Tanuki-Anime

Pewnego dnia w przyszłości powiew tajemniczego wiatru sprawił, że ludzie wszystko zapomnieli. Wszystko! Kim są, czym się zajmowali, jak używa się narzędzi i do czego służą przedmioty, zapomnieli kulturę, a nawet język – po prostu wszystko. Ludzkość wróciła do stanu pierwotnego.

Zrządzeniem losu pewien młody mężczyzna spotyka kogoś, kto nie podzielił powszechnego losu. W ten sposób Wataru, bo takie otrzymał nowe imię, zdołał ponownie stać się cywilizowanym człowiekiem. Teraz jeździ po wyludnionym kraju, poszukując, a przede wszystkim obserwując.

Akcja zostaje ciekawie rozpoczęta walką Wataru z mechem, tropiącym i likwidującym ocalałych ludzi. Pojedynek nie jest zbytnio wyrównany, bo nasz bohater posiada zaledwie pistolet. Z nieoczekiwaną pomocą przychodzi mu tajemnicza kobieta imieniem Sophia. Jako że Sophia zachowuje się, jak gdyby nie dotknęła jej globalna katastrofa i utrata pamięci, Wataru bez wahania zabiera ją ze sobą.

Dalszą część filmu oglądało mi się raczej przyjemnie, choć sama fabuła na pewno do oryginalnych nie należy – kiedy patrzę na nią siedemnaście lat po powstaniu filmu i obejrzeniu szeregu innych pozycji. Bohaterowie spotykają podczas podróży różnych ludzi. Towarzyszą temu różnorakie doświadczenia i perypetie – przez co film przybiera charakter filozoficzno­‑socjologicznych rozważań nad bytem ludzkim i podstawowymi motywacjami, które ludźmi kierują – po mnie one zwyczajnie spłynęły. Zakończenie zaś wyśmiałem.

Dużym plusem tej produkcji są przede wszystkim wiarygodni bohaterowie ludzcy. Najsłabiej wypadła chyba Sophia. Rozpatrując jej zachowanie i rolę w kontekście całego filmu, z całą pewnością mogę napisać, że jest ona jedną z najgorszych postaci, jakie widziałem w anime. Pojawiającym się regularnie co jakiś czas, czarnym charakterem tej historii jest wspomniany już wcześniej mech wojownik – „myślący” i zawzięty. Fakt faktem, mało którego mecha można ot, tak po prostu pokonać za pomocą broni krótkiej. Również mało który mech potrafiłby sam odnaleźć warsztat, precyzyjnie użyć spawarki, wymienić części, wymodelować konstrukcję, zadbać o paliwo, uzbroić się w wyrzutnie rakiet, śledzić wroga za pomocą satelity i przygotować zasadzkę… Mimo tych nadnaturalnych dla robota umiejętności, jego potyczki z Wataru są najlepszymi momentami całego filmu. Mamy wtedy okazję podziwiać świetnie zaprezentowaną wartką akcję, ciekawą również pod względem wizualnym. Szkoda, że te sceny stanowiły tylko dodatek, a nie oś fabuły.

Szatę graficzną, biorąc pod uwagę rocznik filmu, odebrałem bardzo pozytywnie – miejscami nawet nazwałbym ją efektowną. Widać tu staranną pracę rysowników i animatorów. Całości towarzyszy refleksyjna i miła linia melodyczna, tylko podczas scen akcji można usłyszeć szybsze utwory, które dobrze podkreślają ich charakter.

Miłośnik gatunku, który zdecyduje się obejrzeć Kaze no Na wa Amnesia, nie powinien być zawiedziony seansem. Film nie jest zbyt długi i nie ma w nim momentów nadmiernie przeciąganych. Mimo to nie zaliczyłbym go do czołówki – głównie z powodu żałosnej końcówki, której oczywiście nie mogę tu opisać. Proponuję sięgnąć po niego raczej w drugiej kolejności.