Tanuki-Anime

Wiele osób, bojąc się reakcji otoczenia, zakłada maskę, aby wtopić się w tło i jak wszyscy inni maszerować przez życie. Każdy ma swój własny świat, w którym bardziej lub mniej się zanurza. Historia przedstawia nam drugoklasistów z pewnego liceum. W zatłoczonej sali każdy wydaje się tylko zwykłym uczniem, który przychodzi i staje się członkiem szarej masy. W rzeczywistości wszyscy mają swoje pragnienia, potrzeby, niewypowiedziane myśli, składające się na mały świat wewnątrz nich.

Akio Honjou jest przeciętnym, niewyróżniającym się uczniem. Jego dni wypełnia szkoła, gdzie prócz nauki rozmawia z kolegami o anime, oraz czas wolny w domu. Praktycznie nie wychodzi poza swoją trzyosobową paczkę. Zawsze ma przy sobie telefon, na którym gra na wirtualnym pianinie. Juri Makina to popularna w klasie dziewczyna, która zadaje się z ładnymi i lubianymi koleżankami. W rzeczywistości jest zamknięta w sobie i po problemach w gimnazjum, gdzie miała niewielu znajomych, postanowiła się zmienić. Poprzez udawanie kogoś innego, dołączyła to paczki, znalazła chłopaka i zaczęła normalne życie. Główni bohaterowie zostali rzetelnie pokazani i nie widzę wad w ich projektach. Z jednej strony widzimy przeciętnego do bólu chłopaka, który chce iść po linii najmniejszego oporu i wieść spokojne życie w szkole. Z drugiej stoi dziewczyna zatopiona w świecie marzeń, która przez całe liceum nosi maskę i nie wyznaje swoich prawdziwych uczuć. Reszta postaci wypowiada ledwo kilkanaście linijek dialogów i nie odgrywa szczególnej roli w historii tych dwojga. Wszystkie są realistyczne i odzwierciedlają mieszankę charakterów w przeciętnej klasie. Właśnie ten realizm jest najbardziej urzekającym elementem zarówno bohaterów, jak i tego anime.

Fabuła pokazuje trzy dni z życia klasy, skupiając się na zmieniających się relacjach Makiny i Honjou. Wątek zawiązuje niepozorny żart, polegający na zmianie dzwonka i wykonaniu telefonu do Juri podczas lekcji. Z niewiadomych powodów dziewczyna wybucha gniewem po usłyszeniu zmienionego dźwięku, choć po raz kolejny chowa się za maską i udaje że nic się nie stało. Akio, nie mogąc zapomnieć melodii, którą usłyszał w klasie, przygrywa ją sobie po lekcjach. Piosenka łączy tych dwoje i zaczyna tworzyć most między ich światami – pełnym fantazji i niewypowiedzianych uczuć oraz przesiąkniętym rutyną i szarością. Historia rozwija się niespiesznie, powoli dodając kolejne elementy, łączące się w niespodziewanym momencie w całość. Fabuła jest wzruszająca, wymusza refleksję nad wieloma rzeczami z codziennego życia i zostawia otwarty wątek. Jak wspomniałem kilka linijek wyżej, Harmonie to tylko kilka dni z życia przeciętnej klasy, ważnych dla Makiny i Honjou. To my możemy stworzyć dalszą historię. Jak zachowalibyśmy się w obliczu problemów, przed którymi stanęli bohaterowie? Tu zauważamy największą zaletę tego tytułu – ciągłą refleksje nad postępowaniem postaci, dotyczącą również naszego prawdziwego życia.

Projekty postaci są ładne, choć bliżej im do grafiki sprzed kilku lat niż nowszych produkcji. W Harmonie mimika jest dość słaba, choć reszta animacji wyszła dobrze. Akcja dzieje się przez większość czasu w szkole, więc nie było dużego pola do popisu dla rysunków tła. Zostały wykonane starannie, ale było ich naprawdę niewiele. Przez większość czasu towarzyszy nam cisza lub powtarzający się motyw piosenki Juri. Oprawa audiowizualna wypada średnio, jednak brak bogatego soundtracku nie jest wadą, a grafika w 25­‑minutowym filmie nie gra aż tak wielkiej roli.

W Harmonie wiele osób odnajdzie samych siebie. Niekoniecznie jako głównych bohaterów, ale jako zwykłych uczniów, którzy nie mają wpływu na tę historię. Może jesteś nerdem, który siedzi w kącie, czytając mangi, dziewczyną zatopioną w książkach albo klasowym cwaniakiem? Przyglądając się zwykłej klasie, zauważamy, jak bardzo jesteśmy przesiąknięci rutyną. Harmonie to krótka historia, skierowana do osób w wieku podobnym do bohaterów, szukających refleksji. Jeśli macie pół godzinki na zbyciu, serdecznie polecam.