Tanuki-Anime

W Zero no Tsukaima nawet nie dotrwałem do końca szóstego odcinak, więc nie mogę się z tobą nie zgodzić co do Louise. Ryuuji, sam w sobie, mi nie przeszkadzał, ale brakowało mu „pazura”, stanowczości. A co to za smok bez pazurów (Ryuu – jap. smok). Choć w ogóle to dobry chłopak był :). Najbardziej irytowała mnie jego bierność w stosunku do zachowań Taigi.

I dochodzimy do momentu w którym nasze zdania są całkiem rozbieżne, czyli właśnie Aisaki. Gusta są różne i wiem że są ludzie którzy lubią te wszystkie maskotki w anime (bo po coś się je rysuje), zamkniętych w sobie bohaterów z permanentną depresją, czy właśnie postacie takie jak Louise. I dobrze, w końcu gdyby wszytko było takie same, robione pod jeden szablon, to było by nudne.

Tym niem mniej Taiga w moim odczuciu to zło wcielone, sam jej głos powoduje u mnie niekontrolowane wylewy zółci do organizmu (czemu pisząc komentarz powyżej dałem wyraz), a wygląd przywodzi na myśl najmroczniejsze obrazy piekieł, w stylu Hieronymusa van Boscha. I mimo że rozumiem twój punkt widzenia, to nie mogę się z nim zgodzić.

Gdyby nie Taiga Aisaka, dałbym 8/10. Niestety jako że jest jedną z głównych bohaterów anime i kręci się w kadrze przez sporą część czasu antenowego, skutecznie zepsuła mi przyjemność z oglądania tej serii. Jeszcze nigdy nie miałem ochoty wepchnąć jakiejś postaci anime, do dołu pełnego wygłodniałych szczurów, a tu proszę. Ja rozumiem że nowe doświadczenie, że bohaterka budzi emocje, tylko ja się pytam, czemu akurat takie?!

Nie mam nic do typu tsundere i tsundero­‑podobnych, ba nawet takie postacie jak Senjougahara Hitagi z Bakemonogatari czy Inaba Himeko z Kokoro Connect bardzo lubię i ciepło wspominam. Więc można to było zrobić dobrze, a zrobiono karakana, który umiej jedynie krzyczeć, bić i obrażać innych.
Już początkowe sceny, gdy główny bohater karmi małą, rozwydrzoną niewdzięcznicę, sprząta jej dom i pomaga w planie wyznania miłość Yuusaku, za co zostaje nazwany psem i kilkukrotnie obrażony z góry przekreśliły dla mnie tę postać

(BTW Postaci tak brutalnie pozbawionej jaj przez scenarzystów jak Ryuuji, to jaj jeszcze nie widziałem. Dobrze przynajmniej że nie jest to typ emo­‑depresyjny i stara się coś robić).
Podsumowując, dobra komedia, niezły romans, ale za Taigę tylko 6/10. Polecam osobą z dużą dozą tolerancji na bohaterki „miłe inaczej”.

Zgadzam się że The Unlimited cierpi na syndrom niewykorzystanego potencjału, a druga połowa serii obniż loty. Tym niemniej seria jako całość gniotem nie jest, ot zwykły przeciętniak, choć miał szanse na bycie czymś więcej. Chyba właśnie to najbardziej boli, ale na tle niektórych atrakcji jakimi raczą nas twórcy anime, źle nie jest. Czasu poświęconego Hyoubu i spółce nie żałuje.

Pozytywnie zakręcona komedia,która znacząco poprawiła mi humor. O fabule nie będę się rozpisywał, bo to trzeba zobaczyć. Ode mnie 8/10.
PS: Po Level­‑E i Tsuritamie zacząłem na powrót wierzyć że Japończycy są jeszcze w stanie wymyślić zakręconych kosmitów, którzy nie są ładnym dodatkiem do gromadki „pana na haremie”.

Czytam wasze komentarze i oczy przecieram ze zdumienia. Mnie sama seria się spodobała ale nie w tym rzecz. Pisanie że recenzentka ma problemy ze sobą bo jej, Kokoro Connect się podobało, a samo anime nadaje się dla „znudzonych gimbusów” ma tyle sensu, co przysłowiowe pasowanie kapelusza na nogę. Mogę zrozumieć że nie wszystkim się spodobało, że niektórym ocena wydaje się nieco kontrowersyjna. Ale przecież jest wiadome że ocenia się anime na podstawie swojego gustu, a gusta się różną. A to że, to anime, wpasowuje się w moje upodobania i oceniam je pozytywnie nie oznacza że automatycznie „mam problemy ze sobą” lub jestem „znudzonym gimbusem”. Trochę tolerancji dla osób odmiennym zdaniu. Czego sobie i wam życzę.

Ja bawiłem się całkiem dobrze. Dosyć to wszystko było słodkie, więc należy traktować tę serię bardziej jako deser niż danie główne. No i mimo podobnej tematyki troszkę zabrakło do poziomu Usagi Drop. Mimo wszystko czasu poświęconego tej serii nie żałuję.

Niby nic szczególnego a bawiłem się przy tym naprawdę dobrze. Już dawno nic nie wciągnęło mnie do tego stopnia bym zarwał nockę. Krótkie to to niestety, ale takie wrażenie odnoszę chyba przy każdej dobrej serii.
BTW: Rzadko trafiają się główni bohaterowie których zadaniem nie jest dowartościowywanie inteligencji widza swoją głupotą, duży plus.

Jakoś mimo ładnej grafiki i sporej ilości bishoujo, seria mnie nie ruszyła. Bohaterowie wydawali mi się płytcy a dialogi sztuczne, co jak dla mnie w romansie jest największą wadą. Gdzie głównemu bohaterowi do postaci takich jak Tomoya z Clannad czy Yuuichi z Kanon. A do tego humor pojawia się okazjonalnie i jest raczej średniej jakości.

Jeśli ktoś lubi surrealistyczny humor i zakręcone historie (czasami o więcej niż 180°) to seria na pewno przypadnie mu do gustu. Dawno się tak nie ubawiłem, a czołówka trafiła do ulubionych utworów, mógłbym jej słuchać na okrągło.

Pierwsza seria była ok, może do wybitnych dzieł nie należała, ale zapewniała rozrywkę i wywoływała uśmiech na twarzy. To co zrobili w „Lv. 2” woła o pomstę do nieba. Nowy projekt postaci, IMHO, jest tragiczny, historie nie ciekawe, a co najgorsze humor zdechł i mimo licznych prób reanimacji nie ma zamiaru się podnieść. Dawno się tak nie zawiodłem, nie polecam.

Tak smutne że aż śmieszne i jednocześnie tak śmieszne że aż smutne. I cholernie realne. Mocna seria, która skłania do refleksji nad życiem.  kliknij: ukryte  Ciesze się z Happy Endu, poważniejsze zakończenie wpędziło by mnie w depresje. Ode mnie 9/10.

Jako że mój komentarz byłby bliźniaczo podobny z twoim, to pod tym co napisałeś podpisuję się obiema rękami. Humor i przygoda w zakręconym post apokaliptycznym świecie po japońsku. Ode mnie 9/10.

GTO to jedna z moich ulubionych serii. Owszem, było trochę schematyczne, ale z uśmiecham obejrzałem do końca. Humor przedni, może nie najwyższych lotów, ale autentycznie bawi (raz, przy tej serii, oplułem monitor herbatą ^^' ) Z powodu grafiki i schematyczności nie dostanie 10. Ocena 9/10.

Mimo że wydaje się trochę schematyczne i po początku, który wciąga jak odkurzacz, anime trochę siada to jednak z przyjemnością obejrzałem do końca. Trochę tylko żałuję że ta niepokojąca atmosfera i tajemniczość kilku pierwszych odcinków nie dotrwała do finału. Jak dla mnie 8/10.

Chociaż z drugiej strony  kliknij: ukryte  Aniołek z sercem pana Yuzuru pojawił się wcześniej niż sam Yuzuru, więc cholera wie jak tam czas płynie. Mimo wszystko czuję że coś w tym jest, spróbuję poszperać po forach na ten temat i może jakoś uda mi się to ładnie poskładać do kupy.

:( I moja teoria się posypała. A tak ładnie wszystko do siebie pasowało wraz z „Another Epilogue”. Mimo wszystko, musisz przyznać że historia Twórcy cieni i Otonashi'ego są dosyć podobne.

Ode mnie seria otrzymuje oczywiście maksymalną notę, 10/10. Niedawno wróciłem do niej po raz koleiny i muszę powiedzieć że nawet na tle anime wydanych w ostatnim czasie wypada bardzo dobrze. Co do zakończenia polecam po obejrzeniu serii powtórzyć drugą połowę 12 odcinka.  kliknij: ukryte  Rozmowa Yuri z twórcą cieni wskazuje na to że los Otonashi'ego mógł być dużo smutniejszy od reszty ekipy. Ja wynika z tej rozmowy, twórca cieni był programem i sam został stworzony przez kogoś „z odległej przyszłości”, czyli po zakończeni wydarzeń przedstawionych w anime. Miał on naprawiać błąd jakim było pojawienie się w tym świecie miłości i nie dopuścić do powstania z niego raju, ponieważ był on niejako ośrodkiem rehabilitacyjnym, który musiał prędzej czy później zostać opuszczony. I teraz najważniejsze: cienie zmieniały normalnych ludzi w tzw. NPC­‑tów w razie wykrycia tego uczucia, a jedynym na stałe zmienionym był twórca tego systemu. Zabłądził on do tego świata z powodu amnezji, „odnalazł miłość i czekał na nią, pomimo że opuściła ona ten świat” i dalej słyszymy że „czekał on na nią zbyt długo, aż w końcu postradał zmysły i napisał program który zmienił go w NPC”. Cóż, myślę że biedaczek Otonashi nie miał lekko.