Tanuki-Anime

Anime Tsubasa Chronicle w wykonaniu studia Bee Train przyciągnęło, rzecz jasna, spore grono czytelników mangi Tsubasa RESERVoir CHRoNiCLE grupy CLAMP, będąc ekranizacją ich ulubionego tytułu. Zadanie, jakie postawiło przed sobą studio, było o tyle trudne, że manga jest naprawdę obszerna (i wciąż powstaje), konieczne zatem było przenoszenie jej na ekran na bieżąco. Ale jak to u pań z CLAMP­‑a bywa, nie wszystko jest takie, jakim na pierwszy rzut oka wydaje się być. Czy to przez nadinterpretację osoby odpowiedzialnej za scenariusz anime, czy z braku doinformowania, a może przez własną wizję dalszego rozwoju akcji, fani mangi oglądający odcinki drugiego sezonu o mało nie pospadali z krzeseł, gdy twórcy anime zaserwowali im najgorsze zmiany w stosunku do mangi, jakie mogli palnąć. Po tej gafie było dosyć jasne, że nie powierzy się im dalszej ekranizacji. Postanowiono zatem wybrać przełomowy moment w mandze i powierzyć zekranizowanie go innemu studiu, a mianowicie odpowiedzialnemu za film kinowy Production I.G.

OAV rozpoczyna się w momencie, gdy nasza dzielna drużyna opuszcza w pośpiechu kraj Record (końcówka 16. odcinka drugiej serii telewizyjnej), co można wywnioskować z rozmów pomiędzy bohaterami i ich strojów, jednakże w fabułę anime wpasowuje się mniej więcej po 42. odcinku drugiego sezonu (w wyniku zmienionej chronologii), pomijając wszystkie wydarzenia związane z Chaosem (których nie było w mandze). Tym razem nasza drużyna trafia do Tokio, wyniszczonego kwaśnymi deszczami, w którym ostały się tylko dwa większe skupiska ludzi – jedno przy Wieży Tokijskiej pod przewodnictwem Fuumy, a drugie przy Urzędzie Miasta, gdzie przywódcą jest Kamui (obaj są znani niektórym już z serii X, jednak tutaj tylko teoretycznie występują w podobnych rolach). Zapasy pożywienia i wody są niezwykle cenne, a oba obozy toczą między sobą walki. Ten świat i konflikt w nim stanowi jednak tylko tło dla ważniejszych wydarzeń, które później potoczą się w lawinowym tempie. Ich motorem napędowym będzie przebudzenie drugiego „Shaorana”, przebywającego u Fei Wong Reeda, chociaż osoby znające tylko anime uprzedzam, że powinny przymknąć oko na wszelkie wcześniejsze przesłanki co do tego, kim on tak naprawdę może być i jaki jest jego cel. Seria nadal jest pełna patosu, lecz na pewno wyzbyła się denerwującej bierności niektórych postaci, które tym razem zostały postawione przed trudnymi wyborami.

Przez pierwsze dwa odcinki fabuła biegnie identycznie z tą przedstawioną w mandze, nawet kadry i słowa są praktycznie takie same. Zmieniona odrobinę została tylko chronologia wydarzeń, jednak nie ma to większego wpływu na odbiór przez widza. W trzecim odcinku postanowiono lekko ubarwić historię, jednak tylko uważny czytelnik mangi i widz OAV dostrzeże zmiany, umożliwiające całkiem ładne podsumowanie i zamknięcie OAV. Ogólnie fabuła jest prowadzona równomiernie, z wieloma szybkimi zwrotami akcji i wieloma niespodziewanymi wydarzeniami. Trzyma w napięciu i daje odpowiedzi na wiele pytań, jednak wiele również pozostawia bez komentarza. Wydarzenia w tym kraju diametralnie różnią się od sielankowości i infantylizmu, pamiętanych z poprzednich światów, a bohaterowie muszą się wykazać dojrzałością, by przystosować się do nowych sytuacji.

Kreska oczywiście jest o wiele bardziej zbliżona do filmu niż do serii anime. Moim zdaniem jest to ogromny plus. Postaci zatraciły pucołowate, dziecinne rysy, chociaż miejscami mogą wydawać się zbyt wydłużone. Starcia są dynamiczne, bez zbędnych dłużyzn, z zachowanym charakterystycznym stylem walki każdego z bohaterów. Mokona znów jest w poręcznych wymiarach. Paleta barw jest szeroka, jednak straciła jaskrawość i stała się delikatnie przygaszona, co lepiej oddaje już nie taki optymistyczny nastrój. Tła są niesamowicie dopracowane, uwagę zwracają nawet płynące po niebie chmurki. Muzyka świetnie się wpasowuje i podkreśla wydarzenia, pojawia się wiele nowych utworów, ale usłyszymy też te znane z anime, a opening i ending bardzo dobrze wprowadzają do odcinka i go zamykają.

Osoby, które nie miały styczności z tym tytułem, niech się lepiej za niego nie zabierają, gdyż albo nic nie zrozumieją, albo sobie narobią tylko smaku. Osoby nieznające anime, a podążające za mangą nie będą raczej rozczarowane i koniecznie powinny poświęcić te 1,5 godzinki na seans. OAV z pewnością przypadnie do gustu również fanom mangi zniesmaczonym zmianami, które im zaserwowano w anime. Tym razem do adaptacji wybrano świetny materiał i odwalono przy jego realizacji kawał dobrej roboty. Opłacało się tak długo czekać na kolejne odcinki. I po ich pochłonięciu pozostaje jedynie nadzieja, że doczekamy się dalszych, równie udanych ekranizacji losów Shaorana, Sakury, Faya i Kurogane. Biorąc pod uwagę wydarzenia z mangi, naprawdę byłoby na co czekać.