Tanuki-Anime

to co za chwilę przeczytasz to odpowiedź zgodna z oficjalną wersją:

 kliknij: ukryte  bardzo silny stres. znane są przypadki, zwłaszcza z czasów wojny, w których niezwykle silne obciążenie psychiczne postarzało ludzi. jednym ze znanych przypadków jest mat Budka służący na OPR „Dzik” podczas drugiej wojny światowej. po bardzo silnym kontrataku (jaki nastąpił po przeprowdzeniu przez kapitana Bolesłąwa Romanowskiego na okręty zacumowanym na redzie portu Bari) przez okręty eskorty, kilku członków załogi ucierpiało nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. mat Budka był jednym z nich – imo iż kontratak trwał kilkadziesiąt minutm, Budka zdołał całkowicie osiwieć. czy wykazał inne cechy gwałtownego postarzenia, historia milczy, jednak nie był on jedynym przypadkiem.

good! very good! pisałem o Aspergerze już przy pierwszym sezonie, ale i tak cieszy mnie widok postu, w którym ktoś jeszcze dostrzegł oczywistą przyczynę niezwykłości głównego bohatera. szczególnie chwali ci się, zwrócenie uwagi na przywiązanie Inaho do pomarańczowego Trainera – ludzie z syndromem Aspergera wykazują znaczne przywiązanie do tego co znane i są bardzo niechętni wszelkim zmianom.

do tego dołóżmy w tym sezonie implant dostarczający hiperaktywnym obszarom mózgu dodatkowych danych (czytaj: sztuczne oko), niezłej klasy integrator (czytaj: procesor analityczny w miejsce utraconych części mózgu) i mamy wykładnicze podniesienie umiejętności. co ciekawe, zdolności Inaho względem taktyki nie uległy (większej) zmianie, za to wyraźnie skupił się na rozwoju balistyki i przewidywania posunięć przeciwnika, krytycznych umiejętności w walce w kosmosie. nie me tu więc nieoczekiwanej przemiany w „das Übersoldat”, tylko logiczna ewolucja umijętności bojowych wynikająca z przygotowań i treningu (wspartych częściowo autystycznym umysłem)

mnie przekonywać trzeba było trochę dłużej, ale efekt jest ten sam. to brutalna, momentami przerażająco realistyczna (względem zachowań i psychiki bohaterów) seria bardziej przeznaczona dla dorosłego widza, niż młodzieży. nie każdemu przypadnie do gustu i raczej nie zgarnie najlepszych recenzji, jednak dla mnie jest to jeden z ukrytych hitów przełomu 2014/2015.

BTW: warto obejrzeć zapowiedzi kolejnych odcinków wyświetlane na końcu. notoryczne burzenie czwartej ściany gwarantowane. XD

zgadzam się. jak ktoś ocenia książkę po okładce (czytaj: pierwszych odcinkach), sam sobie szkodzi. teoretycznie, oglądanie poza pierwsze odcinki, jeśli anime nie przypadło widzowi do gustu, nie ma sensu, ale Cross Ange udowadnia, że czasem warto się trochę pomęczyć…

ta, zazwyczaj, to „mięski” bohater ląduje na roznegliżowanej pannicy. odwrócenie ról, czasem dodaje sporo tego, tak potrzebnego powiewu oryginalności… tak czy inaczej – jest to anime o wiele lepsze, niż można by oczekiwać po pierwszych odcinkach…

same here, same here… poza Aldnoah.Zero jedynie Cross Ange podobnie mnie bawi, choć z innych powodów. rany, już nie mogę się doczekać trzeciego odcinka – jeśli  kliknij: ukryte  cyber­‑oko Inaho daje mu takie możliwości, to niedługo będzie większym twardzielem niż Rex Colt na maksymalnym poziomie z Killstar­‑em w ręku…

(dla niezorientowanych – polecam zagrać w FarCry 3: Blood Dragon, a wszystko stanie się jasne)

OSTRZEŻENIE: poniższa część komentarza jest zwykłym czepiactwem i w żadnym wypadku nie powinna być odbierana jako ocena serii.

zaprawdę, tego właśnie się obawiałem w drugiej serii. gunpla SD na pierwszym planie. o ile w pierwszej serii, gunpla z serii Super Deformed zagrały rolę marginalną i pomijalną, to teraz wkroczyły na główny plan, co mnie zdecydowanie zirytowało. tak, słusznie się domyślacie – sam bawię się w to hobby, i tak – nie znoszę serii SD. uważam je za karykatury, niegodne zajmować miejsca na mojej półeczce. tak, uważam, że świat byłby nieskończenie lepszym miejscem bez modeli Super Deformed.

OSTRZEŻENIE: koniec czepiactwa.

niestety, z resztą też nie jest najlepiej – mamy tu tyle odgrzewanych kotletów, że sanepid miałby roboty na miesiąc. fakt, miło poznać nowych bohaterów, gdyby nie fakt, że uczucie deja vu co do ich ról jest stanowczo za silne. akcja ciągnie się powoli i jest równie interesująca co drugi sezon Log Horizon (czytaj: wcale), a same walki gunpla sięgają absurdu. jak dotąd słabo. mam nadzieję że druga połowa serii będzie lepsza, bo na razie, oglądanie Gundam Build Fighters Try nie dostarcza wiele rozrywki…

Fafner powraca i zaczyna się dość interesująco. stara obsada delikatnie odsunięta na (nieco) dalszy plan, by zrobić miejsce nowym bohaterom w świecie, gdzie chyba już nigdy nie będzie powszechnego spokoju i dobrobytu. jak na razie – całkiem, całkiem. zobaczymy, czy dalej będzie równie dobrze…

łokej, miałem sobie darować, ale nie wytrzymałem – tu i teraz proszę administratorów/moderatorów strony o zablokowanie ocen w seriach które jeszcze się nie zakończyły bądź chociaż o usuwanie takowych… ekscesów (powiedzmy), gdyż dochodzi do takich absurdów, jak ocena CAŁEJ serii po JEDNYM (!) odcinku.

tak, wiem, zaraz padnie argument, że „oceny nie są istotne”, jednakowoż, należę do wąskiej grupki, która nie zgadza się z takim potraktowaniem systemu ocen. ten system powstał, by zapewnić możliwie rzetelną ocenę anime, a nie dla osobistych rozgrywek i animozji, bo niestety do tego doszło.

dobra, wyżaliłem się i starczy. osobniki wystawiające nieuczciwe oceny (na podstawie jednego odcinka), niech nie niszczą klawiatury próbując polemiki, gdyż swoją postawą udowodniły, że nie są warte tego, by z nimi dyskutować.

 kliknij: ukryte  Robo­‑Inaho powraca, by po raz kolejny nieść zagładę szlachetnym, marsjańskim rycerzom! mało tego, uzbrojony w moc Posępnego czerep… err,  kliknij: ukryte  zdolność aktywacni napędu Aldnoah, wyrusza w przestrzeń by nieść wolność i sprawiedliwość wszystkim istotom we Wszechświecie! czy jakoś tak. jakby nie patrzeć – bez zaskoczeń, ale wesoło. i dobrze.

czy mi się wydaje, czy tekst otwierający pierwszy odcinek angielskiej wersji, czyta Morgan Freeman?

wow. tyle można powiedzieć o Cross Ange – niewiarygodne ile tu sprzeczności. z jednej strony można dostrzegać tylko fetysze i elementy ecchi z drugiej… no właśnie, ta druga strona jest ciekawsza i powinna być lepiej rozwinięta, a mowa tu oczywiście o historii księżniczki strąconej na samo dno i próba jej przetrwania w tych warunkach. zdumiewające, jak dobrą fabułą i postaciami może się poszczycić to anime i jednocześnie musieć się posiłkować tanimi chwytami. hm. mimo to, ogląda się z przyjemnością. a teraz jeszcze mamy niezły zwrocik akcji… oby tego nie schrzaniono…

BTW:
przyjrzyjcie się uzbrojeniu mechów wiszącemu na wystawce w odcinku piątym (mniej więcej w połowie odcinka). wygląda na to, że zarówno  kliknij: ukryte  GAT X­‑105, jak i  kliknij: ukryte  ZGMF X­‑20A musiały śle wylądować… XD

mniam. ten jeden wyraz zaskakująco dobrze oddaje to anime. to jak dobrze znana pieczeń, podlana nowym sosem i przyrządzona z kunsztem godnym sprawdzonego zawodowca. nie może nie smakować, mimo, iż to ten sam, dobrze nam znany posiłek. i taki jest Buddy Complex – przewidywalny i mało odkrywczy, ale wykonany z podziwu godną wprawą, pozwalającą połączyć oklepane schematy w coś nader strawnego. dorzućmy do tego kilka nowych pomysłów (coupling, na przykład) i mamy lekkie i rozrywkowe anime w sam raz po ciężkim dniu w pracy (szkole?). „Buddy Complex” – dość nietypowo – skojarzył mi się z „Dredd”-em – filmem równie nieskomplikowanym, mało odkrywczym i wtórnym, a dostarczającym sporo rozrywki.

UWAGA! w tym miejscu, autor komentarza, pragnie ostrzec potencjalnych, nieletnich czytelników, iż film „Dredd” jest produkcją niezwykle brutalną i niezalecaną dla młodzieży poniżej 18 roku życia. choć, w rzeczywistości, autor jest świadom, że w ten sposób zapewnił darmową reklamę, przynajmniej jednemu z dwóch wymienionych w tym komentarzu tytułów. ha.

heh. to dam ci (krótką) listę, po której Aldnoah.Zero stanie sie dla Ciebie przykądem najlepszego mecha anime w historii: Gravion + Gravion Zwei, G­‑Saviour, Dancouga Nova. te „arcydzieła” pokażą Ci co znaczy ocena 2/10 (i niższa), oraz dlaczego Aldnoah.Zero nie jest taki zły…

przez parę sekund kusiło mnie, by skomentować ten… „brown nosing” (jak to w krajach anglojęzycznych by ujęto) równie chamsko, co dowcipnie, ale stwierdziłem, że sobie daruję. zamiast tego przytoczę pewną anegdotę, z czasów moich studiów. konkretnie – z początków zdawania prac magisterskich promotorom. miałem kilku kolegów, którzy narzekali, że ich liczące ponad sto stron prace, były odrzucane, podczas gdy moja (wówczas) czterdziestostronicowa, przeszła weryfikację promotorską bez problemu, z niewielkimi poprawkami. rodzi się pytanie: jak to możliwe? odpowiedź (jak i morał tej historyjki) są proste: objętość tekstu, nie jest równoważna treści.

i o to chodzi. ty zachwycasz się objętością tekstu, ilością akapitów i liczbą znaków. natomiast my, wściekły tłum z pochodniami i widłami chcemy rzetelnej i zwięzłej recenzji. niestety, ani jednego, ani drugiego w recenzji Aldnoah.Zero nie stwierdzono. co stwierdzono: przerost formy nad treścią i brak obiektywizmu. dwie najgorsze cechy recenzenta. bo nie jestem sobie w stanie wyobrazić gorszych.

proszę, bardzo, broń slovy, nikt ci nie broni. tylko możesz być w tym stanowisku trochę osamotniony.

ty doszedłeś do takich wniosków. twoja recenzja nie jest problemem. twój sposób oceniania nim jest. co jest swoją drogą dziwne, gdyż każda ocena na tym portalu jest dokładnie opisana…

znowu zły przykład. nie każdy lubi Monty Pythona. czy to znaczy, że show jest zły? nie. mogę, napisać: „nie jest to mój typ humoru”, ale nie mam prawa napisać „ten poziom dowcipów nie jest w stanie nikogo rozśmieszyć”, gdyż nie jestem wszystkimi ludźmi na świecie. nie mam prawa wypowiedzieć się za wszystkich. zwłąszcza w kwestii humoru, który jest całkowicie subiektywny. ale mogę, na przykład ocenić grę i zaangażowanie aktorów, scenografię, reżyserię.

zgadza się. tyle, że to nie usprawiedliwia takiej oceny. „przeciętny” nie jest równoważny ze „zły”. to jak porównywać… powiedzmy Wolksvagena Golfa do Forda Pinto. Golf jest przeciętny do bólu, ale w życiu nie zrównałbym go z tragedią na kółkach jakim było Pinto.

nie powiedziałbym. taktyka była bardzo logiczna i nie wynikałą z cudownych olśnień, tylko chłodnej analizy sytuacji jak również metody prób i błędów. to nie było „Acha!” w stylu House M.D. na podstawie rozstrzelonego kojarzenia, tylko logiczna analiza sił i słabości. i liked it very much.

a rzetelność i uczciwość recenzenta nie powinna pozwalać na akceptowanie takiej polityki. jeśli maiłbym napisać złą (czytaj: nieobiektywną), bądź niepełną recenzję (de facto, są to wartości równoważne), to wolałbym jej nie napisać wcale i się nie kompromitować.

tyle, że nie tylko mechy i muzyka były tu dobre. polityka była wcale niezła, taktyka wręcz świetna. a postaci? przeciętne, ale nie beznadziejne. fakt, ze fabuła kuleje, mało kto z obsady odstaje od kalkowania starych pomysłów, ale i tak nie jest aż tak źle, by zniżyć całość do oceny, której bardziej godny byłby film „Invasion of the Neptune Man” (uwierz mi, to jeden z najgorszych filmów wszechczasów. oglądasz na włąsną odpowiedzialność).

poprawna odpowiedź brzmi: nie oceniać. jeśli masz świadomość, że oceniasz tylko połowę czegokolwiek, nie możesz wystawić obiektywnej oceny. to jak przeczytać książkę do połowy i stwierdzić, że to kicz/hit (niepotrzebne skreślić), nie wiedząc nawet jak książka się kończy. ma to sens?

poprawnym podejściem byłoby „zaklepanie” sobie prawa do recenzji aż do zakończenia serii. są wyjątki i odstępstwa od reguły, to jasne. „Gundam 00” wyraźnie byłpodzielony na połówki, tyle, że zrobiono to na tyle zręcznie, że można było traktować te serie jak dwie, oddzielne. ba, można powiedzieć, że sezon drugi w rzeczywistości był sequelem. „Aldnoah Zero” niespecjalnie daje szansę na takie pojejście. zakończenie pierwszej serii mogłoby równie dobrze mieć wielki napis „CIĄG DALSZY NASTĄPI” przed outrem.

złe podejście. krzywda się stanie, komuś kto swoją przygodę z anime dopiero zaczyna i zachęcony taką „spod ogona wziętą” oceną obejrzy totalnego gniota, bądź w odwrotnej sytuacji pominie prawdziwą perełkę. i nie tyczy to tylko wielu, bardzo wielu ludzi polega na recenzjach przy doborze swoich sposobów spędzania czasu. jestem ostrożny w gospodarowaniu czasem i na wiele filmów bym nie poszedł, gdyby nie ich pozytywne recenzje. przykład? „The Machine” – niskobudżetowy brytyjski film, który niezwykle pozytywnie mnie zaskoczył. gdyby nie pozytywne recenzje, zingorowałbym ten film, mimo, iż był nieźle rozreklamowany. dlatego recenzja powinna być oiektywna i rzetelna. ludzie pokładają spore zaufanie w recenzentach, to funkcja niemal społeczna, bliska misji, dlatego rzetelność i obiektywizm powinny być tu na peirwszym miejscu. może przesadzam, ale ja tak to widzę.

i tu masz problem. recenzja NIE JEST prezentacją twojego gustu, tylko możliwie obiektywną oceną filmu/gry/piosenki/czegokolwiek. możesz napisać w recenzji, czy coś ci się podoba, czy nie, jednak nie ma to prawa wpływać na ocenę, gdyż dochodzi do sytuacji absurdalnych i oczywistych przekłamań. jeśli zaczynasz wciągać do oceny swoje osobiste animozje, tracisz obiektywizm, a wtedy nie jest to recenzja. jest to… hm… jakby to ująć… antyrecenzja?

A średnia „Elfen Lied” na tym portalu wynosi 7,58, tak więc to żaden argument.

ale ja nie twierdzę, że się nie mylą – daję do porównania. mało tego, zobacz oceny użytkowników TEGO portalu a ocenęrecenzenta. rozbieżność TAKIEGO kalibru daje do myślenia.

powiedziała kiedyś Święta Inkwizycja do Galileusza

racja, dlatego użyłem trybu przypuszczającego. ale, niezła riposta, man. godna zapamiętania.