Tanuki-Anime

Kontraktorzy są nieludzko racjonalni. Lalki nie posiadają duszy. Wszyscy byli kiedyś zwykłymi ludźmi, ale zmieniło się to dziesięć lat temu, gdy zniknęły prawdziwe gwiazdy i księżyc, a w Tokio pojawiła się anomalia, nazwana Bramą Piekła. Bliźniacza anomalia w Ameryce Południowej, Brama Niebios, stała się wkrótce polem bitwy, na którym walczyli przeciwko sobie przede wszystkim dysponujący nadnaturalnymi mocami Kontraktorzy. Wojna zakończyła się katastrofą, która zniszczyła Bramę Niebios i sprawiła, że ogromny obszar kontynentu stał się całkowicie niedostępny. Brama Piekieł została ukryta wewnątrz wielkiego muru, a organizacja Pandora ma wyłączność na badania kryjącej się za nim anomalii. Kontraktorzy i Lalki są traktowani jako żywe bronie w walce wywiadów, podczas gdy życie przeciętnych ludzi, nieświadomych ich istnienia, płynie bez większych zmian. Nawet nowe niebo, na którym każda gwiazda odpowiada jednemu z Kontraktorów, nie wzbudza właściwie emocji…

W tym świecie, a raczej w jego części ukrytej przed większością społeczeństwa, rozgrywa się akcja Darker than BLACK. Policjantka Misaki Kirihara, która wraz ze swoim zespołem zajmuje się zwalczaniem przestępstw popełnianych przez osoby obdarzone nadnaturalnymi mocami, natyka się na tajemniczego Kontraktora, którego gwiazda jest oznaczona jako BK­‑201. To właśnie BK­‑201, noszący przydomek Hei, jest głównym bohaterem serii. Stanowi część zespołu do zadań specjalnych bliżej nieokreślonej organizacji, nazywanej Syndykatem. Towarzyszą mu Huang – cyniczny mężczyzna, pełniący funkcję koordynatora i przekazujący rozkazy Syndykatu, Lalka Yin oraz mówiący kot Mao.

Bohaterowie potrafią szybko zdobyć sympatię widza. Nawet postacie pojawiające się tylko na chwilę nie sprawiają wrażenia dwuwymiarowych, a postacie pierwszoplanowe mają przeszłość, której fragmenty zostają przedstawione w kolejnych odcinkach i która wyraźnie wpływa na teraźniejszość. Także ich charaktery i wzajemne stosunki przechodzą bardzo realistyczną ewolucję.

Ciekawym zabiegiem jest podział fabuły na trwające po dwa odcinki epizody. Ten rytm zostaje zaburzony dopiero pod koniec serii, gdy zbliża się moment kulminacyjny. Poszczególne części, choć początkowo wydają się niezależne, ostatecznie układają się w jedną całość. Składanie spójnego obrazu z fragmentów rozrzuconych po wszystkich epizodach dostarcza naprawdę dobrej rozrywki.

Seria od początku do końca jest utrzymana w poważnym tonie, nie wpada jednak w patos i nie stroni od okazjonalnych wstawek humorystycznych (niekiedy zbyt przerysowanych jak na mój gust). Stawia ważne pytania o granice człowieczeństwa i wolności osobistej, porusza eksploatowany już niejednokrotnie problem moralności w dążeniu do celu za wszelką cenę i na szczęście nie daje widzowi gotowych odpowiedzi. Śledząc zmagania bohaterów i zachodzące w nich zmiany, każdy sam może odpowiedzieć sobie na te pytania. Wiele spraw pozostaje niewyjaśnionych do samego końca, a zakończenie da się interpretować na kilka sposobów. Niewykluczone, że dodatkowe informacje pojawią się w 26. odcinku, który ma być dołączony do wydania DVD.

Muzyka autorstwa Youko Kanno jest zróżnicowana gatunkowo i na bardzo wysokim poziomie. Doskonale buduje nastrój serii, a jednocześnie może podobać się także samodzielnie, do posłuchania. Na pochwałę zasługuje także grafika, od dokładnych i realistycznych widoków miasta, przez staranne i zróżnicowane projekty postaci aż po dynamiczną animację, szczególnie zwracającą uwagę w widowiskowych scenach walk. Dawno nie widziałam serii z tak ładną choreografią pojedynków, choć przyznaję, że nie ma ich tutaj wiele.

Darker than BLACK stanowczo jest serią godną polecenia. Dzięki temu, że twórcy zachowali równowagę między elementami sensacyjnymi i poważnymi rozważaniami, praktycznie każdy powinien w niej znaleźć coś dla siebie. Odradzałabym ją tylko młodszej widowni. Scen drastycznych nie ma dużo, ale jednak są.