Tanuki-Anime

Jest to jednak zupełnie inny typ satyry niż przykładowo w takim Arakawa under the bridge. Tamta seria używając scen i bohaterów zupełnie absurdalnych, ale Realiów świata rzeczywistego kpi zarówno z systemu, jak z jego przeciwników(odszczepienców).
Tutaj jest dokładnie odwrotnie. Realia świata przedstawionego i wydarzenia – to takie fantasy/post­‑apo, natomiast zachowania ludzi, oraz ich pospiesznie kreślone profile osobowości są jak najbardziej realne i mało przerysowane, a jednak – przedstawione w często brutalnie szczery sposób.

Seria po prostu „w żywe oczy” kpi że wszystkiego i wszystkich, z różnych grup społecznych, z indywidualizmu, ale też ze ślepego podążania za grupą, lub za społeczeństwem. Efekt jest taki, że być może niejeden widz poczuje się nieswojo, bo będzie tam przytyk do niego i do jego postępowania, zasad, czy przekonań.

Ostatecznie jednak wszystko tu jest „na swoim miejscu”, nawet gdy brutalnie odsłonięte.

Do tego wszystkiego dochodzi mało japońska (według mnie) koncepcja wolnego wyboru życiowej drogi, oraz wolnego wyboru znaczenia więzi krwi, czy pochodzenia.

Przeciwnie też niż w wielu produkcjach – bohaterowie zdecydowanie nie są baśniowymi herosami, lecz po prostu ludźmi, z ich wszystkimi wadami i z mankamentami – ale ludźmi, których stać na odwagę i na heroiczne zachowania. I nawet jeżeli czasem błądzą, mylą się, czy podejmują niewłaściwe decyzje – nadal pozostają oni ludźmi.

cała ta Memempu to po prostu nieznośny bachor i nic jej nie tłumaczy.

Och, wiele osób ma jej za złe że jest nieznośna, tylko większość zapomina o fakcie, że Memempu jest wciąż dzieckiem. Dziewięcioletnim dzieckiem.

Rozwój intelektualny wcale nie musi iść w parze z rozwojem emocjonalnym, a często w tym przeszkadza.
Urodził się mały geniusz, bardzo uzdolniony. I co z tego. To dorośli tak ją wychowali. Pozwalali na za dużą swobodę działania i wyboru, oraz na nie ponoszenie konsekwencji.

Przez co nie wyrobiła w sobie zdrowych nawyków, czy empatii.

Samo teoretyzowanie to za mało. Tworzenie technicznych rzeczy to także za mało. Dopiero widzenie konsekwencji tego co się tworzy i robi rozbudowuje wnętrze.

Oczekiwać od dziecka sciśle dorosłych zachowań?

A kto niby miał ją tego dotąd nauczyć?
Nie radzący sobie z rzeczywistością, i własnymi emocjami ojciec?


Zresztą, wiele osób wybitnie inteligentnych, czy uzdolnionych za dużo energii poświęca mysleniu. A dużo mniej innym dziedzinom.

I jakkolwiek Memempu nie starałaby się udowodnić własną dojrzałość, to książki i wiedza to nie to samo co poznanie poprzez doświadczenie.

Dla mnie postać świetna, bo realna. Sporo znam takich dzieci i nawet bardziej udolni rodzice z trudem sobie z nimi radzą :)

Sam zresztą wybierz,
czy Memempu

to

Memory empty

Czy
Memory employment

Xd

Albo jeszcze inaczej.