Tanuki-Anime

Oglądając miałem wrażenie deja vu po „Code Geass Gaiden: Boukoku no Akito” i w tym porównaniu 86 wcale nie wychodzi zwycięsko, chociaż trzeba nadmienić, że to tylko wstęp do jakiejś większej historii i sporo wątków zostało co najwyżej wspomnianych.

Świetny dramat wojenny, który naprawdę ma potencjał do tego, aby stać się w przyszłości jeszcze lepszym tytułem za sprawą kontynuacji. Każdy odcinek oglądałam w pełnym skupieniu i napięciu, bo na nic innego mi ta seria nie pozwalała. Na pewno trzeba pochwalić za rewelacyjną reżyserię, grafikę, animację i udźwiękowienie. Przejścia między poszczególnymi kadrami/sytuacjami wywoływały kapitalny efekt za każdym bitym razem. Ogólnie bajka wywoływała u mnie ogromne emocje i nieraz popłynęły łzy lub czułam się wbita w fotel, a potem czekałam z niecierpliwością na każdy odcinek. Jedną z najbardziej emocjonalnych scen była dla mnie  kliknij: ukryte  rozpacz Leny po odejściu Spearhedów, a to tylko przykład. Dużą robotę zrobiła tu też kreacja głównej bohaterki. Obserwowanie jej przemiany pod wpływem interakcji z Eighty­‑Sixersami było niezwykle interesujące, a śledzenie wydarzeń głównie z jej perspektywy pozwoliło lepiej zrozumieć jej bezradność, samotność i także naiwność. Myślę, że jest to postać, która jeszcze mocno się rozwinie i będę bardzo wyczekiwać dalszej części historii z jej udziałem. Chciałabym trochę więcej wyjaśnień na temat historii tego państwa i systemu. Mam świadomość, że nie każdy z chęcią sięgnie po ten tytuł, bo temat zmuszania młodych ludzi do walki na wojnie oryginalny nie jest, ale samo jego przedstawienie w tym przypadku już takie jest z pewnością. Moim zdaniem warto – dla tych emocji, spektakularnego wykonania i głównej bohaterki. Niedawno przyszedł mi 1 tom nowelki, a sesja się skończyła, więc czas zabrać się za czytanie.
A i szkoda, że Lenka nie związuje włosów do munduru (choć w ogóle chyba w tej bajce się tak nie robi, patrz: Anju…) i nosi te przykuwające wzrok getry. Wolałabym ją w bardziej schludnej wersji (choć w sumie można to też uznać za objaw tego, że całe to ich wojsko to jedna wielka patola). ;p
A co do speciala – szkoda, że to był recap, mimo że jego tytuł jest taki sam jak w epilogu do 1 tomu LN, więc można było się spodziewać chociaż kilku minut nowego i ciekawego materiału, ale no trudno. Przynajmniej można było usłyszeć inną, też przepiękną wersję Avid – Voices of the Cord.

To dopiero początek – nieco ponad pierwszy tom nowelki. Zbyt mało jeszcze wiadomo na temat świata i kolejnych postaci, które zadebiutują z czasem, dlatego nie można jeszcze definitywnie oceniać/skreślać historii oraz postaci poza tym co już widzieliśmy. To co tutaj ujrzeliśmy było pod tymi względami dobre/solidne, ale ma to na tyle duży potencjał, że warto czekać na kolejne sezony. Szczególnie, że wykonanie prawie, że mistrzowskie pod względem reżyserii, udźwiękowienia i kolorystki kadrów.

Podobny wątek z „odrzutkami społeczeństwa” jak w Cross Ange: Tenshi to Ryuu no Rondo. Nudne.

Z Lenki czasem niepotrzebnie robiono moe­‑panienkę, założenia świata były troszkę naciągane i nie znoszę tego dziwnego stylu efektów dźwiękowych wybuchów, ale ogólnie bardzo przyzwoita seria.
Chyba najbardziej zaskoczyło mnie to, że po tej serii było widać rękę… trochę bardziej ambitnego reżysera. Sposób kadrowania i opowiadania historii wybiegał tu poza standardy, do których przyzwyczaiło mnie anime tego typu. Aż sobie sprawdziłem dotychczasowy dorobek reżysera i zrozumiałem, że to wrażenie nie wzięło się znikąd. Ja chcę wincyj.

Dobre, no i czekamy na drugi sezon. Zawiesili w paskudnym momencie, ale przynajmniej wiemy, że Lenka ma jakieś dwa tygodnie, żeby ich odnaleźć i wpaść cała na biało. Natomiast mnie jedna rzecz zastanawia – czy będzie jakiś odcinek specjalny, bo napisy końcowe na to wskazują.

Jak osobiście nie przepadam za gatunkiem light novel – powiedzmy sobie szczerze, 50, nawet 70 procent to g**** typu siostrzyczka wzdycha za braciszkiem lub isekaje (których, wybaczcie, nie dzierżę), tak czasami lubię się zaskoczyć takim typem serii jak 86.
86 wyróżnia się także na tle innych animacji swoją unikalną reżyserią, a także scenerią. Kolorystyka również zwraca na siebie oko. Reżyseria walk, do której zatrudnili Ryuutę Yanagiego, i dobrze wykonane CGI są bardzo widowiskowe i wspaniale podkreśla to wszystko muzyka Hiroyukiego Sawanou i Kohty Yamamotou, którzy znowu stworzyli coś, co można słuchać tak na codzień. Nawet efekty dźwiękowe Koyamy nie były tak gryzące jak w niektórych seriach, którymi się zajmował. Może aktualizacja bibliotek?
Moje podsumowanie? Wyszło świetnie. Mocne 8. I co dalej? Ostatnie sekundy trzymają w niepewności o losy pewnego pana. Jednakże można być tak głupim jak ja i trafić niechcący na spoilery. Choć z drugiej strony, czytając je, mogę stwierdzić, że drugi sezon będzie też dobry.

Muszę co prawda dokończyć inne serie które oglądam w tym sezonie jeszcze ale po tym co sobą zaprezentowała ta seria to mogę założyć, że znam już kolejność podium.

Czekam na więcej i czekam na kontynuację – trudno  kliknij: ukryte  nawet domniemywać, że losy niektórych mogą być kontynuowane

Zaskakująco dobra seria, jedna z lepszych sezonie.

To teraz czekać na specjal w przyszłym tygodniu i drugi cour.

Ty… no ale ja to serio jestem trochę spóźniony, że dopiero teraz się dowiaduję, że 9 odcinków zaadaptowało dopiero pierwszy tom LN. Przecież z taką lub podobną częstotliwością to ta seria będzie mieć spokojnie 100 epizodów w kilku sezonach. Masakra… w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

No i mamy pewne istotne wydarzenia oraz  kliknij: ukryte  zmianę klimatu w tym nieco odmiennym odcinku Tutaj podobno bardzo wiele to dzieło czysto z anime ale pod nadzorem tworzone.
Jak Wam leży?

Petarda. Olbrzymi ładunek emocjonalny w ostatnim odcinku. Tu wszystko gra, chciałbym napisać dużo, co mi się w tym anime podoba, ale to po prostu trzeba obejrzeć. Nie przewijać, tylko patrzeć w każdy szczegół, wsłuchać się w każdą nutkę tej przepięknej muzyki i ta banalna historia staje się świetną przygodą. Ja mam klapki na oczach i się nie przejmuję tym, co inni powiedzą, ale tak się właśnie powinno robić anime.

Czarny koń sezonu nie zawodzi – niezmiernie przyjemnie mi się to ogląda. Rozłożenie akcentów wszystko jest tak jak powinno być. Świetny odcinek. W mroczne klimaty uderzali od początku ale jak widać jest coraz bardziej ponuro. Świetna seria i dobre postacie ze szczególnym uwzględnieniem Vladileny – narracja jest urozmaicona, reżyseria w tym montaż scen oraz gra dźwiękiem, muzyką czy wypowiedziami aktorów bardzo dobrze współgrają. Sama seria wymaga nazwijmy to pewnego elementarnego obycia. Nie wszystko jest na tacy ale jednocześnie wiele rzeczy można dostrzec.
Każdy odcinek zachęca do tego aby oglądać dalej – lepsze zdecydowanie niż wiele przereklamowanych serii i kontynuacji – które są popularne bo są popularne. Mam nadzieję, że to zdobędzie sporą popularność i przyniesie dobre zyski wszystkim zaangażowanym w projekt. Naprawdę warto.

Coraz bardziej zaczyna mi to przypominać dawniejsze Niemcy, którzy uważali się za idealną i czystą białą rasę, czyli jasne włosy i niebieskie oczy, a innych o odmiennym wyglądzie traktowali jak bydło. Prosto do obozów, skazywani na śmierć. Zwykłe ludobójstwo. Ale tak naprawdę nikt nie jest święty i też nie każdy jest zły.

Jestem oszołomiony jak bardzo mi się to podoba. To jest wręcz niezwykłe jak świetnie jest to zrobione audio­‑wizualnie. Szczegół na szczególe goni kolejny szczegół, a to wszystko okraszone świetną oraz spójną realizacją i kompozycją. Historia też nie gorsza, intrygująca, momentami mroczna i wciąga, a to mi w zupełności wystarcza i już teraz rozumiem czemu tak wysoko jest oceniany pierwowzór. Jak na razie genialne i nie mogę prosić o nic więcej, chociaż tylko o to aby trwało to w takim wykonie jak najdłużej. I jeszcze chciałbym dorzucić trzy grosze odnośnie Sawano, który albo już stał się tak bardzo powtarzalny, albo jest po prostu na tyle charakterystyczny, że jak usłyszałem te utwory z endingów to od razu wiedziałem, że to jego sprawka. Niezależnie od werdyktu, ten typ zwyczajnie nigdy mi się nie znudzi, jego wykony wraz z perfekcyjnym doborem wokalistów zawsze stoją na wysokości zadania, a przynajmniej tak sądzi mój osobisty gust. Pomimo tego iż jestem totalnie nie na bieżąco z obecnym sezonem, to śmiało mogę już teraz stwierdzić, że to będzie jedna z moich ulubionych pozycji tej wiosny.

Mało udane dziecko związku The Sky Crawlers z Code Geass Gaiden: Boukoku no Akito. I z gorszą lokalizacją: Warszawa jako miejsce akcji dla mnie przebija jakieś tutejsze czesko – austriackie klimaty (#prywata). Z grubych wad katastrofalne załamanie psychologii już od drugiego odcinka, ostatnio to jakaś plaga, ale tu jest naprawdę źle, na poziomie nieszczęsnego Wonder Egg. Mimo to jedziemy dalej, w końcu lubi się te piosenki, które się już słyszało.

Bardzo dobre anime, chyba będzie dla mnie w topie tego sezonu zaraz po Odd Taxi i Hige wo Soru. Niby wydaje się że znajomy schemat – grupa „odważnych” dzieciaków kontra złe maszyny i przeciwności losu. Ale seria idzie głębiej, pokazuje beznadziejność wojny i nierówności w społeczeństwie. Porusza ciekawe tematy – nie ma tu naiwnych frazesów, bohaterowie doskonale zdają sobie sprawę z beznadziejności swojej sytuacji, a jednak brną dalej. A wszystko to okraszone naprawdę dobrą oprawą graficzno­‑muzyczną.

W 5 odcinku dostajemy ciekawy twist (może nie niespodziewany, ale zrealizowany w trzymający w napięciu sposób, byłem mocno zaintrygowany).

Podoba mi się. Nie jest to źle prowadzone a każdy odcinek póki co spełniał swoją rolę. Akcja toczy się swoim biegiem i oparta jest w dużej mierze na dialogach. A dialogi są o dziwo porządne. Potworna fasadowość i absurdalność sytuacji w jakiej postawiono bohaterów zamiast mnie póki co walić po oczach intryguje. Cieszy to, że ekipa po drugiej stronie dostaje troszkę charakteru i są to może póki co małe sceny ale potrzebne. Póki co a start lepiej mi podpasowało niż reklamowana Vivy (która nie jest zła)

Szykuje się kolejne słabiutkie anime bez krztyny oryginalności lub/i polotu.
Wpada do wora bezmyślnej nawalanki, której przebieg można przewidzieć zanim się rozpoczęła.

Ile setek, jak nie tysięcy tego typu anime miało aspiracje na zostawienie po sobie dobrego wrażenia skończyło na szarym końcu?

Po pierwszym odcinku widać, że ta seria ma duże szanse na zostanie jedną nic nie znaczącą w morzu wielu podobnych.

Znowu dziecięcy dorośli po obu stronach?…

To jest zaskakująco dobre. Od osób zaznajomionych z materiałem źródłowym usłyszałem, że to naprawdę ciekawa historia – z hajp trejnu zbiły mnie materiały reklamowe, które sugerowały bardziej średniaka sezonowego… a tutaj takie miłe zaskoczenie.

Przez znakomitą część pierwszego odcinka jest wprowadzenie z perspektywy jednostki dowodzącej, tłumaczy się na jakiej zasadzie działa taktyka, sama bitwa i czym są „bezzałogowe drony”, którymi tak bardzo chwali się ich rząd. Pada tutaj masa niezrozumiałych dla widza terminologii, zagubić się można pomiędzy nazewnictwem łączników, rozwiązań taktycznych, czy zwyczajnie ksywkami dowódców plutonu. Wprowadzenie każe nam domyślać się bardzo wielu rzeczy. To byłby zapewne póki co największy z moich problemów.

Następnie jest CGI – jak na serię telewizyjną wygląda naprawdę nieźle, zwłaszcza w przypadku dronów.

Sceny bitew są dynamiczne i również dopieszczone masą efektów specjalnych utworzonych komputerowo – ale wygląda to naprawdę dobrze.

No i na koniec była krótka prezentacja samej jednostki 86, tutaj jak można się było spodziewać panuje atmosfera  kliknij: ukryte  „śmierć jest chlebem powszednim” ale poza tym pluton sprawia wrażenie bardzo zżytego ze sobą.

Zapowiada się na solidną serię – i na pewno o niebo ciekawszą niż Vivy, w kategorii akcji.