Tanuki-Anime

Właściwie wszystkie anime fantasy, poza Berserkiem i 12 Kingdoms to posttolkienowskie bajki z obowiązkowymi elfami, krasnoludami, orkami itd. Nikt tu nawet nie próbuje, jak AS, dekonstruować albo eksperymentować.

Ale u Sapka ludzie wcale nie są największym złem – wszystkie istoty inteligentne są tam zdolne tak samo do czynienia dobra jak i zła. Elfy, które na początku mogą się wydawać biedne i prześladowane, okazują się ostatecznie niczym od nich nie różnić. Bardziej u Tolkiena była już podkreślana wyższość elfów nad wszystkimi. Sapek wziął tę rasę i sprowadził ją właśnie do poziomu innych. Oczywiście, w swoim poczuciu elfy nadal są tam idealnymi nadludźmi i wielu ich takimi widzi, ale ich działania są identyczne (te ich brygady podczas wojny to przecież nic innego jak cudzoziemskie legiony SS).

GS tymczasem leci Tolkienem, nie próbując w realiach świat niczego dekonstruować. Nic nowego nie dopowiada to znanych i utartych schematów wizji świata.

Ranma bez Ryogi to już samo w sobie dziwadło. Do tego film niemal zupełnie pominął typowy dla tej serii humor, wyrzucił zupełnie erotykę i w efekcie zrobiła się z tego taka zupełnie przeciętna romansówka. Nieudany eksperyment.

Początkowo seria porwała mnie oryginalnym tematem i bardzo ciekawymi postaciami. Potem było gorzej, bo jakby autorowi brakowało pomysłu, co z tym zrobić. Wyszło trochę naiwnie i zbyt słodko, zabrakło tu jakichś mocniejszych emocji, jakby bohaterowie żyli w szklarni, gdzie wszystko jest cacy.

Najbardziej szalone, powalone i komediowe ecchi, jakie wciąż widziałem. Komedii ecchi było w sumie dużo, ale nikt nigdy nie zrobił tego chyba z takim jajem i polotem jak w tym anime. Bardzo bym chciał więcej, ale nie wiem, czy jakby dzisiaj ktoś robił remake, to by tego nie zepsuł.

Nastrojowy romans, który całkiem udanie gra na emocjach widza. Nawet jeśli Nagisa może miejscami denerwować, to jako całość Clannad ogląda się naprawdę przyjemnie i może w paru miejscach naprawdę wzruszyć.

Aż trudno mi było uwierzyć, że oglądam coś tak wspaniałego. Doskonała historia, naprawdę głęboka i porywająca, świetnie napisane postacie i oddane realia. Fantasy całkowicie wschodnie, nie próbujące udawać na siłę tolkienowskiego, ale przez to oryginalne i klimatyczne. Długa seria, którą się ogląda szybciej niż wiele krótszych. Dużo bym dał za więcej, aby lepiej poznać fabułę i bohaterów, po niestety to co w anime to wciąż za mało.

Mogło być lepiej – niestety, jest ta irytująca tendencja, żeby w rolach głównych w romansach obsadzać fajfusów, łamagi i przegrywy. Tutaj jest podobnie, bo główna bohaterka to niestety czarna rozpacz. Ale seria ma jedną wielką zaletę, której na imię Celia­‑senpai…pai…pai…pai :)

Dobrze zrobione – tutaj bliższe typowemu horrorwi ni w serii TV. Klimat jest bardziej gęsty, nastrój bardziej ponury, chociaż historia miejscami może widza przytłoczyć i sprawić, że nie bardzo będzie wiadomo, co i jak. Ale i tak ogląda się bardzo dobrze, a Miyu to nadal jedna z najładniejszych mangowych dziewczyn.

Bardzo klimatyczne, choć trochę mniej niż OAV. Szło bardziej w stronę typowego magical girls a mniej w horror. Ale za to bardziej podobał mi się image głównej bohaterki w tej serii – no i fajnie skonstruowany finał.

Wciąż fantastyczna i chyba ciągle jedyna w swoim rodzaju seria. Nieszablonowi bohaterowie, bardzo udany pomysł na historię i ta muzyka. Ogląda się to jak coś zupełnie innego niż większość japońskich animacji. Netflix spokojnie mógłby zrobić z tego swój serial.

Seria z gatunku „kochaj albo nienawidź” – zawiera tyle sprzeczności i czasem nie pasujących do siebie motywów, że musi budzić kontrowersje. Ale broni się przede wszystkim emocjami – związek głównych bohaterek jest mocno kontrowersyjny, z kluczową sceną gwałtu, która właściwie powinna go rozpieprzyć, ale o dziwo, cementuje miłość bohaterek (co się dzisiaj pewnie wielu nie spodoba). A potem jest finał, który znowu funduje taką ilość emocji, że obojętnie się nie da do tego podejść.

Wspaniałe anime, dzięki któremu dostrzegłem, że seria z mechami może oferować coś więcej niż debilizm rodem z Gundam Winga. Wyśmienicie wykreowani bohaterowie (poza Spinzaku :( ), sensownie pokazane ich dylematy i wątpliwości, a patos i powaga przegryzione tu i tam humorem i fanserwisem, przez co seria nie popada w zadęcie i przesadę. Leciutko się ogląda i nawet nie zauważa, kiedy wszystko się skończyło.

Seria, która zrobiła mi krzywdę i przez którą przez lata byłem mocno uprzedzony do anime o mechach. Głupia, nudna i maksymalnie schematyczna, ale to jeszcze może dało się uratować, gdyby postacie były lepsze. A właśnie one to już skończona mizeria. Pacyfistyczna kretynka Relena, jak z jakiejś mangowej partii Razem oraz fanatyk Heero, ten dla odmiany zachowuje się, jakby uciekł z marszu narodowców. Każda postać zamyka się w schemacie jednego słowa, a walki są przewidywalne. Przez Winga nie dotykałem mechów, a szczególnie Gundamów, przez kilka lat.

Specyficzna i przesadzona pod wieloma względami grafika, ale zyskuje jako fragment całości. Taimanin to chyba jedyne w hentai tak rozbudowane uniwersum, z wieloma seriami, bohaterkami, fabułą itd.

Niesamowite, jak dobrą serię można było zrobić z takich schematów. Ale jeden się wybija – Issei jest niesamowity. Zamiast się mazać, być cieniasem i debilem, idzie do celu po trupach (tzn. cyckach) i nie wstydzi się mówić o tym, czego chce. Bardzo mi się spodobał jego styl, oparty na szczerości i braku fałszywej pruderii. I jak tu takiego nie lubić? Do tego Rias, która też ma charakter i klasę. Denerwująca jest właściwie tylko Asia, bo reszta obsady też daje się lubić. Fajne połączenie romansu, ecchi i shonena.

Ciekawie się na to patrzy z perspektywy czasu i tego, jak od tego czasu skoczyła technika. Ale to nadal sympatyczna seria, choć główny bohater będący niogarniętym wsiunem (ale przynajmniej nie skończoną dupą wołową) na początku trochę męczy. No ale anime broni się tym, że jest sympatyczne, a fabuła potrafi zrobić kilka niespodzianek.

Zaskakująco fajne – choć właściwie schematyczne, ale jakoś tak oglądało się to dobrze, bez ziewania i narzekania na schematy. Jedno z najcieplejszych i najsympatyczniejszych ecchi, jakie pamiętam.

Niestety, tutaj widać wszystkie wady tej serii – sympatyczni, ale pozbawieni charakteru bohaterowie, słabo zawiązana fabuła i bardzo, bardzo powolny jej rozwój. Ile by ta seria zyskała, gdyby zamiast dupnego protaga w roli głównej był prawdziwy facet… Nadal lubię Bell, Urd i Skuld, ale niestety, one nie wystarczają, żeby tej serii dało się oglądać bez ziewania.

To jest anime, które dobrze pokazuje, dlaczego Sapkowski jest geniuszem. Bo właściwie schemat ten sam – zmutowanie łowczynie potworów, których świat się boi tak samo jak ich ofiar. Ale… wszystko strasznie płytkie i kiczowate, do tego nudne i denerwujące – szczególnie ten gówniarz uczepiony nóg głównej bohaterki jak rzep do psiego ogona. Postacie nijakie i nie da się ich polubić, wizja świata schematyczna i bez żadnej głębi. Berserk to chyba wciąż jedyne fantasy, jakie Japończykom naprawdę wyszło.

Świetny humor, taki inny niż w większości serii. Szkoda co prawda, że bohater jest „typowym bohaterem anime”, bo jakby miał więcej charakteru, to w tej roli byłby jeszcze zabawniejszy. Ale i tak humor ciągnie tę serię dowcipami, które raz po raz przebijają kolejne mury. Ciekawe, że mimo teoretycznie gejowskich żartów ta seria nie ma w sobie prawie nic gejowskiego. Pozytywne zaskoczenie i chyba druga taka fajna seria tego typu po Ouranie.

Początek to petarda – doskonale się ogląda i odcinki wchodzą jak w masło, mimo gejowskich żartów, które są jednak tylko żartami. Potem, gdzieś tak w połowie, akcja mocno zwalnia, humor wpada w koleiny i seria zaczyna się ciągnąć. Dobrze, że finał to nadrabia – choć seria jest komediowa, to zakończeniem naprawdę zyskuje.

Ale to mogło być dobre… no mogło, ale niestety, wyszło tak głupio, jak tylko mogło wyjść. Duża szkoda, bo miałem apetyty na serię grozy z magical girls. Ale tutaj bardzo szybko robi się komedia, a potem – zwyczajna nuda. Dno.

Fajny porno horror – porządnie zrobiony, z sensowną, jak na ten gatunek, historią i pomysłem na fabułę.

Bardzo fajna, lekka, komediowa seria – mile ją wspominam, to było pierwsze „legalne” anime, jakie kupiłem i nie żałowałem. Szkoda, że była tak mało popularna, bo zasługiwała na więcej. No i ładowanie rewolwera najlepsze w historii anime :)