Tanuki-Anime

Wiele z emitowanych aktualnie pozycji s­‑f to znane i oklepane schematy, którym zrobiono jedynie mocny makijaż. Jedną z nielicznych powstałych w tym roku serii, które pokazują, że można stworzyć ciekawą i oryginalną historię, jest właśnie Darker than Black.

„Minęło dziesięć lat od momentu, w którym ukazała się w Tokio. Mało kto pamięta, jak wyglądała, zanim zbudowano wielki mur. Nikt tak naprawdę nie wie, co się wtedy wydarzyło i co dokładnie się tam znajduje. Jedynym wyjściem było odgrodzenie jej od widoku publicznego. Nazwaliśmy ją Bramą Piekieł. Mówi się, że pierwsze wzmianki o Sygnatariuszach, obdarzonych niezwykłymi mocami i Lalkach – pozbawionych uczuć mediach, pojawiły się mniej więcej tydzień po odkryciu Bramy”. Tymi słowami młoda policjantka, Misaki Kirihara, wprowadza widza w realia świata, który wygląda jak nam współczesny, z tą różnicą, że w niektórych aspektach jest znacznie bardziej zaawansowany technologicznie.

Brama Piekieł to niezidentyfikowana strefa, której niespodziewane pojawienie się w samym środku stolicy Japonii wywołało chaos i dezorganizację na szczytach władzy. Zniknęło również prawdziwe niebo, a pojawiające się co noc gwiazdy okazały się przewodnikami, dzięki którym można śledzić poczynania Sygnatariuszy. Dzięki usilnym staraniom rządów wielu krajów udało się ukryć całą sprawę przed opinią publiczną. Większość tych, którzy zyskali nadnaturalne zdolności, zwerbowano do agencji wywiadowczych, gdzie uczyniono z nich skutecznych agentów, głównie szpiegów. Scenariusz anime koncentruje się na misjach jednego z wielu zespołów, działających z ramienia potężnej organizacji, zwanej Syndykatem.

Gatunek neonoir charakteryzuje się dystopijną wizją świata skorumpowanego i niebezpiecznego, a od klasycznego filmu noir odróżnia go wykorzystywanie najnowszych zdobyczy techniki. W jego konwencję świetnie wpasowuje się fabuła Darker than Black. Większość z przedstawionych wydarzeń dzieje się w półświatku, z daleka od normalnego życia. Wszystkie elementy starannie zaplanowano i oszlifowano do perfekcji. Ponura opowieść rozwija się powoli, niechętnie zdradzając swoje tajemnice, których skrywa wyjątkowo dużo. Przez niemal całą serię śledzić będziemy kolejne intrygujące misje bohaterów, zbliżające i oddalające jednocześnie od rozwiązania zagadek. Całość jest na tyle przejrzysta, że spostrzegawczy widzowie bez problemu złożą elementy układanki, które pod koniec utworzą spójny obraz. Nie znaczy to jednak, że wszystko zostało podane na tacy. Wyobraźni widza zostawiono naprawdę olbrzymie pole do popisu i mimo jasnego wyjaśnienia niektórych wątków wiele pytań nadal pozostaje bez odpowiedzi.

Kreacje bohaterów również noszą wyraźne znamię filmu noir. Często przedstawiani są w sytuacjach wymuszających na nich podejmowanie decyzji w akcie desperacji. Niektóre z posunięć ciężko moralnie uzasadnić – wtedy pozostają jedynie domysły na podstawie w większości ukrytych motywów. Istoty Sygnatariuszy i Lalek rysują się bardzo niejednoznacznie, a ponieważ sami do końca nie rozumieją swojej natury, potrafią zaskoczyć zachowaniem. Twórcy umożliwili bohaterom rozwinięcie się i odkrycie samych siebie, co następuje w bardzo naturalny sposób. Niezwykle delikatnie zarysowano relacje występujące między nimi, co jeszcze potęguje wrażenie autentyczności.

Strona graficzna to przede wszystkim proste, ale eleganckie projekty postaci (najbardziej podobne do tych z Eureka SEVEN i Ouran High School Host Club), niezwykle płynna animacja oraz szczegółowe tła. Kolorystyka jest wyraźnie stonowana i przygaszona. Największe wrażenie robią miejskie scenerie, które w zielonkawym nocnym świetle wyglądają naprawdę niepokojąco i ponuro. Jedyną rzeczą gryzącą się trochę z tradycyjną animacją są komputerowo wygenerowane samochody, które osobom uczulonym na stosowanie efektów 3D mogą odrobinę popsuć ogólne wrażenie. Całokształt stoi jednak na bardzo wysokim poziomie.

Klimat serii doskonale podkreśla muzyka, która sama w sobie jest również smakowitym kąskiem. Wystarczy napisać, że skomponowała ją sama Yoko Kanno. I wszystko jasne. Ścieżka dźwiękowa obfituje w bardzo zróżnicowane i charakterystyczne utwory od jazzu (Highheel Runaway) przez ostrzejszy rock (Outside) i spokojne, melancholijne solówki gitary (Kuro) czy fortepianu (Yin no Piano) po psychodeliczne przesiąknięte orientem rytmy (Water Forest). Na szczególną uwagę zasługują kawałki, które powstały przy współpracy ze szwedzką grupą STAIREO (najbardziej wyróżnia się Deadly Work). Równie wysoki poziom utrzymują ostre j­‑rockowe czołówki: Howling zespołu Abingdon Boys School i Kakusei Heroism ~The Hero Without A Name~ w wykonaniu An Cafe. Piosenki końcowe są znacznie spokojniejsze, jednak równie klimatyczne: Dreams grupy HIGH and MIGHTY COLOR oraz nastrojowa ballada Rie Fu – Tsukiakari.

Tensai Okamura w swoim autorskim projekcie zamknął oryginalne i odświeżone motywy, co zaowocowało jedną z ciekawszych, jeśli nie najlepszą z serii roku 2007, która stała się świeżym powiewem w zatęchłym środowisku science­‑fiction.