Tanuki-Anime

Widok chmur przepływających po zboczach Gór Suchych uderzył mnie. Strumienie mgły powoli falujące i pełznące leśnymi jaworami nieustannie zmieniały postać, ulegając kształtowi terenu oraz wiatrowi, ulotne, lecz trwałe w swoim dążeniu. Ląd i niebo spotkały się, współbrzmiąc w ledwo dotykalny słowami sposób. Stałem tam, na górskiej ścieżce, zawieszony i niepewny. Samotny. Trawa, którą depczę, drzewo, którego korę muskam palcami, sokół niespiesznym lotem wyłaniający się ze mgły. Między byciem moim a ich zdaje się istnieć zasadnicza różnica, oddzielająca nasze światy, tylko wyostrzona przez ten nietrwały moment jedności. One nie współdzielą ze mną tego zachwytu, one żyją w i są częścią tego ładu, czego ja nie potrafię.

Suzu no Shizuku otwiera obraz góry, u podnóża której ściele się mgła. Wydaje się odległa i wieczna. W przeciwieństwie do Gór Suchych jest mroczna i niedostępna, skąpana w słońcu, a jednocześnie ukryta pod nieprzeniknionym kobiercem zieleni oraz mgły. Ciszę przerywa dźwięk dzwonków, zwiastujących radosny, lecz i dostojny ceremoniał, którego znaczenie i przebieg są przed ludźmi utajone.

U stóp góry dojrzeć można wtopioną w krajobraz wioskę. Wrasta ona w las, zabierając tylko tyle przestrzeni, ile to niezbędne, tak że pola i obejścia wydają się naturalną kontynuacją puszczy. Między ludźmi z tego miejsca a przyrodą nie ma gniewu i sporu, ich współżycie jest harmonijne. Nie sposób wyobrazić sobie większego spokoju i większej jedności z naturą. A jednak, nawet tam, przede wszystkim tam, ujawnia się fundamentalna niezgodność.

Słucham dźwięku spadających kropli. Ja słucham dźwięku spadających kropli. Świat otacza mnie, ale jest poza. Sam się z niego wydzielam. Poddanie się światu byłoby rodzajem uległości, bezrozumności. Częścią świata jest głaz. Są zwłoki. Jest sarna jedząca, gdy jest głodna, śpiąca, gdy jest senna. Ja, człowiek, ja mam aspiracje, mam wyobrażenia.

Kluczowym momentem Suzu no Shizuku jest chwila, gdy Kaya po raz pierwszy się odzywa. Dopóki milczała, była częścią świata, gdy wymówiła pierwsze słowa, była już stracona, wyszła poza aktualność i narzuciła jej interpretację. Narzuciła jej ego. Dlatego też treść tego tekstu jest daremna. Nic, co tu piszę, nie może przekonać nikogo. Zobaczcie:

Odcinek specjalny serii Mushishi, Suzu no Shizuku koncentruje się na losach rodzeństwa żyjącego u stóp góry, przez którą przepływa transcendentalny ciek zwany Rzeką Życia, wywołując intensywny rozwój fauny i flory. Równowagę ekologiczną w miejscach tego typu utrzymują istoty zwane Władcami. Jednym z nich zostaje w momencie narodzin Kaya, jednak przywiązanie do brata oraz rodziny wywołuje w niej wewnętrzny konflikt, niepozwalający jej poprawnie wypełniać swojej funkcji. Gdy w okolicy pojawia się główny bohater całej serii Mushishi, Ginko, próbuje on naprawić sytuację, co okazuje się skomplikowane. Historia przedstawiona w tym odcinku została zaplanowana jako podsumowanie całego Mushishi i z tego powodu nawiązuje do większości najważniejszych motywów oraz idei poruszanych w tym cyklu.

Źle, nie o to chodzi, zupełnie nie o to chodzi. Inaczej:

Miłość jest ludzkim przekleństwem. Miłość jest wybraniem innego. Miłość jest pragnieniem zrozumienia innego i bycia zrozumianym. Otwieramy więc usta i ruszamy językiem, jak Kaya ubieramy się w piękne stroje, czeszemy włosy. To dla człowieka naturalne, to dla człowieka właściwe. Jednak ludzkie serce jest delikatne. Zwierzęta podążają za pragnieniami i są szczęśliwe. Człowiek podąża za pragnieniami i jest nieszczęśliwy oraz samotny, miota się i walczy z własnym istnieniem. O tym jest Suzu no Shizuku, i z tego wynika wybór, jaki zostaje dokonany na końcu Suzu no Shizuku.

Coś ciągle umyka.

Z miliona liści
milion kropel spada, dzwoniąc.
Umierają, gdy ja
jeden
drżę, niezdolny chwycić
żadnej.

Lepiej, lecz można nieskończenie lepiej.

…

Doskonale.