Tanuki-Anime

Otwierający tę opowieść nowy rok w Neo­‑Wenecji to dla Akari Mizunashi początek nowego cyklu nauki, przyjaźni i spotkań ze zwykłymi­‑niezwykłymi ludźmi… I to właściwie wszystko, co można napisać o fabule Aria the Natural. Widzowie znający poprzednią serię, będą doskonale wiedzieli, czego się tu spodziewać – nastrojowych, prostych i pełnych ciepła historii z życia młodych kandydatek na profesjonalne gondolierki, okraszonych szczyptą humoru i nostalgii. Jeśli komuś odpowiadała tamta atmosfera, bez trudu odnajdzie się w leniwym rytmie kolejnych odcinków, idealnych jako odpoczynek po ciężkim dniu. Innymi słowy, pełna doskonałość.

Chociaż może nie do końca. Nie chodzi nawet o to, że obejrzenie na raz więcej niż dwóch odcinków może wyleczyć z najpoważniejszego przypadku bezsenności. Nie każda seria musi koniecznie nadawać się do „maratonowania” – Aria to przysmak, którym należy delektować się w niewielkich porcjach. Jednakże nie da się ukryć, że niektóre epizody – szczególnie pod koniec – były już powtarzaniem raz wykorzystanych pomysłów. Inne z kolei oparto na historyjkach, które miałyby sens jako odcinek „połówkowy”, ale jako pełny są zanadto – nawet biorąc pod uwagę klimat serii – rozwleczone. Dla mnie momentem najmocniej testującym wytrzymałość widza były dwa (!) odcinki poświęcone wymianie gondoli.

Z drugiej strony zdarzają się tu epizody najwyższej próby. Znaleziono czas na dokładniejsze przedstawienie bohaterek i na pokazanie ich charakterów – mogę z przyjemnością napisać, że fani każdej z uroczych dziewcząt będą mieli powody do zadowolenia. Bohaterki nie przechodzą rzecz jasna jakichś gruntownych przemian, ale tej okazji do lepszego ich poznania brakowało mi poprzednio. Uwagę zwraca także obecność wątków nadprzyrodzonych. Poprzednio ledwie zaznaczone, mogły właściwie zostać uznane za wytwór bujnej wyobraźni Akari, teraz istnieją obiektywnie, dodając szczyptę magii i niesamowitości do niezwykłej atmosfery Neo­‑Wenecji. Zazwyczaj nie jestem specjalną entuzjastką montowania rozmaitej „magii” w opowieściach, które mają udawać „z życia wzięte” – tutaj jednak właśnie takie odcinki wydały mi się najbardziej udane. Twórcy udowodnili, że doskonale panują nad klimatem serii, w razie potrzeby nasycając sceny mroczną i tajemniczą niezwykłością – zazwyczaj nie groźną, ale sugestywną i fascynującą.

Jeśli grafika uległa jakimś zmianom, były to zmiany kosmetyczne – dotyczący jej akapit należałoby wprost przekopiować z recenzji Aria the Animation. Jak nietrudno zgadnąć, w tym samym klimacie pozostaje także utrzymana muzyka, chociaż mnie z obu piosenek śpiewanych przez Yui Makino poprzednia czołówka – Undine – podobała się nieco bardziej niż słyszana tutaj Euforia. Natomiast absolutnym faworytem ścieżki dźwiękowej pozostanie dla mnie niesamowita melodia, towarzysząca w jednym z pierwszych odcinków przemarszowi kociego korowodu.

Cykl opowieści z Neo­‑Wenecji nadal jest niezwykle popularny. W chwili, gdy piszę te słowa, oczekiwana jest premiera OAV, a potwierdzona – produkcja trzeciej serii telewizyjnej. Aria to propozycja dla amatorów – absolutnie nie każdemu musi odpowiadać taki rytm i sposób narracji. Ja proponuję na próbę sięgnąć po kilka odcinków (znajomość Aria the Animation nie jest właściwie wymagana) – amatorom spokojnych i wyciszonych opowieści ma wszelkie szanse się spodobać.