Tanuki-Anime

Wyobraźcie sobie knajpę. Taką najzwyczajniejszą na świecie kawiarnię, w której siedzą sobie ludzie, pijąc kawę i rozmawiając. Gotowi? No to mamy scenerię z Mizu no Kotoba. Dominującymi tu barwami są brązy i sepie, gdzieniegdzie tylko uzupełniane przez nieco bardziej krzykliwe kolory ubrań postaci. W pierwszej chwili może to przywodzić na myśl czasy belle époque, po trochę bliższym przyjrzeniu skojarzy się zapewne z okolicami jakiegoś uniwersyteckiego kampusu. Nieważne.

Przy barze siedzi chłopak i wyżala się barmance. Na co? A na cóż by innego, jeśli nie na dziewczynę, która go właśnie rzuciła. Nieco dalej, przy stoliku, plotkują dwie dziewczyny, tocząc rozmowy z gatunku „koleżanka mojej koleżanki powiedziała, że jej koleżanka…”. Dwóch nieco już zmęczonych chłopaków kończy drinki, kiedy jeden wskazuje nagle na rybę, której obrazek zdobi jedną ze ścian i opowiada, jak to kiedyś spostrzegł, iż ryba ta opuszcza swoje miejsce. Wreszcie gdzieś w rogu popija kawę dziewczyna obłożona ze wszystkich stron książkami science­‑fiction. Oto nasi bohaterowie.

Mizu no Kotoba to spokojna, ale i psychodeliczna historyjka z gatunku „siedzą, rozmawiają i nagle…” Oczywiście nie napiszę tu, o co chodzi z „nagle”. Warto zwrócić uwagę na szczegóły rozmów i słowa postaci, kluczem zaś wydają się cytaty z Asimova i Verne'a, które możemy dostrzec na kartkach książek, czytanych przez dziewczynę. Bez nich trudno będzie właściwie odebrać zakończenie tej krótkiej historyjki. Zakończenie, czego by nie mówić, zaskakujące.

Anime to trwa, bagatela, dziewięć minut, a więc nie powinno chyba dla nikogo być problemem poświęcenie tego krótkiego czasu na wizytę w owym dziwnym miejscu. Warto to zrobić, by odpocząć od szaleńczego tempa bardziej znanych pozycji, a kto wie, czy także nie po to, aby pod sam koniec pomyśleć – „Philip K. Dick nie zrobiłby tego lepiej”.