Tanuki-Anime

Historia, jakich wiele: młody, samotny mężczyzna, Kubota (jego imię pada chyba tylko raz w całym filmie), wybiera się z kolegami na dyskotekę, ale nie bardzo potrafi poddać się atmosferze zabawy, a tym bardziej spróbować poderwać jakąś dziewczynę. I nagle wydarza się coś nieoczekiwanego: Kubota spotyka Masami Fujisaki, w której kiedyś, jeszcze w szkole, się podkochiwał. Wtedy nie miał szans, ale teraz śliczna dziewczyna (pracuje jako modelka!) właśnie rozstała się ze swoim chłopakiem i nie ma nic przeciwko temu, żeby odnowić ich znajomość. Uczucie Kuboty najwyraźniej nie wygasło, ale czy Masami naprawdę je odwzajemnia?

Krótka, jednoodcinkowa OAV przedstawia romans bardzo daleko odbiegający od eskapistycznych fantazji o idealnym związku, serwowanych zazwyczaj przez anime. To rzecz na wskroś realistyczna, coś, co mogłoby się dziać naprawdę, wiele razy, coś, w czym nie ma żadnej niezwykłości. Jest atrakcyjna właśnie dzięki nostalgicznemu spojrzeniu na początki dorosłości, prawdziwe dojrzewanie. Jednakże z drugiej strony tak naprawdę nie zawiera spójnej, narracyjnej fabuły – to raczej ciąg obrazów, układających się w całość głównie dzięki temu, że są dostatecznie realne, aby bez trudu można było zrozumieć ich powiązania. Stąd też brak oceny za ten element: wyczerpujące streszczenie wydarzeń zajęłoby najwyżej kilka zdań, ale bardzo wyraźnie nie o to tu chodzi. Celem twórców było wykreowanie uniwersalnego obrazu, odwołanie się do zrozumiałych na całym świecie emocji – i bez wątpienia to się im powiodło.

Wyższą ocenę ogólną trudno jednak przyznać. Aby bowiem wyraźnie wybić się ponad przeciętność, potrzeba czegoś więcej niż tylko studium bardzo typowego „przypadku”. Albo pogłębienia i przybliżenia charakterów postaci – czego tu nie znajdziemy, bohaterowie są zaledwie z grubsza nakreśleni, albo też jakiegoś podsumowania, mocniejszego spuentowania. Nineteen 19 zadowala się jednak tylko pokazaniem pewnego fragmentu życia Kuboty (bo to z jego punktu widzenia obserwujemy wydarzenia). Z punktu widzenia fabularnego to, niestety, troszeczkę za mało.

Oprawa graficzna jest nierówna. Z jednej strony mogą się podobać nieprzesadzone, ładne projekty postaci, a przede wszystkim szczegółowo i starannie oddany świat, otaczający bohaterów. Z drugiej – razić uproszczenia i zaciemnienia ekranu, zastępowanie sekwencji animowanych zmieniającym się pokazem nieruchomych ujęć lub wręcz kadrów z mangi, tym bardziej, że tego typu zabiegi zajmują sporą część czasu ekranowego. W zasadzie bowiem tej OAV niedaleko jest do swoistego AMV – teledysku złożonego z szeregu utworów, towarzyszących wydarzeniom na ekranie. Fakt, że pod tym względem broni się najlepiej, oczywiście o ile komuś nie przeszkadzają dyskotekowe rytmy końca lat 80., wśród których rozpoznamy także zachodnie przeboje.

Nineteen 19 to tytuł, którego celem jest nie tyle streszczenie banalnej historii, ile odwołanie się do wspomnień i własnych doświadczeń widzów, z założenia mający przemawiać do serca, nie do rozumu. Stąd też jego ocena w największym stopniu zależy od tego, na ile odbiorca „dostroi się” do pokazanych tu emocji. Jeśli komuś się to uda, bez wątpienia uzna tę niemłodą pozycję za ponadczasową perełkę. Jeśli jednak nie – będzie miał w najlepszym razie wrażenie obcowania z ciekawostką z lamusa, a w najgorszym – z czymś, czego forma zdecydowanie przerasta treść. Polecam sprawdzić, ale właściwie wyłącznie widzom starszym, amatorom tego rodzaju klimatów.