Tanuki-Anime

Melodramatyzm, ckliwość – nastawione by naiwni wylewali setki łezk. A główny bohater nie ma w ogóle instynktu samozachowawczego, który sprawia, że ulituje się nad każdym, nawet jeśli grozi to niebezpieczeństwem dla innych.

Na początku jest:
- Dobrze, dobrze, bardzo smutno.
Potem jest:
- Jakoś, średnio, ok, smutno…
Potem jest:
- Dobrze, dobrze, smutno, dobrze, smutno, smutniej…
Potem jest:
- Słabo, słabiej, kiepsko, okropnie kiepsko, smutno…
A ostatni odcinek jest:
- dobrze, smutno.
Prosta seria, pewnie nikt by się nie rozpływał nad tym anime jakby nie miało smutnych wątków. 7/10

Ostatni odcinek znakomity, pozwalający nieco zapomnieć o średnim łuku Janandy – jeszcze milej, że od razu ogłoszono kontynuację.

Mimo jednak świetnego zakończenia i ogólnie miłych wrażeń po serii zdecydowanie wyróżniającej się z tłumu mam opory przed postawieniem oceny wyższej niż 7/10, z powodu wspomnianego wątku Tonari i dzieciaków. Niech zatem będzie mocna siódemka.

Coś czuję, że będzie mi ciężko ocenić całościowo anime…
Bo gdybym mogła dać jedną ocenę za początek, historię March i historię Gugu, a drugą za łuk Janandy, byłoby mi o wiele prościej. Pierwsze – 8/10, bez wahania. Drugie… wiem, wciąż się toczy, ale przyjemność z oglądania dość mocno spadła. Seria przestała mnie ruszać i na pojawienie się nowego odcinka reaguję „e, obejrzę później/jak mi się zachce”, a nie, jak wcześniej, „o, jest Fumetsu, trzeba obejrzeć!”. Do tego poziom graficzny wyraźnie spadł… Ech.
Będę jednak mocno trzymała kciuki za drugi sezon, bo bardzo chcę zobaczyć Księcia w animowanej wersji. :>

Fumetsu podobało mi się od samego początku, dosyć szybko można załapać schemat kolejnych wątków fabularnych.  kliknij: ukryte  Fushi poznaje nowego człowieka, zżywa się z nim, ten umiera, a Fushi „ewoluuje”. Widz niby wie, co się stanie, ale nie wie jak. I odpowiedź na pytanie „jak” jest realizowana tutaj w piękny, wyważony sposób. Nikt nie przesadza z głosem namolnego morału, chociaż tego typu historie mogą na taki tor wkraczać. Historia mnie chwytała za serce powoli, w zasadzie pojedynczymi zdaniami. Zdanie March (która jest tak autentycznym dzieciakiem, irytującym i rozbrajającym jednocześnie),  kliknij: ukryte  nade wszystko pragnącej dorosnąć: „Że dorosnąć, oznacza wiedzieć wszystko”, co przekłada się w tak ogromnym stopniu na podejście Fushiego do Gugu, było jednym z pierwszych. Jednak cała moja dusza została zdobyta w odcinku 13­‑tym. Historia z Gugu była pokazywana powoli, w bardziej naturalnym tempie niż historia z March, która miała odnieść efekt bardzo szybko, co przełożyło się na duży, ale nie ogromny ładunek emocjonalny (oczywiście tylko w moim odczuciu). Poznaliśmy historię Gugu, jego stopniowy wpływ na Fushiego (a wszystko zapoczątkowane przez zdanie March). Powolność i naturalność tego wątku przełożyła się na ogromny ładunek emocjonalny w odcinku 13­‑tym.  kliknij: ukryte  Cały proces, uczucia Fushiego, które sam stara się zrozumieć i przeprocesować własne emocje, które są tak nowe jak i bolesne. Rozmowa ze stwórcą łapie za serce z każdym kolejnym zdaniem… Krzyk, że on nie jest jego rodzicem… że rodzicem był, ktoś, o kim zapomniał, ale kogo obecność czuje wciąż w sobie pomimo jej utraty… Jest to dla mnie tak idealny proces uczenia się emocji, jakiego nie mogę sobie na chwilę obecną chwilę przypomnieć znikądinąd. Do tego przedstawienie tej sceny, potem kontynuacja dialogu poprzez postać Pioran, która wykrzyczała Fushiemu wszystko to, co sama bym chciała mu wykrzyczeć. Pamietaj ją! Pamietaj ją…
Ten odcinek oglądałam we fragmentach chyba codziennie przez cały tydzień. Dawno mi się tak anime na mózg nie rzuciło…

Do tego doskonała muzyka, fantastyczna praca seiyuu… Już stawiam 10, nie wiem, co by się musiało stać, abym zmieniła zdanie. Ale tego właśnie szukam w anime. Mogę przejrzeć ze sto serii, jeśli trafi mi się chociaż jedna jak ta.

Brak anime typu „chaotic neutral” typu Mushishi czy Kino no Tabi czy bardzo dotkliwe przechylenie w stronę 'chaotic' serii Bakemono sprawia, że widz z utęsknieniem szuka czegoś co będzie choć trochę podobne…

Stąd seria taka jak ta – dająca na starcie duże nadzieje – musi od razu spełnić duże oczekiwania widza.
I jak po 4 odcinku stwierdzam, że nie jest źle.

Postać March – głupiutkie, naiwne i wkurzające dziecko to jednak spełnia swoją rolę neutralnego łącznika między widzem a scenariuszem, a sam scenariusz póki co nie pcha niczego w żadną stronę co również jest na plus.

Bardzo mi się natomiast podoba ta obojętność w miejscu gdzie w innych głupiutkich shounenkach jest masa niepotrzebnych przerysowanych emocji. Emocje jak już są to pojawiają się również w oszczędnej formie nie zalewając widza potokiem niepotrzebnych scen. Postaci oszczędne w zbędnych ruchach czy słowach (oprócz March, która najwyraźniej musi być tym 'łącznikiem'); brak walenia z ekranu konkretnej opinii którą Twórcy by narzucali widzowi w stosunku do bohaterów.

Ciekawe jak to się rozwinie.

Jak dla mnie poziom spada, tytuł ten próbuje być filozoficzny, refleksyjny, smutny, ale w przypadku motywu z wioską budowanie nastroju jest w moich oczach tragiczne.

Odcinek trzeci dopełnia pięknie ten obraz.  kliknij: ukryte  „Oniguma! To on naprawdę istnieje?!” – no serio nie wierzycie w istnienie boga któremu składacie ofiary z ludzi? Czyli co jesteście zwykłymi psychopatycznymi mordercami w takim razie? A może to takie z przyzwyczajenia? Mama tak robiła, babcia tak robiła to i ja tak robię bo mnie nauczyli, ale jakiś bóg­‑niedźwiedź? łee zabobony.

Jak chcecie, żeby taki wątek z poświęceniem był smutny i chwytający za serduszko to trzeba zrobić odpowiednią podbudowę, stworzyć klimat i odpowiednio nakreślić strony.  kliknij: ukryte  A tutaj co mamy? Kilku włochatogłowych z jakiegoś zabitego dechami obozu i liczną wioskę, która mogłaby im się przeciwstawić. W dodatku włochatogłowi zachowują się całkiem luzacko i wydają się trochę niekompetentni, a pani dowódca jest dość łagodna, cierpliwa i sympatyczna, a przy tym zachowuje się jakby odwalała zwyczajną codzienna robotę, a nie pełniła ważną funkcję przy rytuałach. Zatem albo robimy z nich religijnych kultystów czy coś, którzy odwalają fuchę w 100% serio z całą nabożnością, albo jakichś nie wiem sadystów­‑nadzorców którzy surowo każą za niesubordynację, sprzeciw czy próby ratunku i nie okazują krzty współczucia czy zrozumienia.

Mieszane uczucia, widzę co tu miało być ale zupełnie tego nie czuję i jeśli się to nie poprawi to nie będzie zbyt wysoko na mojej liście tego sezonu. Liczyłem na więcej :(

Damn, to było dopiero smutne. Póki co jest intrygujące.

Pierwszy odcinek intrygujący, ale gdzieś słyszałem że później ton serii się zmienia, a postać „irytującego” dziecka w zapowiedzi raczej nie zachęca. Zobaczymy.