwalifikować to anime i mangę do haremowej szufladki. Problem w tym, że na tej tematyce znam się jeszcze mniej niż nieoceniony SW. Właściwie to jedynym haremem który udało mi się prześledzić w większym kawałku jest Monster Musume. Ale to dla odmiany jest nic innego jak pastisz szydzący z wielu mangowych schematów i postaci. To tak jakby na temat filmów o lotnictwie wypowiadać się na podstawie „Czy leci z nami pilot”. Tam wszystko jest narysowane dla jaj, a tak właściwie to cycków ;-).

Jednak zdaje się że generalny schemat tego typu produkcji zasadza się na postawieniu w środku akcji jakiegoś miałkiego, nijakiego typka i uszczęśliwieniu go na siłę bandą bardzo atrakcyjnych adoratorek. Przy czym powody dla których uznają one, że typ jest tym jedynym. Są delikatnie mówiąc mocno podejrzanego sortu. I z reguły nie odbiegają zbyt daleko od schematu pt. wpadłam na niego w drodze do szkoły. Oczywiście malowniczo lądując mu przy tej okazji pupą na facjacie. Lądująca nie wiedzieć czemu, przypadek ten uznaje za znak od losu, czystej wody iluminację siły wyższej. Ach mój ci jest on a jedyny. Właściwie jedyną pracą i wysiłkiem do którego zmuszany jest nasz typek to poranne wciągniecie spodni i wyjście z domu. No i oczywiście bycie w odpowiednim czasie i miejscu jest tu jedynym niezbędnym do zostania mimowolnym casanową atrybutem.

Po co robi się takie produkcje? Robi się je dla kolegi Kazia z klasy 3Y. Kolega Kazio skrycie wzdycha bowiem do bycia totalnie adorowanym przez płeć piękną, chciałby pobyć choć przez tę jedną chwilę tym pępkiem świata. Wszystko oczywiście tak bez narażania się na odrzucenie, problemy czy też wysiłek w pracy nad sobą. W którymś z wywiadów z „gwiazdką” idolkowej sceny w Japonii, mówi ona o facetach którzy w to się bawią, że żądają oni bezwarunkowej akceptacji i miłości oraz chętnie płacą za jej ułudę. Oj mi to wygląda, że to jest ten sam mechanizm co w haremie. Drogi kolega Kazio ćpa więc kolejne produkcje tego typu opierając na jakimś magicznym myśleniu. No jak już zobaczę tą 500 produkcję coś nagle pyknie, objawi się jakiś dobry Bóg anime który powie mu teraz kurcze twoja kolej drogi Kazimierzu. Tylko najpierw załatw sobie tęgi kij, co by cię te napalone fanki nie zadeptały.

Mogę się mylić ale czy po tym co do tej pory napisaliśmy o tej serii nadal możemy upierać się przy tym zwykłym haremie? Bo tu stanowczo do schematu miłosnej awantury z jedną osobą w centrum doczepiono masę innych rzeczy. Co zresztą wg mnie wpływa na taki a nie inny odbiór tej serii przez Kazimierzy. Dla tego kolegi jakieś tam afery rodzinne, traumy, rozwój postaci są tylko zbędnym, męczącym i psującym pożądany klimat napawania się beztroskim uwielbieniem, dodatkiem. Generalnie waifu najlepiej właściwie jednak jak jest gumowa. No ew. niewiele od tego ideału odbiega intelektem i życiem emocjonalnym.

A co my tu mamy. Nie no, do ostrej rywalizacji miłosnej dochodzi dopiero w 6 tomie? Dojrzewanie do tego momentu zajmuje im po jakiegoś grzyba, połowę całej serii! Normalnie nie ma kiedy napawać się tymi pannami rywalizującymi o względy.

Do tego ten główny bohater no kurcze geniusz, do tego sumienny pracuś. Obrzydzenie aż bierze. Dobrze chociaż, że fizycznie nie jest wyrobiony bo jak tu by można było takiego typa znieść. Jak by jeszcze w sporcie się wyrabiał. Wiem, znałem paru takich typów i darzyłem ich prawdziwą i niekłamaną zawiścią! Osiągali to nad czym ja i inni pracowaliśmy ciężko i wytrwale, tak lekko i jakby właściwie mimochodem, praktycznie się nie przykładając. Cóż takie jest życie. He, he, he o tym przecież jest ta opowieść.

Ciekawią mnie problemy które widać u Japończyków. Chyba warto to obserwować, bo te problemy po części i nas dotykają w miarę naszego rozwoju. Pewne już zresztą się pojawiły. Drogi Kazio jest tego np. jednym z licznych przykładów. Odnoszę dziwne wrażenie, że być może niechcący autorzy sprzedali nam pewien trop do tajemnicy np. tych Japońskich zmagań z pracoholizmem, wyobcowaniem i wycofaniem. Kluczem tym wydaje mi się zdanie które wypowiada wściekła Rena  kliknij: ukryte  (wg. Mnie to Ichika) rzucając Futaro amulet z Kioto :” Otwórz ten amulet kiedy poczujesz, że możesz zaakceptować samego siebie.”

Kaziu lepiej popracuj nad sobą, tak solidnie. Potem zaakceptuj samego siebie, może i nie jesteś geniuszem ale warto się starać i coś zrobić z życiem. Bo po tym 500 anime nic nie pyknie. Oj dobra ten morał jest sponsorowany.

Kwestie liczebników w imieniu w mandze wyłożone są wprost. Jak się nie jest bystrym . . papier lepszy.

Jestem pewien, że mama wam to powtarzała. Nie dyskutuj z głupcem, bo sprowadzi cię na swój poziom i pokona doświadczeniem. Nie słuchaj ludzi szalonych bo złapią za rękaw i wciągną w otchłań swojego szaleństwa. Ale skoro to czytacie to nie posłuchaliście. Hi, hi życie z gumową wifu . .. nic specjalnego jakie to zabawne! To przecież nic takiego.

Dobra teraz naprawdę będzie nieźle, jak się bawić to na grubo. Nie muszę chyba dodawać, tego nie ma w mandze, ani w anime. To istna orgia poszlak ;-)) Urojeń i domysłów.

Obecnie dzieją się w psychologii dosyć dziwne rzeczy. Szarlatan z w
Wiednia został przez niektórych nazwany szarlatanem. Inni jednak nadal poważnie dyskutują różne jego tezy. A nawet jeśli są jakieś wątpliwości to jednak nadal spora gromada lekarzy dusz uważa, że coś jednak w tym jest. „Ooo panie faktycznie coś w tym jest, że pana łupie w krzyżu – powiedział lekarz wyciągając góralowi ciupagę z pleców”. W każdym bądź razie póki wojna w środowisku nie doprowadziła psychologów do stosowania przymusowej lobotomii w walce z ich przeciwnikami. Chyba można w miarę bezpiecznie nadal poważnie rozważać co popularniejsze teorie.

I tak odpowiednikiem kompleksu Edypa u chłopców, ma być u dziewczynek tzw. kompleks Elektry. Cyt: „Polega na odczuwaniu przez dziewczynkę silnych uczuć (także tych o wymiarze erotycznym) wobec ojca i odrzuceniu w tym czasie postaci matki. Jest naturalnym etapem dorastania, jednak nieodpowiednie jego zakończenie, może prowadzić do niewłaściwego rozwoju psychoseksualnego dziewczynki i zaburzonych relacji z przyszłym partnerem. Kompleks Elektry to rodzaj zaburzeń psychoseksualnych, który dotyczy dziewczynek w wieku od 3­‑7 lat. Przejawia się nadmierną fascynacją osobą ojca.”

Ok. jeśli przyjmiemy, że dziewczynki w czasie gdy miały mamę posiadały normalny ciepły dom. Tak wiem, to trudno sobie wyobrazić, biorąc pod uwagę jak ojciec jest przedstawiony na obecnym etapie tej historii. Ale przecież jakoś te dzieciaczki oni zrobili. No chyba nie zakładamy tu jakiejść naprawdę cieżkiej patoli. Nie . . . nie uśpił jej chyba . . . no raczej nie? Chociaż to jabłko i ta jabłoń, dobra nie gdybajmy więcej. Zostawmy to!

Ten etap rozwoju jest naturalny. I myśli o tym, że fajnie by było gdyby tatusia mieć tylko dla siebie a mamusi jakoś by nie było, są podobno normalną koleją rzeczy. Jak możemy się zorientować pięcioraczki mają sprzężenie zwrotne i często tendencję do wzajemnego się nakręcania. Mogło być naprawdę bardzo ciekawie w tym okresie. W krańcowej sytuacji takiego „elektrowania” życzenia wobec mamusi mogą wprost przyjmować formy ostateczne.

Załóżmy teraz, że dziewczynki odczuwają takie emocje i mają takie pragnienia. I nagle, na ich nieszczęście ono się spełnia. Matka z którą konkurują o względy ojca naprawdę umiera! W sumie jakoś nie kojarzę czy wiemy, w jaki wieku były dziewczynki gdy to się stało. Chyba jednak gdzieś blisko wieku „elektry”. Sama śmierć matki niewątpliwie ryje psychikę, a jak dodamy do tego poczucie winy z powodu . . . pragnień związanych z kompleksem elektry. Noo to może być naprawdę duży problem. Nawet jeśli to było już po tym etapie, wstyd za takie wcześniejsze pragnienia i tak może zrobić swoje. Od obwiniania się o śmierć matki do poczucia, że jestem potworem nie jest daleko. Od poczycia winy do postawy teraz muszę zrekompensować siostrom swoją winę . . . też blisko. Podłoże tego silnego wsparcia pomiędzy siostrami, mogło by mieć jak widać dosyć różne żródła.

Jeżeli założyliśmy istnienie radosnego etapu relacji z ojcem, możemy chyba też założyć, że jego koniec związany jest z dramatem jaki przeżył on w wyniku śmierci żony. Wycofał się w pracę, oddalił od dziewczynek w swój ból w momencie gdy go najbardziej potrzebowały. Wyobraźcie sobie teraz, że jesteś małą dziewczynką która obwinia się za takie uczucia wobec matki. Uczucia te związane są z ojcem który po tym zdarzeniu nagle cię odrzuca. Mi to wygląda na dosyć traumatyczne wydarzenie. A już na pewno na tyle, aby jak to ktoś tu nazwał „zachowywać się potem jak idiotka”.

Cyt:„Z kolei zbyt szorstkie odrzucenie przez ojca w trakcie trwania kompleksu Elektry może doprowadzić do obniżonej samooceny kobiety. Niskie poczucie wartości sprawi wówczas, że kobieta będzie tworzyć związki z partnerami, którzy ją wykorzystują i podporządkowują.”

W to wszystko zostaje wmieszany Foutaru. Ma uczyć dziewczyny. Udaje mu się jakoś sforsować zaporę przed obcymi jaką zbudowały. W końcu nawet się uczą . . . ale chłopak dostrzega, że nie tu leży prawdziwe sedno problemu. Mówi to wprost ich ojcu rzucając pracę która daleko przerasta to do czego go wynajęto. Postawa prawdziwego ojca nie ulega zmianie. Ale dziewczyny już sobie podświadomie wykombinowały sposób na przerobienie tych relacji z ojcem. Tym razem zastępczym.

Czy jestem na tyle szalnony abym podejrzewał istnienie takiej warstwy bardzo gorzkiej czekolady stanowiącej dno tej oblanej różowym lukrem fikuśnej szkolnej historyjki? Owszem, ale nigdy nie ukrywałem żem szalony. Jadąc omszałym klasykiem : „Choć to szaleństwo, lecz jest w nim metoda.” Być może. Może być . ..

Witam,

„A nie jedynie zamigać ładnymi twarzyczkami, ciałkami oraz sprawnie poprowadzić zagmatwaną historyjkę.” – tak, przyznam, że mi również ten argument gdzieś kołatał po głowie.

Wydaję mi się, że jednak całość jest zrobiona trochę za dobrze, byśmy skończyli z przysłowiowym „niczym”.

O ile gatunek haremówek jest mi obcy, to jeśli dobrze rozumiem założenia tego typu serii, kluczowym element fabularny opiera się na odpowiedniej ilości atrakcyjnych kobiet zainteresowanych protagonistą. A ów wybranek powinien być albo maksymalnie bezpłciowy, albo jak najbardziej przeciętny (tak by widz mógł się z nim utożsamiać i przeżywać katharsis). Ponadto, albo powinien być niezdolny do podjęcia ostatecznej decyzji, albo (z powodu dziwnych okoliczności kulturowych) móc związać się z nimi wszystkimi.„Go­‑Toubun” szczęśliwie wyłamuje się z tego schematu na kilku płaszczyznach. Po pierwsze, o ile Panie są napisane ciekawie, to jeszcze ciekawiej prezentuje się główny bohater, który zdecydowanie nie jest przeciętny. Nie jestem kobietą, a tym bardziej Japonką, ale jak na moje oko wygląda na kogoś, kto może być popularny wśród koleżanek: inteligentny, pracowity, przedsiębiorczy, charakterny, a jednocześnie opiekuńczy dla bliskich. Do tego ma swoje wady, które czynią go bardziej ludzkim.

Po drugie, uniknięto zachowania stutusu quo, i potraktowano to całkiem serio (może nie licząc tego głupiego zakończenia,  kliknij: ukryte  kiedy to pozostałe cztery panny wciąż nie mogą zapomnieć „o tej licealnej miłości”) i fakt, że bohater dokonuje tego, bądź innego wyboru. Do tego kierując się pobudkami, z którymi możemy się nie zgadzać, ale pasują do jego osobowości.

Zastanawiałem się też, jak traktować te wszystkie tropy. Popatrzyłem sobie jeszcze raz na odcinek pierwszy i, w sumie już tam widać  kliknij: ukryte  istotną rolę Yotsuby. Zaczynając od tego, że jako jedyna nie zraża się do Uesugiego, kończąc na epizodzie w mieszkaniu, kiedy próbuje mu pomóc nakłonić do nauki pozostałą czwórkę. I jasne, można to optymistyczne nastawienie potraktować jako chęć odkupienia win w oczach sióstr, bo to z jej powodu musiały się przenieść. Z drugiej strony, następne epizody tylko piętrzą te „zdobywane punkty”, choć zdobywane są raczej dyskretnie. W poprzednim komentarzu nie wspomniałem nawet o ich rozmowie w autobusie z wycieczki po Kioto. W sumie z nikim innym Uesugi nie miał tak poważnej rozmowy w finale II sezonu. Tam znów rozmawiali o uczuciach i trudnych decyzjach, a nie o poszczególnych animozjach między siostrami.

No i właśnie, zauważyłem jeszcze coś. Co do komentarza  kliknij: ukryte  „Bo jeśli miało to chyba ten, że autor celowo wybrał najmniej spodziewaną przez widzów opcję.” – to mam tu skojarzenia nie tyle ze szkolnymi historiami z anime, ile z kryminałami Agathy Christie. Przy drugim seansie miałem coś takiego jak przy ponownej lekturze dobrej ksiązki­‑łamigłówki (na zasadzie „Aaaa, to stąd mogliśmy wiedzieć, że Pan X faktycznie był na kolacji u wuja”) – nawet jak już znałem rozwiązanie, to fajnie było zapoznać się jeszcze raz z całym procesem budowania głównej intrygi i wszelkich zasłon dymnych. kliknij: ukryte  Tu zresztą też wygrywa ta „najmniej podejrzana”. I jak obejrzałem całość drugi raz, to moim zdaniem historia ma sens, nawet jeśli nie rozgryzłem łamigłówki. Może faktycznie autor celowo mylił nam tropy, ale byśmy próbowali sami znaleźć wskazówki, jak w dobrej zagadce?

A może po prostu staram się dobrze myśleć o artystach, którzy dostarczają dzieło solidnej jakości? Jeżeli postacie działają, reżyseria poszczególnych scen działa, aktorzy działają, to może warto zaufać autorowi i założyć, że zakończenie też mogło być przemyślane? Nawet jeśli to dzieło obarczone kilkoma grzechami pierworodnymi tego gatunku.

Tym optymistycznym akcentem serdecznie pozdrawiam :)

No fakt, nie mam pojęcia, ale to wiem. :P

Mam rozumieć, że podpucha?

Oryginalne zakończenie ze zmienioną akcją mniej więcej od tego momentu do którego dojechał II sezon to jedyna nadzieja na to aby to można było w moim przypadku oglądać. Ale może być to tylko – trollowanie, że zmieni końcówkę tylko po to aby stwierdzić, że tamta jest wybitna i kazać oglądać ten dramat w wersji animowanej.

W którym konkretnie momencie końcówki jest ten spojler? Przecież w tej scenie w kościele nie widać jaki to kolor włosów. Chyba, że przez późną porę czegoś nie dostrzegłem.

Ok mnie nosiło też ale zakończenie  kliknij: ukryte  Domestic na Kanojo zatarło w moim umyśle Pieciooraczki bo doprowadziło do znacznie większej furii. Pięcioraczki jednak powodują  kliknij: ukryte  gniew i smutek chociaż mniejszy bo tam poziom spadał.

Shepard's pie. Wygląda jak kupa, ale za to bardzo smaczna.

Wiadomo, w końcu prawdziwą waifu jest  kliknij: ukryte  Miku. A mangowego zakończenia nie uznaję za kanoniczne :D

Jak już wszyscy piszą swój team, to ja też się dołączę, bo czemu by nie. :D Chociaż ja to już chyba pisałem przy okazji pierwszego sezonu, ale od początku #TeamMiku, natomiast jak zobaczyłem przemianę Nino (rzecz jasna w mandze), to teraz jestem #TeamMikuxNino. Niechaj trójkąt nas pochłonie! ^^

Stanowczo nie jedynym – różnicę widać, ale nie przeszkadza specjalnie. Nadal bardzo sprawnie i przyjemnie wszystko pokazane.