Tanuki-Anime

O – tak samo tytułowano odcinki w medycznym przecież Black Jacku :) Tyle że on był chirurgiem…

Mnie od startu ujęło i widziałam potencjał nie tylko komediowy. (Zresztą jak wiesz czarny humor to też humor ;))

Ale tu od razu widziałam romans, jak tylko w
pierwszych minutach Nagatoro zapatrzyła się w owe kartki mangowe z rysowanymi rycerzem i jego ukochaną. Chłopak dosłownie wykreował sobie dziewczę, i to niemal zupełnie takie, jak z tej jego mangi. ;)

Na szczęście dziewczyna nie zasypia gruszek w popiele :p

Po powtórnym czytaniu komentarzy Jiriego50 przy mandze – ponowny seans był jeszcze lepszy.

Wieki nie zaglądałem a tu proszę jaka niezwykle miła niespodzianka. Dziękuję bardzo! Cieszę się niezwykle, że moje przemyślenia się przydały. Pozdrawiam.

Warto dać Takagi szansę, bo nie jest tak jak się może wydawać po pierwszych odcinkach. Przede wszystkim ich relacja jest bardzo osobista, bo Takagi naprawdę lubi Nishikatę i nigdy nie wyśmiewa go przed innymi. Dla postaci drugoplanowych są prawie parą :) Nikt tu nikogo nie gnębi z towarzyszeniem osób trzecich jak to jest w Ijiranaide. Co istotne sytuacje delikatnego wyśmiewania prowokuje z reguły sam Nishikata. Ponownie, w przypadku Nagatoro i Hachiouji już tak nie jest. Takagi w inteligenty i zabawny sposób daje Nishikacie do zrozumienia, że się nim interesuje, co jest wyraźniejsze z serii na serię (a nie zapominajmy, że to jeszcze podstawówka) :) W przypadku Nagatoro są to zachowania o wiele bardziej prymitywne, aczkolwiek mają wywołać ten sam efekt. Obie serie ogląda się dobrze, ale dla mnie Nagatoro przegrywa w przedbiegach z delikatną i diabelsko inteligentną (jak na swój wiek) Takagi :)

A tak poza tym ~ mimo tych wszystkich przerysowań i niby komediowej konwencji są to całkiem sensowne licealne okruchy życia.

A główni bohaterzy tylko pozornie tak bardzo się od siebie różnią.

Na plus:
 kliknij: ukryte  Jedne z sensownie i ciekawiej pokazanych festiwali (ten z fajerwerkami i ten szkolny) pozbawione lukru, bardziej realistyczne, jako tło wydarzeń, a nie ich fundament.
No i pewien fragment z Kotodręczycielkami (12odc) doprowadził mnie do łez ze śmiechu. Nie tylko ten fragment, choć zwykle seansowi towarzyszył tylko (albo aż) uśmiech.

Do tego sensownie pokazana miłość do pasji malarskiej,
 kliknij: ukryte  Wychodzenie ze skorupy, oraz Wychodzenie poza strefę komfortu. Bez Nagatoro tą sztuka by się nie udała.

Dla mnie fabuła dość przewidywalna ( kliknij: ukryte  może poza artystycznym pojedynkiem) , ale mimo poruszania niektórych bolączek czasu dorastania – w większości przyjemna w odbiorze.

I jeden z przyjemniejszych  kliknij: ukryte  szkolnych haremów.

Jednym słowem SŁODKOGORZKIE.

Polecam tym, którzy nie odpadną po pierwszych dwóch odcinkach.

Pytanie, czy tam faktycznie zachodzi „wyśmiewanie, poniżanie i znęcanie się psychicznego”.

Z ludzką wrażliwością jest tak, że jednego zaboli jak ktoś się na niego „krzywo” spojrzy, i będzie się w tym momencie czuł odtrącony, wyalienowany, albo poniżony.
A ktoś bardziej odporny jest w stanie stolerować niewybredne żarty. Niektórzy ludzie nawet te żarty z kontekstem bardziej szowinistycznym, albo erotycznym traktują z przymrużeniem oka.

Więc być może, gdyby trafiło na kogoś innego, to by się nie przejął aż tak. Zresztą dziewczę mu od początku mówi, że tylko się z nim droczy. Inna sprawa, że robi to w niewybredny sposób. Ale gdyby to trafiło na kogoś innego, to jego odpowiedź mogłaby być zupełnie inna. Przykładowo:
 – Sarkazm
 – Niecenzuralna wypowiedź
 – Żart i odwrócenie sytuacji

O takich formach reakcji jak przemoc, czy re­‑molestowanie nie wspominając, bo to odpowiedzi dla mnie już nie do przyjęcia.

Po prostu moim zdaniem bohater jest nadwrażliwy (nie wrażliwy, a właśnie nadwrażliwy), a do tego niestety ma bardzo niskie umiejętności społeczne, oraz mocno zablokowaną osobowość. Niejako sam wchodzi w niekorzystne sytuacje. Skoro obawia się ludzi, to po co poszedł tam, gdzie były te dziewczyny. Mógł zmienić plany. Do tego podsłuchiwał o czym mówią, zerkał, patrzył na nie z odrazą i z politowaniem. Innymi słowy cały czas je prowokował.

A różni ludzie różnie na takie prowokacje reagują.

Przykładowo, jeżeli na przystanku będzie stać grupa pijanych chuliganów, to przecież nie trzeba stać obok nich przypatrując się im i krzywiąc, lecz wypadałoby zadbać o własne bezpieczeństwo i pójść na inny przystanek.

Ludzie bardzo często działają nawykowo i upierają się przy czymś. Robią coś, cierpią, brną w to dalej, dalej cierpią i nie wyciągają wniosków. Nie przerywają procesu. Albo nie starają się coś zmienić w tym błędnym kole.

Na szczęście główny bohater mimo iż nadwrażliwy i aspołeczny, to jednak jest inteligentny, czy bystry na tyle, że zauważa niemal od początku właściwe intencje dziewczyny. Tzn, że jej celem, czy intencją nie jest dokuczanie, a podryw

Zmieniać kogoś na siłę nie wiem czy się powinno, ale to w sumie idealny moment dla głównego bohatera, żeby się zmienić. Lepiej w szkolę niż próbować w dorosłym życiu ogarniać te wszystkie sprawy. Chodzi mi tutaj o bycie aspołecznym itp. Raczej to nie poszłoby w przeciwnym kierunku i bohater nie stałby się większym przegrywem.

Poniżanie tutaj to w zasadzie nic w porównaniu do tego co było w Mahou Shoujo Site albo Mushoku Tensei

Może w późniejszym etapie gość się wyrobi i choć trochę postawi?

 kliknij: ukryte  Niespecjalnie. Nagatoro nieco się zmienia i jest zdecydowanie mniej znęcania się i dokoczania, całość bardziej kieruje się w stronę romansu ale protag to nadal ciepła klucha, pomimo okazjonalnych prób pokazania zębów.

To jest typ romansu, w którym to co pokazywano w pierwszym odcinku jest tym, co się będzie wyrózniać. Jeśli ktoś liczy na diametralne zmiany, to się rozczaruje :P

To chyba nie tak powinno działać co?

Może jesteś w grupie docelowej i nawet o tym nie wiesz :D

Zgadzam się z tym komentarzem.

Obejrzałam pierwszy odcinek wiedząc czego się spodziewać, ale i tak odczucia mam mieszane.
Z jednej strony oglądanie anime mnie już nieco zahartowało w nie takich dziwactwach i mam swego rodzaju odporność na to co się dzieje na ekranie. Ale tutaj mamy do czynienia z serią teoretycznie realistyczną, w rzeczywistym świecie, z bohaterem dla którego całe to dręczenie za dzieciaka odbiło się na głowie. A są to tematy o których coś wiem i gdybym była w sytuacji MC, to to co wyczynia Nagatoro chyba tylko by pogłębiło traumę – nawet nie chcę sobie tego wyobrażać.
Ciężko jest mi oglądać to anime, tbh. Nawet trudno jest mi się do niego neutralnie nastawić.
Przyznaję że podoba mi się design Nagatoro, jest jednocześnie drażniący imo, ale COŚ w nim jest. I to coś pasuje do jej charakteru – który mnie równie intryguje, co bulwersuje.

Ciekawa jestem jak faktycznie przedstawia się grupa fanów tej serii pod względem psychicznym – komentarz powyżej sugeruje że muszą mieć jakieś problemy, ale mi przez myśl przechodzi – może właśnie ich nie mają, i dlatego akurat takie dokuczanie w wykonaniu atrakcyjnej anime dziewczynki wydaje im się fajne? Czy może jest to już ten poziom akceptacji dręczenia, że staje się ono swego rodzaju przyjemnością, jeśli oprawca to nie grupka dzieciaków, tylko taka właśnie koleżanka?
Czy seria ta odbierana jest pozytywnie faktycznie jako komedia, że to dręczenie kogoś bawi, czy już bardziej pod kątem lekko masochistycznym?

I też nie przychodzi mi na myśl seria, w której byłaby podobna sytuacja z odwróconymi rolami.
W sumie przez moment z ciekawości czytałam jakiś komiks internetowy o takiej historii, gdzie główna bohaterka prosiła się, aby być dręczona przez swój obiekt westchnień. Tylko tam to było ewidentnie w stronę nie komediową, a toksyczno­‑romantyczno­‑masochistyczną.

Ja tego chyba nie zrozumiem. Kogo to śmieszy? Co jest śmiesznego w tym, że ktoś się znęca psychicznie i fizycznie nad drugą osobą? Ahahaha? Świetny żart?

Kink lub zwyczajnie coś, co naturalnie sprawia przyjemność z oglądania, nie musi to się z niczym automatycznie łączyć.

Może autorzy chcą pokazać jak rozwija się syndrom sztokholmski u osób, nad którymi się znęca?

Od tego są inne mangi, Nagatoro do tego nie dąży.

inna popularna manga Please go home, Akutsu­‑san

Nie porównujmy proszę tych dwóch tworów. Nagatoro ewidentnie się znęca nad protagonistą, Akutsu natomiast w większości co najwyżej lekko dokucza i ich relacja jest o niebo zdrowsza.

Skąd taka popularność tego typu tworów…

To nie jest trend, tylko nisza. Mang o faktycznym znęcaniu się jest NAPRAWDĘ niewiele, w praktyce można je policzyć na palcach jednej ręki.

Popularniejsze natomiast są typu „teasing” i tutaj chodzi o sposób, w który jest budowana relacja, reakcje bohaterów, pokazanie przystępności ludzi o skrajnych osobowościach, czy wyraźnie wyrabiający się wątek romantyczny. Dobrym przykładem mangi ze zdrową relacją tego typu jest Anjou­‑san i ta wyraźnie od początku zaznacza, że skupia się również na romansie, a nie traktuje go jako dodatku.

Sam motyw wyewoluował zwyczajnie z relacji w połączeniu dwóch bohaterów, z niskim prawdopodobieństwem związania się w jakikolwiek sposób(tutaj akurat Takagi­‑san jest wyjątkiem).

Swoją drogą to ciekawi mnie, dlaczego nie ma żadnej popularnej tego typu serii, gdzie role są odwrócone – gdzie to mężczyzna znęca się nad kobietą, a odbiorca się z tego śmieje albo wzdycha nad losem bohaterów. Chyba że takowe istnieją i ja coś zwyczajnie przegapiłem.

Może nie znęcanie ale dokuczanie dziewczynom znajdziesz praktycznie w każdej bajce, w której bohater odgrywa tzw. „alpha”.

Poza tym znęcanie się żeńskich bohaterek nad męskimi w takiej lub innej formie od dawna jest w japońskiej kulturze entertainment, to naprawdę nic nowego.

_______________

Zaznaczam, że nie jestem fanem Nagatoro, w gwoli ścisłości.

Też się zgodzę, że to wszystko poszło w absolutnie toksycznym i niepokojącym kierunku. Taka sytuacja zamiast bawić zwyczajnie zasmuca.