Tanuki-Anime

Pięcioro młodych ludzi podróżuje po świecie, raz po raz otrzymując od swojej zwierzchniczki, Big Mamy, informacje na temat zbyt śmiało poczynających sobie magów, którzy wykorzystują swoje moce i pozycję, surowo rządząc poddanymi – zwykłymi ludźmi. Bohaterowie, zwani sorcerer hunters, mają za zadanie przywracać spokój i pomagać uciśnionym.

Jednakże jeden z dawnych obrońców Big Mamy, Zaha Torte, który niegdyś sprzeciwił się jej działaniom, powraca po latach. Już dawno przestał być kochającym tatusiem dla wszystkich osieroconych dzieci. Jak nietrudno się domyślić, nie ma dobrych zamiarów…

Seria ta, mimo średnio skomplikowanej fabuły, wyróżnia się spośród wielu podobnych pozycji. Wpływ na to mają z pewnością nietypowi bohaterowie, którzy nie dość, że imiona otrzymali po francuskich produktach spożywczych, to jeszcze w niektórych sytuacjach zachowują się nieco inaczej niż obrońcy świata powinni… Tak więc Carrot, przywódca grupy, woli raczej uganiać się za panienkami niż pomagać ludziom. Zazdrosne Tira i Chocolat w dość ciekawy sposób przywołują go do porządku. Gateau tylko czeka, kiedy będzie mógł się popisać swoimi mięśniami, zaś Maron (który zresztą z wyglądu bardziej przypomina dziewczynę) bezustannie i obsesyjnie martwi się o starszego brata. Każdy z nich ma też własną, oryginalną i oczywiście skuteczną metodę walki. Znajdzie się tu nawet coś w rodzaju magical girls, chociaż w nieco dojrzalszej wersji…

Trzeba zaznaczyć, że nie jest to produkcja dla wszystkich. Bywa oznaczana jako serial dozwolony od lat 18 – wiele osób gorszy się widokiem kawałka nie do końca zasłoniętego, kobiecego ciała. Ale choć ja uważam, że wstawki lekko erotyczne (bo w serii TV właściwie nie widać nic „poważnego”...) i takie też gagi tylko psują cały efekt, męska część fanów pewnie będzie zadowolona.

Muzyka. Tu, muszę przyznać, nie będę obiektywna. Skomponował ją znany Kenji Kawai, a znaczną część utworów wykonuje uwielbiana przeze mnie seiyuu i piosenkarka, Megumi Hayashibara. To właśnie przez poznaną wcześniej muzykę, lekką i nieskomplikowaną, łatwo wpadającą w ucho, sięgnęłam po ten tytuł – a po obejrzeniu pierwszego odcinka przez tydzień nuciłam opening. Myślę, że nawet osoby, które na co dzień słuchają czegoś zupełnie innego, raczej nie odczują nagłej potrzeby wyciszenia dźwięku.

Kreska jest, według mnie, bardzo ładna. Momentami widać lekkie niedociągnięcia, ale to naprawdę nic w porównaniu z tym, co trafia się gdzie indziej. Seria może i nie zachwyca niezwykle pięknymi, pełnymi dynamiki scenami, ale i pod tym względem wiele jej zarzucić nie można. Jak przystało na komedię, mamy tu całą gamę wyraźnych kolorków, na szczęście jednak nie bardzo szkodliwych dla oczu.

Bakuretsu Hunters TV, tytuł średnio znany, nie jest na pewno pozycją wybitną, która zapada w pamięć i zmusza do rozmyślań. Jeśli szukacie lekkiej komedii fantasy z małym dodatkiem poważniejszych wątków, czegoś niezbyt skomplikowanego, przy czym chcecie odpocząć, a jednocześnie nie przeszkadza wam minispódniczka czy duży dekolt bohaterki – myślę, że to pozycja dla was.